ในเงาใจ (The shadow)

..7..
เช้าวันจันทร์ต้นเดือนกรกฎาคม ในวันที่อากาศสดใส
กตัญชลีมาถึงที่ทำงานเป็นคนแรกๆ ในบริษัท
เธอเปิดหน้าต่าง เพื่อระบายอากาศและรับลม
แทนการเปิดเครื่องปรับอากาศ
ไม่นานพี่ๆ ในแผนกก็ทยอยมาทีละคน
ปราบ ผู้อาวุโสวัย 40 ปี มาถึงเป็นคนต่อมา
เขาเป็นคนที่มีฝีมือทีเดียว เพราะตอนนี้
ได้คุมโปรเจคใหญ่ถึง 2 โปรเจคด้วยกัน
 
พลอยนภัสสาวช่างเจรจากับแฟชั่นสุดชิค
ที่มีสไตล์สุดล้ำตามแบบฉบับของตัวเอง
ที่จะมาพร้อมกับเสบียงในรอบเช้าของทุกคนในแผนก
เธอคืออู่ข้าวอู่น้ำที่จะขาดไม่ได้
 
ธาวินหนุ่มหัวฟูร่างโย่งมาถึงเป็นคนสุดท้าย
พร้อมกับสภาพเหมือนคนยังไม่ตื่นนอนดี
เป็นภาพที่เห็นจนชินตาของเธอ…ตลอดหลายเดือน
เธอรู้สึกชอบบรรยากาศแบบนี้จริงๆ
 
เธอใช้ยางมัดผมรวบผมยาวจนเป็นหางม้าของเธอ
ไว้อย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดโต๊ะ
แล้วจัดดอกไม้ใส่แจกัน
เธอชอบดอกกุหลาบสีเหลืองที่สุด
เพราะเหมือนมันคอยให้พลังกับเธอ
และดูสดชื่น ทำให้เธอพร้อมจะทำงานในแต่ละวัน
 
ในช่วงสายของวัน
ชายหนุ่มร่างสูง ในชุดสูทสุดหรู เดินมาหากตัญชลี
ถึงโต๊ะทำงานของเธอในเช้าวันหนึ่ง...
“เจอกันจนได้สักทีนะหนูลี ไม่ได้เจอกันตั้งนานแหนะ”
“น้าธี? สวัสดีค่ะ มาได้ไงคะเนี่ย”
ทั้งปราบ ธาวิน รวมถึงพลอยนภัส ขนหัวแทบลุกกราวไปตามๆ กัน
แต่หลังจากที่เขาส่งสายตาดุๆ ไปให้
คนทั้ง 3 ที่นั่งกันตัวลีบก็รีบทำงานตามเดิม
ทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้เอ่ยทักทายเจ้านายหนุ่มเลยสักคน
 
“ก็แวะมาหาน่ะสิ ไงทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้าง”
“สนุกมากเลยค่ะ แถมพี่ๆ ก็น่ารักและใจดีกับลีทุกคน”
“งั้นก็ตั้งใจทำงานเถอะนะ อีกหน่อยเราคงได้เจอกันบ่อยขึ้น”
“ค่ะ? นาธีก็ทำงานที่นี่เหมือนกันหรอคะ ดีใจจัง
แต่ลีไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย ยัยแอลนะยัยแอลไม่บอกกันเลย”
“อย่าไปว่ายัยแอลเลย น้าห้ามไว้เองแหละ
ไม่อยากให้ใครว่าหนูได้ว่าที่ได้ทำงานที่นี่ได้
เพราะเป็นเด็กเส้นน่ะ แต่หนูลีน่ะเก่งอยู่แล้ว”
“ไม่หรอกค่ะ”
“แล้วเจอกันนะ”
“ค่ะ”
ชายหนุ่มร่างโปร่งลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
ก่อนจะเดินออกจากแผนกตกแต่งภายในไป
ในตอนนั้นเองที่พี่ๆ ในแผนกดูลุกลี้ลุกลนชอบกล
 
“ทำไมทุกคนมองลีแปลกๆ แบบนั้นล่ะคะ”
“ลีรู้จักกับคุณธีธัชมาก่อนหน้านี้หรอ
ไม่เห็นเคยพูดถึงเลยนี่”
พลอยนภัสถาม
“ค่ะ น้าธีเป็นน้าของเพื่อนสนิทลีเองค่ะ
น้าธีเคยแวะไปที่มหาวิทยาลัยบ่อยๆ ก็เลยสนิทกัน”
“งั้นถ้าพี่แอบอู้บาง มาสายบ้างลีอย่าเอาไปบอกคุณธีนะ
พี่ขอร้อง”
ธาวินพนมมือไหว้กตัญชลีเป็นการใหญ่
“พี่วินอย่าไหว้ลีเลยค่ะ ลีไม่บอกหรอกค่า”
“ขอบใจนะน้องสาว รักน้องลีที่สุด”
“ข้านี่ฉี่แทบราดแหนะ เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นบอสในลุคซอฟๆ เหมือนกันนะ”
ปราบพูด
“ทำไมทุกคนดูกลัวๆ น้าธีจังคะ เขาก็ดูใจดีนี่คะ”
“นี่อย่าบอกนะว่าลีไม่รู้ว่าคุณธีธัชน่ะเป็นเจ้าของบริษัท”
“ค่ะ? ว่าไงนะคะ”
“คุณธีธัช ฐิติเศรษฐพงศ์ น่ะเข้าเป็นเจ้าของ Green design
ที่เราทำงานอยู่ไง และก็มีน้อยคนที่ได้เจอกับฤทธิ์เดชของเขา
พี่ปราบ พี่วิน คือ 2 คนในจำนวนพนักงานนับ 10
ที่ได้เห็นร่างอวตารของคุณธีธัช”
พลอยนภัสเล่า
“น้าธีนี่หรอคะ จะดุขนาดนั้น”
“แต่สำหรับลี พี่ว่าคงไม่นะ
ดูเขาเอ็นดูลีออกขนาดนี้”
“ไม่มีอะไรพิเศษหรอกค่ะ ก็อย่างที่บอกเขาคงเอ็นดูลี
เหมือนกับที่เขาเอ็นดูยัยแอล หมายถึงเพื่อนของลีน่ะค่ะ
เลิกพูดถึงเรื่องนั้นเถอะค่ะ ทำงานต่อกันดีกว่าค่ะ”
“จ้าๆ งั้นพี่ขอตัวกลับโต๊ะก่อน”
“ค่ะ”
ความจริงสาวหน้าหวานก็ช็อคไม่เบา
ที่รู้ว่าธีธัชที่เธอรู้จักจะเป็นคนๆ เดียวกับเจ้าของบริษัทที่เธอทำงานอยู่
เพราะแบบนี้สินะ ที่เธอไม่ได้เจอเขาตลอด 3 เดือนที่เข้ามาทำงาน
เขาคงจะยุ่งกับการบริหารงานใน Son Enterprise ธุรกิจของครอบครัว
จนไม่ค่อยมีเวลามาดูแลงานในบริษัทของตัวเอง
...
 
หลังจากที่ห่างหายกันไปนาน และแล้วก็ได้เวลาที่ 3 สาว รวมตัวกันเฉพาะกิจ
...ในร้านอาหารญี่ปุ่นสุดหรู ในห้างสรรพสินค้า Paradise Mall
“โอ๊ย พักนี้รู้สึกว่าพวกเราจะหาเวลามาเจอกันย๊ากยากเนอะ
นึกถึงสมัยอยู่โรงเรียนกุลนารี กับสมัยมหาวิทยาลัย
ช่วงเวลานั้นน่ะสนุกสุดๆ”
มัลลิกาเป็นคนเริ่มต้นเปิดประเด็นการสนทนา
“ก็ตอนนี้ยัยเจ้คิวทองนี่นา ทั้งสอนเด็กๆ ทั้งเดินแบบ แอลว่างสำหรับยัยเจ้เสมอนั่นแหละ”
อสมาภรณ์ออกตัว ส่วนกตัญชลียิ้มเล็กๆ ก่อนหันไปจัดการเค้กเผือกแสนอร่อยตรงหน้าต่อ
“ซอรี่นะเด็กๆ ฉันผิดเองแหละที่ไม่มีเวลาดูแลพวกเธอเหมือนเดิมคิดถึงเธอสองคนสุดๆ”
มัลลิกาตีแอคติ้งชนะเลิศสุดๆ
“ลีเองก็คิดถึงยัยเจ้กับหนูแอลนะ แต่ช่วงนี้ยุ่งๆ กับงานน่ะ
แต่ก็สนุกมากด้วย แถมเงินดีอีกต่างหาก แล้วยัยเจ้ กับหนูแอลเป็นไงมั่ง”
“น้าธีเขาใช้งานลีหนักจริงๆ ด้วย ดูสิหน้าลีดูหมองไปเยอะเลยนะ
แอลต้องไปจัดการกับน้าธีจริงๆ ด้วย”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก อย่าไปว่าน้าธีเลยนะแอล
เขาใจดีกับลีจะตาย”
กตัญชลีรีบบอก
“ถ้ามีอะไรลีรีบๆ บอกแอลเลยนะ”
“จ้าๆ”
“ต่อไปถึงคิวฉันที่จะประกาศว่า...น้องหนูแอลของเรากำลังมีความรักจ้า”
มัลลิกาประกาศลั่น เป็นอสมาภรณ์ซะเองที่อายม้วนจนหน้าแดงไปหมด
“อย่ามาล้อแอลนะ ก็อาจารย์ริวอิจิน่ะ ทั้งน่ารักแล้วก็ใจดีนี่นา
แล้วแอลก็จะไม่ยอมแพ้ด้วย”
“เอาแล้วไงเพื่อนฉัน มาเปรี้ยวตอนโตนะย่ะ”
มัลลิกายังคงแกล้งยั่วอสมาภรณ์อย่างสนุกปาก
“ก็คนนี้แอลรักของแอลจริงๆ นี่นา”
“ลีชักอยากเห็นแล้วสิ ว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง
ผู้ชายที่ทำให้น้องหนูยังแอลของเรา...ปิ๊งได้"
กตัญชลีพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะคีบแทมปุระตัวโตเข้าปาก
งั่มๆ
“บุกคลาสของยัยน้องหนูกันดีมะ ยัยลี”
“น่าสนนะยัยเจ้ วันไหนดีล่ะ ลีจะได้ลางาน"
“ยัยเจ้ ลี ถ้าทำแบบนั้น แอลโกรธจริงๆ ด้วย”
“ล้อเล่นน่า มาๆ กินๆ กันเหอะ พรุ่งนี้ยัยลี
ต้องไปทำหน้าที่คนดีศรีสังคมไทยนะอีกนะ”
“ตามไปช่วยกันดีมั้ยยัยเจ้”
“ขอบายค่ะ คนสวยกลัวเลือด”
“แอลก็ขอบายจ้า ใจยังไม่แข็งพอ”
“ก็แค่ลองชวนดูเท่านั้นแหละ"
"ส่งใจไปช่วยก็แล้วกันนะ ฉันยังไม่เป็นหญิงเหล็กเท่าเธอ"
"อื้ม ไม่เป็นไรๆ ตอนนี้ลีเพิ่งได้อาสาสมัครเพิ่มอีก 1 ชีวิต"
"ใคร?"
อสมาภรณ์และมัลลิกาพูดขุ้นพร้อมกัน
"เป็นเพื่อนสนิทที่ทำงานน่ะ ไว้จะแนะนำให้รู้จักกันนะ"
"หล่อรึเปล่าย่ะ"
"ก็ ก็ ไม่รู้สิ"
"หมดกันยัยลี"
"ไว้เจอกันยัยเจ้ก็รู้เองแหละ"
งั่มๆ (โหมดบริโภคต่อ)
 
 
…8…
“เป็นพนักงานใหม่ค่ะคุณขวัญ ชื่อกตัญชลีอะไรนี่แหละค่ะ
ดูท่าทางจะสนิทสนมกับคุณธีขาม๊ากมากค่ะ
พี่หมอนทนไม่ได้ เลยต้องรีบโทรมาบอกคุณขวัญนี่แหละค่า
อย่าหาว่าพี่หมอนฟ้องเลยนะคะ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะนะพี่สายสมร ไว้ขวัญจะให้รางวัลนะคะทีหลังแล้วกันนะคะ”
รับขวัญแทบอยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้าน
เพราะสายสมร แม่บ้านของบริษัทที่เป็นสายให้กับรับขวัญอย่างลับๆ
ส่งข่าวเรื่องที่ธีธัชให้ความสนิทสนมกับกตัญชลีไปฟ้อง
ทำให้เช้าของอีกวันเธอก็รีบตามประกบธีธัชแจ
และเดินซะให้ทั่วบริษัท เพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ
ของธีธัช หลังจากที่เขาประชุมเครียดอยู่ในห้องประชุม
เธอเลยแวะมาที่แผนกตกแต่งภายในที่อยู่ ชั้น 5
แต่เธอสายตาไวพอที่จะเห็นป้ายที่ห้อยคอ
ของพนักงานที่ชื่อ นางสาวกตัญชลี จิตต์ซื่อตรง พอดี
เธอเลยตรงเข้าไปหาเธอทันที
 
"เธอใช่ไหมที่เป็นเพื่อนกับน้องขวัญน่ะ"
"ค่ะ สวัสดีค่ะ ดิฉัน กตัญชลีค่ะ"
สาวเท่แนะนำตัว 
"ฉันชื่อรับขวัญ คงไม่ต้องบอกหรอกนะ
ว่าฉันเป็นอะไรกับพี่ธี เจ้าของบริษัทนี้"
เธอตอบด้วยน้ำเสียงแปลกๆ
หญิงสาวหน้าตาสะสวย แต่งตัวหรู มีรสนิยม
มองกตัญชลีตั้งแต่ไรผมจนเกือบจะทะลุไปจนถึงง่ามเท้า
ถ้าไม่ติดว่ามีรองเท้าผ้าใบหุ้มเท้าเธอไว้
"เอ่อ ค่ะ"
"ความจริงการที่พี่ธีสนิทสนมกับลูกน้องน่ะ
ก็เป็นเรื่องที่ดี แต่เรื่องการวางตัวก็สำคัญนะ
ที่พูดนี่หวังว่าเธอคงเข้าใจนะ"
"เข้าใจค่ะ"
"งั้นที่ฉันจะพูดก็มีเท่านี้แหละ ตั้งใจทำงานล่ะ
ฉันไปล่ะ"
'พี่ธีรสนิยมเรื่องผู้หญิงแย่ขนาดนี้เชียวหรอ
ถ้าอย่างแม่พลอยนภัสดูจะสูสีกันหน่อย'
รับขวัญคิด แล้วเดินไปนั่งรอในห้องรับรองของธีธัชตามเดิม
 
กตัญชลีไล่ความรู้สึกมึนงง ก่อนจะรีบกลับไปที่ฝ่ายของตัวเอง
"น้องลีเจอตัวแม่เข้าให้ล่ะ นี่คุณขวัญเขาคงจะหึงคุณธีธัชจนหน้ามืด
แต่จะว่าไปคู่นี้ก็ไม่เห็นจะเหมือนแฟนกันสักนิด"
"ช่างเขาเถอะค่ะพี่พลอย ลีไม่เก็บมาคิดหรอกค่ะ
ถ้าลีเกิดมีแฟนหน้าตาดีเหมือนนักร้องเกาหลีขึ้นมา
ลีก็คงไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนมาใกล้เขาเหมือนกัน"
"แต่พี่ว่ามีอยู่คนนึงนะ ที่เขารอจะเป็นแฟนของน้องลีอยู่
โดยที่น้องลีไม่ต้องไปตบตีแย่งกับใคร"
"ใครค่ะ มีด้วยหรอ ลีไม่เห็นรู้เลย"
"ก็หนุ่ม ชั้น 4 นี่ไง"
"นายซันน่ะหรอคะ ไม่ใช่มั้งคะ
เราเป็นเพื่อนกันค่ะ"
เธอรีบปฏิเสธ
"จริงนะ"
"ค่า ลีไปทำงานที่ค้างไว้ดีกว่า
วันนี้ไม่อยากอยู่ดึก"
"จ้า"
 
หลังเลิกงาน... 
ปี๊ด ปี๊ด
ธวัชที่ขี่มอเตอร์ไซด์คันโต บีบแตรเรียกกตัญชลีที่กำลังเดินกลับที่พัก
“อ้าว ซันเองหรอ ลีคิดว่าพวกเด็กแว็นซ์กวนเมืองซะอีก”
“ไม่ใช่สักหน่อย แต่ลีสนใจซ้อนท้ายเราดูมั้ย”
“จะดีหรอ”
“ให้เราไปส่งเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย”
“งั้นรบกวนด้วยนะ”
ธวัชเปิดเบาะเพื่อเอาหมวกกันน๊อคสำรองให้เธอ
เธอรีบใส่มันที่ศีรษะทันที แต่สายรัดเจ้ากรรม
ดันกดล๊อคไม่ได้ ชายหนุ่มเรยต้องจัดการมันให้กับเธอ
"ตัวล๊อคมันฝืดน่ะ เลยล๊อคยากนิดหน่อย
ไว้เราคงต้องซื้อเปลี่ยนแล้วล่ะ"
"ขอบใจนะ"
"อื้ม"
ธวัชยิ้มให้เธออย่างเปิดเผย ฟันขาวเรียงกันจนเห็นได้ชัด
ส่วนเธอเองก็ยิ้มจนดวงตาหยิบหยี
 
หลังจากสาวเจ้ารีบ(กระ)โดดขึ้นซ้อนท้ายทันที
ลมเย็นๆ ที่พัดหน้าเธอ ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ทำให้เธอวุ่นวายใจตลอดทั้งวัน
 
ธีธัชขับรถออกมาเจอธวัชกับกตัญชลีที่เพิ่งขับรถออกไปก่อนหน้านี้
“นั่นน้องที่เป็นเพื่อนกับน้องแอลนี่คะพี่ธี
แล้วสองคนนี้เป็นแฟนกันหรอคะ ดูเหมาะสมกันดีนะคะ”
“ไม่รู้สิ เราอย่าไปสนใจเลย
วันนี้น้องขวัญอยากทานอะไรครับ
อุตส่าห์มานั่งรอพี่ตั้งแต่เช้า โทษทีนะ
ที่พี่งานยุ่งตลอดเลย”
“อะไรก็ได้ค่ะ ที่พี่ธีอยากทาน ขวัญทานได้หมดแหละ
แค่มีพี่ธีอยู่กับขวัญก็พอ”
อยู่ๆ ก็นึกถึงร้านข้าวต้มริมถนนที่เคยกินกับกตัญชลี
“งั้นก็ไปกินร้านนี้แล้วกัน...”
 
'คนดีของนายทำตัวไม่น่ารักเลยะนายธัช'
เขาคิดขณะขับรถ 
 
++++++
วันนี้กตัญชลีไม่ได้เข้าไปที่บ้านของคุณแผ่นดิน
เธอเลยรีบกลับมาจัดการมินิโปรเจคอีก 2 งาน
ที่เพิ่งได้รับมา..
“คุณลี นายธีเรียกให้ไปหาแหนะ”
“สวัสดีค่ะคุณต้น มีอะไรก็โทรมาก็ได้นี่คะ
ไม่เห็นต้องเดินมาตามลีถึงนี่เลย”
“ก็อยากจะแวะมาแผนกสักหน่อยนี่
มัวแต่ยุ่งๆ ไม่ได้แวะมานานเลย
ไม่รู้ว่าจะมีใครแถวนี้จะคิดถึงผมรึเปล่า”
ชายหนุ่มเจ้าสำอางตั้งแต่หัวจรดเท้าเอ่ยขึ้น
“ต้องมีสิคะ ก็คุณต้นน่ะทั้งน่ารักและใจดีออกจะตาย
ใช่ไหมคะพี่พลอย”
“คะ อะไรนะคะ พอดีพี่ไม่ทันฟังน่ะค่ะ”
ต้นน้ำยิ้มจนตาหยิบหยี
วันนี้เองที่กตัญชลีเห็นพลอยนภัสดูแปลกๆ ไป
เธอเหลาดินสอจากแท่งยาวๆ จนจะเป็นแท่งสั้นๆ อยู่แล้วเชียว
พี่สาวคนนี้เป็นอะไรไปนะ รึว่าจะไม่สบาย
 
“รีบไปเถอะคุณลี เดี๋ยวเจ้านั่นมันจะคลั่งเอา”
“แล้วทำไมคุณธีถึงต้องคลั่งเพราะลีหรอคะ”
“ไปหาคำตอบเอาเองแล้วกันนะครับ”
กตัญชลีเดินออกไปอย่างงงๆ 
 
ห้องประธานกรรมการบริษัท Green Design บนชั้น 8
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เชิญครับ"
หญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้ในตำแหน่งที่ต้องเผชิญหน้ากับชายหนุ่มโดยตรง
“รู้สึกพักนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะหนูลี”
“พอดีลียุ่งๆ ค่ะ เลยไม่ได้แวะมาที่บริษัท
แต่ลีก็แจ้งพี่ปูฝ่ายบุคคลไว้แล้วนี่คะ
ไม่ทราบว่าคุณธีมีอะไรจะเรียกใช้ลีรึเปล่าคะ”
“อะไรนะ คุณธีงั้นหรอ”
"ให้ลีเรียกคุณธีว่าคุณธีดีแล้วค่ะ สบายใจดี
ให้เรียกอย่างอื่นลีเกรงว่าไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่
ยังไงซะถึงลีจะเป็นเพื่อนของยัยแอล หลานสาวคุณ
แต่ลีก็ยังชื่อว่าเป็นลูกจ้างของคุณอยู่ คุณธีเองก็เรียกลีว่าลีเฉยๆ
ดีกว่านะคะ ลีไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด"
หญิงสาวตอบด้วยแววตามุ่งมั่น
"อืม เข้าใจแล้ว ถ้ามันเป็นความสบายใจของหนูลี
ไม่สิ ถ้ามันเป็นความต้องการของคุณ
อยากเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ”
ชายหนุ่มพูดปนน้อยใจ แต่ก็ยังเก๊กหน้าขรึมตามเดิม
ความรู้สึกเจ็บแปลบแบบนี้มันคืออะไรกันแน่...
“อ้อ ส่วนเรื่องโปรเจคบ้านของคุณแผ่นดิน
ตอนนี้ลีกับทีมช่างกำลังเร่งดำเนินการค่ะ
น่าจะอีกสัก 2 สัปดาห์การตกแต่งภายในน่าจะเสร็จทั้งหมด
หลังจากนั้นลีจะลงต้นไม้ ดอกไม้ สำหรับตกแต่งสวนค่ะ
คุณดินเป็นลูกค้าคนสำคัญของคุณธี เพราะอย่างงั้น
ลีจะทำให้ดีที่สุดค่ะ คุณธีมีอะไรจะพูดกับลีอีกมั้ยคะ”
“ไม่มี เชิญคุณออกไปได้”
 
...เมื่อหญิงสาวเดินออกไปจนพ้นประตูห้องของเขาแล้ว
อยู่ๆ ชายหนุ่มก็รู้สึกอิจฉาชายหนุ่ม 2 คนขึ้นมา
คนแรกก็คือตัวเขาเองในคราบของนายแผ่นดิน
ลูกค้าคนพิเศษของเธอที่ได้รับการดูแลจากเธออย่างดีเยี่ยม
จนเขาชักอยากเป็นแค่นายแผ่นดิน เศรษฐีมาดเท่คนนั้นจริงๆ
คนที่ 2 คือธัชชัย แฝดผู้น้องที่ล่วงลับไปแล้วของเขา
และยังมีชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ
ที่มักจะคอยป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เธอ จนเขารำคาญใจ
แต่ที่หน้าแปลกก็คือกตัญชลีมีท่าทีที่เปลี่ยนไป
เธอคอยแต่จะหลบหน้าเขาตลอดหลายวันที่ผ่าน
มันอะไรกันแน่
 
“ได้ จะหลบหน้ากันใช่ไหม ก็คอยดูว่าใครจะยอมแพ้ก่อนกัน”
เขานึกอยากเอาชนะเธอให้ได้ขึ้นมา...