Love Again : รักครั้งแรก

          1ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ในอีก 60 ปีห้างหน้า

 

          แฮ่กๆ! “ฮ่า เสร็จเสียที” ผมชื่อว่า สตีเฟ่น ผมเป็นหลานของคุณปู่ ผมเป็นลูกครึ่ง ไทย รัสเซีย ตอนนี้อยู่

 

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 3 ซึ่งผมนั้นได้ถูกสั่งตัวกลับรัสเซีย เพราะว่า สารเคมีที่ผมเป็นคนสร้างขึ้น เป็นอาวุธชิ้นดี

 

ในการทำลายล้างฝั่งตรงข้าม รุนแรงกว่าระเบิดทุกชนิดบนโลก รวมทั้ง ปรมาณนู ของ อัลเบิร์ต ไอสไตน์ถึง 20

 

เท่า ผมคิดว่ามันดูโหดร้ายเกินไปในการทำลายล้าง ผมถูกจับตัวอยู่ในสถานที่ ที่ไหนซักแห่งในฐานทัพลับของ

 

พวกรัสเซีย พ่อแม่ของผม ตายในสงครามนี้ เพราะปกป้องผมจากทหารที่มาจับตัวผมไป ผมจะไม่ยอมให้พวกเขาได้สร้างระเบิด DX-5 ได้หรอก

 

          ผมจำได้ตอนที่ผมอยู่เมืองไทยผมนำของสิ่งหนึ่งติดมาด้วย นั่นคือบันทึกประจำวันของคุณปู่ผม ข้างใน

 

เขียนเอาไว้อย่างไร ผมอ่านภาษาไทยไม่ค่อยออกเหมือนกัน แต่เหมือนข้างในนั้นบอกถึงรักครั้งแรก และการสูญ

 

เสีย ผมนั่งดูรูปถ่าย และภาพวาดหลายใบ ที่อยู่ในกล่องเดียวกัน ผมจึงมีความคิดที่จะสร้างหุ่นยนต์ตัวนี้ซึ่งผมกำลังสร้างมันเสร็จแล้ว

 

          “รวบรวมข้อมูลเสร็จแล้วค่ะ” หุ่นยนต์ที่อยู่ข้างหน้าผมตอบขึ้น เธอดูเหมือนจริงมาก ทุกอย่างในร่างกาย

 

เธอเป็นมนุษย์ ไม่มีความทรงจำ ไม่มีเครื่องใน หายใจโดยพลังงานนิวเคลียร์ภายในตัวของเธอ ซึ่งมันอันตรา

 

ยมากๆถ้าคนในยุคนั้นรู้ว่ามีพลังงานนิวเคลียร์ไม่จำกัดอยู่ภายในตัวหุ่นตัวนี้ ผมนำรูปของรักแรกของปู่มาเทียบกับหุ่นยนต์ตัวนี้

 

          “Mr. Steven” เสียงเรียกจากทหารที่อยู่ด้านนอกประตู ถึงเวลาแล้วละที่ผมจะต้องไปสร้างอาวุธที่

 

ทำลายคนทั้งโลกได้ ผมไม่มีทางเลือก

 

          “ฉันหวังว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตานี้ได้นะ ไปจงไปยังโลกอดีตเมื่อ 60 ปีที่แล้ว วันที่ 18 ธันวาคม

 

พศ. 2556 ประเทศไทย จงกลับไปรื้อฟื้นความรักของปู่ผม” ผมพูดกับหุ่นตัวนั้น แล้วส่งเธอไปยังอดีตที่ผ่านมา60ปี

 

          ณ ปัจจุบัน

 

          “ฉันส่งข้อมูลที่ สตีเฟ่น ฝากมาให้ฉันถึงคุณหมดแล้ว” เธอพูดกับผมแล้วค่อยๆเดินมาเก็บกล่องที่ผมทำ

 

ตกอยู่หน้าประตูถือไว้แล้วดึงตัวผมให้ลุกขึ้นยืน

 

          “ไปใส่เสื้อผ้าซะ ไม่ใช่มาเดินแก้ผ้าแบบนี้เข้าใจมั๊ย” ผมชี้ไปที่ห้องของผม

 

        เสื้อผ้าเก่าๆของลั่นทมผมยังเก็บไว้อย่างดี ผมตกใจจริงๆให้ตายสิ อยู่ดีๆก็มาปรากฏตัวต่อหน้าผม แล้วแก้ผ้า

 

แบบนี้ ฝนก็ตก บรรยากาศเป็นใจด้วย ตอนแรกนึกว่าผี เจ้าหลานตัวดี แต่เดี๋ยวก่อน งั้นถ้าผมไม่ได้มีลูกกับลั่นทม

 

แล้วผมมีลูกกับใครละ ถึงได้มีหลานที่ชื่อ สตีเฟ่น ...

 

          “คุณจะยืนตรงนั้น อีกนาน มั๊ย” หุ่นยนต์ตัวนั้นชะโงกหน้ามาหาผม ผมสะหุ้งเพราะกำลังคิดอะไรมากมาย

 

          “ผมบอกให้คุณ...”

 

          “ฉันชื่อ ลั่นทม” หุ่นตัวนั้นตอบกลับผม

 

          “ไปใส่เสื้อผ้าซะ มันอยู่ในกล่องใต้เตียงในห้องของผม” ผมเอามือปิดตาแล้วพูดขึ้น

 

          อีก 60 ปี จะมีสงครามโลกครั้งที่ 3 หรอเนี่ย เหมือนที่ไอสไตน์ท่านพูดเนอะ “ผมไม่รู้ว่าสงครามโลกครั้ง

 

ที่ 3 จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่สงครามโลกครั้งที่ 4 ผู้คนจะสู้รบกันอย่างสูสี ด้วย หอก และ หิน”

 

          “โตไม่ทานข้าวหรอค่ะ” หุ่นตัวนั้นเดินมาจากด้านหลังของผม

 

          “ผมขอคุยกับคุณซักหน่อยได้ไหม” ผมเลื่อนเก้าอี้โต๊ะกินข้าวให้เธอ

 

          “เธอเป็นหุ่นยนต์จริงๆหรอ” ผมเอามือจับแก้มของเธอ ตอนผมสัมผัสไปเหมือนเนื้อมนุษย์จริงๆ เด้งได้ด้วย

 

ผมค่อยๆจับผมของเธอแต่ละเส้นแล้วดม กลิ่นแปลกๆ โอ๊ย

 

          “เส้นผมของฉันทำจากลวดทองแดงที่ถูกกลึงจนบางแล้วนำผ่านกรรมวิธี...”

 

          “โอ้ยย ผมไม่อยากรู้หรอก แต่ตอนนี้ ฉันโดนผมเธอบาดนิ้วแล้วเนี่ย” ผมนั่งกุมนิ้วที่โดนบาด

 

          “ไหนฉันขอดูหน่อย” เธอจับมือของผม มือเธอนุ่มจัง

 

          “ฉันจะทำแผลให้คุณนะค่ะ” เธอเอื้อมมือออกไปหยิบกล่องพยาบาลที่อยู่ติดกับตู้โชว์ถ้วยรางวัล กาแฟ

 

กลมกล่อมของเกมส์โชว์เกมส์หนึ่งซึ่งผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน แต่นั่นมันห่างจากที่ผมนั่งเกือบ 5 เมตร แขนของ

 

เธอยืดได้อย่างนั้นหรอ!! ผมไม่กล้ามองแขนที่ยืดของเธอ ได้แต่นั่งมองแผลตัวเอง

 

          “โอ๊ยๆ เป็นหุ่นยนต์หัดทำอะไรเบาๆมือหน่อยสิ” ผมพูดขึ้นขณะที่เธอทำแผลให้กับผม

 

          “แล้วเธอจะนอนที่ไหนละ” ผมถามเธอขณะที่เธอกำลังใช้พลาสเตอร์ปิดแผลให้ผม

 

          “ฉันเป็นหุ่นยนต์น่ะค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม

 

          “เธอนี่ไร้ความรู้สึกจริงๆเลย” ผมยิ้มแล้วมองไปยังแผลที่นิ้วของผม ทำให้ผมนึกถึงตอนที่ลั่นทมยังอยู่

 

ตอนนั้นผมกำลังทำฝึกทำผัดผักอยู่กับเธอในครัว ผมโดนมีดบาดขณะหั่นผักกาดขาวอยู่ เลือดของผมไหลออกมา

 

เกือบจะไม่หยุด แต่ได้เธอนี่แหละที่ช่วยทำแผลให้ผม

 

          “เค้าบอกตัวเองแล้วไง ว่าให้ระวังๆ” เธอพูดกับผม

 

          “ก็เค้าไม่ใช่แม่ศรีเรือนที่น่ารักเหมือนเธอนี่นา”

 

          “นี่ กระต่ายน้อยตัวนี้จะคอยรักษาบาดแผลของเธอทุกแห่งที่เธอเจ็บ” เธอวาดรูปกระต่ายตัวหนึ่งลงบน

 

พลาสเตอร์ที่ปิดแผลของผม  แต่ตอนนี้กระต่ายน้อยตัวที่รักษาแผลให้ผมไม่อยู่แล้ว น้ำตาของโต ค่อยๆไหลหยด

 

ลงบนพลาสเตอร์ปิดนิ้วชี้นั้นซึ่งมีพลาสเตอร์วนรอบนิ้วอยู่

 

          “คุณน้ำลายไหลทำไมหรอ” หุ่นยนต์ตัวนั้นพูดขึ้น

 

          “เธอเป็นหุ่นยนต์สินะ จึงไม่รู้จักคำว่าเสียใจ” ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าของลีลาวดีที่เป็นหุ่นยนต์ไม่มีความ

 

รู้สึกใดเผยออกมาจากใบหน้าตึงๆนี้เลย

 

          “ทำไมคุณตาแดง” เธอนำมือมาจับที่แก้มของผม แล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลจากตา 2 ข้างออก

 

          “เธอกินอะไรเป็นอาหาร” ผมสั่งน้ำมูกเข้าไปในจมูกแล้วถามเธอ

 

          “ฉันกินเหมือนกับรักครั้งแรกของคุณ”

 

          ผมต้องทำข้าวหมกไก่อีกครั้งในตอนเย็นนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีความทรงจำของลีลาวดีเลยก็ตาม แต่ผม

 

รู้สึกมีความสุขยังไงก็ไม่รู้สิ เหมือนเธอคืนชีพขึ้นมา เพื่อมาอยู่กับผมซะงั้น

 

          มื้อค่ำวันนี้ผมไม่ต้องนั่งกินข้าวคนเดียวอีกแล้ว ฝนข้างนอกก็ตกหนักซะด้วยโชคดีที่เมื่อวานผมขึ้นไปซ่อม

 

หลังคา นี่สินะที่เขาพูดกัน เป็นฤดูแห่งความรักผลิบาน

“ปลายฝนต้นหนาว”