LOVE SELECT ....รักต้องเลือก

 ตอนที่ 8

"ปัทถ์ชญา ออกมาพบครูที่ห้องหน่อย" อาจารย์เดินมาเรียกตัวฉันขณะที่เรากำลัง นั่งเรียนวิชาภาษาไทยกันอยู่

ฉันเลยรีบวิ่งออกไป

"นั่งก่อนสิ" อาจารย์ยุภาฝ่ายการดำเนินงานกิจกรรมนักเรียน เป็นอาจารย์ที่นักเรียนส่วนน้อยจะได้เข้าพบตัว นอกจากจะมีงานที่จะมอบหมายให้ทำ

"ขอบคุณค่ะ"

"คือ พอดีฉันจะให้หลานชายตัวแสบ ออกไปสัมนาแทน แต่เค้าให้นำนักเรียนตัวแทนไปด้วยหนึ่งคน เธอไปหยิบกระเป๋าให้พร้อม เพราะหลังจากสัมนา เธอก็กลับบ้านได้เลย" ท่านอาจารย์พูดอย่างเยือกเย็นไม่ยิ้ม แล้วหลานของอาจารย์ เป็นใคร

"อ๋อ ได้ค่ะ" ฉันเตรียมจะลุกไปหยิบกระเป๋าเพื่อที่จะลงมารอรถเพื่อไปสัมนา

"จะไม่ถามเลยหรอว่าไปกับใคร" เสียงผู้ชายพูดขึ้น พูดง่ายๆว่า ฉันรู้ว่าเค้าเป็นใคร ลูกชายคนเดียวของ ผอ นั่นเอง

"ฉันไม่สนใจหรอกว่าจะเป็นใคร แต่ฉันได้รับมอบหมายให้ไปทำอะไร ฉันก็ทำ" ฉันพูดในขณะที่ยืนอยู่ในห้องอาจารย์ยุภา 

"ไมค์ น้าบอกแล้วใช่ไหม ว่ามีมารยาทหน่อย" ห้ะ น้าหรอ อาจารย์ยุภาเป็นน้องสาว ผอ หรอ ทำไมฉันต้องมาพัวพันกะนายนี่ตลอดเลยนะ

"ขอโทษครับ รับไปเอากระเป๋าสิ จะได้รีบๆไปซะที ฉันล่ะเบื่อการทำงานเกี่ยวกับโรงเรียนเต็มทน" ไมค์พูดเสียงดัง

ฉันวิ่งไปเอากระเป๋าและลงมารอที่หน้าห้องวิชาการ เพื่อรอรถตู้ 

"ปิ้นๆ" เสียงแตรรถมอเตอร์ไซด์  นายไมค์คร่อมอยู่พร้อมกับถอดหมวกออกแล้วก็มองมาที่ฉัน 

"อะไรกัน เราไม่นั่งรถตู้ไปหรอ ฉันไม่ไปแล้วแหละ" ฉันพูดพร้อมกับหันหลังจะเดินกลับ ไมค์จับแขนฉันพร้อมกระชากขึ้นรถ ฉันเก้ๆกังๆ โดนกระชากสุดแรง ขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย ทันทีที่รถออกฉันกอดเค้าแน่น จนแขนเกร็งไปหมด รถวิ่งเร็วเหมือนกับยานเอาวกาศ ฉันไม่ชอบจริงๆรถคันใหญ่แบบนี้ วิ่งเร็วๆอีก มันเหมือนว่าเราเอาชีวิตไปเสี่ยงกับรถคันอื่นด้วย 

"นี่เธอกอดขนาดนี้ ฉันหายใจไม่ออกหรอกนะ" ไมค์ตะโกนเสียงดังในขณะที่ขับรถ

"ก็ฉันกลัวนิ ถ้ารถจอดเมื่อไหร่ นายตายแน่" ฉันพูดและโกรธมากๆใขเวลานั้น

รถจอดที่น่าสำนักงานของการศึกษาอะไรสักแห่ง

"ไปกันเถอะ" ไมค์จับแขนฉันและดึงเข้าไปในตึก

"ปล่อย ฉันมาในฐานะตัวแทนโรงเรียนนะ" ฉันสะบัดมือออกและเดินอย่างระมัดระวัง เพราะฉันต้องบอกก่อนเลย ว่า ในละแวกที่โรงเรียนเราอยู่นั้น จะมีอีก 3 โรงเรียนในพื้นที่เดียวกัน และที่นี่แหละจะมีนักข่าวที่เป็นนักเรียน เกรด7-8 ที่เป็นสมาชิกของ สคูล นิวส์ นักเรียนทุกคนจะซื้อได้จากแผงหนังสือ ฉันก็ไม่รู้ว่าใครตั้ง ชมรมนี้ขึ้นมา ชมรมนี้ถูกตั้งขึ้นไม่ถึงเดือน 

ฉันยืนอ่านบอร์ดเกี่ยวกับการทำงานของ สคูล นิวส์ อยู่

"โรงเรียนเธอมีสคูล นิวส์ไหม" เสียงผู้หญิงคนนึงพูดกับฉัน เหมือนกับว่าเธอจะอยู่โรงเรียนลารี่ โรงเรียนที่มีทั้งคนเก่ง และแกร่ง แกร่งของโรงเรียนนี้คือ มันไม่ง่ายเลยที่จะเข้าโรงเรียน ไม่ใช่จะเรียนเก่งอย่างเดียว แต่ต้องมีรุ่นพี่คุ้มหัวด้วย  

"ไม่รู้สิ ฉันไม่ค่อยรู้ข้อมูลอะไรมาก เพิ่งจะได้ยินมาว่า 3 โรงเรียนมีการทำข่าวนักเรียนที่มีชื่อเสียง" ฉันพูด

"โรงเรียนเจนีว่า ช่วงนี้ไม่ค่อยมีข่าวเลยนะ สงสัยมีสมาชิกน้อย" หล่อนพูด 

"ฉันไม่รู้สิ ฉันแค่มาสัมนากับ...." ฉันจะเรียกนายนั่นว่าอะไรนะ อาจารย์หรอ ลูก ผอ หรืออะไร ตำแหน่งก็ไม่มีฉันจะเรียกว่าอะไรนะ 

"กับใครหรอ"

"ช่างเถอะ" ฉันเพิ่งจะหันหน้าไปมองหน้าหล่อน เธอคนนี้น่าตาน่ารักใช้ได้เลย ฉันเองยังอึ้งไปหนึ่งวินาที

"ฉันหมิง เธอล่ะ"

"ฉันลูกปัท เรียกปัทก็ได้ เกรด10"

"เหมือนกัน แล้วหวังว่าจะได้เจอกันนะ ฉันหวังว่า โรงเรียนเธอจะมีข่าวเด็ดๆตีลงฉบับหน้านะ" หมิงเดินไป ท่าทางเธอสง่าชะมัด ผมยาวสลวย หลังตรงหน้าเชิด ฉันล่ะอิจฉาหน่าหล่อนจริงๆ แล้วฉันเป็นอะไรเนี่ย ทอมรึไง บ้าไปแล้ว

"ใครน่ะ ที่เธอคุยด้วย" ไมค์เดินมาหลังจากยื่นเอกสารการเข้าฟังสัมนา

"เรื่องอะไรจะบอก" ฉันเดินรุดหน้าไปก่อน

"ห้องสัมนาทางนี้เธอ" ฉันหน้าแตกดังเพร้ง! ทันทีที่ไมค์เรียก 

"..."

"ฮ่าๆ เธอนี่ตลกดีนะ ทำไมเธอไม่เรียกฉันว่าพี่สักที"

"ฉันเป็นตัวตลกของนายหรอไง ไม่ทางเรียกหรอกเชอะ"

"แต่ว่ามาที่นี่เธอต้องเรียก เพราะไม่อย่างนั้นเค้าอาจจะสงสัยได้"

"เชื่อนายก็บ้าแล้ว" ฉันนั่งลงข้างไมค์ เหมือนเด็กๆตัวแทนโรงเรียนคนอื่นที่นั่งข้างอาจารย์ของโรงเรียนตัวเอง

หลังจากที่สัมนาสิ้นสุดลง เรากำลังจะลุกออกจากห้องกัน

"ขอเวลาสักครู่ค่ะ ท่านอาจารย์และเพื่อนๆทุกคน" หมิงเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่สง่า สวยงาม

"...." ทุกคนนั่งลงที่เดิมไม่มีใครขยับเหมือนโดนเธอสะกดให้นิ่ง และฟัง

"หมิง ตัวแทนโรงเรียนลารี่ค่ะ หัวหน้าและผู้ก่อตั้ง สคูล นิวส์" ฉันอึ้งอีกแล้ว สิ่งที่ฉันอยากรู้ก็ได้รู้ฉันอยากจะโทรเม้าส์ให้เจนฟังเดี๋ยวนี้เลย

"สคูล นิวส์ ติ่งต๊อง" ไมค์กระซิบข้างหู ฉันเอามือปัดออก

"ไม่ทราบว่า ลูกปัทมากับอาจารย์อะไรคะ" หมิงถามขึ้น

"เอ่ออ... " ทุกคนจ้องมาที่ฉันเพื่อรอฟังคำตอบ

"ครับ ผมชื่อไมค์เป็นรุ่นพี่ที่จบไปแล้วของโรงเรียนเจนีว่า และในอนาคตอาจจะเป็นผู้บริหารคนต่อไป" ไมค์ตอบคำถามแทนฉัน แต่ที่ฉันกำลังมองอยู่คือ หมิง เจ้าหล่อน จ้องเหมือนงูอยากจะกินหนูตัวเล็กอย่าง ไมค์ ส่งเสน่ห์แพรวพราวมาให้ ไมค์เต็มที่ 

"ขอบใจ" ฉันหันไปพูดกับไมค์

"ไปกันเถอะ" หลังจากสัมนาเสร็จ ไมค์กับฉันก็เดินออกมาหน้าตึกที่เดิม

"เดี๋ยวค่ะ พี่ไมค์พอดีหมิงจะขอติดรถไปลงหน้าปากซอยหน่อยได้ไหมคะ" หมิงเดินมาขวางหน้าฉันเหมือนฉันเป็นอากาศในตอนนั้น และเกาะรถคันใหญ่ของไมค์ พร้อมกับท่าทีที่น่าหลงใหล ฉันละแปลกใจจริงๆว่าเราจะซ้อน 3 คนไปยังไงกัน

"ได้สิคะ" ไมค์ตอบ ฉันกะไว้แล้วนายนี่มันเช้าเล่ห์ เจ้าชู้ เหมือน.... เหมือนน น อะไรดีนะ

"จริงหรอคะ งั้นเราไปกันเลย" หมิงขึ้นไปนั่ง พร้อมกับแอ่นตัวเต็มพื้นที่กอดเอวไมค์แน่น ซึ่งฉันพอเดาออกแล้วว่าอะไร

"จริงสิ เอ่ออ...ปัท" ไมค์พูดพร้อมหันมามองหน้าฉันแบบกังวล ฉันรู้แล้วหน่าว่านายต้องไปส่งยัยนี่แล้วกลับมารับฉันฉันรอได้ หรือไม่ก็นายจะบอกให้ยัยนี่แอ่นก้นออกไปหน่อยให้ฉันนั่งด้วย นายพูดสิไมค์ ฉันคิดในใจ

"....อะไร" ฉันพูดพร้อมกับยืดรอฟังประโยคที่ฉันรอ

"เธอกลับเองนะ แล้วเจอกัน" สิ้นสุดประโยคนี้ไมค์ก็ขับรถออกไป

"ห๊ะ อะไรนะ" ฉันโมโหแบบสุดๆพร้อมกับหลั่งน้ำตาแบบหาคำตอบไม่ได้ สำหรับผู้หญิง ความขายหน้ามันเป็นอะไรที่เจ็บปวดนะนายรู้อะไรไหม นายบ้า ฉันเกลียดนายจริงๆ 

"เหนื่อยไหมวันนี้" พี่น้ำถามขึ้นขณะที่ฉันเดินเข้ามาในบ้าน

"ไม่หรอก ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" ฉันกำลังเดินตรงไปที่บันได

"ไมค์ฝากพี่มาขอโทษเธอเรื่องวันนี้หน่ะ" พี่น้ำพูดเหมือนว่ารู้เรื่องดีทุกอย่าง

"ฝากพี่มาขอโทษฉันหรอ งั้นปัทฝากบอกเค้าด้วยนะว่า จะทำอะไรก็เชิญ ไม่ต้องมาขอโทษและอย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก ฉันล่ะเบื่อหน้านายลิงขี้เก็กนี่เต็มทน พี่รู้อะไรไว้เลยนะเพื่อนพี่คนนี้ ฉันจะไม่ขอข้องเกี่ยวด้วยและอย่าพามาบ้านอีกนะ พี่รู้ไหมว่าปากทางซอยมันไกลแค่ไหนรถก็ไม่มี ฉันต้องเดินออกไปปากซอย นายนั่นทิ้งฉันให้เดินเพราะยัยหน้าวอกนั่น" ฉันเก็บอารมณ์ไม่อยู่เลยพูดออกไปจนหมด และวิ่งขึ้นมาที่ห้องนอน พร้อมกับถามตัวเองในใจว่าเราโกรธเค้าทำไมกันนะ

"ปัทเป็นอะไรซึมๆไม่สบายรึเปล่า" เคนเอื้อมมือมาแปะที่หน้าผาก ในขณะที่เดินเล่นอยู่ในห้าง

"อ๋อเปล่าๆ คิดอะไรเพลินๆน่ะ แล้วเคนไม่ขายของหรอไง หืมม" ฉันถาม

"อ๋อวันนี้มีคนมาเฝ้าให้น่ะ มาเดินกับปัทดีกว่า เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย" เคนพูดและเอามือมาจับมือฉัน

"ต่อไปนี้เราจะเจอกันทุกวันเลยดีไหม เคนต้องไปรับไปส่งปัททุกวันเลยนะ" ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้เคน

"อื้มม ได้เลย"

"แหมมมม หวานกันจังนะ" แพทเดินเข้ามากระทบไหล่ฉันทำให้เราสองคนหยุดเดิน แพทมากับไมค์ ซึ่งทำให้ฉันประหลาดใจมาก ไม่ว่าจะมาด้วยฐานะอะไรแต่ฉันก็ตกใจอยู่ดี และทักเราสองคนเสียงดัง 

"แพท ไมค์" เคนพูดขึ้น เพราะเคนเป็นรุ่นที่เรียนไล่ๆด้วยกันมาในโรงเรียนเดียวกัน

"อ้าว เคนเป็นไงวะไม่เจอกันเลยช่วงนี้ ขายของอยู่ล่ะสิว่างๆเข้าไปที่ร้านพี่บ้างนะ แกงค์ก็อยู่ดีเหมือนเดิม" ไมค์พูดเรื่องอะไรซักอย่างที่ฉันไม่รู้ ซึ่งไมค์กับเคนรู้กันอยู่2คน แต่ฉันไม่มองแม้แต่หน้านายนั่นด้วยซ้ำ

"ได้สิ ว่างๆฉันจะเข้าไป"

"อื้ม นี่ใครล่ะไม่แนะนำเลยนะ" ไมค์พูดทั้งๆที่เค้ารู้จักฉันอยู่แล้ว

"ไปกันเถอะฉันหิวแล้ว" ฉันพูดพร้อมกับดึงแขนเคน

"เดี๋ยวสิคะพี่เคน ลูกปัท เรากำลังจะไปกินอาหารญี่ปุ่นกันไปด้วยกันเถอะหลายคนสนุกดี" แพทพูดขึ้น

"ก็ดีนะ ปัทชอบอาหารญี่ปุ่นใช่ไหม" เคนหันมาถาม 

"ไม่นิ ปัทไม่ชอบค่ะ ไปกินอย่างอื่นกันเถอะ ขอโทษด้วยนะ" ฉันพูดพร้อมกับส่ายหน้าส่งซิกเบาๆให้เคน

"เคนไปด้วยกันเถอะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายเรื่องหุ้นส่วนร้านถ้านายอยากจะคุย" ไมค์เสียงแข็ง ทำให้เคนหันมาพยักหน้าใส่ฉัน เป็นการบอกว่า เราต้องไป

"ก็ได้.." ฉันพูด

เรานั่งโต๊ะอาหารทรงกลม นั่งเบาะพื้นแบบญี่ปุ่น ข้างซ้ายของฉันเป็นไมค์ ข้างขวาเป็นเคน ตรงข้ามเป็นแพท

"เ้ออ..ไมค์นี่ ลูกปัท แฟนฉันเอง" เคนเริ่มพูดต่อจากบทสนทนาที่คุยค้างไว้

"อ่าหรอ น่ารักดีนะ เหมือนผึ้งเลย" นายนั่นกวนประสาทฉันจริงๆ

"ขอบคุณค่ะ พี่ก็หน้าเหมือนลิงเลยนะคะ" ฉันพูดและรินชาให้ทุกคน แพททำท่า งง กับบทสนทนานี้นิดหน่อย

"นี่แพท รุ่นน้องฉันเอง" ไมค์พูดแนะนำแพท

"อ่อฉันพอจะรู้จักน่ะ" เคนพูด

"อีกไม่นานก็คงเป็นมากกว่ารุ่นน้องแล้วแหละค่ะ" แพทพูดขึ้นพร้อมทำท่าเขินๆ 

ฉันไม่อยากสนใจจะฟังเรื่อง ร้านอะไรสักอย่างของนายไมค์เท่าไหร่ แต่ก็พอจับใจความได้ว่าเป็นร้านขายเครื่องดื่มย่ายดังที่ขายดีและดังมากๆ ซึ่งทุกคนจะรู้จักดีเพราะ ผู้ชายที่ร้านนั้นจะหน้าตาดีทุกคนและที่สำคัญเคนก็เป็นสมาชิกในนั้น หุ้นใหญ่หรือเข้าของร้านคือนายไมค์ และหุ้นอีกคนคือเจสอะไรซักอย่างฉันไม่ได้ตั้งใจฟัง และตอนนี้เคนก็ได้ถืออีกหุ้นในร้านนั้น

"ไมค์ไม่ให้้ใครเข้ามาถือหุ้นง่ายๆหรอกนะ ฉันเลยต้องตกลงไว้ก่อน" เคนพูดจณะเดินไปส่งฉันที่บ้าน

"อืม เคนจะทำอะไรก็ได้ฉันก็เห็นด้วยหมดแหละ"

"ถ้าพี่อยากให้ปัทเรียกพี่เคนจะำได้ไหม มันทำให้พี่รู้สึกว่า ได้ดูแลได้ห่วงใย เด็กน้อยๆคนนึง"

ฉันหยุดเดินและหันไปมองหน้าเคนที่ยืนตัวสูงกว่าหัวฉันไปอีกคืบ

"ได้ครับผมพี่เคน<3" ฉันยิ้มและเรียกแบบเขินๆ เคนค่อยๆก้มลงมาฉันหลับตาปี๋ไม่ลืมตามองสักนิดเพราะนาทีนั้นฉันรู้ว่าเ้ค้าจะทำอะไร 

"...>//<..." พี่เคนแค่จูบหน้าผากฉันเบาๆ แล้วส่งฉันเข้าบ้าน ฉันอยากจะขอบคุณพระเจ้าที่ส่งผู้ชายที่สุภาพและอ่อนโยนคนนี้มาให้ฉัน