รักวุ่นๆ ยัยน้อมแน้มนายขี้เก๊ก

"อะไรนะ คุณเอ้พานังไผ่ไปทานอาหารกลางวันในตอนบ่ายนี้ด้วยกัน ก็นังไผ่มันเพิ่งจะกินที่โรงอาหารนี่นา ยังจะไปกับคุณเอ้อีก อย่างนี้มันงกกินหรือว่าไม่มีกินกันแน่นะ"
นงคราญเกรี้ยวกราดเมื่อได้ยินว่าดวงเนตรกับเวฬุรินออกไปจากบริษัทด้วยกัน
"แล้วทำไมเธอต้องโกรธไผ่ด้วยล่ะ"
"ทำไมคุณเอ้ไม่ชวนฉันไป คุณเอ้ก็ทราบว่าฉันออกสังคมเก่งลูกค้าก็ชอบใจทำไมต้องเลือกพานังมารหัวใจตัวเองไปด้วย หรือว่าหลอกนังไผ่ไปทำร้าย ดีแน่เชียวถ้าเปนอย่างที่ฉันคิด"
"ไม่จริงเธอจะเสียใจหรือป่าวล่ะ"
อีกฝ่ายยิ้มเยาะ ก่อนจะเดินเข้าไปในโต๊ะทำงานของตนเอง ปล่อยให้นงคราญเกรี้ยวกราดเอากับตนเองอย่างไร้เหตุผล
                                   ******************************
เวฬุรินใจเต้นแรงเมื่อเดินตามคุณเอ้เข้าไปในห้องอาหารที่เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ
ไผ่ทำท่าจะหมุนกายกลับไปด้วยซ้ำเมื่อมองเหนนายแพทย์อาทิ และแปลกใจเพราะที่โต๊ะยังมีผู้ชายอีกคนนึงหน้าตาคุ้นๆ พยายามทบทวนความจำ ดวงตาเบิ่กกว้าง
พระเอกคนดังที่เคยตกเปนข่าวรักสามเศร้ากับคุณเอ้นี่นา ทำไมเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"ไผ่"
นายแพทย์อาทิมองหน้าเวฬุริน เขาขานชื่อหล่อนออกมาจากริมฝีปากเสียงอ่อนเบา
ดวงเนตรยิ้มอ่อนโยนให้กับพระเอกคนรัก ก่อนจะยิ้มให้นายแพทย์อาทิ
"ขอบคุณนะคะหมอที่อุสาห์สละเวลาออกมาทานข้าวด้วยกัน จะว่ามื้อกลางวันยังได้อยู่ใช่ไมค่ะ"
นั่นเองที่ทำให้เวฬุรินรู้ว่าดวงเนตรโทรให้นายแพทย์อาทิออกมาทานกลางวันด้วยกัน หาใช่นายแพทยือาทิที่เป็นฝ่ายโทรชวน
"ครับผม"
นายแพทย์อาทิยิ้มให้ดวงเนตรก่อนลุกขึ้นยืน
"ยังไงก็ขอบคุณมากนะคับคุณเอ้"
เขาพูดเร็วมากทำให้เวฬุรินงง เกิดอะไรขึ้น หรือว่าเขาไม่พอใจที่ดวงเนตรพาหล่อนมา
ทว่าความคิดก็ต้องสะดุด เวฬุรินสะดุ้งทันทีที่นายแพทย์อาทิกล่าวลาดวงเนตร เดินมาหาหล่อนจับข้อมือหล่อนพาออกไปจากห้องอาหารนั้นอย่างรวดเร็ว
โดยที่ดวงเนตรไม่ให้ความสนใจ หญิงสาวยิ้มให้คนรัก
"เห็นชัดแล้วใช่มั้ยคะไม่ว่ายังไงเอ้กับหมออาทิเราไม่มีวันแต่งงานกันได้ ในเมื่อหมอน่ะหลงรักลูกน้องของเอ้ออกอย่างนั้น"
                               *********************************
"หมอทำอะไร"
เวฬุรินโวยวายขึ้นมา เมื่อเขากึ่งลากกึ่งดึงหล่อนออกมาจากห้องอาหารนั้น
"เงียบก่อนได้มั้ย"
"ไม่"
"แน่ใจว่าจะไม่เงียบใช่ไม" เขาทำเสียงขู่สายตาท่าทางทำให้เวฬุรินเงียบไปจนได้
"เปนเด็กอย่าดื้อกับผู้ใหญ่มันไม่ดี"
"คนป่วยก็ต้องฟังในสิ่งที่หมอพูดด้วยสินะคะ"
นายแพทย์อาทิหัวเราะ
"คนรักกันก็ต้องฟังกันบ้าง จิงมั้ย"
"คนรักกัน ใครไม่ทราบ"
"ป่านนี้ยังหลอกตัวเองอีกเหรอ"
"ไม่"
"ปากแข็งให้ได้ตลอดแล้วกัน"
"หมอบอกมาดีกว่าหมอต้องการอะไร"
"ต้องการอะไร...."
"หมออน่าเล่นลิ้นได้มั้ยค่ะ"
"หมอบ้า"
หล่อนว่า เขาหันมามองขวับ
"ว่าใครนะบ้า"
"หมอนั่นแหละ คนดีๆไม่มีวันปล่อยให้ผู้หญิงที่แสนดี น่ารัก มีน้ำใจอย่างคุณเอ้ไปรักชอบผู้ชายอื่นหรอก"
"เสียใจนะ ผู้หญิงเพอร์เฟ็กติ์เกินไปไม่เหมาะกับฉัน"
"ต้องแย่มากๆ สินะคะจึงจะเหมาะและคู่ควร"
"ก้ไม่เหมาะอีกนั้นแหละ"
"ค่าไม่เหมาะ นางฟ้าสวรรค์สินะคะที่เหมาะสมและคู่ควร"
"สำหรับฉัน ลูกสาวน้านวลต่างหากที่เหมาะสม"
เขาพูดออกมา เวฬุรินพูดไม่ออก
                               *******************************
"ฉันไม่อนุญาติให้แกแต่่งงานกับผู้หญิงคนไหนยกเว้นหนูเอ้"
นายแพทย์โอชาประกาศเสียงกร้าวต่อหน้าลูกชายและคนในบ้าน
"ทั้งที่ดวงเนตรเองก้ไม่อยากแต่งงานกับผมอย่างนั้นสินะฮะ"
"ใครบอกว่าหนูเอ้ไม่อยากแต่งงานกับแก ไม่มีผู้หยิงคนไหนหรอกที่จะกล้าปฏิเสธนายแพทย์อาทิ"
"ผมว่าพ่อเข้าใจผิดแล้วล่ะ"
"ไม่มีวันฉันเข้าใจถูกต้องต่างหาก ก็มีแต่แกที่เข้าใจหนูเอ้ผิดไป"
"วันนี้ผมเจอเธอนะคับ เธอยังรักกันดีอยู่กับผู้ชายคนนั้น"
"จะผู้ชายคนไหนก้เถอะ เสี่ยเสรีไม่ยอมรับก็เช่นเดียวกับฉัน ที่จะไม่ยอมให้ผู้หญิงของแก แม้จะดูสวยเลิศราวนางฟ้าเปนลูกเทวดามาจากสวรรค์"
"ผมคงต้องเสียใจกับพ่อแล้วล่ะฮะ"
"แกควรจะดีใจต่างหาก"
"ผมดีใจไม่ได้หรอกฮะ ในเมื่อคุณเอ้เธอบอกผมว่าจะบินไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กับผู้ชายคนนั้นที่เกาะกวมอาทิตย์หน้านี้แล้ว รึว่าพ่อยังคิดจะให้ผมแย่งเมียชาวบ้านให้ได้ล่ะคับ"
"เจ้าอาที"
"ผมพูดความจิง เรื่องนี้พ่อน่าจะถามความจรองกับเอ้ได้ ผมว่าเธอน่าจะมีคำตอบที่ชัดเจน"
"แกมันดกหก"
"ผมนึกแล้วว่าพ่อต้องไม่เชื่อผมแน่"
"ใช่ ฉันไม่เชื่อแก"
"ผมคงพูดได้ว่าผมเสียใจนะครับพ่อ"
พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องทันที
"เจ้าอาทิกลับมาก่อน"
                             ***********************************
"มีอะไรหรือคะแล้วนี่อะไร"
ดวงหน้าเวฬุรินซีดเผือก เมื่อหัวหน้ายื่นซองขาวมาให้
"รับไปเถอะ ก็คงไม่ต้องบอกมากไปกว่าซองนี่หรอกนะ"
"ไผ่ถูกไล่ออก ใครคะ"
"คำสั่งจากเบื้องบน ไม่ใช่คุณเอ้หรอกนะเพราะเทอยังไม่รู้เรื่องนี้"
"ท่านเสรีใช่ไหมคะ"
"ใช่ มีคนรายงานขึ้นไปหาท่าน บอกว่าเธอคือตัวการที่ทำให้งานหมั้นล่ม"
หล่อนทำได้เพียงยอมรับชะตากรรม นายแพทย์อาทิอย่าได้เจอกันอีกเลย
                       ****************************************
"มาหาใครคะคุณ"
เสียงดังมาจากด้านหลัง นายแพทยือาทิหันไปมอง
"บ้านหลังนี่ไม่มีใครอยู่แล้วหรือครับ"
"ย้ายออกไปเมื่อวานแล้วคะ"
"ทำไมย้ายล่ะคับ"
"ได้ยินว่าลุกสาวเจ้าของบ้าน ได้งานที่ใหม่เจ้านายมีบ้านให้ด้วย ก็เลยพากันออกไป ว่าแต่คุรจะมารับผ้าหรือคะ"
"เวฬุรินทำงานที่ใหม่"
เขางงไปหมดเกิดอะไรข้น ก็วันก่อนยังทำงานในบริษัทนี่นา เกิดอะไรขึ้น
เขาไม่ได้ติดต่อหล่อนสองสามวันแล้วทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างน่าฉงน
"ป้าครับทำไมเธอถึงได้ลาออกจากบริษัทที่เธอเคยทำงานล่ะคับ"
"เหนเขาพูดว่าหนุไผ่แย่งคนรักลุกสาวเจ้านายตัวเอง"
"แย่งหรือคับ แย่งใครคับ"
"ดุเหมือนจะเปนลุกชายเจ้าของโรงพยบาลบำรุงสถิตยื แต่แม่นวลบอกว่าเขามารักลูกสาวแม่นวลเอง ไผ่ไม่ได้แย่ง"
"ผมยืนยันตามที่น้านวลพูดครับป้า"
"คุณยืนยันได้ไงในเมื่อคุรไม่ใช่"
"ผมนี่ล่ะคับ หมออาทิผู้ชายที่รักลูกสาวน้านวล ส่วนที่ผมไม่เข้าพิธีหมั้นก็เพราะคุณเอ้เธอมีคนรักของเธออยู่แล้ว"
"ตายจริง"
"ไม่ตายหรอกคับ"
"ป้าว่าเออ ยังไงคุณอยากจะตามพวกเขาไปมั้ยล่ะป้ามีที่อยู่"
                     ******************************************
"ใครมาคะแม่ ทำไมมาเอาป่านนี้หรือเปนพ่อคะ"
เวฬุรินวิ่งลงมาดูเมื่อได้ยินเสียงกดออ๊อด
"หมออาทิ"
ม่านตาเบิกกว้าง นางนวลมองหน้าลุกสาวและหมออาทิ
"พูดกันเองแล้วกันนะ แม่ไปนอนก่อนล่ะกัน"
"มาได้ไงคะ"
"ทำไม หนีมาแล้วคิดว่าฉันตามหาเธอไม่เจอรึไง"
"ยังไงหมอก็ไม่ควรมา"
"ไม่มาแล้วจะพบเธอได้ยังไงกันล่ะ"
"กลับไปซะนะคะ ไผ่ถูกไล่ออกจากงานก็เพราะหมอ อย่ามาให้นายไผ่คนใหม่ไล่ไผ่ออกจากงานและบ้านเลยไผ่ขอร้อง"
"อะไรนะเธอถูกไล่ออกจากงาน"
ใกล้จะจบแล้วสินะ โปรดติดตามตอนจบด้วยนะคะ