LOVE SELECT ....รักต้องเลือก

ตอนที่ 9 
"แกสคูล นิวส์เริ่มดังแล้วนะ ดูสิฉันไปซื้อมาจากแผงหนังสือหน้าโรงเรียน" เจนเดินถึงหนังสือลักษณะสมุดเล่มบาง
"อื้ม ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอก" ฉันพูด
"แกเป็นไรอะ ทะเลาะกับพี่เคนหรอ" เจนถาม
"เปล่าๆคิดอะไรเพลินๆ" ฉันกำลังคิดว่า พี่เคนกับไมค์มีอะไรที่เป็นเบื้องหลังต่อกันหรือเปล่า เพราะเหมือนเค้าคุยกันไม่สนิทเท่าไหร่ เพราะโดยปกติแล้วเราเวลาเจอเพื่อนๆเก่า ก็ต้องสนุกสนาน ยิ้มหน้าบาน คุยเรื่องเก่าๆ แต่นี่ไม่ใช่เลย เค้าไม่คุยเรื่องเก่าๆเท่าไหร่ คุยแต่เรื่องอะไรที่มันค่อนข้างซีเรียสมากกว่า
 
"มาหาพี่แล้วมานั่งจ้องหน้าพี่ทำไม" พี่เคนถาม ฉันมานั่งที่ร้านขายเสื้อผ้าของพี่เคนหลังจากเลิกเรียนแล้ว
"...."ฉันไม่พูดอะไรและยิ้ม พี่เคนเอามือมาจับมือฉันและพูดว่า 
"ถ้ามีอะไรแล้วไม่บอกพี่อีก พี่จะโกรธนะ" 
"โอเคๆ ก็แค่อยากรู้ว่า พี่เคนกับนายคนนั้นที่เราเจอเมื่อวานน่ะ เป็นอะไรกัน รู้จักกันมานานแล้วหรอ แล้วร้านนั้นมันดียังไง" ฉันถามเป็นชุด
"โถ่เอ้ยเด็กน้อย คิดว่าเรื่องอะไร พี่กับไอไมค์ อะเรียนมารุ่นเดียวกันอยู่แกงค์เดียวกันที่เรียกว่าบาบาล่า เป็นแกงค์ที่มีหัวหน้าชื่อพี่คิม แต่คิมเสียไปแล้วเพราะคู่อริเข้ามาหาเรื่องในร้าน บาบาล่า ด้วย พี่คิมเค้ารักไมค์มากเลยให้ไมค์มาเป็นเจ้าของร้านแทน มีสิทธิแทนทั้งหมด แต่พี่กับมันก็ไม่คอ่ยสนิทกันมาก เพราะว่าเราเคยชอบผู้หญิงคนเดียวกัน แล้วพี่ถอยออกมาเอง เลยไม่ได้กลับเข้าไปในกลุ่มนั้นอีก จนถึงตอนนี้ แล้วทำไมเราอยากรู้นักล่ะ" พี่เคนพูดยาวเป็นหางว่าว ที่ฉันกำลังคิดคือ อ่อที่มองกันหน้าตาเจือนๆเพราะอดีตเคยชอบคนเดียวกัน เห้ออ ผู้ชายนะผู้ชาย นายไมค์นั่นก็ มีผู้หญิงมากมาย ไม่ซ้ำหน้ายังจะมาชอบคนเดียวกันกับพี่เคนอีก
"อ๋อ เปล่าหรอกแค่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับพี่เคนบ้าง" ฉันพูด
"เด็กน้อยเอ้ย.." พี่เคนจับหัวและลูบไปมาจนทำให้ผมยุ่งเหยิงไปหมด
"ถ้าวันนั้นนายนั่นเป็นคนถอย แล้วพี่เคนได้คบกับคนนั้น วันนี้มันคงไม่มีทางเกิดขึ้น" ฉันพูดขึ้น
"...."พี่เคนหันหน้ามาจ้องฉันแบบ คิดไม่ถึงกับคำถามที่ฉันพูด
"คิดมากอีกแล้วนะ สำหรับพี่ ปัจจุบันสำคัญที่สุด อดีตมันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป" พี่เคนพูดแล้วส่งยิ้มมาให้ 
 
"กลับมาแล้วหรอ ไปไหนมาวันนี้เคนมาส่งรึเปล่า" พี่น้ำถามเหมือนเคยๆทุกวัน 
"อืม พี่ล่ะไปดูงานที่บริษัทพ่อเป็นไงบ้าง แล้วจะไปหาพ่อเมื่อไหร่" ฉํนถามเพราะพ่อทำงานอยู่อเมริกา และมีบริษัทขนส่งที่นี่ด้วย 
"อาทิตย์หน้าะี่พี่จะไปหาพ่อ เราอยู่ได้นะ"
"ได้สิ ก็เคยอยู่อยู่แล้ว เดี๋ยวเจนก็มาอยู่ด้วยบ้าง พี่ไม่ต้องห่วงหรอก"
"อืม ถ้างั้นก็ดีแล้ว ไปกินข้าวสิอยู่ในครัว" พี่น้ำมาแปลกพูดเหมือนไม่ดุ ไม่จิก ไม่ว่าเหมือนทุกๆวัน ปกติถ้ากลับดึกๆก็จะมีเหน็บแนมกันบ้าง
อาทิตย์นี้แล้วที่พี่น้ำจะไปหาพ่อ ผ่านไป1อาทิตย์ ฉันไม่เจอพี่เคนเลย จากที่สัญญาว่าจะเจอกันทุกวัน มือถือก็ติดต่อไม่ได้
"ไม่ต้องไปส่้งพี่หรอก เดี๋ยวพี่นั่งรถไปสนามบินเอง"
"อ๋องั้นหรอ เออพี่น้ำถุงยาใครน่ะ ยาเยอะเชียว" เมื่อฉันพูดจบพี่น้ำก็เอาถุงยาใหญ่ๆนั่นยัดลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว
"อ๋อยาพ่อน่ะพี่ซื้อไปให้พ่อ ยาประจำทั่วๆไป พี่ไปและดูแลตัวเองด้วยนะ" 
"พี่ก็เหมือนกัน ถึงแล้วโทรมาหาฉันด้วยนะ" พี่น้ำเดินออกไปแต่ฉันกับรู้สึกเป็นห่วงในใจแบบบอกไม่ถูก 
ฉันเดินมาที่หน้าร้านบาบาล่า ช่วงเวลาบ่ายโมงวันอาทิตย์กับเจน ซึ่งร้านคงยังไม่เปิด
"มีใครอยู่ไหมคะ" ฉันตะโกนเข้าไป
"มาหาใคร" ผู้หญิงน่าตาสวยมากเป็นลูกครึ่งพูดจาไม่ค่อยจะยาติดีเท่าไหร่
"ฉันมาหาพี่เคน" ฉันพูด
"เคนไม่อยู่หรอก ฮีออกไปซื้อของเธอคงเป็นสาวๆในสังกัดเค้าสินะ เข้ามาก่อนสิ" เธอเปิดประตูให้เค้าเข้าไป 
"...." ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงพูดอะไรแปลกๆ
"นั่งตรงนี้ก่อนก็ได้" เธอชี้เก้าอีให้เรา2คนนั่งเล่น พร้อมกับมีคนมาเสิร์ฟน้ำส้มให้ ผู้หญิงน่าตาน่ารัก4-5คนนั่งเล่นมือถือบ้างก็นั่งดูหนังกัน พอมองไปอีกทางหนึ่งเห็นผู้ชายกลุ่มใหญ่10กว่าคนขอย้ำว่าทุกคนหน้าตาดีหมด เหมือนที่พี่เคนเคยบอกไว้ 
"แกผู้หญิงพวกนั้นเค้าขาย..." เจนกระซิบถาม
"บ้าหรอแกไม่ใช่หรอก คงเป็นเด็งทำงานในร้าน แต่บางคนใส่ชุดโรงเีรียนเรา โรงเรียนลารี่ด้วย"
"สวัสดีจ้ะ มาหางานหรอ" มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามและเริ่มทักเรา
"อ๋อ เปล่าค่ะ พวกเรามาหาคนรู้จัก" เจนพูด
"คนรู้จัก คือพี่ๆสักคนในบาบาล่าใช่ไหมเนี่ย" ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่กลุ่มผู้ชายพวกนั้น
"....." เราไม่ได้พูดอะไรกันต่อ 
"แล้วเธอทำงานที่นี่หรอ" ฉันถาม
"้ใช่มาทำงาน ก็แค่มาเสริฟหลังเลิกเรียน สนุกๆได้อยู่ใกล้ๆพี่พี่บาบาล่า" แค่นี้เองหรอที่ผู้หญิงพวกนี้คิด ฉันเลยไม่ถามอะไรต่อ ก็พอรู้ว่าพวกนี้เป็นยังไง 
"ปัท" เสียงพี่เคนทักขึ้นฉันเลยรีบยืนขึ้นทันที
"พี่เคน มาแล้วหรอ"
"เจสโทรไปบอกพี่ว่ามีผู้หญิงผมยาวหน้าตาจืดๆมาหา พี่รู้เลยว่าเป็นเธอ มาทำอะไรที่นี่" พี่เคนถามด้วยหน้าตาที่เคร่งขรึม
"แล้วนายปิดเครื่องทำไม" เจนแทรกขึ้นมา
"ฉันขอตัวนะ สงสัยเด็กนายยังไม่ชินน่ะเคน" ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะคิกคักๆกับกลุ่มเพื่อน 
"นี่แฟนฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น" พี่เคนหันไปตะหวาด
"ช่างเุถอะ แค่รู้ว่านายอยู่ดีก็พอแล้วล่ะ ฉันไปแหละ" ฉันพูดแบบท่าทีไม่พอใจกับคำพูดพวกนั้นที่ดูเหมือนว่า ฉันเป็นผู้หญิงที่แค่ขั้นเวลา
"เดี๋ยวๆ นั่งลงก่อน" ไมค์เดินเข้ามาพอดี และผลักฉันนั่งลง
"พี่ไมค์กี้" ผู้หญิงพวกนั้นวิ่งเข้ามาหาไมค์ด้วยความดีใจกันสุดขีด
"ปัทฟังพี่หน่อย พอดีเรามีปัญหากันแล้วมือถือฉันพัง" พี่เคนนั่งอธิบายอยู่ตรงข้าม
"แกจะพูดให้มันยุ่งยากทำไมว่ะฉันพูดเอง คือเราไปต่อยกับพวกร้านบัคโคนี่ ที่เป็นอริตั้งแต่รุ่นพี่คิมเสียไป มันมาตีเด็กที่ร้านเราก่อน แล้วไอเคนเนีั่ยไปช่วยไว้ มันโดนตีหัวแตกเลยไม่ไปพบเธอเลยเพราะมันกลัวเธอตกใจ แล้วรับไม่ได้ที่มันเป็นนักเลง มือถือมันก็เลยพังไปด้วย เข้าใจยังผึ้งน้อย" ไมค์พูดจบก็ลุกขึ้นพร้อมกับโอบกอดผู้หญิง2คนเข้าไปในห้องที่มีกลุ่มผู้ชายอยู่ พี่เคนหัวแตกแล้วไม่ไปพบฉัน ฉันควรจะโกรธนะจริงๆ
"เจส ฉันไปก่อนนะวันนี้ไม่เข้าร้านนะ" พี่เคนพาฉันออกไป และแวะบอกผู้หญิงลูกครึ่งคนนั้น
"ขอบใจนะแกที่วันนี้มาเป็นเพื่อน" ฉันบอกลาและส่งเจนขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน
"โกรธหรือเปล่าพอไมค์บอก" พี่เคนเริ่มถาม
"ตอนแรกก็มีบ้าง ที่หายไปเฉยๆ แต่ตอนนี้ก็ไม่และแหละ" ฉันพูดและเอามือไปจับมือพี่เคน
"พี่ไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยวของเลยไม่บอก ไม่มาหา" พี่เคนเอามือที่จับกับมาไว้ที่หน้าอกตัวเอง
"แต่ถ้ามีอะไรก็ควรจะบอกกันบ้าง ถ้าปัทยังมีความหมายอยู่"
"คราวหน้าจะไม่ทำแล้วแหละ" พี่เคนดึงฉันไปกอดในระหว่างทางกลับบ้าน
"ปล่อยได้แล่วว ว" ฉันดึงตัวเองออกมาจากอ้อมกอดเค้า 
"อย่าไปที่นั่นอีกนะ ถ้าไม่จำเป็น" พี่เคนพูดหน้าจริงจัง
"ทำไมอะ ที่นั่นมีอะไรที่ไม่ดีหรอ" 
"มันไ่ม่ดีหรอก มีแต่คนไม่ดี ผู้หญิงที่เห็นก็ไม่ดีเท่าไหร่พี่ไม่ได้ว่าเค้านะ แต่เค้าเลือกที่จะเป็นแบบนั้นเอง"
"เป็นแบบไหนอะ ไม่เข้าใจ" ฉันนั่งลงที่หน้าบ้าน
"ก็เป็นเหมือนแฟนคลับตามชอบพวกไอไมค์มัน ที่เค้าเรียกว่า บาบาล่า นั่นแหละแต่เจสยอมให้เข้ามาทำงานก็จ่ายเงินค่าจ้างไม่สูงมาก เพราะจุดปรงสงค์ของพวกนั้นคือมาใกล้ไอไมค์ ใกล้พวกบาบาล่า"
"มีแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย"
"ก็มีอยู่มานานแล้ว แล้วก็มาเรื่อยๆ ถึงมาอยากให้ไปเพราะพวกบาบาล่ามันก็ใช่ย่อย เจ้าชู้"
"พี่เคนก็อยู่ในนั้นนิ เป็นพวกบาบาล่าเหมือนกัน"
"ใช่ จะบอกว่าอะไรต่อ" พี่เคนมองหน้าเหมือนอยากให้พูดต่อ
"เปล่า แค่กลัว.."
"กลัวเรื่องอะไร" พี่เคนยื่นหน้ามาใกล้
"......" ฉันไม่พูดอะไร
"กลัวว่าฉันจะเป็นแบบพวกนั้น" พี่เคนพูดต่อ
"ประมาณนั้น" ฉันก้มหน้าพร้อมกับพูดออกไป
"ก็แค่เคยเป็นคนไม่ดีเท่านั้นแหละ" พี่เคนพูดพร้อมกับโอบฉันมาซบไหล่ และเราก็นั่งดูดาวกัน 
 
"เห้ย มันอยู่นั่นไงไอ้เคน" เสียงผู้ชายดังขึ้นมา พี่เคนลากแขนฉันแล้ววิ่งไปเพราะเหมือนคู่อริของพี่เคนตามมาเจอ
"ใครอะ" ฉันวิ่งพร้อมกับถาม
"ไม่ต้องถามวิ่งไปก่อน วิ่งนำฉันไปเลย แล้วโทรหาไอไมค์" พี่เคนสั่งพร้อมกับผลักให้ฉันวิ่งไปก่อน ระหว่างที่วิ่งไปนี่เป็นเหตุการณ์ที่ฉันเพิ่งเคยพบเจอมันน่ากลัวมาก เพราะมันเหมือนเรากำลังหนีความตาย ในขณะที่วิ่งฉันหันไปมองพี่เคน พร้อมกับกดมือถือไปด้วย พี่เคนโดนไม้ฟาดเข้าไปที่หัวอย่างแรงและทรุดลงกับพื้นทันทีในขณะนั้น เสียงที่ฉันได้ยินคือเค้าเรียกชื่อฉัน  
"ไมค์ ไมค์ช่วยเราด้วยย ย ย .. ." ฉันร้องไห้ และเรียกได้แค่ชื่อไมค์ 
"ผึ้งน้อย เธอเป็นอะไร อยู่ที่ไหนตอนนี้" ไมค์ตะโกนเสียงดัง
"ฉันอยู่..." ฉันพูดไม่ทันจบ มีมอไซด์มาดักหน้าและสองข้าง ฉันวิ่งต่อไปไม่ได้ 
"เห้ย จับตัวมันไป มันเป็นแฟนไอเคน ยังไงมันก็ต้องตามเรามา" ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาดึงแขนฉัน 
"ปล่อยนะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเค้า ปล่อยฉันไปเถอะ" ฉันพูดพยายามจะหนี 
"คิดว่าฉันโง่่รึไง เธอรู้ไหมว่าไอเคนมันทำอะไรไว้มันทำน้องชายฉันแขนหัก" นายนั่นดึงคอเสื้อฉันไปและตะคอกใส่หู
"แล้วนายจะมาทำฉันทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรให้เธอ"
"ก็ถ้าฉันทำคนที่มันรักเจ็บบ้าง มันจะได้รู้สึกไง" 
"สมองของพวกแกมันมีความคิดแค่นี้หรอ พวกแกมันมีแค่หัวไว้กั้นสมองเท่านั้นแหละ นายตีเค้านอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นก็น่าจะพอใจแล้ว พี่เคนไม่เคยเป็นคนที่จะทำใครก่อน รู้ไว้ด้วยนะ" ฉันพูดเสียงดังใส่พวกนั้น
"เพี๊ยะ!!!" ผู้ชายอีกคนตบหน้าฉันจนล้มลงไป
"ปี้นนนนนนน น" เสียงมอเตอร์ไซด์ของไมค์ขับมาอย่างเร็วตรงมาที่เรา ไมค์ขับรถผ่านพร้อมกับเอาไม้หน้า3ฟาดหน้านายที่ตบหน้าฉันคนนั้น และวนรถกับมา 
"ปล่อยเธอซะ มีอะไรก็มาทำฉันนี้ ถ้าพวกแกแตะตัวฉันได้" ไมค์เดินลงมาจากรถ และโยนไม้ทิ้งไป
ไมค์เดินลงมา ทั้งแตะทั้งต่อยจนพวกนั้น วิ่งหนีไป 
"ผึ้งน้อย" ไมค์วิ่งมากอดฉันที่นั่งทรุดอยู่กับพื้นและมีเลือดออกที่มุมปาก
ฉันนึกขึ้นได้ว่า พี่เคนนอนอยู่ตรงนั้น เลยสลัดแขนไมค์ออกและวิ่งไปหาไมค์
"พี่เคน เคน เคน พี่เคน เลือดออกเยอะจัง ไมค์ช่วยฉันหน่อย" เรา3คนนั่งมอไซด์ไปถึง รพ พี่เคนถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ฉันร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาไหลแบบพลั่งพรู 
"อย่ากลัวเคนมันไม่เป็นอะไรหรอก" ไมค์เดินมาเกาะไล่
"เป็นเพราะฉันเอง ฉันเองที่ผิด ไม่น่าไปเจอเค้าเลย ไม่น่าเลยย ฮือๆๆ TT_TT " ฉันกลั้นมันไม่อยู่จริงๆ 
"มานี่มาๆ" ไมค์ดึงฉันไปกอด และลูบหลังตลอดเพื่อปลอบ
"ไมค์ถ้าเคนเป็นอะไร ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเอง" ฉันนั่งลงหน้าห้องฉุกเฉินกับไมค์และเผลอหลับไป 
"หมอครับ เพื่อนผมเป็นไงบ้าง" ฉํนได้ยินเสียงไมค์เลยตื่นขึ้นมาและยืนขึ้นทันทีที่หมอออกมา หมอเข้าไปในห้องนั้น เกือบ 6-7 ชั่วโมง 
"เพื่อนของคุณ อาจจะเสียความทรงจำไปในระยะใกล้นี้ อาจจะจำได้เฉพาะในช่วงอดีตซึ่งผมยังไม่รู้ว่าจะเป็นช่วงไหน" คุณหมอพูดเสร็จแล้วก็เดินกลับเข้าไป
ฉันคุกเข่าลงหน้าห้องและร้องไห้โฮออกมาแบบไม่สามารถควบคุมได้ ไมค์กอดฉันไว้แน่น เพราะซึ่งไม่มีใครน่าจะรับได้หรอกถ้าเราเจอเหตุการณ์แบบนี้แบบฉันเช่นนี้ ฉันไม่สามารถรับได้ มันเหมือนฉันฝันร้ายแล้วยังไม่ตื่น