My Vampire

 

"ลูกสาวคุณดื้อเอาการเลยนะ อารมณ์แปรปรวนด้วย"  โจนาธานแค่ยิ้มอย่างอ่อนโยนและมองไปทางประตูที่ลูกสาวของตนพึ่งจะออกไป 

 

"เธอเป็นคนฉลาด แต่อารมณ์แปรปรวนได้ง่าย เดี๋ยวก็เห็นด้วยเดี๋ยวก็ไม่เห็นด้ย แต่ถ้าเธอออกไปล่าแวมไพร์เธอจะกลายเป็นคนละคนเลยล่ะ ผมอยากจะให้ใครหลายๆคนมีโอกาสได้เห็นไม่ใช่แค่คนในองค์กรหลักนี้ดท่านั้น " โจนาธานกล่าว ผมนั่งฟังอย่างตั้งใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้สนใจชีวิตของฉันเตอร์หญิงคนนั้นหลังจากที่นั่จ้องและฟังเธอพูด ตวาด จนรวมไปถึงท่าครุ่นคริดอะไรบาง ท่วงท่าเหล่านั้นทำให้ผมเกิดความสนใจ 

 

"คุณไคอิล" โจนาธานทักขึ้น นั่นทำให้ผมหลุดจากภวังค์ และใช้สายตาบอกว่า 'มีอะไรเหรอครับ'

 

"ทำไมอยู่ๆคุณถึงได้มาทำสัญญาสันติภาพกับทางพวกเราล่ะครับ คุณก็น่าจะรู้ว่า ฮันเตอร์กับแวมไพร์นั้น บาดหมางกันมานานนับศตวรรษแล้ว " คำถามนั้นทำให้ผมกระตุกริมฝีปากเล็กน้อย

"มันก็เหมือนกับว่าทำไมพวกคุณถึงตอบตกลงนั่นแหละ ถึงแม้ว่าต้นตระกูลของพวกเราจะบาดหมางกันมานาน แต่ผมและราชาคนกันหรือพ่อของผมเคยมีเจตนารมณ์ร่วมกันว่า หมุษย์และแวมไพร์ควรยุติการเข่นฆ่าสักที ความจริงแวมไพร์ไม่จำเป็นต้องกินเลือดหมุษย์ก็ได้ เลือดสัตว์หรืออาหารหมนุษย์ธรรมดาๆเราก็สามารถทานได้ทั้งนั้น"

 

"แล้วมไมพวกคุณบางตนถึงกินเลือดหมุษย์ล่ะ?" 

 

"เหตุผลนั้นก็เหมือนกับพวกคุณดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอลนั่นแหละ พอดื่มแล้วจะขาดสติและก็จะดื่มเรื่อยๆ แต่แวมไพร์ดื่มเลือดแล้วถ้าไม่ได้ฝึกมาอย่างดีก็จะคลุ้มคลั่งและขาดความเป็นตัวเองไปแต่พลังจะเพิ่มขึ้นสูงมาก"

 

"แล้วพวกคุณที่ไม่คลุ้มคลั่งกินอะไรล่ะ?"

 

"ระดับกลางจะดื่มเลือดสัตว์เพื่อให้ร่างกายแข็งแรง ส่วนระดับสูงบางตนดื่มเลือดมนุษย์ส่วนบางตนก็ดื่มเลือดสัตว์และทานอาหารมนุษย์ธรรมดา แต่สำหรับผม ผมดื่มแต่เลือดมนุษย์แต่คุณไม่ต้องห่วงเลือดที่ผมนำมามาจากโรงพยาบาลเลือด" ผมอธิบาย โจนาธานเพียงแค่พยักหน้าเข้าใจ ไม่ได้แสดงสีหน้าประหลาดใจใดๆ 

 

"งั้นผมก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ผมอยากจะขอร้อท่านไคอืลเรื่องนึง" โจนาธานพูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ  โจนาธานพูดต่อเมื่อเห็นผมเงียบไป

 

"ถ้าเกิดเซเลน่าทำอะไรที่เสียมารยาทก็อย่าไปถือสาเค้าเลยนะครับ ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้เกลียดแวมไพร์แต่ก็ไม่ได้ชอบ คงเป็นเพราะแม่ของเธอด้วยน่ะครับ" หลังจากโจนาธานพูดจบผมก็เผลอหลุดหัวเราะออกมา

 

"เข้าใจแล้วครับ ผมไม่ค่อยถือสากับเรื่องพวกนี้เท่าไหร่อยู่แล้ว " โจนาธานถอนหายใจโล่งอกและยิ้มขึ้นมาแล้วพูดกับผมว่า

 

"งั้นเดี๋ยวไปที่บ้านของผมเลยละกัน ลูกสาวผมคงหัวเสียน่าดู แต่ไม่ต้องห่วงว่าคุณจะโดนลอบทำร้ายนะ เพราะเซเลน่าเป็นคนที่เคร่งครัดในกฏระเบียบเเละคำสั่งมาก " ผมเพียงแค่พยักหน้าตอบ ตอนนี้ผมยอมรับว่าผมรู้สึกสนใจในตัวผู้หญิงคนนั้นมาก

 

ณ คฤหาส ซาเรส

 

"ฉันว่านะเคธี่ ตระกูลทั้งห้าต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมถึงให้พวกเราไปคอยคุมแวมไพร์พวกนั้นกันนะ " ฉันโวยวายกับเคธี่ในห้องนอนของฉัน  ห้องนอนของฉันนั้นไม่กว้างมากนักเพราะฉันคิดว่าห้องกว้างๆมันดูอ้นตราย เตียงฉันอยู่กลางห้องเป็นเตียงที่มีเสาสี่เสา มีผ้าบางๆสีขาวเป็นเหมือนคล้ายๆเตียงเจ้าหญิงแต่ของฉันนั้นเรียบง่ายกว่า ฉันกับเคธี่นั่งอยู่ตรงโซฟายาวสีดำที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องข้างหน้าต่างบานใหญ่มองออกไปจะเห็นวิวของป่าที่กว้างขวาง ข้างหน้าโซฟาห่างออกไปนิดนึงเป็นทีวีจอแบนขนาดใหญ่ 

 

"เอาน่าเซลีน ฉันว่าก็น่าสนุกดีออก ><" เคธี่พูดอย่างกระตือรือร้น ฉันเลยทำหน้าเซ็งๆใส่

 

"ฉันจะพยายามคิดแบบเธอนะ - -;;" 

 

"แต่ถ้าให้ทายาทของทั้งห้าตระกูลมารวมกันคนในโรงเรียนคงฮือฮาน่าดู ><"

 

"นั่นสินะเพราะทายาททั้งห้าตระกูลไม่เคยรวมตัวกันครบสักที"ฉันพูดเสริมเคธี่ หลังจากที่ฉันและเคธี่คุยเรื่องนู่นนี่นั่นไม่นาน ประตูห้องฉันก็ถูกเคาะ    'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'

 

"เชิญค่าาาา" เคธี่ตะโกนตอบ และคนที่เข้ามาคือแม่บ้านในชุดเมดกระโปรงยาวสีดำผ้ากันเปื้อนสีขาว ดูเรียบร้อย

 

"คุณท่านให้ดิฉันมาตามคุณเซซิเลียและคุณเคธี่ร่วมรับประทานอาหารค่ะ" แม่บานพูดอย่างนอบน้อม อะไรกัน นี่ได้เวลาอาหารเย็นแล้วเหรอเนี่ย เร็วจังแหะ

 

"ไปเถอะเคธี่ ถ้าพ่อกลับมาแสดงว่าราชาแวมไพร์นั่นก็ต้องมาด้วย ฉันจะไปจับตาดูพฤติกรรมของหมอนั่น -^-!!!" ฉันพูดพร้อมกับลากเคธี่ออกจากห้องนอนและมุ่งหน้าไปที่ห้องรับประทานอาหาร แล้วสิ่งที่ฉันเห็นเป็นอันดับแรกก็คือแวมไพร์ผมสีดำ นัยตาสีแดงที่น่าหลงใหล ในชุดไปรเวตธรรมดาเหมือนวัยรุ่นผู้ชายทั่วไปนั่งอยู่ข้างๆพ่อของฉัน แล้วที่ๆฉันต้องไปนั่งก็คือฝั่งตรงข้ามกับพ่อแต่พอฉันกำลังจะไปนั่งตรงข้ามพ่อ ฉันเดิสไปนั่งลงบนเก้าอี้เคธี่ก็เดินตามมานั่งลงข้างๆฉัน เคธี่เลยได้นั่งตรงข้ามกับไคอิล 

 

"เอาล่ะเซลีน ท่านไคอิลจะพักที่ห้องรัรองแขกของเราพ่อบอกท่าน..." พ่อฉันยังพูดไม่จบ ไอ่บ้าแวมไพร์ก็พูดขัดขึ้น

 

"เรียกผมแค่ไคอิลก็พอแล้วครับ ถึงแม้ว่าผมจะเป็นราชาแต่ถ้านับตามอายุขัยของมนุษย์ผมนั้นอายุน้อยกว่าคุณโจนาธานมาก และเพื่อให้ไม่มีเส้นกั้นระหว่างฐานะด้วย" ไคอิลพูด เหอะ! เก๊กชะมัด 

 

"งั้นก็ได้ งั้นขอพูดแบบธรรมดาเลยละกันนะ ไคอิล เอาล่ะ เริ่มทานอาหารกันดีกว่านะ" พอพ่อพูดจบ บรรดาแม่บ้านก็ยกอาหารสุดอลังการมาเสิร์ฟ มีทั้งกุ้งมังกรอบเนย ผัดเผ็ดไข่นกกระจอกเทศ ปลาทูน่าทอด ทอดมันปูอลาสก้า และอีกมากมาย ทำไมวันนี้อาหารมันเว่อจัง (วะ) แต่ก็ดี อร่อย~

 

"เอ้อ! เซลีน เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะไปช่วยองค์กรทางเอเชียต่อนะ แล้วก็จะไปกระจายข่าวให้ทั่วด้วย คงมีพวกไม่เห็นด้วยเยอะ ยังไงพ่อก็ฝากโรงเรียนไว้กับลูกเหมือนเดิมนะ ส่วนทายาทที่เหลือของตระกูลทั้งห้า คงจะอีกสักพักถึงจะมาช่วยลูกนะ มีเคธี่อยู่ลูกก็เบาแรงเยอะแล้วล่ะ" 

 

"แน่นอนค่ะอาโจร์ ^^ " เคธี่ตอบพ่อของฉัน เอาแล้วไงล่ะ นี่ฉันต้องไปคอยนั่งอ่านและเซ็นเอกสารของโรงเรียนแทนพ่ออีกแล้วเหรอเนี่ย TT พ่อฉันต้องไปทำธุระที่ทวีปอื่นบ่อยๆ ฉันที่เป็นลูกคนเดียวของตระกูลซาเรสก็ต้องคอยช่วยงานของพ่อ โดยการบริหารงานที่โรงเรียนในช่วงที่พ่อไม่อยู่ นี่ก็เป็นเหตุผลที่ฉันต้องไปเรียนนั่นแหละ จะได้รู้ความเป็นอยู่ของฮันเตอร์ฝึกหัดทั้งหลายในโรงเรียน เฮ้ออออออออ เหนื่อยนะเนี่ย

 

"คราวนี้พ่อไปกี่วันคะ?" ฉันถามออกไป แน่นอนว่าคงไม่ต่ำกว่าหนึ่งอาทิตย์แหงๆ

 

"ไม่มีกำหนดน่ะ ต้องช่วยจนเสร็จเลยล่ะ เพราะมีหลายที่ที่ทางเอเชียไม่สามารถกำจัดแวมไพร์บ้าคลั่งได้ แล้วก็ต้องไปจัดแจงเรื่องสัญญาด้วย ก็คงใช้เวานานนนนนนน" พ่อฉันพูดอย่างอารมณ์ดี แน่ล่ะเพราะว่าพ่ออยากให้ฉันทำหน้าที่แทนพ่อไง ไม่งั้นฉันก็คงจะนอนอยู่บ้านเฉยๆจนกว่าองค์กรจะเรียก เฮ้ออออ เวลาว่างหายไปในชั่วพริบตา :(

 

"เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ พ่อคะ!! ทำไมแวมไพร์ถึงกินอาหารของคนล่ะคะ!?" ฉันถามพ่อเสียงดังและชี้ไปที่ไคอิลที่กำลังกินกุ้งมังกรอบเนยอยู่ อีตานั่นก็เงยหน้ามามองฉันอย่างงงๆ ใครกันแน่ที่ควรจะงงน่ะ - -;;

 

"อ๋ออออ แวมไพร์สามารถกินอาหารของคนได้ แต่พวกที่กินเลือดจะต้องเป็นระดับกลางขึ้นไปเท่านั้นไม่งั้นก็จะเป็นเหมือนไอ้พวกที่ฆ่าคนเป็นว่าเล่นพวกนั้นน่ะ" พ่อฉันอธิบาย และนั่นก็ทำให้ฉันประหลาดใจมาก แวมไพร์กินข้าว? แปลกดีแหะ แวบหนึ่งฉันก็มีความคิดว่าถ้าได้รู้เรื่องเกี่ยวกับแวมไพร์มากกว่านี้ก็คงจะดีสินะ? (เชื้อพ่อกำเริบ) 

 

"ว้าวววววว~ อย่างงี้คนกับแวมไพร์ก็มีโอกาสที่จะอยู่ร่วมกันได้น่ะสิค้ะอาโจร์? " เคธี่ถามพ่ออย่างตื่นเต้น เคธี่ไม่ใช่นักล่า แต่เป็นนักวิจัยอัจฉริยะที่มีความอยากรู้อยากเห็นสูงมาก อะไรที่เคธี่ที่เห็น หล่อนจะจำได้ทึกรายละเอียด ยัยนี่ไม่ค่อยจะถนัดการต่อสู้น่ะ แต่เป็นคู่หูหรือเพื่อนสนิทที่สุดของฉันเลยล่ะ 

 

"ใช่แล้วล่ะ แต่ก็ยังติดแวมไพร์ระดับล่างที่ชอบดื่มเลือดกับแวมไพร์ระดับกลางทีาดื่มเลือดมากจนเสียความเป็นตัวเองไป ฉะนั้นตระกูลทั้งห้าจึงเห็นด้วยกับสัญญาที่จะให้แวมไพร์มาช่วยเรื่องพวกนี้ด้วย" พ่ออธิบายให้เคธี่ฟัง

 

"มิน่าล่ะ น้าแคทถึงได้ยอมตกลง" น้าแคทที่ฉันหมายถึงคือ แคทเทอรีน โลวาน่า หรือแม่ของเคธี่นั่นแหละ ส่วนพ่อของเคธี่เสียไปเพราะโรคประจำตัวตั้งแต่เคธี่และฉันพึ่ง 12ปี เคธี่เข้มแข็งมาก ถ้าเป็นฉัน ฉันคงไม่มีทางทำใจได้แน่ๆ 

 

"ใช่แล้วล่ะ เอาล่ะๆ จบสนทนาเรื่องนี้ไว้ดีกว่า อาว่าจะจัดงานประลองฝีมือที่โรงเรียนเรา เคธี่ว่าไง?" พ่อฉันถามเคธี่ ส่วนใหญ่เวลาพ่อคิดจะจัดงานนู่นนี่นั่นในโรเรียนก็มักจะถามเคธี่เสมอ เพราะเคธี่จะให้คำตอบได้ดี

 

"อย่าพึ่งดีกว่าค่ะ รอให้นักเรียนเริ่มไว้ใจแวมไพร์ที่จะเข้ามาเรียนด้วยก่อนดีกว่าค่ะ งานที่เราน่าจะจัดในเวลานี้น่าจะเป็น 'งานเชื่อมสัมพันธไมตรีกับเหล่าแวมไพร์' มากกว่านะคะ" เคธี่พูด พ่อฉันพยักหน้าเห็นด้วยจากนั้นเราก็พูดคุยเรื่อยเปื่อยจนลืมสังเกตไปว่า ไคอิลนั้นกำลังจ้องพวกเราที่คุยอย่างสนุกสนานและมีรอยยื้มเล็กๆที่อบอุ่นตรงมุมปาก

 

หลังจากทานอาหารเสร็จ พ่อของฉันก็ขับรถไปที่สนามบินทันที พอพ่อไปถึงเอเชียก็คงเป็นตอนเช้าน่ะนะ พ่อไปก็ดีอยู่หรอกถ้าไม่ติดว่าต้งทำงานแทนพ่อกับ...

 

"ห้องของผมอยู่ไหนล่ะ?" เสียงมารผจญที่เอาเสรีภาพของฉันไปนั้นได้พูดขึ้น ให้ตายเหอะ :(

 

"เดี๋ยวแม่บ้านจะเป็นคนนำคุณไปยังห้องพักเอง" ฉันพูดแล้วทำสัญญาณบอกแม่บ้านว่าให้รับรองแขกด้วย แม่บ้านพยักหน้าเข้าใจและผายมือให้ไคอิลเดิน แต่หมอนั่นยังคงนิ่ง...อะไรของมันเนี่ยยยยย!!??

 

"ทำไมไม่ไปล่ะ ? ตะคริวกิน?" 

 

"ป่าว ผมแค่คิดว่าคุณจะพาผมไปที่ห้องรับรองแขกซะอีก" 

 

"แล้วฉันจะพาคุณไปทำไมล่ะ? มีแม่บ้านก็ใช้แม่บ้านนี่แหละ ดีแล้ว อีกอย่างฉันมีงานต้องทำ"ฉันพูดขึ้นเสียงนิดๆ

 

"แต่ว่าคุณโจนาธานบอกว่าให้คุณดูแลผมนี่?" ไคอิลทำหน้าตาไร้เดียงสาใส่ ฉันกรอกตาและพูดเสียงลอดไรฟันว่า

 

"ฉันมีหน้าที่คุมไม่ใช่ดูแล! คิดว่าฉันเป็นพี่เลี้ยงแวมไพร์เหรอไง!?" 

 

"เฮ้ๆ ใจเย็นๆก่อนน่าเซลีน ^^; ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณไคอิล ช่วงนี้เซลีนเค้างานยุ่งเลยหงุดหงิดน่ะค่ะ ^^" เคธี่จับมือฉันไว้และก่าวขอโทษไคอิลอย่างสุภาพ ส่วนฉันซึ่งไม่อยากมีเรื่อง เลยต้องทำนิ่งๆเข้าไว้ หงุดหงิดจริง!!!!! แตทพอเคธี่เห็นว่าไคอิลจะไม่ยอมไปที่ห้องง่ายๆเลยกล่อมต่ออีกนิดหน่อย 

 

"วันนี้คุณไคอิลให้แม่บ้านพาไปส่งก่อนดีกว่านะคะ เดี๋ยวพนุ่งนี้จะฉันจะให้เซเลน่า ซาเรสไปส่งแน่นอนค่ะ ^^!!" 

 

"เฮ้ยยยย!! เคธี่ทำไมถึงไป..." ฉันโวยวายยังๆม่จบแค่ที่ก็เอามือมาปิดปากฉันไว้ 

 

"เอาน่าเซลีน คุณพ่อเธออุตส่าไว้ใจเธอให้ดํแลคุณไคอิลนะ" ประโยคนี้ทำให้ฉันหยุดต่ต้าน นั่นสินะ นี่เป็นคำสั่งนี่ ฮึ่ย!!!! พ่อนะพ่อ! ทำอะไรไม่ปรึกษาหนูก่อนอีกแล้ว

 

"งั้นก็ได้ วันนี้ผมจะให้แม่บ้านนำทาง กู๊ดไนท์นะครับ" ไคอิลยอมตอบตกลงและเดินตามแม่บ้านไปแต่โดยดีพอแน่ใจว่าหมอนั่นไปพ้นแล้ว ฉันก็ถอนหายใจออกมา 

 

"เฮ้อออออ นี่ยังไม่เริ่มต้นสินะ TT" ฉันบ่นอิดออด พอเคธี่เห็นก็ยิ้มน้อยยอ้มใหญ่ 

 

"อะไรกัน ฉันว่าเค้าดูเป็นคนดีนะ เหมือนจะสนใจในตัวเธอด้วย ><" ยัยเคธี่นี่! มาทำท่าดี๊ด๊าๆอะไรเนี่ย

 

"อยากจะดื่มเลือดล่ะสิ เหอะ!!" ฉันตอกกลับ และนั่นก็ทำให้เคธี่หยักรอยยิ้มขึ้นดล็กน้อย กำลังนึกสนักอยู่สินะ? ส่ากลัวชะมัด ถ้ายัยนี่คิดจะวางแผนล่ะก็สำเร็จแน่นอน - - ถลอัจฉริยะจริงๆ ปต่ก็แค่ด้านความรู้ดท่านั้นแหละ :9

 

"ฉันว่าเธอกับเค้าก็เหมาะสมกันดีออกน้าาา~" 

 

"พูดอะไรบ้าๆน่ะ! ฉันเป็นฮันเตอร์อันดับหนึ่งนะ! ไม่มีเวลามาคิดเรื่องไน้สาระพันนั้นหรอก -^-!!!!" ฉันโวยวาย ก็มันจริงนี่ แค่นี้งานฉันก็แทบท้วมหัวละ ไม่มีเวลามามีแๆนหรอกนะ ยอชิ่งต่างสายพันธุ์ยิ่งยาก ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจนะแต่ฉันคงยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนหรอกนะ!