LOVE SELECT ....รักต้องเลือก

ตอนที่ 6
ฉันเดินมาถึงบ้านและทิ้งตัวเองลงบนที่นอนอย่างแรง หมดแรงเลยสินะ ยัยลูกปัท
"เจน ทำไมนานรับสายฉันจังเลยล่ะ" ฉันพูดขณะที่เจนรับสาย
"อ๋อฉันไปอาบน้ำมาน่้ะ โทษที"เจนพูดเสียงเอื่อยๆ 
"แกเป็นไรเปล่า ไม่สบายหรอ ฉันไปหาไหม" ฉันพูดยังไม่ทันจบ
"แกอย่าเพิ่งโทรหาฉัน อย่าเพิ่งคุยกับฉันสักพักได้ไหมตอนนี้" เจนพูดจบแล้วก็ตัดสายทิ้งทันที
นี่ฉันทำอะไรผิดไป ฉันกลับบ้านก่อนแล้วมันงอนหรือเปล่านะ
/สายเข้าจากแบงค์/ "ฮาโหลว่าไงแบงค์"
"ออกมาพบกันหน่อยสิ ฉันอยู่หน้าบ้านเธอพอดี"
"ห้ะ..นายมาหน้าบ้านฉัน มีอะไรหรอ" ฉันแปลกใจมากกับการที่แบงค์มาหาตอนเวลา 4 ทุ่มกว่าๆ
ฉํนวิ่งออกมาหน้าบ้าน วิ่งผ่านพี่น้ำที่นั่งดูทีวีอยู่ ออกไปยังประตูหน้าบ้าน
 
"นายมีอะไรหรอ มีเรื่องอะไรร้ายแรง"
"เปล่านิ ไปเดินเล่นกันไหม" แบงค์พูดปกติเหมือนไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็ยิ้มปกติ
"อ่อ...ถ้านายไม่มีอะไร...." ฉันกำลังจะพูด
"ฉันอยากจะคุยเรื่องพี่เคน" แบงค์ก็พูดแทรกขึ้นเรื่องพี่เคน ฉันจึงเดินออกไป
"มีเรื่องอะไรหรอ" ฉันพูดในขณะที่เราเดินไปเรื่องๆตามถนนหมู่บ้าน
"เรื่องที่เธอเล่าวันนี้ เธอไม่ได้คิดอะไรกับนายนั่นใช่ไหม" แบงค์ถาม
"ไม่หรอก ฉันจะไม่แย่งของของใคร"
"อื้ม แค่นี้แหละที่ฉันอยากได้ยิน"
"คืออะไรหรอแบงค์" ฉันถาม
"อ๋อๆ เปล่าๆ ถ้าเธอมีปัญหาอะไรก็บอกฉันได้เสมอนะ ฉันยินดีจะช่วยเธอ"
"ขอบใจนะแบงค์ นายเป็นเพื่อนที่ดีของฉันจริงๆ" ฉันยิ้มให้อย่างจริงใจ เราเดินวนจนมาถึงหน้าบ้านฉัน
"งั้นฉันไปก่อนนะ พอดีเครียดผ่านมาแถวนี้เลยแวะมาหาเธอ" แบงค์พูดพร้อมกับพยายามเอื้อมมือมาจับมือฉัน
"นี่หรอที่บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่มาหากันถึงบ้านเชียว" เสียงผู้ชายดังมาจากในบ้านฉัน ฉันและแบงค์หันไปมองพร้อมกับ และฉันเดาได้เลยว่าเราทั้ง2คิดแบบเดียวกัน คือ นายนี่เข้าไปอยู่ในบ้านฉันได้ไง พอฉันหันไปเห็นก็เป็นอย่างที่ฉันเดาไว้ คือนายไมค์ มายืนสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้านฉัน
"ใครอะปัท ที่อยู่ในบ้านเธอ" แบงค์ถามด้วยความสงสัย ดูจากลักษณะแบงค์จะจำไม่ได้เพราะด้วยความมืดและเห็นไม่ชัด
"ไม่มีอะไรหรอก นายกลับเถอะ" ฉันเดินเข้าบ้านพร้อมกับบอกลาแบงค์
"เข้าบ้านได้แล้วที่รัก เค้าีรอนานแล้วนะตัวเอง" นายไมค์พูดเสียงดังออกมา ในขณะที่ฉันเดินผ่านรั้วบ้านเข้ามา เพราะตอนที่ฉันออกไป นายนั่นไปเข้าห้องน้ำ และฉันก็ไม่ได้สังเกตมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ด้วย เลยไม่รู้ว่า นายไมค์มา แบงค์ยืนหน้าเหวอไปเลย เมื่อตอนฉันปิดประตู
"นายพูดแบบนั้นทำไม นายนี่มันกวนประสาทฉันมากเลยนะ พี่น้ำทำไมพี่ไม่บอกอะไรฉันเลย" ฉันตะโกนโวยวายอยู่ในห้องนั่งเล่นที่มีพี่น้ำนั่งจิบเบียร์ นายนั่งเอนนอนอย่างสบายใจกันทั้งคู่ คงมีแค่ฉันที่บ้าอยู่คนเดียว
"ก็เธอวิ่งไปซะเร็วขนาดนั้น พี่จะบอกได้ไง แล้วเธอเห็นรถนั่นก็น่าจะจำได้อยู่แล้ว ไมค์แกก็แกล้งน้องฉันอยู่ได้"
พี่น้ำอธิบาย พร้อมกับขยี้หัวนายนั่น
"โอ๋ๆ มามะพี่จะปลอบใจผึ้งน้อยให้เอง" นายไมค์เดินกางแขนมาหาฉัน
"อ๊ายยย หยุดเลย ถ้าโดนตัวฉันนายตายแน่" ฉันร้องลั่นพร้อมกับปาของที่อยู่ตรงหน้าใส่
"อ้าวแล้วจะให้ทำไงล่ะ ผึ้งน้อย"
"คำก็ผึ้งน้อย สองคำก็ผึ้งน้อย หยุดเรียกเหมือนว่าฉันเป็นเด็กสักทีได้ไหม นายบ้า"
ฉันโวยวายเป็นรอบสอง พี่น้ำได้แต่นั่งขำอย่างสบายใจ
"ก็ฉันชอบที่เธอใส่ชุดผึ้งนิ" นายไมค์พูดพร้อมกับหัวเราะ มันทำให้ฉันได้นึกถึงภาพวันนั้นทันที
"นาย...นายนี่มัน...เกิดมาเพื่อเป็นมารขวางโลกจริงๆ" ฉันพูดพร้อมกับหันหลังกำลังจะเดินจากไป
"เดี๋ยว ลูกปัท นี่พี่จริงจังนะ เป็นคำสั่ง เธอต้องเรียกเค้าว่า พี่ไมค์ เพราะเค้าอายุเยอะกว่าเธอ" พี่น้ำไม่ขำและเริ่มทำเสียงเครียด
"ต่อให้เป็นคำสั่งฉันก็จะไม่ทำ" ฉันพูดพร้อมกับไม่หันหน้าไปมอง
"ลูกปัท"
"เห้ยๆ พอเถอะ เรียกลิง เรียกบ้าอะไรฉันไม่สนใจหรอก ดีซะอีกเรียกแค่ชื่อจะได้อายุใกล้กัน ปล่อยน้องมันไปเถอะ" นายไมค์พูดขึ้น
"นายพูดเองนะ เรียกลิงได้" ฉันหันไปยิ้มแหยๆ และเดินขึ้นบ้านไป คนอะไรกวนประสาททุกครั้งที่เจอกัน ปวดหัวได้ทุกที
 
*เจนเล่าเรื่อง*
"เจนๆ เมื่อวานฉันไปหาปัทที่บ้านมา แค่ว่ามีผู้ชายหน้าคุ้นๆมากเลย แต่ไม่ใช่นายเคนนี่นนะ อยู่ในบ้านของปัทเลยอะ เธอถามให้หน่อยสิ" แบงค์มาหาฉันที่โต๊ะแต่เช้า พูดแต่เรื่องปัทไม่หยุด
"อืม" คำตอบสั้นๆจากฉัน ไปหาถึงที่บ้านปัท แต่ปัทกลับไม่บอกฉันด้วย
"เห้ยพวกเธอทำไรกันอะ ลอกการบ้านไหม ฉันทำเสร็จแล้ว" ปัทเดินเข้ามาอย่างร่าเริงใจ พร้อมกับยื่นการบ้านมาให้ฉันกับแบงค์ที่กำลังคุยกันอยู่
"ไม่อะ ฉันทำมาแล้ว" ฉันตอบ
"ฉันๆเอา ฉันยังไม่ได้ทำเลยขอบใจนะ" แบงค์รีบหยิบการบ้านไปลอกอย่างเร็ว
"เจนเย็นนี้ไปดูรองเท้ากันไหม เห็นเค้าว่ากันว่าจะลดราคาวันนี้วันศุกร์ด้วย"
"ไม่อะฉันรีบกลับ" ฉันทนไม่ได้ที่จะพูดกับเพื่อนแรงๆแต่ที่ฉันพูดคือเบาที่สุดแล้ว ฉันหลีกเลี่ยงที่จะไม่คุยเลยดีกว่า
"เธอทำไมไม่ถามปัทให้ฉันล่ะเดินออกมาทำไม" แบงค์วิ่่งตามฉันมา
"นายหยุดสั่งการเหมือนฉันเป็นทาสสักทีได้ไหม ถ้านายชอบเค้ามากก็ไปบอกเค้าเอง ถ้านายรู้สึกอะไรอยากรู้อะไรก็พูดเอง อย่าสั่งฉันให้ทำแบบนั้นแบบนี้ ฉันไม่ใช่ทาสนายนะ นายดูไม่ออกเลยหรอว่าฉันคิดยังไงกับนายตั้งแต่เกรด8 ฉันเรียนห้องเดียวกับนายมาตลอด ทั้งๆที่หัวอ่อนแค่ไหน นายเข้าใจฉันบ้างไหม หัวใจฉันมันสลายทุกครั้งที่นายพูดถึงเพื่อนสนิทของฉัน..."
น้ำตาพลั่งพรูออกมาไม่หยุดตั้งแต่คำแรกจนจบประโยค นี่ฉันสารภาพกับแบงค์ไปแล้วหรอนี่..
 
*ลูกปัทเล่าเรื่อง..* 
ฉันแอบฟังได้ยินทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฉันเข้าใจแล้วว่าเจนเป็นอะไร ทำไมทำเหมือนไม่อยากคุยกับฉัน เพราะแบงค์คิดกับเราเกินเพื่อนหรอเนี่ย ฉันได้แต่แอบหลังชนฝา ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงสะอื้นให้ได้ยิน ฉันไม่นึกเลยว่า ผู้ชายคนเดียว สามารถล้างมิตรภาพของเราัทั้งสองได้ ฉันบอกกับตัวเองว่าจะไม่พูดกับแบงค์อีก ..
เจนกำลังเดินมาทางนี้ฉันไม่มีทางเลือกไม่มีทางหลบ ฉันยืนมองซ้ายมองขวาไม่มีทางไป เจนใกล้เข้ามาแล้ว ฉันจะทำยังไงดี..
"อยู่นิ่งๆนะ" ไมค์วิ่งมาบังตัวฉันกอดฉันไว้ในอกไม่ให้เห็นหน้าฉัน เจนเดินผ่านไปโดยไม่สงสัย ..
"ปล่อยได้แล้ว นายลิงบ้า" ฉันผลักนายนั่นออก ในขณะที่ยังร้องไห้ไม่หยุด
"นี่คุณผึ้งน้อยฉันอุส่ามาช่วยเธอนะ..." นายลิงบ้านั่นทวงบุญคุณฉัน
"ขอบใจ.."
"ฉันรู้เรื่องของเธอและแหละ ยืนฟังแป๊บเดียวก็พอเดาได้"
"ฉันไม่รู้มาก่อนเลย ว่าจริงๆแล้วแบงค์คิดกับฉันแบบนี้"
"อื้มม ฉันก็เพิ่งรู้" นายไมค์พูดพร้อมกับยิ้มๆ
"รู้อะไรของนาย"
"รู้ว่า ผึ้งไม่ใช่แค่มีเหล็กไน แต่มีเสน่ห์แรงอีกด้วย" นายนั่นเจ้าสำนวนใส่ฉัน
"เหรออออ...." ฉันเดินไปห้องเรียนหลังจากพูดจบ
 
"เจนอย่าเพิ่งกลับสิ ฉันขอคุยด้วยหน่อยถ้าเธอยังเป็นเพื่อนฉัน.." ฉันพูดขึ้นในขณะที่เพื่อนในห้องกลับกันหมดแล้ว
"อื้ม มีอะไร" เจนพูด
"เรื่องของแบงค์ฉันอธิบายได้"
"ไม่ต้องหรอกฉันเข้าใจแล้ว" เจนพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋า
"เธอเข้าใจอะไร ในเมื่อฉันยังไม่ได้พูด เข้าใจคนเดียวเข้าใจฝ่ายเดียว" ฉันจับกระเป๋าเจนและดึงให้หยุด
"...." ไม่มีการตอบกลับจากเจน
"ฉันไม่มีทางชอบแบงค์เด็ดขาด แบงค์เป็นแค่เพื่อนฉันเท่านั้นเธอเข้าใจฉันใหม่ด้วย และถ้ายังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่ก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม แต่ถ้าไม่ฉันก็ห้ามอะไรไม่ได้" ฉันพูดจบ ก็เลยเดินไป
"เดี๋ยวปัท..ฉันขอโทษที่ฉันทำตัวงี่เง่า แต่ฉันแค่ทำใจไม่ได้ที่แบงค์ชอบเธอ" เจนพูดพร้อมเดินหาฉัน และเราก็ปรับความเข้าใจกันได้ดีเหมือนเดิม
 
"เลือกรองเท้านี่มันเหนื่อยเนอะ" เราเลือกรองเท้ากันเสร็จแล้วก็เลยนั่งกินไอศครีมกัน
"ลูกปัท ฉันมีเรื่องจะบอก" เจนเริ่มเล่าเรื่องราววันที่ได้แอบฟังแคท ให้ฉันฟังหมดทุกอย่าง ฉันรู้สึกได้เลยว่า เคนหายไปจากฉันหลายวัน เพราะต้องคิดว่าฉันไม่ยอมคุยด้วยแน่ๆ
"แคทร้ายมากเลย ฉันไม่คิดเลยว่า เด็กผู้หญิงคนนึงจะคิดได้ขนาดนี้ นายไมค์ที่เธอหมายถึงต้องคนเดียวกับลูก ผอ.แน่ๆ"
"เธอรู้จักเค้าหรอ" เจนถาม
"อืม เป็นเพื่อนพี่น้ำอะ ที่แบงค์เห็นเมื่อคืน" ฉันพูดขณะคนไอติมเล่นไปมา เพราะคิดสงสารเคนขึ้นมาจริงๆ
 
เจนแยกตัวกลับไปก่อนเพราะแม่มารับ ฉันเลยเดินเตร่อยู่ร้านเสื้อผ้าอีกซักหน่อย
"ชุดนี้เท่าไหร่คะ" ฉํนถามในขณะที่ก้มหน้าเลือกชุดกระโปรงสีขาวอมชมพูนิดๆ
"550ครับ" ฉันเงยหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นๆนั่น
"เธอ/นาย" เคนนั่นเองที่นั่งขายของอยู่ที่้ร้านเสื้อผ้า
"เธอไม่เดินหนีฉันหรอกหรอ" เคนถาม
"ฉํนจะเดินหนีนายทำไม ฉันมาซื้อเสื้อผ้านะ" ฉันพูดในขณะที่ยื่นชุดไปให้
"ฉันไม่ขายอะ" เคนทำหน้าจริงจัง
"อ้าว ไม่ขายแล้วเอามาแขวนทำไมอะคุณพ่อค้า" ฉันทำหน้างง
"ให้ฟรี" เคนจับใส่ถุงพร้อมกับยื่นมาให้ฉัน
"ได้ยังไงของซื้อของขาย นายจะบ้าหรอ" ฉันยื่นของกลับไป
"ก็แค่ชุดไม่เท่าไหร่หรอก แต่มีข้อแม้ว่า เธอใส่เฉพาะเวลาฉันสั่งเท่านั้น" เคนพูดแบบยิ้มๆ
"ยังไงฉันไม่เข้าใจ" ฉันพูดแบบ ไม่เข้าใจจริงๆ
"เช่นตอนนี้ไง เธอลองไปใส่สิ" เคนเปิดประตูห้องลองเสื้อผ้าในร้านและดันฉันเข้าไป ฉันจัดแจงลองชุดเดรสกระโปรงสั้นเหนือเข่า สีขาวๆชมพูนิดๆ มีสายเสื้อหนาๆ ไม่่น่าเกลียด
ฉันค่อยๆเดินออกมา แบบเขินๆ
"ไปกันเถอะฉันพร้อมแล้ว" เคนพูดพร้อมกับจูงมือฉันไปชั้นโรงหนัง เราเข้าไปดูหนังด้วยกัน ซึ่งฉันไม่รู้เลยว่า เราต่างคิดอะไรในใจเพราะในเวลานั้นเราลืม ทุกเรื่องที่ผ่านมา และอยู่กับปัจจุบัน ฉันคิดว่านี่เรียกว่าการ ทำตามหัวใจ
"หนาวรึเปล่า" เคนถอดเสื้อออกมาคลุมตัวฉัน เสื้อตัวใหญ่ห่มเหมือนผ้าห่มได้เพราะเคนสูงไหล่กว้าง
"นิดหน่อย ขอบคุณ" ฉันตอบพร้อมกับนั่งหน้าตรง ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเค้า
หลังจากดูหนังเสร็จเคนพาฉันมาส่งที่บ้าน ก่อนจะึถึงบ้านเคนแวะที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้านของฉัน
"เล่นชิงช้ากันไหม" เคนถามพร้อมกับวิ่งนำหน้าฉํนไปเหมือนเด็ก ให้ตายเถอะนายแก่กว่าฉันอีกนะเนี่ย
"นายลงไปแกว่งให้ฉันเลย" ฉันพูดและทำท่าพร้อมที่จะลอยไปไกล
"แรงพอไหม" เคนถาม เราหัวเราะกันสนุกสนานจนลืมไปเลยว่านี่ดึกมากแล้ว ฉันนั่งพักที่ชิงช้า ไกวไปมาเบาๆ โดยที่เคนนั่งอยู่ชิงช้าอีกตัวข้างๆกัน
"ทำไมนายหายไป" ฉันเริ่มบทสนทนา
"ฉันทำผิดจริงๆ ผิดถึงสองครั้ง ซึ่งฉันเข้าใจว่ายังไงเธอก็ไม่ให้อภัย แต่วันนี้ฉันแปลกใจมาก" เคนพูด
"ฉันต้องขอบคุณชุดนี้ล่ะมั้ง ที่ทำให้ฉันได้เจอนาย เพราะว่า ฉันรู้อะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่รู้สึกโกรธนาย"
"เรื่องอะไร?" เคนหันหน้ามาถามอย่างตั้งใจรอที่จะฟัง
"ช่างมันเถอะ แค่ฉันไม่โกรธนาย ก็พอแล้วนิ ใช่ไหม?"
"อืม ถ้าเธอพร้อมจะเล่าก็บอกฉันด้วยแล้วกัน" เคนพูด
"ขอบคุณนะ สำหรับวันนี้" ฉันพูดและลุกขึ้นยืนจากชิงช้า
"ฉันชอบชุดที่เธอใส่นะ" เคนยืนพร้อมกับหยิบบางอย่างออกมาจากเป้ มันคือกล้องถ่ายรูป เคนถ่ายรูปฉัน
"ฉันยังไม่ได้ยิ้มเลย" ฉันยิ้มและเคนก็ถ่ายอีกภาพ ฉันดึงกล้องมาจากมือเคน และดึงตัวเค้ามาใกล้ๆ
"เธอจะทำอะไร.." เคนถามพร้อมกับทำตัวแข็ง
"ขยับมาสิเร็วๆ ไม่อยากถ่ายด้วยกันหรอ เป็นแฟนกันต้องถ่ายรูปด้วยกันนะ" ฉันพูดอะไรออกไป ฉันลืมตัวพูดไปแล้ว ตายแล้วฉันเป็นสาวเป็นนาง
"อะไรนะ" เคนถามพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ๆ
"เปล่านิ ฉันกลับและส่งแค่นี้แหละนะ" ฉันพูดแบบเขินๆและเดินออกมาจากสนามเด็กเล่น
"เดี๋ยวสิ เป็นแฟนกันต้องไปส่งที่บ้าน" เราสองคนเดินไปตามทางเดินหมู่บ้านด้วยกัน..
ในคืนนี้้เป็นคืนที่พิเศษ ทำให้ฉันรู้ว่า ชีวิตเราจะเป็นอย่างไรเราควบคุมมันไม่ได้จริงๆ แต่วันนี้อย่างน้อยฉันก็มีความสุข กว่าทุกๆวัน ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป