Love Again : รักครั้งแรก

ปี 2073
 
          "ลูกคิดจะทำอะไรกันแน่" ผู้หญิงผมทองคนนั้นพูดกับสตีเฟ่น
 
          "แม่ไม่ต้องรู้หรอกว่าผมจะทำอะไรแต่ที่เป็นไปได้คือ ผมไม่หนีไปไหนอยู่แล้ว"
 
          "ถ้าลูกหนีไปก็เท่ากับฆ่าตัวตายชัดๆ ลูกน่าจะฉลาดพอที่จะเข้าใจนะ ว่าเราอยู่ที่ไหน"
 
          "ใต้ธารน้ำแข็งมหาสมุทรอาร์กติก ผมรู้อากาศข้างนอกจะฆ่าผมตายทันทีที่ออกไป"
 
          "ลูกเปิดประตูกาลเวลาทำไม"เธอพูดตัดบท
 
          "ผมไม่อยากเห็นคนตาย และคนเหล่านั้นผมเป็นคนฆ่า"
 
          "ลูกทำแบบนี้ลูกก้อจะต้องตายด้วยเช่นกัน ถ้าอดีตถูกเปลี่ยนแปลง จะไม่มีแม่ และลูก ลูกอยากให้เป็นแบบนั้นเหรอ แลกกับคนที่อยู่ข้างนอก ซึ่งพวกเขาเหล่านั้น ไม่มีจิตใจในการเป็นเพื่อนมนุษย์เหลืออยู่แล้ว" บรรยากาศมาคุเริ่มประทุ
 
          "เขาก้อเป็นมนุษย์เผ่าพันธุ์เดียวกันกับเรานะแม่ ผมยอมไม่มีผมในปัจจุบันดีกว่าให้ผมไปฆ่าพวกเขาเหล่านั้น"
 
          "ไอสไตน์ มี IQ ที่สูงกว่าคนทั่วไป และลูกมีมันสมองที่ดีกว่าเขา ไอสไตน์คิดค้นทฤษฏีที่เปลี่ยนโลกในยุคนั้น เขาเปลี่ยนโลกโดยการสร้างระเบิดปรมาณูขึ้นมา"
 
          "แต่เขาใช้เวลาที่เหลือหลังจากนั้นทรมานกับเสียงโหยหวนของประชาชนที่ต้องตายไปแล้วผลกระทบต่อจากนั้นที่ยังหลงเหลืออยู่ ผมไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย" พูดจบเขาก็เดินออกไป
 
          "ตรวจให้ได้ว่าเขาส่งอะไรไปในอดีตเมื่อ 60 ปีที่แล้ว" ผู้หญิงผมทองพูดกับผ่านเลเซอร์ที่กระจายเสียงสู่ทุกโสทประสาทเสียงทุกคนที่ทำงานอยู่
 
          "ฉันหวังว่าจะไม่เป็นอย่างทั่ฉันคิดนะค่ะ คุณแม่ตีน่า" เธอพูดรูปแม่ของเธอที่เก็บไว้ในแว่นตาฉายมโนภาพที่เธอสวมอยู่
 
ปี 2014
 
          "พี่โตคืนนั้น ผมบอกแล้วว่าคอผมแข็ง" บาสพูดขึ้นทันทีหลังจากเห็นผมเดินเข้ามาในร้าน
 
          "สวัสดีปีใหม่ครับ/ค่ะ พี่โต" ทุกคนยิงพลุรืบบิ้นต้อนรับผม ก่อนที่ร้านจะเปิด
 
          เริ่มต้นปีใหม่ด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขของทุกคน ผมรู้สึกสบายใจมากขึ้นหลังจากที่ผมสอนวิธีการอาบน้ำ
 
แล้วใส่เสื้อผ้า ชุดชั้นในให้กับเธอ โดยที่วันนี้เธอแต่งตัวออกมาโดยที่ผมไม่ต้องใส่ให้แล้ว ผมเฝ้ามองเธอตลอด
 
ผมเพิ่งรู้ว่าหุ่นยนต์ตัวหนึ่งจะยิ้มได้ และทำอะไรต่างๆได้เหมือนมนุษย์โดยที่ไม่มีใครสังเกตุเห็น เธอยิ้มตลอดเวลา
 
ที่เธอคุยกับเพื่อนๆและลูกค้าหนุ่มๆที่เขาไม่เคยเข้าร้านนี้เลย แต่เขามากินทุกวันหลังจากที่เธอมาทำงานได้อาทิตย์นึง
 
          "เธอชอบพี่โตหรอ"ตีน่าพูดขึ้นในขณะที่เธอมาทิ่งขยะด้านนอกกับลั่นทม
 
          "เขาบอกมาว่าอย่างนั้น"เธอตอบกลับไป
 
          "เขานี่ใครงั้นหรอ"
 
          "คนที่สร้างฉันขึ้นมา" ตีน่ามองหน้าฉันหลังจากทิ้งขยะในมือลงถังเรียบร้อย
 
          "ช่างเถอะ แต่เธอเป็นคู่แข่งฉันซะแล้วละ เพราะฉันก็แอบชอบพี่โตเขาเหมือนกัน" ตีน่าพูดขึ้น
 
          "ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่รู้"
 
          "เรื่องแบบนี้บังคับกันไม่ได้หรอกนะ ต่อให้ฉันชอบเค้ามากแต่ไหน แต่ถ้าพี่เขาชอบเธอ ฉันก็ต้องถอย"   ตีน่าพูดขึ้นขณะกำลังเดินเข้าร้านพร้อมกับลีล่า
 
          "อู้งานหรอ ช่วยกันเก็บร้านต่อเร็ว"บาสพูดขึ้น หลังจากกำลังกวาดพื้นภายในร้าน
 
          "จร้า พ่อคนขยัน" ตีน่าพูดประชดแล้วเดินหิ้วมือของลีล่าเข้าไปในครัว
 
          "ไปแล้วครับพี่โต" บาสจะกลับบ้านเป็นคนสุดท้ายเพราะเขาจะตรวจเช็คความเรียบร้อยภายในร้านอีกรอบ ถึงแม้บาสจะอายุมากกว่าผม แต่เขาเรียกผมพี่ตลอดเลย ทำเอาผมรู้สึกแก่ขึ้นมายังไงก้อไม่รู้สิ
 
          "ลีล่า เธอกลับบ้านไปก่อนนะ ฉันจะไปทำธุระซะหน่อย"โตพูดขึ้น เธอพยักหน้ากลับแล้วแบมือเหมือนขออะไรซักอย่าง
 
          "อ๋อ เกือบลืมเงินค่ารถ" ผมหัวเราะแล้วหยิบเงินให้เธอจำนวนหนึ่ง
 
          ผมยืนมองเธอจนเธอขึ้นไปนั่งบนแท๊กซี่ และขับออกไป
 
         "No. 501 คือเธอใช่ไหม"ผู้ชายตัวสูงใส่แว่นใส่สูทสีขาวเดินมาขวางทางเธอหลังจากเธอลงจากรถแท๊กซี่
 
          "NO. 504 มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"เธอถามขึ้นแล้วเดินถอยออกห่าง แต่มีผู้ชายอีก 2 คนเดินเข้ามาจากไหนไม่รู้มานืนด้านหลังเธอ
 
          "503 502 ใครส่งพวกคุณมา"
 
          "เธอต้องกลับไปกับเรา" ทั้งสามพูดพร้อมกัน
 
          "ลีล่า เธอมาทำอะไรหน้าบ้านพี่โต แล้วพวกนี้เป็นใคร" ตีน่าพูดขึ้นในมือถือช๊อกโกแลตอยู่กล่องหนึ่ง ทั้ง 3 คนนั้นเห็นตีน่าแล้วโค่งคำนับให้กับเธอ
 
          "ขออภัยครับนายหญิง" ทั้งสามพูดจบก้อเดินหายไปจากตรงนั้นทันที
 
          "ฉันไม่รู้จักพวกนี้นะ" ตีน่ามองมาทางลั่นทมแล้วส่ายหัว ลั่นทมยิ้มเล็กน้อยพร้อมพูดออกไปว่า”พวกเขาเป็นคนบ้า” ทำเอาตีน่าหลุดขำออกมาไม่ได้
 
          “ว่าแต่เธอมาทำอะไรหน้าบ้านพี่โตเขา แหน่ะจะมาขอขึ้นเงินเดือนใช่มะ?”
 
          “ฉันอยู่บ้านเดียวกับเค้า แล้วฉันเป็นคนรับใช้ของเค้า ตีน่าเธอมาทำอะไรที่นี่”
 
          “ฉัน เอาช๊อกโกแลตมาฝากพี่โตเขา พี่เขาชอบกินช๊อคโกแลตมาก” ตีน่าซ่อนสีหน้าเอาไว้ทั้งๆที่ในใจมีคำถามมากมายที่จะถามให้รู้เรื่อง
 
          “เข้ามาข้างในก่อนสิ เค้าไปทำธุระยังไม่กลับมาหรอก” ลั่นทมชวนตีน่าเข้าไปในบ้านอย่างยิ้มแย้มต้อนรับ