รักวุ่นๆ ยัยน้อมแน้มนายขี้เก๊ก

"ฉันไม่ได้ฝันไปหรอกนะ เธอถูกไล่ออกจากงาน"

"ตกใจมากหรือคะ"

"เพราะอะไร ทำไมเธอต้องถูกไล่ออกจากงานด้วย" เขาถามเร็ว

"ผลพวงยังไงล่ะ ที่เกิดจากการกระทำของหมอ"

"ผลพวงยังไง และใครเปนตัวการเรื่องนี้บอกฉันสิเวฬุริน บอกฉันมา"

"คุณจะมองหาใคร ในเมื่อคุณเองนั่นแหละที่เป็นตัวการ"

"เวฬุริน"

"กลับไปเถอะซะนะคะ ไม่จำเปนอย่ามาอีกเลย"

"ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั่น จนกว่าจะพูดให้เธอเข้าใจ"

"ไผ่ไม่ต้องการพูดอะไรกับหมอ"

"ทั้งทีหัวใจเธอต้องการพูดกับฉันนะเหรอเวฬุริน" เขาพูดออกไปมันแทงใจดำของหล่อนตรงไปตรงมา

"หมอพูดอะไร"

สีหน้าเปลี่ยน น้ำเสียงก็เปลี่ยน

"เรารักกันนะ ทำไมเธอต้องปฏิเสธฉันด้วยไผ่"

"กลับไปเถอะคะ ไม่มีประโยชน์อะไร"

"เธอจะบอกว่าเธอไม่รักฉัน พูดมาสิว่าเธอไม่รักฉันเช่นที่ฉันรักเธอ ต้องการแต่งงานกับเธอ อยู่กินกับเธอพูดมาสิไผ่"

"หมอพูดอะไรออกมา"

"ความรักทำให้ฉันต้องพูด พูดว่าฉันรักเธอ"

"แต่ว่ามันเปนไปไม่ได้"

"เป็นไปได้ แค่เธอบอกรักฉันเท่านั้น"

"แต่ว่าเราต่างกันนะคะ คุณพ่อหมอไม่มีวันยอมรับลูกสาวคนขับแท็กซี่เปนสะใภ้"

"บอกมาดีกว่าว่ารักหรือไม่รัก"

"หมอ"

"ฉันต้องการคำตอบ"

เขาสาวเท้าเข้าไปหาหล่อน

เวฬุรินส่ายหน้าไปมา ก่อนจะโผเข้าสวมกอดเขา เขากระหวัดวงแขนกอดหล่อนแนบแน่น

"ฉันรักเธอมากนะเวฬุริน"

"ไผ่ก็รักหมอมากคะ"

"แต่งงานกับฉันนะไผ่"

"หมอ"

"ห้ามปฏิเสธเปนอันขาดเลยนะต้องตกลงเท่านั้น"

"พ่อหมอจะยอมหรือคะ ในเมื่อไผ่ได้ยินมาว่าท่านจะไม่มีวันยอมรับไผ่เปนสะใภ้ของท่าน"

"ไปสนใจทำไมกัน"

"หมอพูดอะไร จะไม่ให้สนได้ไง มันเท่ากับไผ่เปนหัวขโมยนะคะ"

"หัวขโมยแน่นอน เธอนะร้ายกาจจะตายไป"

"หมอ"

เขามองหน้าเวฬุรินยิ้มๆ

"รู้ป่าวเธอนะขโมยหัวใจฉันไปหมด แล้วจะไล่ฉันไปไหนล่ะ คนเรากายกับใจก็ต้องอยู่ด้วยกันเสมอ และตลอดไป"

พูดจบเขาก็จูบหล่อนอย่างดูดดื่มทันทีราวกับโหยหาจูบนี่มาเป็นแรวปี

                                    ********************************

"หนูเอ้"

นายแพทย์โอชารับไหว้ลูกสาวเพื่อน ที่ท่านหวังจะได้เปนสะใภ้

"ลุงดีใจที่หนูมา ดี..จะได้พูดเรื่องหมั้นของหนูกับลูกชายลุง"

"หมั้นอะไรคะ เอ้มาวันนี้ก็เพราะว่าเอ้ต้องการเชิญคุณลุงไปร่วมเปนสักขีพยานในงานแต่งงานของเอ้กับคุณนักรบต่างหาก"

"อะไรนะ หนูจะแต่งงาน"

"ค่ะ เอ้จะแต่งงานกับคุณนักรบเอ้คบหากันมานานมากกว่าห้าปีแล้วคะ ยังไงลุงหมอไปให้ได้นะคะ"

เมื่อดวงเนตรกลับไปแล้วนายแพทย์โอชาจึงเรียกตามลูกชายมาพบ

"มีอะไรหรือฮะ"

"หนูเอ้มาที่นี่"

"ครับผมทราบแล้ว"

"พอใจมากสินะ ที่ในที่สุดแกก็ไม่ต้องแต่งงานกับหนูเอ้"

"พอใจมากสิฮะ อีกอย่างผมเองก็จะแต่งงานเหมือนกัน"

"แกจะแต่งกับใคร"

"ผู้หญิงที่ผมรักไงฮะ"

"ยายไผ่ตงรึไง"

"พ่อฮะ"

"ตามใจ แกอยากจะแต่งกับใครก็ตาม"

"พ่อตรับขอบคุณนะคะ ขอบคุณ"

เขาปราดเข้าโผ่กอดบิดา นายแพทย์โอชาถอนใจ

"ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่สินะ"

                               **********************************

"หมอว่ายังไงนะคะ หมายความหมอจะขอยายไผ่ลูกสาวน้าแต่งงานด้วย"

นางนวลตื่นเต้นไปหมด เมื่อนายแพทย์อาทิบอก เขาจะให้ผู้ใหญ่มาขอเวฬุรินแต่งงาน

เหมือนฝันไปจริงๆ

บอกสามีทัทีที่กลับบ้านซึ่งเขาก็ยินดีที่จะรับลูกเขยคนนี้เขามาอยู่ในบ้าน

                     ********************************************

"เธฮสวยมากนะไผ่"

เขามองเวฬุรินทั้งรักและชื่นชม

"หมอก็หล่อเหมือนกัน"

"อะไรนะนี่เธอพูดจริงรึป่าว"

"โกหกแล้วได้อะไรล่ะคะ"

"ฉันรักเธอ"

"ไผ่ก้รักหมอนะคะ"

หญิงสาวเอนกายเข้าไปหาเขาทันทีที่เขาดึงหล่อนเข้าไปกอด

"ขอบใจมากนะที่รักฉัน เหมือนกับที่ฉันรักเธอ"

"แม้ว่าไผ่ไม่น่าจะใช่ผู้หญิงที่หมอควรจะรัก"

"ใช่ แต่ก็รักไปแล้วนี่นา"

เขาเชยปลายคางหล่อน ดวงตาสบกันเขาค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาและจูบหล่อนอย่างดูดดื่ม

"รีบมีลูกให้ฉันไวๆแล้วกันล่ะ"

หล่อนหน้าแดงขึ้นมาเลยทีเดียวและหัวใจเต้นแรง

นายแพทย์อาทิไม่ยอมให้หล่อนปฏิเสธ

เขาถอดชุดเจ้าสาวแสนสวยของหล่อออกไป บอกตนเองแม้ชุดจะงามสักเพียงใดแต่ก็ไม่สามารถเทียบเท่าความงามของเจ้าสาวที่เขาสำรวจมันทั้งคืนได้เลย

เขาสอนบทเรียนรักอันร้อนแรงให้แกหล่อนเป็นเวลายาวนาน จากความเจ็บปวดกลายเป็นความสุขสมที่ต่างพึงพอใจ

เวฬุรินถูกเขาโอบกอดไว้ในค่ำคืนวิวาห์ กระทั่งฟ้าใหม่มาเยือน

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ" หล่อนทักทายเขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

"ทำอะไร"

"อาหารเช้าให้คุรไงคะ แม่บอกว่าภรรยาที่ดีต้องรีบตื่นลงมาทำอาหารเช้าให้สามีทาน"

"แต่เช้านี้ฉันอยากจะกินเธอมากกว่านะเวฬุริน"

เขาเดินเข้ามาโอบกอด อุ้มหล่อนไปจากห้องครัวและพากลับขึ้นไปยังห้องนอนห้องเขาและหล่อน ทันทีที่ประตูปิดลง เขารวบร่างเวฬุรินเข้ามากอด

"เป็นอาหารเช้าของฉันเถอะนะไผ่"

อาหารเช้าหรือคะ"

หญิงสาวหัวเราะใจเต้นแรง

ก่อนจะยอมเขาอีกครั้ง ก็เพราะรักนี่นาเพราะรักทำให้หล่อนยอมตกเป็นของเขาไปตลอดการณ์