Do not stop รุ่นพี่จ๋า..ขอร้องอย่าหยุดรัก

"ไม่ไปดีกว่าค่ะ"

เอ๊ะ?ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมายืนกอดอกดูฉันกับพี่อา์ร์ตคุยกันอยู่...พี่อีฟ!

"เนี่ยหรอ แฟนใหม่ท๊อป"พี่อีฟใช้สายตามองฉันหัวจรดเท้า

"....."

"ฮึ! ทำไมมายืนคุยกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ล่ะมีแฟนแล้วยัง....ไม่คุยกับแฟนตัวเอง"

แหมต่างอะไรจากหล่อนล่ะ พี่ท๊อปเราให้ฟังว่าที่อยากเลิกกับพี่อีฟก็เพราะหล่อนชอบไปคุยกับผู้ชายคนอื่น'อย่างสนิทสนม'

"พี่อาร์ตก็แค่ชวนกินข้าว"

"รู้มั้ยว่าพี่ต้องทุกข์ทรมานแค่ไหนตอนที่ท๊อปบอกเลิกพี่ ไม่คิดว่าเด็กหน้าซื่ออย่างแกจะเลว แย่งแฟนคนอื่นแบบนี้"

เพียะ

พี่อีฟพูดจบก็ใช้มือเรียวยาวตบมาที่แก้มของฉัน

"โอ้ยย"ฉันอุทานร้องออกมาด้วยความเจ็บ

"แค่นี้มันยังน้อยไป....เลิกกับท๊อปซะ!! ถ้าไม่อยากให้ท๊อปโดนประจานความเจ้าชู้และความเลวของแกและท๊อป!!" พี่อีฟพูดจบพี่อีฟก็เดินจากไปทันที

น้ำตาที่สะกดกลั้นเอาไว้มันไหลรินออกมาไม่ขาดสาย

'เลิกกับท๊อปซะ'

คำนี้มันก้องขึ้นในใจทำให้ใจยิ่งปวดร้าวและสั่น

.......แต่ฉันลืมไปว่าพี่อาร์ตยังคอยอยู่ข้างๆฉัน ดูเหตุการณ์ไม่ไปไหน

เขาดูเหมือนว่าไม่รู้จะปลอบใจฉันยังไงแต่การที่เขากุมมือฉันแน่นขนาดนี้มันก็เป็นการปลอบใจเหมือนกัน

#บันทึกพิเศษ อาร์ต#

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะปลอบใจพิมยังไงดี ผมได้แต่กุมมือพิมไว้แน่นๆให้รู้ว่าผมยังไม่ไปไหน

ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าพิมจะถึงขั้นโดนตบ.....

ผมกับนาตาสนิทกันตอนที่ประกวดดาวเดือน....มีวันหนึ่งผมยืมใช้โทรศัพท์นาตาแต่ผมเห็นรูปหน้าจอเป็นกลุ่มเพื่อน มีเด็กคนหนึ่งที่สะดุดตาผมเธอชื่อ พิม..ผมเลยถามไถ่ถึงเลขที่บ้าน วันเกิด นู่นนี่นั่น ถามเท่าที่จะถามได้ (ผมเคยแอบตามไปบ้านพิมด้วย)  ผมคิดว่าผมเคยเจอพิมตอนที่พิมฝ่าวงล้อมของแฟนคลับผมมาแต่ก็ได้เห็นหน้าแป้ปเดียว

ผมชอบพิมมากขึ้นๆ จนนาตาเสนอแผนการหนึ่งให้

นั่นก็คืืือ นาตาจะไปพูดกับพี่อีฟว่าพิมเป็นคนแย่งแฟนพี่อีฟไป พยามทำให้อีฟโกรธจนมาต่อว่าพิม

แต่ก่อนหน้านั้นให้ผมเนียนชวนไปกินข้าวหรือยืนคุยกันพอพี่อีฟมาว่า ให้ผมใช้โอกาสนั้นทำคะแนนปลอบใจ

แต่มันผิดแผนไปนิดหนึ่งไม่คิดว่าพี่อีฟจะถึงขั้นตบหน้า

แต่ยังไงๆผมก็จะอยู่เคียงข้างพิมไม่ไปไหน!!

#จบบันทึกพิเศษ อาร์ต#

"งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ"พี่อาร์ตพูดกับฉัน 

"อื้ม"

 ณ โรงอาหาร

พี่อาร์ตกับฉันต่างคนต่างกิน ต่างคนต่างไม่พูดอะไร จน..

"พิม!!"น้ำเสียงที่เรียกอย่างโมโหนี้ดังขึ้นมาทำให้ฉันกับพี่อาร์ตต้องหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงนั้น

"พี่ท๊อป"ฉันเรียกพี่ท๊อปด้วยน้ำเสียงราบเรียบเพราะกำลังเตรียมใจที่จะพูดคำๆนั้น!

"ทำไมยังมาันั่งกินข้าวกับไอ่นี่อีก"

"ทำไม?"ทำไมฉันจะกินข้าวกับพี่อาร์ตไม่ได้ ฮึ!

"ทำไมงั้นหรอ แล้วพี่ใช่แฟนพิมรึป่าว...ลืมไปรึป่าวว่าตัวเองมีแฟนแล้ว"

"ไม่ลืม...แต่จะบอกเลิกแฟนเดี๋ยวนี้ล่ะ"ฉันพูดด้วยความหงุดหงิดและโมโหสุดขีด"เลิกกันเถอะพี่ท๊อป...ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก"ฉันสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล สะกดเสียงไม่ให้สั่น"พี่อาร์ตไปกันเถอะ"ฉันคิดว่าการที่ฉันเลือกที่จะเดินจากเขาไปดีกว่ามาทรุดตรงหน้าเขา ขาและแขนมันอ่อนแรงเหลือเกิน...

"จะไปไหนต่อเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ว่าจะไปห้องพยาบาลก่อนน่ะ"ฉันรู้สึดปวดหัวมากมาหลายวันล่ะขอกินยาก่อนละกัน

หลังจากที่พี่อาร์ตไปส่งฉันที่ห้องเรียนเขาก็ต้องรีบไปเรียนต่อเหมือนกัน

......

กริ๊งงงงงง

เสียงออดเลิกเรียน เร็วจัง....

ฉันนั่งกุมขมับอยู่หน้าห้องเรียน

เครียดมาก อาทิตย์หน้าก็สอบแล้วยังไม่ได้อ่านหนังสือมามัวแต่วุ่นวายเรื่องพวกนี้

"เฮ้อ~"ฉันชอบถอนหายใจเวลาเหนื่อยๆมันพอช่วยได้บ้าง

"เป็นอะไรรึป่าว"เสียงที่ดังมาจากข้างหลังไม่ต้องหันไปมองฉันก็จำได้ว่าใครคือเจ้าของเสียงนี้ พี่อาร์ตที่คอยใส่ใจไม่ไปไหนถึงแม้จะไม่ได้คบกันก็เถอะแต่เขาก็ยังเป็นห่วงเรา

"นิดหน่อยน่ะ"ฉันหนัหน้าไปสบตาแล้วพูดกับเขา

"นิดหน่อย??"ฉันคิดว่าเขารู้ว่าจริงๆแล้วมันไม่ได้นิดหน่อยหรอก...

"พี่อาร์ตมาคอยนั่งตามเราแบบนี้แฟนไม่ว่าหรอ"

"แฟนอ่ะ...ไม่มี"แอบรอคำตอบนี้เหมือนกันนะ >//<"แต่อยากมี"

"หล่อๆแบบนี้หาไม่ยากหรอก ฮ่าๆ"

"พี่ว่าพี่หาเจอแล้ว"ใครอ้ะๆๆๆๆ

"จริงอ้ะ..ใครหว่า"

"นี่ไม่รู้จริงๆรหอ" ก็จริงน่ะสิไม่งั้นจะถามทำไม

"....??"ฉันยังคงทำหน้าสงสัย

"ที่พี่คอยห่วงใย คอยเอาใจใส่ คอยเป็นห่วงตลอดเวลาเนี่ย ยังไม่เข้าใจอีกหรอ"

"ไม่เข้าใจว่า??"

"ว่าพี่ชอบพิม!"

"O_o"พี่อาร์ตชอบฉันหรอเนี่ย 

"พิมคิดยังไงกับพี่อ่ะ..บอกได้มั้ย"

"ก็ชอบที่พี่อาร์ตเทคแคร์อยู่ตลอดเวลาไม่อยากให้พี่อาร์ตเทคแคร์คนอื่นแต่มันก็ยังสับสนๆอยู่ แบบนี้มันหมายความว่ายังไงอ่ะ"

"ก็หมายความว่าพิมหวงพี่ไง"

"จริง?"

"อื้ม"นี่ฉันหวงพี่อาร์ต!!"พิม"

"ห๊ะ??"

"เราคบกันมั้ย"

---โปรดติดตามตอนต่อไป---