Love Again : รักครั้งแรก

8.0

เขียนโดย ก่อนหวาน

วันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.33 น.

7 ตอน

1 วิจารณ์

10.99K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 11.03 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) No.501

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ปี 2073

"ลูกคิดจะทำอะไรกันแน่" ผู้หญิงผมทองคนนั้นพูดกับสตีเฟ่น

"แม่ไม่ต้องรู้หรอกว่าผมจะทำอะไรแต่ที่เป็นไปได้คือ ผมไม่หนีไปไหนอยู่แล้ว"

"ถ้าลูกหนีไปก็เท่ากับฆ่าตัวตายชัดๆ ลูกน่าจะฉลาดพอที่จะเข้าใจนะ ว่าเราอยู่ที่ไหน"

"ใต้ธารน้ำแข็งมหาสมุทรอาร์กติก ผมรู้อากาศข้างนอกจะฆ่าผมตายทันทีที่ออกไป"

"ลูกเปิดประตูกาลเวลาทำไม"เธอพูดตัดบท

"ผมไม่อยากเห็นคนตาย และคนเหล่านั้นผมเป็นคนฆ่า"

"ลูกทำแบบนี้ลูกก้อจะต้องตายด้วยเช่นกัน ถ้าอดีตถูกเปลี่ยนแปลง จะไม่มีแม่ และลูก ลูกอยากให้เป็นแบบนั้นเหรอ แลกกับคนที่อยู่ข้างนอก ซึ่งพวกเขาเหล่านั้น ไม่มีจิตใจในการเป็นเพื่อนมนุษย์เหลืออยู่แล้ว" บรรยากาศมาคุเริ่มประทุ

"เขาก้อเป็นมนุษย์เผ่าพันธุ์เดียวกันกับเรานะแม่ ผมยอมไม่มีผมในปัจจุบันดีกว่าให้ผมไปฆ่าพวกเขาเหล่านั้น"

"ไอสไตน์ มี IQ ที่สูงกว่าคนทั่วไป และลูกมีมันสมองที่ดีกว่าเขา ไอสไตน์คิดค้นทฤษฏีที่เปลี่ยนโลกในยุคนั้น เขาเปลี่ยนโลกโดยการสร้างระเบิดปรมาณูขึ้นมา"

"แต่เขาใช้เวลาที่เหลือหลังจากนั้นทรมานกับเสียงโหยหวนของประชาชนที่ต้องตายไปแล้วผลกระทบต่อจากนั้นที่ยังหลงเหลืออยู่ ผมไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย" พูดจบเขาก็เดินออกไป

"ตรวจให้ได้ว่าเขาส่งอะไรไปในอดีตเมื่อ 60 ปีที่แล้ว" ผู้หญิงผมทองพูดกับผ่านเลเซอร์ที่กระจายเสียงสู่ทุกโสทประสาทเสียงทุกคนที่ทำงานอยู่

"ฉันหวังว่าจะไม่เป็นอย่างทั่ฉันคิดนะค่ะ คุณแม่ตีน่า" เธอพูดรูปแม่ของเธอที่เก็บไว้ในแว่นตาฉายมโนภาพที่เธอสวมอยู่

ปี 2014

"พี่โตคืนนั้น ผมบอกแล้วว่าคอผมแข็ง" บาสพูดขึ้นทันทีหลังจากเห็นผมเดินเข้ามาในร้าน

"สวัสดีปีใหม่ครับ/ค่ะ พี่โต" ทุกคนยิงพลุรืบบิ้นต้อนรับผม ก่อนที่ร้านจะเปิด

เริ่มต้นปีใหม่ด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขของทุกคน ผมรู้สึกสบายใจมากขึ้นหลังจากที่ผมสอนวิธีการอาบน้ำ

แล้วใส่เสื้อผ้า ชุดชั้นในให้กับเธอ โดยที่วันนี้เธอแต่งตัวออกมาโดยที่ผมไม่ต้องใส่ให้แล้ว ผมเฝ้ามองเธอตลอด

ผมเพิ่งรู้ว่าหุ่นยนต์ตัวหนึ่งจะยิ้มได้ และทำอะไรต่างๆได้เหมือนมนุษย์โดยที่ไม่มีใครสังเกตุเห็น เธอยิ้มตลอดเวลา

ที่เธอคุยกับเพื่อนๆและลูกค้าหนุ่มๆที่เขาไม่เคยเข้าร้านนี้เลย แต่เขามากินทุกวันหลังจากที่เธอมาทำงานได้อาทิตย์นึง

"เธอชอบพี่โตหรอ"ตีน่าพูดขึ้นในขณะที่เธอมาทิ่งขยะด้านนอกกับลั่นทม

"เขาบอกมาว่าอย่างนั้น"เธอตอบกลับไป

"เขานี่ใครงั้นหรอ"

"คนที่สร้างฉันขึ้นมา" ตีน่ามองหน้าฉันหลังจากทิ้งขยะในมือลงถังเรียบร้อย

"ช่างเถอะ แต่เธอเป็นคู่แข่งฉันซะแล้วละ เพราะฉันก็แอบชอบพี่โตเขาเหมือนกัน" ตีน่าพูดขึ้น

"ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่รู้"

"เรื่องแบบนี้บังคับกันไม่ได้หรอกนะ ต่อให้ฉันชอบเค้ามากแต่ไหน แต่ถ้าพี่เขาชอบเธอ ฉันก็ต้องถอย" ตีน่าพูดขึ้นขณะกำลังเดินเข้าร้านพร้อมกับลีล่า

"อู้งานหรอ ช่วยกันเก็บร้านต่อเร็ว"บาสพูดขึ้น หลังจากกำลังกวาดพื้นภายในร้าน

"จร้า พ่อคนขยัน" ตีน่าพูดประชดแล้วเดินหิ้วมือของลีล่าเข้าไปในครัว

"ไปแล้วครับพี่โต" บาสจะกลับบ้านเป็นคนสุดท้ายเพราะเขาจะตรวจเช็คความเรียบร้อยภายในร้านอีกรอบ ถึงแม้บาสจะอายุมากกว่าผม แต่เขาเรียกผมพี่ตลอดเลย ทำเอาผมรู้สึกแก่ขึ้นมายังไงก้อไม่รู้สิ

"ลีล่า เธอกลับบ้านไปก่อนนะ ฉันจะไปทำธุระซะหน่อย"โตพูดขึ้น เธอพยักหน้ากลับแล้วแบมือเหมือนขออะไรซักอย่าง

"อ๋อ เกือบลืมเงินค่ารถ" ผมหัวเราะแล้วหยิบเงินให้เธอจำนวนหนึ่ง

ผมยืนมองเธอจนเธอขึ้นไปนั่งบนแท๊กซี่ และขับออกไป

"No. 501 คือเธอใช่ไหม"ผู้ชายตัวสูงใส่แว่นใส่สูทสีขาวเดินมาขวางทางเธอหลังจากเธอลงจากรถแท๊กซี่

"NO. 504 มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"เธอถามขึ้นแล้วเดินถอยออกห่าง แต่มีผู้ชายอีก 2 คนเดินเข้ามาจากไหนไม่รู้มานืนด้านหลังเธอ

"503 502 ใครส่งพวกคุณมา"

"เธอต้องกลับไปกับเรา" ทั้งสามพูดพร้อมกัน

"ลีล่า เธอมาทำอะไรหน้าบ้านพี่โต แล้วพวกนี้เป็นใคร" ตีน่าพูดขึ้นในมือถือช๊อกโกแลตอยู่กล่องหนึ่ง ทั้ง 3 คนนั้นเห็นตีน่าแล้วโค่งคำนับให้กับเธอ

"ขออภัยครับนายหญิง" ทั้งสามพูดจบก้อเดินหายไปจากตรงนั้นทันที

"ฉันไม่รู้จักพวกนี้นะ" ตีน่ามองมาทางลั่นทมแล้วส่ายหัว ลั่นทมยิ้มเล็กน้อยพร้อมพูดออกไปว่า”พวกเขาเป็นคนบ้า” ทำเอาตีน่าหลุดขำออกมาไม่ได้

“ว่าแต่เธอมาทำอะไรหน้าบ้านพี่โตเขา แหน่ะจะมาขอขึ้นเงินเดือนใช่มะ?”

“ฉันอยู่บ้านเดียวกับเค้า แล้วฉันเป็นคนรับใช้ของเค้า ตีน่าเธอมาทำอะไรที่นี่”