Love Again : รักครั้งแรก
เขียนโดย 
ก่อนหวาน
วันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.33 น.
แก้ไขเมื่อ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 11.03 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) ครบรอบวันแต่งงาน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"วันนี้ฝากดูแลร้านด้วยนะ พี่มีธุระ"คำพูดที่ฟังดูเร่งรีบ ถูกบอกถ่ายทอดสู่ลูกจ้างในร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่ง
โตเป็นเจ้าของร้านที่นั่น เหนือสุดแดนสยามเธอเคยบอกกับผมว่า เธอชอบอากาศหนาว เธออยากจะเที่ยวภาค
เหนือซักครั้ง เมื่อ สามปีที่แล้ว เราตัดสินใจตั้งรกรากที่จังหวัด เชียงรายหลังจากที่เราแต่งงานกันเสร็จ แต่เธอเป็น
อีกคนบนโลกที่โชคร้ายเพราะเธอยังไม่ทันเข้าเขตจังหสัดเชียงราย รถบรรทุกก็ได้พรากความฝันของเธอไปตลอดกาล
"วันนี้วันอะไรเอ่ย?" ไม่มีเสียงตอบกลับมา
"ครบรอบ"เสียงของผมเริ่มสั่นเพราะน้ำตาเอ่อขึ้นมา"วันแต่งงานของเราไง" พูดจบผมยืนร้องไห้ อยู่หน้า
หลุมศพของเธอ ในมือถือดอกลั่นทมอยู่ 1 ช่อเล็กๆ
"สามปีแล้วนะ ตัวเอง นี่ไงดอกลั่นทมที่เธอชอบ" ผมคุกเข่าลงต่อหน้าหลุมศพเธอ ลีลาวดี ชาตะ ๑๒
ตุลาคม พ.ศ ๒๕๓๐ มรณะ ๑๘ ธันวาคม ๒๕๕๓ นั่งคือคำจารึกบนแผ่นหินหน้าหลุมศพของเธอ ลมพัดใบไม้แถ
วนัิน เสียงดังเกรียก กราก ต้นไม้ไหวเอนตามทิศทางลม ผมนั่งเอาผ้าเช็ดรูปของเธอที่ติดไว้ เป็นภาพขาวดำ ผมวา
งดอกลั่ยทมไว้หน้าหลุมศพเธอ น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงบนพื้นดินหน้าหลุมศพเธอ
"เรามากินข้าวเที่ยงด้วยกันนะ" ผมเปิดข้าวกล่องที่ตั้งใจทำแต่เช้าตรู่
"ข้าวหมกไก่ของโปรดเธอไงนี่ทำสุดฝีมือเลยนะ" ผมสูดน้ำมูกเข้าไปดังฉึก น้ำตาของผมเริ่มหยุดลง
"เธอเคยบอกกับเรานะ ว่าอยากเป็นเด็กเสริฟร้านอาหารที่ฉันเป็นเจ้าของ ฉันยังจำได้อยู่เลย เหมือนเธอ
พึ่งพูดเมื่อวาน" ฉันนั่งตักข้าวหมกไก่อีกกล่องเข้าปาก
"ปล่อยให้ฉันนั่งกินข้าวคนเดียวอีกนานมั๊ย 3 ปีที่ผ่านมาฉันนั่งกินคนเดียวมาตลอดเลยนะ" คนรอบๆที่นั่น
มองผมเหมือนเป็นคนบ้า ต่างคนต่างซุบซิบ บางคนก็ขำ หัวเราะ ผมไม่สนใจหรอก เพราะว่ามันคือความสุขของผม
ผมใช้เวลาทั้งวันกับการนั่งคุยรูปขาวดำหน้าหลุมศพอยู่ ฟ้ามืดครึ้ม ผมเห็นฟ้าแลบมาแต่ไกลๆ
"เธอคงจะเปียกแน่ๆเลยฝนจะตกลงมาแล้ว ฉันไม่ได้เอาร่มมาซะด้วยละสิ" ผมที่กำลังเตรียมตัวกลับบ้าน
ยืนยิ้มแล้วพูดขึ้น เสียงฟ้าคำรามถี่ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ฝนหยดแรกหยดลงที่แขนข้างซ้ายของผม ผมแหงนหน้าขึ้นไป
มองท้องฟ้า สายฝนค่อยๆโปรยลงมา
"ฉันต้องกลับแล้วนะ ลั่นทม" ฉันเอ่ยคำลาพร้อมกันเดดินจากไปท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายไม่ขาดสาย
ตัวของผมเปียกโชกหลังจากที่เดินกลับมาจากสุสานที่ตีนเขาไม่ไกลจากบ้านผม ข้าวกล่องที่ผมถือมา ล่วง
หล่นลงกับพื้นพร้อมเสียงฟ้าผ่า เหมือนแฟลชแสงสว่างเข้ามาผ่านหน้าต่าง ผมเห็น ลั่นทม ยืนมองหน้าผมสายตา
เบิกกว้างยืนนิ่งอยู่ ห่างจากผมไม่ถึง 5 เมตร
"เธอเป็นผีใช่ไหม......"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
