ในเงาใจ (The shadow)

...5...

แม้ว่าจะพบกันเพียงไม่กี่ครั้ง แต่สาวเท่หน้าหวาน

กลับรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับลูกค้าหนุ่มมาดเข้มคนนี้มานาน

เขาให้อิสระในการตัดสินใจของเธอในหลายๆ เรื่อง

ทำให้เธอมีความสุขที่ได้ทำงานกับลูกค้าที่ไม่เรื่องมาก และเป็นกันเองแบบนี้

จนเวลาผ่านล่วงเลยมาได้เกือบ 1 เดือนที่เธอต้องมาตกแต่งบ้านให้กับเขา

บ้านที่ผสมผสานระหว่างสถาปัตยกรรมยุโรปกับสถาปัตยกรรมเอเชียได้อย่างลงตัว

 

"พุธหน้าลีคงเข้ามาที่นี่ช่วงบ่ายนะคะ

กะว่าจะไปลองเดินดูต้นไม้ที่จะเอามาตกแต่งสวนให้คุณดินสักหน่อย

คุณดินชอบหรือไม่ชอบต้นไม้หรือดอกไม้อะไรเป็นพิเศษ หรือบอกได้นะคะ"

"ผมแล้วแต่คุณลีเลยครับ"

"นี่ถ้าคุณดินยังตามใจลีอยู่แบบนี้

ลีคงคิดว่านี่คงเป็นบ้านของลีซะเองนะคะ เหอะๆ"

"ก็มาอยู่ด้วยกันสิครับ...คุณลี"

"คุณดินล้อลีเล่นอีกแล้ว ไปค่ะ เดี๋ยวเราไปดูห้องนั่งเล่นกันต่อดีกว่า

เดี๋ยวจะมืดเอา"

"ครับ"

ธีธัชในคราบของคุณแผ่นดิน ลูกค้ารายใหญ่คนล่าสุด

ที่อยู่ในความดูแลของกตัญชลี

เขายิ้มกรุ้มกริ่มพอใจ ก่อนเดินตามสาวเจ้าไป

เขาชักชอบการปลอมตัวเป็นลูกค้าหน้าหนวดจอมกวนซะแล้วสิ

อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาได้เป็นตัวของตัวเองที่สุด

 

"ห้องนอนคุณดินเป็นโทนสีแดง ดำ ขาว นะคะ

ส่วนนี่เป็นแบบของเตียงนอน กับที่นอน

คุณดินลองเอาแบบจากแคตตาล็อคนี่ไปเลือกดูนะคะ"

มัณฑนากรสาวยื่นแคตตาล็อคให้ลูกค้าหนุ่ม ก่อนจะบรรยายต่อไปเรื่อยๆ

"ส่วนตู้แบบบิ๊วอินน์และโต๊ะเครื่องแป้งนี่ เดี๋ยวลีจะจัดการตกตกแต่งให้ตาม

แบบที่ร่างไว้นะคะ คิดว่าช่างน่าจะมาทำสักมะรืนนี้

"คุณดิน คุณดินคะ"

"อุ๊ย ตกใจหมดเลย"

"กำลังคิดอะไรอยู่หรอคะ หรือว่าฟังลีพูดจนหูชา"

"คุณลีพูดจนผมเพลินต่างหากครับ"

"ส่วนห้องน้ำก็..."

มัณฑนากรสาวร่ายยาว เธอพูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ

จนลูกค้าหนุ่มนึกขำ

 

“ลีว่าจะถามคุณดินอยู่หลายครั้งแล้วค่ะ

ว่าแบบบ้านหลังนี้คุณดินให้ใครเป็นคนออกแบบคะ

คือว่าบ้านหลังนี้ทำให้ลีรู้สึกเหมือนกับว่าหลุดมาจากนิยาย

ตะวันตกที่ลีเคยอ่านยังไงยังงั้น”

“ถ้าบอกไปไม่รู้คุณลีจะเชื่อรึเปล่า”

“ทำไมหรอคะ"

"ผมเป็นคนออกแบบและควบคุมการก่อสร้างนี้เองครับ”

“จริงหรอคะ คุณดินเก่งจังเลยค่ะ”

หญิงสาวดูตื่นเต้นไม่น้อย

“ก็หวังว่ามันจะเป็นบ้านที่ตอบโจทย์ของผมจริงๆ”

“ลีจะทุ่มให้สุดความสามารถเลยค่ะ ลีจะไม่ทำให้คุณธีธัชขายหน้าแน่”

“ครับผมเชื่อครับ”

"ถ้าลีจะขอเลี้ยงข้าวคุณดินแทนการใช้ความรู้เล็กๆ น้อยๆ กับลี

คุณดินจะสะดวกมั้ยคะ"

"ด้วยความยืนดีครับ"

 

++++

เย็นวันนี้กตัญชลีเลยได้เป็นเจ้ามือเลี้ยงธีธช(ในคราบของคุณดิน)

ด้วยข้าวต้มกุ๊ยข้างทาง ที่ฝีมืออย่างกับกุ๊กเทวดา

"ลีนี่แย่จริงๆ นะคะ ที่รบกวนคุณดิน

แต่ก็ขอบคุณมากนะคะที่ให้ความรู้เรื่องการออกแบบเล็กๆ น้อยๆ

กับมัฑนากรหน้าใหม่อย่างลี"

"ไม่หรอกครับ คุณลีเก่งอยู่แล้วครับ

ผมเองก็พอมีความรู้อยู่บ้างนิดหน่อย"

"ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณดินอีกครั้งนะคะ

ลีได้ไอเดียเจ๋งๆ เพียบเลยคะ

โชคดีของลีจริงๆ ที่ได้ลูกค้าใจดีแบบคุณดิน

ลีสบายใจมากๆ เลยค่ะที่ได้คุยกับคุณดิน"

"คุณลีเล่นชมซะผมเขินหมด ผมเองก็ดีใจครับ

ที่ได้รู้จักกับคุณลี เสร็จงานนี้เรายังคุยกันเหมือนเดิมได้ไหมครับ"

"ได้สิค่ะ ว่างๆ ก็แวะมาที่ Green design สิคะ

ลีว่าเรารีบกินกันก่อนดีกว่าเนอะ มัวแต่คุยกัน

กับข้าวเย็นหมดแล้ว"

"นั่นสิครับ"

...แผ่นดินอาสาไปส่งกตัญชลีถึงที่พัก แต่เธอปฏิเสธ

เขาเลยต้องจำใจส่งเธอแค่ป้ายรถเมล์ที่อยู่ใกล้ๆ แค่นั้น

"กลับบ้านดีๆ นะครับคุณลี วันพุธหน้าเจอกันนะครับ

ผมจะได้ไปช่วยเลือกต้นไม้"

"คุณเองก็ขับรถกลับดีๆ นะคะ แล้วเจอกันค่ะ"

หญิงสาวโบกมือบ๊ายบายชายหนุ่มเครางาม

ก่อนไปยืนรอที่ป้ายรถเมล์

 

บรื๋นนนนนนนน รถยุโรปคันโตขับหายเข้าไปในความมืด

โดยเร็ว

 

ตื๊ด ตื๊ด

"คุณใจดี สวัสดีค่ะ"

"ว่าไงลูกสาวของฉัน..."

หญิงสาวคุยกับพ่อทูนหัวของเธอ

เธอเล่าเหตุการณ์ในแต่ละวันให้เขาฟังเป็นประจำ

(แม้เขาจะเป็นบุคคลที่เธอพูดพาดพิงถึงก็ตาม...)

แต่เขาก็ไม่รู้สึกเบื่อสักนิด

จนเมื่อถูกสายเรียกซ้อนจากใครบางคน

ที่ทำลายบรรยากาศที่ดีของเขาไป

 

"พี่ธี...."

ปลายสายเรียกชื่อเขาจนเขาแทบแสบแก้วหู

"ว่าไงครับน้องสาวคนดีของพี่"

"ขวัญน้อยใจพี่ธีอยู่นะ นึกว่าพี่ธีจะโทรมาง้อ

แต่เพราะขวัญทนคิดถึงพี่ธีไม่ไหวก็เลยต้องโทรมาซะเอง"

ธีํชยังมึนงงไม่หาย ที่เขาไปทำอะไรใหรับขวัญโกรธกัน

"งั้นพี่ขอโทษแล้วกัันนะครับ"

ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ

"ขอโทษทั้งๆ ที่พี่ธีไม่รู้ว่าทำอะไรผิดงั้นหรอคะ

แบบนี้ขวัญยิ่งงอนนะคะ"

..เอ แล้วมันเรื่องอะไรกันเนี่ย

ยิ่งพูดก็ยิ่งงง เขาคิด ขณะกำลังแกะเครา(ปลอม)ออก

และกดลดเสียงในโทรศัพท์ เพราะตอนนี้หูของเขาชักจะชาขึ้นมา

เพราะปลายสาย

"เมื่อวานนี้วันเกิดขวัญค่ะ พี่ธีมัวทำอะไรอยู่

ทำไมไม่มารับขวัญที่บ้านตามที่นัดกันไว้คะ"

เท่านั้นแหละชายหนุ่มถึงกับร้องอ๋อ

นั่นสิ เขาลืมเธอไปจริงๆ ก็ตอนนี้เขาไม่มีเวลามานั่งสนใจ

ผู้หญิงคนไหนนอกจาก...

"งั้นพี่ขอแก้ตัวในดินเนอร์พรุ่งนี้นะครับ"

"ขวัญจะรอนะคะ Good night นะคะพี่ธี"

"ครับ"

ชายหนุ่มกดวางสาย ก่อนจะเปิดเพลงในฟังให้หายมึน

...ทำไมน้องสาวที่น่ารักที่เขาเคยรู้จักตั้งแต่เด็ก

ถึงเริ่มทำตัวไม่น่ารักเลยนะ ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงๆ

 

 

+++++++

...ธีธัชยังคง(แอบ)ตามติดกตัญชลี...บ่อยครั้งเท่าที่เขามีโอกาส

วันนี้ก็เช่นกันที่เขาแอบตามเธอมาที่บ้านในชุมชนแออัดของเธอ

เพราะวันนี้เขาเองก็ไม่ได้เจอเธอตลอดทั้งวัน

เนื่องจากตารางงานที่ค่อนข้างแน่นของเขาเอง

เธอหอบข้าวของพะรุงพะรัง เดินตามแจกจ่ายให้แต่ละบ้านในละแวกนั้น

และแวะทักทายพวกเขา ใบหน้าของเจ้าบ้านแต่ละคน

ต้อนรับเด็กสาวคนนี้เป็นอย่างดี... และนี่คงบอกได้เป็นอย่างดีว่า

เธอมีความสำคัญกับคนในชุมชนนี้ขนาดไหน

 

“ไว้แวะมาใหม่นะนังลี”

“จ้าป้า หนังสือทั้งหมดนี่ฝากให้เบิ้มด้วยนะป้า

ไว้ว่างๆ ลีจะแวะมาติวให้”

 

ชายหนุ่ม(ที่แอบสะกดรอยตามมา) นึกสงสัยอยู่ไม่น้อย

ว่าใครกันที่ชื่อว่า ‘นายเบิ้ม’ 

 

จนบ้านหลังสุดท้ายที่เขาพอจะเดาได้ว่านี่คือบ้านของเธอ

“ให้แค่นี้มันจะไปพออะไรวะนังลี แค่ค่าเช่าบ้าน ค่าใช้จ่ายรายเดือนยังไม่ค่อยจะพอเลย

แกเองก็สบายแล้วนี่ มีไอ้เสี่ยหน้ามืดที่ไหนก็ไม่รู้ส่งเสียให้เรียนจนจบ

ได้ดีแล้วลืมแม่ลืมน้องหรอวะ ข้าเอาหมดนี่นี่แหละ”  

นางพรหยิบเงินในมือร่วมหมื่นในมือของกตัญชลีมาถือไว้

“งั้นลีลาล่ะค่ะ ว่างๆ จะแวะมาใหม่ แม่พรกับญุดา

มีอะไรก็โทรหาลีได้ตามเบอร์นี้นะคะ”

กตัญชลียื่นนามบัตรของเธอให้นางพร

“อืม ไว้ข้าเดือดร้อน จะโทรไปละกัน”

“ค่ะ พี่ไปนะญุดา”

เธอหันไปบอกลาน้องสาว ที่นั่งไขว่ห้างอ่านนิตยสารแฟชั่น

กับกินขนมกรุบกรอบอย่างสบายใจ

“จ้าพี่ลี”

เธอหันมาตอบก่อนจะสนใจนิตยาสารในมือต่อ

 

“เป็นเด็กดีอย่างที่นายธัชบอกไว้จริงๆ สินะ

กตัญชลี”

 

กตัญชลีกลับมาที่อพาร์ทเม้นท์ที่อยู่ห่างจากบริษัทเพียง 3 ป้ายรถเมล์

จึงไม่แปลกที่จะเห็นเธอเดินไป-กลับ ระหว่างที่พักและที่ทำงาน

เพราะมันทั้งประหยัด และถือว่าเป็นการออกกำลังกายที่ดี โดยไม่ต้องลงทุนอะไร

จนธวัช เพื่อนหนุ่มของเธออาสามาส่งอยู่บ่อยๆ

“โอ๊ย เหนื่อยจัง”

เธอทิ้งร่างบนที่นอนแสนรัก ก่อนจะเผลอหลับไปเพราะความเพลีย

กว่าที่เธอจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็ประมาณ 4 ทุ่มของวัน

 

 

...6...

ชั่วโมงเบเกอร์รี่ในวันนี้...อสมาภรณ์ตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างกระตือรือร้น

เพราะวิชานี้สอนโดย รศ.ดร. ประหยัด อาจารย์แม่ของเธอตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรี

แต่เนื่องจากท่านต้องเข้ารับการผ่าตัดตาเป็นการด่วน ทางภาควิชาจึงส่งอาจารย์พิเศษ หมาดๆ

ของมหาวิทยาลัยเข้ามาช่วยสอนแทน...

เธอและเพื่อนในชั้นรออยู่ได้ไม่นาน เขาก็ปรากฏตัวขึ้น

พร้อมกับอาจารย์ ดร.นภา ที่เดินเข้ามาส่งเขาในคลาสเบเกอร์รี่

ชายหนุ่มหน้าสวย จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง

แต่ที่โดดเด่นก็คือดวงตาคู่สวยคม แต่แอบเย็นชาของเขา

รูปร่างของเขาทั้งสูงโปร่ง และดูสง่า

ผิวพรรณก็ดูขาวสะอาดสะอ้านยังกับผู้หญิง

เขาโค้งคำนับให้กับนักศึกษาทุกคนในชนิดที่ศีรษะของเขาแทบจะทำมุม

90องศา ตั้งฉากกับพื้นโลก

เพื่อนๆ ในคลาส ทั้งสาวแท้สาวเทียมกรี๊ดชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย

 

“สวัสดีครับ ริวอิจิ มัทสึอิ ครับ จะมาสอนแทนท่านอาจารย์ประหยัดในคลาสนี้

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด   กร๊าดดดดดดดดดดดดดดด

เนื่องจากเขาเองเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น

จึงไม่แปลกที่เขาจะพูดภาษาไทยชัดแจ๋วขนาดนี้ 

 

...เช่นเดียวกับอสมาภรณ์ ที่รู้สึกหายใจติดขัดตอนที่มองเขาเข้าอย่างจัง

ความรู้สึกที่เหมือนดอกไม้ทั้งสวนกำลังผลิบาน

พร้อมๆ กับผีเสื้อจำนวนมากที่โบยบินอยู่รอบๆ ตัวนี่มันอะไรกัน

แต่มันก็ทำให้เธอไม่อยากละสายตาจากเขาไป...สักนาทีเดียว

'คนนี้กรี้ดเลย'

สาวใสบอกกับตัวเอง

 

 

++++วันรุ่งขึ้นในช่วง 11 โมง

ในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัยเบโจ (Bae Jo University)

มหาวิทยาลัยนานาชาติชื่อดังของประเทศไทย

เนื่องจากมีจำนวนนักศึกษาที่เข้ามาใช้บริการในชั่วโมงเร่งด่วน

จึงทำให้มีคนอยู่หนาแน่นในร้านสะดวกซื้อแห่งนี้

มัลลิกาที่เสร็จจากงานประจำที่สถาบันดนตรีและเตรียมจะไปงานเดินแบบต่อ

ที่ห้างสรรพสินค้า Paradise Mall ในช่วงเย็น

ก็แวะมาหาอสมาภรณ์ในวันนี้ทันที

“เดี๋ยวฉันเข้าห้องน้ำข้างๆ นี่ก่อน ฝากซื้อ V-Power* กระป๋องนึงสิ”

“นี่ยัยเจ้ยังไม่เลิกกิน V-Power อีกหรอ

ของแบบนี้ดูไม่เหมาะกับยัยเจ้สักนิด”

“ลองดูสักกระป๋องสิ เธอจะรู้ว่ามันรสชาติดี

แล้วก็ให้พลังงานขนาดไหน

เจ้มะลิคนสวย คอนเฟิร์มเองเชียวนะ”

“ยี้ แอลไม่เอาด้วยหรอก”

“ไปก่อนนะ รู้สึกว่าจะกลั้นฉี่ไม่ไหวแล้ว อร้าย”

“รีบๆไปเหอะคะ ก่อนจะเรี่ยราดแถวนี้”

“อือ”

*V-Power = เครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อดังยี่ห้อหนึ่ง

ที่เป็นที่นิยมในหมู่ผู้ใช้แรงงาน หรือผู้ที่เสียเหงื่อจากการเล่นกีฬา

ส่วนใหญ่จึงมักเป็นมนุษย์เพศชายที่นิยมบริโภค

 

...สาวน้อยตาแป๋วกำลังถือแซนด์วิชอบร้อน

ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำแร่หนึ่งขวดในตู้แช่

และยื่นมือไปหยิบ ขวดเครื่องดื่มชูกำลังที่อยู่ทางด้านขวาของเธอ

ตามที่เพื่อนสาวฝากซื้อ มือบางสัมผัสไปโดนวัตถุหนึ่ง

ที่รู้สึกนุ่มๆ แทนที่จะเป็นกระป๋องเคลือบโลหะ

อสมาภรณ์รีบชักมือออกทันที

“ขอโทษค่ะ”

ดวงตาคู่ใสสบเข้าจังๆ กับดวงตาคู่เย็นชา

ของผู้ชายหน้าสวยที่ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวทุกครั้ง

ที่ได้มองหน้าเขาในชั่วโมงเรียน...แต่ดูเหมือนสิ่งที่เขาสนใจจะเป็น

เครื่องดื่มชูกำลังในมือเธอตอนนี้มากกว่า...

เขายิ้มแบบเย็นๆ ให้เธอ ก่อนจะเดินจากไป

“โถ่ แล้วกัน”   เธอบ่นกระปอดกระแปด

แต่นั่นก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นรอยยิ้มของเขานี่นา

และสิ่งที่ทำให้เธอขายหน้าเขาสุดๆ ก็คือผลิตภัณฑ์ V-Power ของมัลลิกา

ที่ดธอมองมันอย่างเจ็บ(จี๊ดใน)ใจ

ทันทีที่ออกจากร้าน…เธอก็พุ่งไปหามัลลิกาทันที

“ยัยเจ้ เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันเดี๋ยวนี้”

อสมาภรณ์ยื่นขวดเครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อดังยี่ห้อหนึ่งให้เพื่อนสาว

อย่างอารมณ์บูด ซึ่งดูยังไงมันก็ไม่เข้ากับซุปเปอร์โมเดลร่างเพรียวอย่างเธอสักนิด

“เคลียร์อะไรกันยัยน้องหนู”

“ก็เพราะไอ้เครื่องดื่มชูกำลังขวดนี้นี่ไง ที่ทำให้แอล... โอ๊ย อยากจะร้องไห้”

“ก็รีบๆ พูดมาสิย่ะ ยัยแอล นี่หล่อนโมโหหิวรึยังไงห๊ะ”

“ก็คนที่แอลปลื้มมากๆ เป็นอาจารย์พิเศษที่มาสอนคลาสเบเกอร์รี่

ที่ภาควิชาที่แอลเรียนน่ะสิ และดูเหมือนเขาจะจำแอลได้ด้วย

ที่สำคัญเพราะยัยเจ้ที่ทำให้แอลขายหน้าต่อหน้าเขา”

“นึกว่าเรื่องใหญ่โตอะไร ถือว่าเป็นพรหมลิขิตของเธอละกันน้องหนู อย่าคิดมากน่า”

“แอลชักอยากไปเผาโรงงาน V-Power แล้วสิ ฮือๆ”

“อย่ามางอแงแถวนี้นะนางสาวอสมาภรณ์  โดดเรียนเลยดีมั้ย

ไปเที่ยวห้างกัน ในงานน่ะมีหนุ่มๆ หน้าตาดีรอเธออีกเพียบ

เฮ๊ย นี่นอยด์จริงๆ หรอเนี่ย ตายๆ น้องหนูของเรา ริจะมีรักก็เป็นแบบนี้แหละ

ฮ่าๆ”

“ไว้แอลจะรอดูวันที่ยัยเจ้...ตกหลุมรักใครเข้าให้บ้าง”

“จ้า เชิญนับวันรอได้เลย แต่คงจะนานหน่อยนะ

แล้วนี่ตกลงว่าจะไม่ไปด้วยกันใช่ไหม”

“งั่มๆ ไม่อ่า ยัยเจ้นี่นิสัยไม่ดีนะ พาแอลโดดเรียน”

“จะไปนั่งจ้องหน้าเขาในคลาสต่อว่างั้น”

“แอลไม่ได้ทำอย่งงั้นซะหน่อย แอลน่ะตั้งใจเรียนต่างหาก”

“ก็ได้ๆ ทิ้งกันไปอีกคน ส่วนยัยลี ป่านนี้ตายในหน้าที่รึยังเนี่ย

น้าธีสุดหล่อของเธอใช้งานคุ้มจริงๆ”

“ไว้แอลจะไปดุน้าธีให้ละกัน แต่คนแบบลีสู้งานไม่เบาด้วยสิ

ไม่ได้แล้วๆ ขืนปล่อยไว้แบบนี้กตัญชลีของเรา

มีหวังได้แฟนเป็นหนุ่มๆ บ้างานในบริษัทรึไม่ก็คนงานแล้วล่ะ”

“หึหึ ท่าจะจริง”

“ถ้าเป็นแบบนั้น แอลไม่ยอมด้วยจริงๆ”

“นี่บ่ายโมงแล้วน้องหนู จะรีบไปเรียนไม่ใช่หรอ”

“เออ ใช่ แอลไปก่อนนะยัยเจ้ แล้วเจอกัน”

“ยัยแอล เธอลืมชีทเรียนกับโทรศัพท์ย่ะ”

“อุ๊ย จริงด้วย ขอบคุณนะคะคุณมัลลิกา

หนูแอลไปก่อนนะคะ”

อสมาภรณ์ได้ของที่ลืมแล้วก็รีบวิ่งแจ้นไปทันที

“เป็นไรมากมั้ยเนี่ยเพื่อนช้าน”

มัลลิกาเวียนหัวให้กับความโก๊ะของเพื่อนสาวคนนี้จริงๆ

เมื่อมองดูนาฬิกาที่บอกว่าเธอยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมง

กว่าจะถึงเวลานัด เธอจึงใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเดินชม

มหาวิทยาลัย ที่ครั้งหนึ่งที่เธอมีวันเวลาดีๆ ร่วมกับเพื่อนๆ ของเธอ