Do not stop รุ่นพี่จ๋า..ขอร้องอย่าหยุดรัก

"ไม่ไปดีกว่าค่ะ"
เอ๊ะ?ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมายืนกอดอกดูฉันกับพี่อา์ร์ตคุยกันอยู่...พี่อีฟ!
"เนี่ยหรอ แฟนใหม่ท๊อป"พี่อีฟใช้สายตามองฉันหัวจรดเท้า
"....."
"ฮึ! ทำไมมายืนคุยกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ล่ะมีแฟนแล้วยัง....ไม่คุยกับแฟนตัวเอง"
แหมต่างอะไรจากหล่อนล่ะ พี่ท๊อปเราให้ฟังว่าที่อยากเลิกกับพี่อีฟก็เพราะหล่อนชอบไปคุยกับผู้ชายคนอื่น'อย่างสนิทสนม'
"พี่อาร์ตก็แค่ชวนกินข้าว"
"รู้มั้ยว่าพี่ต้องทุกข์ทรมานแค่ไหนตอนที่ท๊อปบอกเลิกพี่ ไม่คิดว่าเด็กหน้าซื่ออย่างแกจะเลว แย่งแฟนคนอื่นแบบนี้"
เพียะ
พี่อีฟพูดจบก็ใช้มือเรียวยาวตบมาที่แก้มของฉัน
"โอ้ยย"ฉันอุทานร้องออกมาด้วยความเจ็บ
"แค่นี้มันยังน้อยไป....เลิกกับท๊อปซะ!! ถ้าไม่อยากให้ท๊อปโดนประจานความเจ้าชู้และความเลวของแกและท๊อป!!" พี่อีฟพูดจบพี่อีฟก็เดินจากไปทันที
น้ำตาที่สะกดกลั้นเอาไว้มันไหลรินออกมาไม่ขาดสาย
'เลิกกับท๊อปซะ'
คำนี้มันก้องขึ้นในใจทำให้ใจยิ่งปวดร้าวและสั่น
.......แต่ฉันลืมไปว่าพี่อาร์ตยังคอยอยู่ข้างๆฉัน ดูเหตุการณ์ไม่ไปไหน
เขาดูเหมือนว่าไม่รู้จะปลอบใจฉันยังไงแต่การที่เขากุมมือฉันแน่นขนาดนี้มันก็เป็นการปลอบใจเหมือนกัน
#บันทึกพิเศษ อาร์ต#
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะปลอบใจพิมยังไงดี ผมได้แต่กุมมือพิมไว้แน่นๆให้รู้ว่าผมยังไม่ไปไหน
ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าพิมจะถึงขั้นโดนตบ.....
ผมกับนาตาสนิทกันตอนที่ประกวดดาวเดือน....มีวันหนึ่งผมยืมใช้โทรศัพท์นาตาแต่ผมเห็นรูปหน้าจอเป็นกลุ่มเพื่อน มีเด็กคนหนึ่งที่สะดุดตาผมเธอชื่อ พิม..ผมเลยถามไถ่ถึงเลขที่บ้าน วันเกิด นู่นนี่นั่น ถามเท่าที่จะถามได้ (ผมเคยแอบตามไปบ้านพิมด้วย)  ผมคิดว่าผมเคยเจอพิมตอนที่พิมฝ่าวงล้อมของแฟนคลับผมมาแต่ก็ได้เห็นหน้าแป้ปเดียว
ผมชอบพิมมากขึ้นๆ จนนาตาเสนอแผนการหนึ่งให้
นั่นก็คืืือ นาตาจะไปพูดกับพี่อีฟว่าพิมเป็นคนแย่งแฟนพี่อีฟไป พยามทำให้อีฟโกรธจนมาต่อว่าพิม
แต่ก่อนหน้านั้นให้ผมเนียนชวนไปกินข้าวหรือยืนคุยกันพอพี่อีฟมาว่า ให้ผมใช้โอกาสนั้นทำคะแนนปลอบใจ
แต่มันผิดแผนไปนิดหนึ่งไม่คิดว่าพี่อีฟจะถึงขั้นตบหน้า
แต่ยังไงๆผมก็จะอยู่เคียงข้างพิมไม่ไปไหน!!
#จบบันทึกพิเศษ อาร์ต#
"งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ"พี่อาร์ตพูดกับฉัน 
"อื้ม"
 
 ณ โรงอาหาร
พี่อาร์ตกับฉันต่างคนต่างกิน ต่างคนต่างไม่พูดอะไร จน..
"พิม!!"น้ำเสียงที่เรียกอย่างโมโหนี้ดังขึ้นมาทำให้ฉันกับพี่อาร์ตต้องหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงนั้น
"พี่ท๊อป"ฉันเรียกพี่ท๊อปด้วยน้ำเสียงราบเรียบเพราะกำลังเตรียมใจที่จะพูดคำๆนั้น!
"ทำไมยังมาันั่งกินข้าวกับไอ่นี่อีก"
"ทำไม?"ทำไมฉันจะกินข้าวกับพี่อาร์ตไม่ได้ ฮึ!
"ทำไมงั้นหรอ แล้วพี่ใช่แฟนพิมรึป่าว...ลืมไปรึป่าวว่าตัวเองมีแฟนแล้ว"
"ไม่ลืม...แต่จะบอกเลิกแฟนเดี๋ยวนี้ล่ะ"ฉันพูดด้วยความหงุดหงิดและโมโหสุดขีด"เลิกกันเถอะพี่ท๊อป...ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก"ฉันสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล สะกดเสียงไม่ให้สั่น"พี่อาร์ตไปกันเถอะ"ฉันคิดว่าการที่ฉันเลือกที่จะเดินจากเขาไปดีกว่ามาทรุดตรงหน้าเขา ขาและแขนมันอ่อนแรงเหลือเกิน...
"จะไปไหนต่อเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ว่าจะไปห้องพยาบาลก่อนน่ะ"ฉันรู้สึดปวดหัวมากมาหลายวันล่ะขอกินยาก่อนละกัน
หลังจากที่พี่อาร์ตไปส่งฉันที่ห้องเรียนเขาก็ต้องรีบไปเรียนต่อเหมือนกัน
......
กริ๊งงงงงง
เสียงออดเลิกเรียน เร็วจัง....
ฉันนั่งกุมขมับอยู่หน้าห้องเรียน
เครียดมาก อาทิตย์หน้าก็สอบแล้วยังไม่ได้อ่านหนังสือมามัวแต่วุ่นวายเรื่องพวกนี้
"เฮ้อ~"ฉันชอบถอนหายใจเวลาเหนื่อยๆมันพอช่วยได้บ้าง
"เป็นอะไรรึป่าว"เสียงที่ดังมาจากข้างหลังไม่ต้องหันไปมองฉันก็จำได้ว่าใครคือเจ้าของเสียงนี้ พี่อาร์ตที่คอยใส่ใจไม่ไปไหนถึงแม้จะไม่ได้คบกันก็เถอะแต่เขาก็ยังเป็นห่วงเรา
"นิดหน่อยน่ะ"ฉันหนัหน้าไปสบตาแล้วพูดกับเขา
"นิดหน่อย??"ฉันคิดว่าเขารู้ว่าจริงๆแล้วมันไม่ได้นิดหน่อยหรอก...
"พี่อาร์ตมาคอยนั่งตามเราแบบนี้แฟนไม่ว่าหรอ"
"แฟนอ่ะ...ไม่มี"แอบรอคำตอบนี้เหมือนกันนะ >//<"แต่อยากมี"
"หล่อๆแบบนี้หาไม่ยากหรอก ฮ่าๆ"
"พี่ว่าพี่หาเจอแล้ว"ใครอ้ะๆๆๆๆ
"จริงอ้ะ..ใครหว่า"
"นี่ไม่รู้จริงๆรหอ" ก็จริงน่ะสิไม่งั้นจะถามทำไม
"....??"ฉันยังคงทำหน้าสงสัย
"ที่พี่คอยห่วงใย คอยเอาใจใส่ คอยเป็นห่วงตลอดเวลาเนี่ย ยังไม่เข้าใจอีกหรอ"
"ไม่เข้าใจว่า??"
"ว่าพี่ชอบพิม!"
"O_o"พี่อาร์ตชอบฉันหรอเนี่ย 
"พิมคิดยังไงกับพี่อ่ะ..บอกได้มั้ย"
"ก็ชอบที่พี่อาร์ตเทคแคร์อยู่ตลอดเวลาไม่อยากให้พี่อาร์ตเทคแคร์คนอื่นแต่มันก็ยังสับสนๆอยู่ แบบนี้มันหมายความว่ายังไงอ่ะ"
"ก็หมายความว่าพิมหวงพี่ไง"
"จริง?"
"อื้ม"นี่ฉันหวงพี่อาร์ต!!"พิม"
"ห๊ะ??"
"เราคบกันมั้ย"
---โปรดติดตามตอนต่อไป---