My Vampire

 
 กริ๊งงงงงงง!!!!! (เสียงนาฬิกาปลุก)
 
ปึ้ก! (เอ่อ ทุบนาฬิกาปลุก - -;;)  
 
เฮ้อออออออ รู้มั้ยว่าเริ่มต้นวันใหม่ที่แย่ที่สุดคืออะไร? การตื่นนอนไงล่ะ! ฉันลุกขึ้นจากเตียงอย่างอ้อยอิ่งแล้วบิดขี้เกียจหนึ่งทีก่อนที่จะลุกไปอาบน้ำและแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินลงไปข้างล่างเพื่อทานอาหารเช้าที่แม่บ้านมักจะจัดไว้ให้ที่ห้องอาหารสุดหรูหราอลังการของฉัน ความจริงฉันไม่ได้เป็นคนออกแบบหรอกนะ แต่เป็นสถาปนิกที่คุณพ่อจ้างมาน่ะ ซึ่งห้องรับประทานอาหารของฉันนั้นป็นสไตล์แบบกรุงโรมในสมัยก่อนโดยที่มีโต๊ะตัวยาววางตรงกลางมีเสาแบบยุคโรมันแล้วก็ลวดลายตามฝาผนังที่เอามาจากยุคของกรีก ฉันก็ไม่เข้าใจว่าจะสร้างห้องซะใหญ่โตขนาดนี้ไปเพื่ออะไรในเมื่อทุกๆวันก็มีแค่ฉันเท่านั้นที่ใช้ห้องนี้ทานข้าว = =; ถ้าจะถามว่าพ่อฉันไปไหนล่ะก็ ท่านไปช่วยองค์กรทางทวีปเอเชียในการกำจัดแวมไพร์ที่บ้าคลั่งอยู่น่ะนะ ในบ้าน(คฤหาส)หลังนี้เลยมีแค่ฉันแล้วก็พ่อบ้านแม่บ้านอีก10กว่าคน
 
   เอาล่ะ! พอทานข้าวเสร็จฉันก็คงต้องไปโรงเรียนแล้วล่ะ ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมนักล่าอันดับ1อย่างฉันต้องไปโรงเรียน เห็นอย่างงี้ฉันพึ่งจะ18ปีเองนะ ! ส่วนโรงเรียนที่ฉันจะไปนั้นก็เป็นโรงเรัยนธรรมดาไม่ได้ เพราะฉะนั้นเป็นนักล่าแวมไพร์ฉะนั้นโรงเรียนก็ต้องเป็นโรงเรียนสำหรับๆว้สอยนักล่าด้วยเช่นกัน โรงเรียนฉันชื่อว่า Hunting Academy เป็นโรงเรียนที่นักล่าทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในทวีปไหนหรือมีตำแหน่งอะไรก็ต้องมาเรียน แน่นอนว่าคนที่มาเรียนนั้นต้องมาจากตระกูลนักล่าเท่านั้น และโรงเรียนนี้ถูกปิดเป็นความลับ ทางมาโรงเรียนเลยไกลออกไปจากตัวเมืองอิตาลีนิดหน่อย 
 
 พอฉันขับมาถึงหน้าโรงเรียนสิ่งแรกที่ต้องเจอก็คือ....
"กรี๊ดดดดดดดด ท่านเซเลน่ามาแล้วววว ><! ท่านเซเลน่าค้าาาาา อรุณสวัสค่าาาา >0<!!!" เสียงกรี๊ดกร๊าดของบรรดานักเรียนคนอื่นๆดังขึ้นทันทีเมื่อฉันก้าวลงจากรถ
 
"จ้าๆ อรุณสวัส ^^" และฉันก็ต้องปั้นหน้ายิ้มเข้าไว้ แม้ในใจจะรำคานนนนนนนนก็เถอะนะ
 
ดี ดี๊ ดี ดี๊~ (เสียงโทรศัพท์ค่าาาาาา~)
"ว่าไง เคธี่?" ฉันถามปลายสายด้ววเสียงเนือยๆ
 
"นี่! เซลีน เทออยู่ไหนน่ะ รีบมาที่ห้องผู้อำนวยการด่วนเลยนะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เร็วๆเข้า!!!!" เคธี่พูดรัวๆใส่โทรศัพท์ เอ่อคือว่าห้องผู้อำนวยการน่ะ ก็คือห้องพ่อฉันเองน่ะแหละนะ อ้อ ส่วนเคธี่น่ะคือ เคเธอเนย่า โลวาน่า ลูกสาวคนตระกูล1ใน5ตระกูลฮันติ้งหรือเพื่อนสนิทของฉันนั่นเอง พอเคธี่วางสายปุ๊ป ฉันก็รีบตรงดิ่งไปยังห้องผู้อำนวยการทันทีเพราะอยากรู้เรื่องใหญ่ที่ทำให้คนอย่างเคธี่ร้อนรนได้ขนาดนั้น พอฉันเดินไปถึงตึกผู้อำนวยการซึ่งเป็นตึกขนาดใหญ่สีขาวข้างบนสุดของตึกเป็นตัวอักษร V.H. สีทอง หน้าต่างเป็นสีดำคนจึไม่สามารถมองเข้าไปได้ข้างหน้าตึกตกแต่งด้วยไม้ดอกไม้ประดับมากมาย (พ่อฉันชอบดอกไม้น่ะ) ส่วนบันไดก็เป็นบันไดตรงธรรมดา แต่การที่จะขึ้นไปห้องผู้อำนวยการนั้นต้องใช้ลิฟต์เพราะห้องผู้อำนวยการอยู่ชั้น30 ชั้นสูงสุดนั่นแหละนะ เอาล่ะ! นอกเรื่องมาเยอะแล้วกลับเข้าสู่ปัจจุบันดีกว่า พอฉันเดินไปถึงหน้าลิฟต์ก็ต้องประหลาดใจเพราะว่ามีคนไม่ใช่สิ ไม่น่าจะใช่คนเพราะถึงแม้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าลิฟต์จะใส่เสื้อสํทแบบบอร์ดการ์ดและมีรูปร่างเหมือนคน แต่นัยตาของบอร์ดี้การ์ดพวกนั้นกลับเป็นสีแดง!! และหูของพวกมันกูยาวเกินกว่าจะเป็นหูคน นี่มัน! พวกแวมไพร์ระดับอาวุธนี่ ทำไใมาอยู่ที่นี่ได้ทุกทีแวมไพร์ระดับอาวุธไม่เคยปรากฎตัวตอนกลางวันเลยนี่และเพราะว่าพวกมันมีจำนวนน้อย เลยถูกราชาแวมไพร์จับไปเป็นบอร์ดี้การ์ดหมดแล้วนี่!! ชักจะแปลกๆแล้วสิ แต่ฉันก็ข่มใจที่จะไม่ดึงอาวุธออกมากำจัดพวกมันและเดินเข้าไปในลิฟต์กดปุ่มชั้นสูงสุดของตึก พอประตูลิฟต์เปิดออกก็จะเจอกับประตูไม้มะฮอกกานีที่แพงแสนแพงและตรงประตูก็สลักคำว่า 'ห้องผู้อำนวยการ' เอาไว้ ฉันเปิดประตูออก และสิ่งแรกที่ฉันเห็นก็คือ คนประมาน 5-6คนและแวมไพร์อีก3-4ตน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันช็อคที่สุดสิ่งที่ทำฉันช็อคที่สุดก็คือ คนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเพราะคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟากลางห่องคือพ่อของฉันเอง ! พ่อมาทำอะไรที่นี่!? เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นที่ใบหน้าของฉัน 
 
"พ่อคะ! นี่มันอะไรกัน ทำไมพ่อถึงมาอยู่ที่นี่ พ่อยังไม่กลับมาจากองค์กรทางเอเชียเลยนี่!!" ฉันโวยวายดังลั่น แต่พ่อฉันแค่หันมาและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฉันเท่านั้น และตอนนั้นเองฉันก็พึ่งสังเกตเห็นคู่สนทนาที่นั่อยู่ตรงข้ามกับพ่อของฉัน และคนคนนั้นยิ่งทำให้ฉันตกใจจนแทบจะกรรดร้อง แน่ล่ะถ้าเกิดคนที่นั่งอยู่เป็นคนฉันคงจะแค่หันไปยิ้มตามมารยาท แต่นี่คือแวมไพร์ และไม่ใช่แวมไพร์ธรรมดาแค่ดูจากนัยตาสีแดงเหมือนสีเลือด ผมสีดำเข้มยาวระต้นคอ ผิวขาวซีดจนเห็นเส้นเลือดได้อย่างชัดเจน หน้าตาหล่อเหลาไม่สิ หล่อมากกกกกก ต่างหาก!!! แน่นอนว่าฉันรู้จักแวมไพร์ตนนี้ถึงแม้จะเห็นแค่ในรูปก็เถอะ นี่คือ ไคอิล ลูซิเฟอร์ ฟอร์วาลัวร์ หรือราชาแห่งแวมไพร์ที่แข็งแกร่งที่สุด !! ไม่นะ! ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ ราชาแวมไพร์มักจะไม่ออกมาตอนกลางวันนี่ อ้อ ทุกคนอาจจะไม่รู้ ฉันน่ะนะ ไม่ค่อยชอบแวมไพร์เท่าไหร่หรอกนะ คงเพราะเป็นนักล่าด้วยล่ะมั้ง 
 
"นั่งก่อนดีกว่ามั้ย เซลีน ^^" พ่อ)ันพูดขึ้นหลังจากเห็นฉันจ้องไคอิล (ขอเรียกอย่างงี้เลยละกัน) ตาไม่กระพริบ พ่อฉันชอบแวมไพร์ ซึ่งจ่างจากแม่ที่เกลียดแวมไพร์ พ่อของฉันบอกว่าแวมไพร์เป็นวิ่งมีชีวิตที่น่าค้นหา ในความติดฉันก็เห็นด้วยกับพ่อส่วนนึงน่ะนะ  กลับเข้าเรื่อง ฉันนั่งลงแล้วก็ใช้สายตาถามพ่อว่า 'จะอธิบายได้หรือยัง?' พ่อฉันยิ้มนิดๆแล้วเริ่มพูดสิ่งที่ทำให้ฉันอึ้งมากกกกกก
 
"พ่อกับท่านไคอิลกำลังปรึกษากันเรื่องสัญญาสันติภาพระหว่างแวมไพร์กับฮันเตอร์ ^^ แน่นอนว่าเรื่องนี้พ่อปรึกษาคนใน5ตระกูลใหญ่ของฮันเตอร์แลฝ่ายผู้ดูแลต่างๆเรียบร้อยแล้ว พวกเค้าตอบตกลงเพื่อที่จะได้ช่วยกันกำจัดแวมไพร์ที่บ้าคลั่งไล่ทำร้ายมนุษย์และฮันเตอร์ที่ฆ่าแวมไพร์ไม่เลือกด้วย" พ่อฉันพูดสิ่งที่ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น เป็นมิตรกับแวมไพร์? เฮอะ!
 
"นี่พ่อคิดว่าหมุษย์กับแวมไพร์จะรวมกันได้?"
 
"มันก็ต้องลองเสี่ยงไม่ใช่เหรอ เซลีน? ลูกก็น่าจะรู้ว่าต่อให้เราระดมคนเยอะขนาดไหนก็ไม่สามารถจัดการเรื่องแวมไพร์บ้าคลั่งและฮันเตอร์วิปริตพวกนั้นได้หมดหรอกนะ" พ่ออธิบายเหตุผล ซึ่งมันก็จริงในโลกนี้พวกบ้าน่ารำคาญเยอะเกินไป เหล่าฮันเนอร์ที่ปกติดีก็มีไม่มากพอที่จะจัดการเรื่องทั้งหมด ฉันนิ่งเงียบไปสักพักก่อนที่จะถามขึ้น
 
"แล้ว...ข้อแลกเปลี่ยนระหว่างสันติภาพนี้คืออะไรงั้นเหรอคะพ่อ" ฉันถามพ่อ แต่คนที่ตอบนั้นกลับเป็นคนที่ไม่ยอมพูดอะไรเลยจนฉันลืมไปแล้วว่าเค้านั่งอยู่ด้วย
"ผมจะรวมแวมไพร์ระดับสูงและกลางมาเรียนในโรงเรียนพวกเทอ" ไคอิลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
 
"ฮะ!!!! รวม? จะบ้าเหรอไง ฮันเตอร์ฝึกหัดคนอื่นๆไม่แตกจื่นกันเหรอไง!?" ฉันโวยวายดังลั่น
 
"ก็คงจะสักพักแหละนะ แต่ถ้าอยู่ในความดูแลของฮันเตอร์อันดับหนึ่งคงไม่เป็นไรนี่" ไคอิลอธิบาย นั่นสินะถ้าให้ฮันเตอร์อันดับหนึ่ง...เห้ยยยยย!!!! ฮันเตอร์อันดับหนึ่งก็ฉันน่ะสิ O0O!!!!!
 
"นี่นายจะให้ฉันไปเป็นพี่เลี้ยงแวมไพร์เหรอไง!?" 
 
"ใจเย็นก่อนเซลีน ความจริงคุณไคอิลเค้าก็ไม่ได้อยากทำหรอก แต่เะื่อความสบายใจของฮันเตอร์ฝึกหัดในโรงเรียน แน่นอนว่าพ่อไม่ได้ให้ลูกไปเดี่ยวๆ พ่อได้ให้ทายาทของตระกูลฮันเตอร์ทั้งห้าตระกูลไปทำหน้าที่นี้ด้วยเหมือนกัน ฉะนั้นสบายใจได้" สบายใจกับผีน่ะสิ ฉันอยากตะโกนออกไปจิงๆ - -;; ให้ตายเหอะ ไม่ปรึกษาฉันก่อนเลย แต่ถ้าเกิดว่าทั้ง5ตระกูลลงความเห็นกันแล้วฉันก็ขัดไม่ได้น่ะนะ ฉันเป็นพวกไม่ค่อยชอบขัดคำสั่งสักเท่าไหร่ ที่มาเรียนก็เพราะว่าพ่อฉันสั้งนั่นแหละ = =;
 
"ก็ได้ค่ะ แล้วพวกแวมไพร์ต้องเรียนเฉพาะตอนกลางคืนเหรอค้ะ?"
 
"ป่าวหรอกลูก แวมไพร์ยังไม่มาเรียนกับเราตอนนี้ทั้งหมด แต่จะเริ่มเทอมหน้า เทอมนี้แวมไพร์จะส่งตัวแทนมาก่อนหนึ่งคนจ้ะ ^^" พ่อฉันอธิบาย
"หนึ่งคน? ใครคะ แล้วเป็นแวมไพร์ระดับไหนสูงหรือกลาง?"
 
"ไม่ใช่ทั้งหมดนั่นแหละ แต่เป็นฉันเอง" คนที่เงียบตลอดพูดขึ้น ว่าไงน้าาาา!!!?? ไคอิลน่ะนะ ให้ตายเหอะ แล้วอย่างงี้ฉันจะรอดมั้ยเนี่ย แวมไพร์ส่วนใหญ่จะไม่สามารถทนกับกลิ่นเลือดได้ยกเว้นระดับกลางกับสูงที่จะทนได้และสามารถอดอาหารได้เป็นเวลานาน แต่สำหรับราชาฉันยังไม่มีข้อมูลเลย ก็เกิดมาไม่เคยมีราชาเเวมไพร์ฆาตรกรรมมนุษย์เลยนี่นา :( ไม่เป็นไรๆ ใจเย็นไว้เซซิเลีย แค่ดูแลแวมไพร์หนึ่งตนไม่ได้ยุ่งยากเกินกว่าการสู้กับแวมไพร์ระดับสูงหรอก คุมแค่ตอนอยู่ในโรงเรียนเท่านั้น พอตกเย็นก็ต่างแยกย้าย ฮู้ววววๆ 
 
"อ้อ พ่อลืมบอกลูกไป ท่านไคอิลจะมาพีกบ้านเราในช่วงที่มาเรียนร่วมกับเรานะ เพราะระยะทางจากทีทพักพิงของราชาแวมไพร์มาโรงเรียน Hunting Academy ก็ไกลมาก ฉะนั้นก็ฝากลูกด้วยนะ "
 
"พ่อบ้าไปแล้วเหรอค้ะ!? นี่ถ้าแม่อยู่ แม่ต้องไม่ยอมแน่ๆ พ่อก็รู้นี่ว่าแวมไพร์กินอะไร! เราไม่ตายโหงกันเหรอค้ะ!?" ฉันโวยวายยกใหญ่ ก็แน่ล่ะสิ เอาแวมไพร์เข้าบ้านฮันเตอร์ สิ้นคิดสุดๆ!!! 
 
"พวกเรากอนเลือดก็จริง แต่ไม่ำด้บอกสักหน่อยว่าต้องเป็นเลือดมนุษย์อย่างเดียวน่ะ ?" ไคอิลพูด
 
"หมายความว่าไง? "
 
"พวกเรากินเลือดสัตว์ได้ยังไงล่ะ เดี๋ยวพวกเราจะจัดการเอง ผมมีแหล่งหาอาหารละกัน วางใจได้" ไคอิลพูด ถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยางใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดอะไรเพราะฉันก็อยากหาโอกาสศึกษาแวมไพร์ให้มากกว่านี้เหมือนกัน
 
"ก็ได้ แต่ถ้านายทำอะไรไม่ชอบมาพากล ฉันจะฆ่านายซะ!"
 
"อะแฮ่ม!!! ไม่ได้หรอกนะเซลีนลูกรัก เพราะในสัญญาห้ามฆ่าฝ่ายตรงข้ามหากไม่ได้ผ่านการพิจารณาจากห้าตระกูลใหญ่" 
 
"นี่ไปเขียนสัญญานั่นตอนไหนเนี่ย!? ก็ได้ สรุป ห้ามฆ่า และหนูก็ต้องดูแลแวมไพร์ แค่นั้นใช่มั้ย!? ได้ ! จบ ! แต่เริ่มพรุ่งนี้นะ วันนี้หนูไม่เรียนแล้ว ! ไปเหอะเคธี่!! หนูกลับก่อนนะคะ คุณพ่อ!" ฉันพูดเสียงดังแบบรัวๆไม่ให้ใครขัดได้ และลากเคธี่ออกมาด้วย ให้ตายเหอะ! หงุดหงิดชะมัด ถึงฉันไม่ได้บอกว่าเกลียดแวมไพร์แต่ก็ไม่ได้บอกว่าชอบนะ!
 
 
 
 
 
 
To be continue :)