LOVE SELECT ....รักต้องเลือก

ตอนที่ 7

เช้าจันทร์ที่สดใส ที่ฉันเพิ่งเข้าใจความรู้สึกนี้ ที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ ...มีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูก

"ห๊ะ คบกันแล้ว เมื่อไร ตอนไหนอะ" เจนเสียงดังขึ้นหลังจากที่ฉันเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟังแบบคร่าวๆ เพราะว่าอาจารย์จะเข้าสอนแล้ว

"เดี๋ยวเล่าให้ฟังมันยาวน่ะ" ฉันรีบเปิดหนังสือทันทีที่อาจารย์ขวัญใจเข้าสอนวิชาภาษาอังกฤษ

"แกอะเป็นแบบนี้ทุกทีเลย เล่าเบาๆก็ได้"

"อะแห่มๆ เปิดหนังสือ เจนสุดา หมดเวลาคุยแล้ว" หลังจากเจนพูดเสร็จอาจารย์ก็ทำเสียงเข้มขึ้นมาทันที

"เธอรู้จักตื้นลึกหนาบางเค้าดีแล้วหรอ แค่หน้าหล่อมันไม่ช่วยอะไรนะ" เจนโวยวายอีกครั้ง ในขณะที่เรากินข้าวกลางวันที่โรงอาหาร

"ฉันรู้ตัวฉันดีน่ะ ฉันก็จะศึกษากันนี่ไง เราก็แค่ลองเปิดใจให้กันดู" ฉันพูด

"เห้อออ น่าอิจฉา" เจนแบะปากทำน่างอทันที

"แล้วแบงค์เป็นไงบ้าง เธอไปบอกชอบเค้าแล้วเค้าว่าไง" ฉันถามย้อนความไปในตอนนั้นที่เจนบอกชอบแบงค์

"ไม่มาโรงเรียนตั้งแต่อาทิตที่แล้ว 3 วันแล้วเนี่ย ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้" เจนพูดพร้อมกับมองไปรอบๆโรงอาหาร

"น้ำตาลอย่าทำแบบนั้น" สิ้นประโยคดังเกล่า น้ำแดงหวานๆ ก็ราดฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เหียวไปทั้งตัว เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นน้ำตาลเพื่อนสนิทแพท ออกเป็นเดือดเป็นร้อนแทน ด้วยความโกรธเรื่องอะไรฉันก็ไม่รู้ แต่มีแพทที่กำลังเล่นละครห้ามน้ำตาลอยู่

"จิตใจเธอทำด้วยอะไร ห๊ะ ลูกปัท ครั้งที่แล้ว แพทเค้าก็เสียใจมากพอแล้ว ฉันคิดว่าเธอจะแค่ขู่ แต่นี่ฉันได้ยินจากรุ่นน้องมาว่าเห็นเธอไปดูหนังกับพี่เคน กระหนุงกระหนิงกัน เธอนี่มันร้ายกว่าใครทั้งหมด" น้ำตาลตะคอกเสียงดังจนทำให้ทุกคนล้อมวงมาดู

"นี่มันมากไปแล้วนะ พวกเธอ" เจนเอาโคล่าที่อยู่ตรงหน้า สาดกลับไปทำให้แพทและน้ำตาล รวมถึงคนล้อมวงมา แตกกระเจิงกัน

"อ๊ายยยยย ย ยัยเจน" น้ำตาลง้างมือจะตบ

"หยุดนะ ถ้าแตะต้องเพื่อนฉัน อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ฉันพูดและผลักน้ำตาลออกไป

"ช่างเถอะน้ำตาล แค่คนคนเดียว ฉันเสียใจแป๊บเดียวก็หาย" แพทพูดพร้อมกับดึงแขนน้ำตาล

"แพท เธอจะหลอกใครก็หลอกได้นะ แต่เธอไม่ควรจะหลอกเืพ่อนสนิทของตัวเอง" แบงค์เดินผ่าวงล้อมเข้ามาพูดขึ้นด้วยเสียงที่ค่อนข้างจริงจัง

"แบงค์" ฉันกับเจนเรียกชื่อแบงค์พร้อมกัน ด้วยความตกใจ เพราะสภาพแบงค์ค่อนข้างจะเหมือนคนไม่ค่อยได้นอน อ่อนเพลีย หรือกินอะไรที่มึนเมาเข้าไป

"นายหมายถึงอะไร ไปเถอะน้ำตาล ฉันไม่สนใจหรอก" แพทพูดพร้อมกับพยายามจะเดินหนี

"เดี๋ยวสิน้ำตาล เธอไม่อยากรู้หรอว่าเพื่อนเธอน่ะ ทำอะไร" แบงค์พยายามยื้อ เพื่อจะพูดความจริง ที่น้ำตาลยังไม่รู้

แต่แพทก็รีบดึงน้ำตาลและวิ่งไป

"พอเถอะแบงค์ ให้แพทตัดสินใจเอง ว่าเค้าจะพูดหรือไม่พูด" ฉันพูดพร้อมกับจับบ่าแบงค์

"ปัท แกไปล้งตัวก่อนเถอะเดี๋ยวฉันพาไป" เจนพูด 

"ไม่เป็นไรๆ แกอยู่นี่แหละเดี๋ยวฉันไปเอง" ฉันพูดจบก็เดินตรงไปยังก้อกน้ำข้างโรงอาหาร จุดประสงค์คือ ฉันอยากให้เจนได้คุยกับแบงค์ สองคน

*เจนเล่าเรื่อง*

ในนาทีที่ฉันได้เห็นแบงค์เดินเข้ามา ใจฉันแทบจะหยุดเต้น ฉันจะพูดกับเค้าว่าอะไร จะถามว่าอะไร ฉันสั่นไปทั้งตัวและใจ

"นาย...กินข้าวมารึยัง"

"ฉันไม่หิวน่ะ เธอบอกเรื่องนั้นกับปัทแล้วใช่ไหม เรื่องที่เราได้ยิน" แบงค์พูด

"อืม ฉันพูดไปแล้ว" ฉันพูดไปพร้อมก้มหน้า

"ฉันกะไว้แล้วแหละถ้าเธอไม่พูด ฉันจะพูดเองวันนี้" แบงค์พูดพร้อมกับเซและล้มลงกับพื้น

"เห้ยนายเป็นอะไรไหม" ฉันวิ่งเข้าไปช้อนตัวแต่ก็รับน้ำหนักไม่ไหว เพื่อนแบงค์เห็นเข้าเลยวิ่งเข้ามาช่วย

"ไอแบงค์กินอะไรเข้าไปวะ เมาขนาดนี้" พอเพื่อนแบงค์พูดจบ ฉันก็เริ่มได้กลิ่นแปลกๆทันที

"เมาหรอ.." ฉันพูด

"ใช่มันเมา เธอต้องพามันออกจากโรงเรียนเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้น มันโดนพักการเรียนแน่"

"นายจะบ้าหรอ นี่เพิ่งจะเริ่มเรียนภาคบ่าย ฉันจะพาแบงค์ออกไปยังไง" ฉันพูดพร้อมกับประคองแบงค์ขึ้นมานั่ง

"ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ เป็นความลับ เธอพามันเดินไปด้านข้างโรงเรียนที่มีบ่อน้ำ ผ่านเสาต้นที่ 2 ไปจะมีโพรงหญ้า ถ้าเธอพามันมุดออกตรงนั้น จะออกไปหลังโรงเรียน เธอจำที่ฉันพูดได้ไหม" เพื่อนแบงค์เ้ล่าเป็นฉากๆให้ฉันพาแบงค์กลับบ้าน

"แล้วนาย..อ้าวววนายยยย" ฉันพูดจะขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่ทันจบประโยค ออดก็ดังขึ้นทำให้นายนั่นวิ่งไปแล้ว ฉันจะทำได้ไหมเนี่ย ฉันเลยจับน้ำหวานกรอกปากแบงค์ให้กินเข้าไปให้รู้สึกตัว พอแบงค์เดินได้บ้างฉันเลยทำตามที่เพื่อนแบงค์บอก จนออกมาหลังโรงเรียนได้ ตั้งแต่ฉันอยู่มาฉันไม่เคยรู้เลยว่า มันมีทางนี้

"/ฉันออกมาข้างนอก เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังถ้าอาจารถามช่วยแก้ตัวให้ด้วย/" ฉันส่งข้อความหาปัท
""

"นายได้ยินฉันไหมแบงค์" ฉันประครองแบงค์ไปแบบโซซัดโซเซ แบงค์กอดคอและทิ้งน้ำหนักตัวเล็กน้อย แต่มันก็หนักสำหรับฉัน เราเดินมาจนถึงปากทางหมู่บ้าน ฉันเลยแวะนั่งพัก ริมทาง

"ฉันไม่รู้เลยว่าอะไรทำให้นายเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ แต่ยังไงฉันก็คงยอมให้นายโดนพักการเรียนไม่ได้ ถึงแม้ฉันจะโดนจับว่าโดดเรียนก็ตาม นายคงไม่เข้าใจหรอกว่า การที่เราจะทำอะไรเพื่อใครได้นั้น มันเป็นเพราะความรักคำเดียว นายคงไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรอกใช่ไหม" ฉันนั่งเพ้อพูดจาเรื่อยเปื่อย เพราะรู้ว่า แบงค์เมาหลับอยู่

"ฉันจะดีใจกว่านี้ ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ตอนนี้" แบงค์พูดเสียงเอื่อยๆออกมา

"นายได้ยินหรอ"

"ไม่ได้ยินมั้ง เธอทำบ้าอะไรเนี่ย กลับเข้าไปในโรงเรียนซะ ส่งฉันแค่นี้แหละแค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะตอบแทนเธอยังไงแล้ว" แบงค์พูดขณะที่เอามือมาจับหัวฉัน

"ไม่ ฉันมาไกลเกินกว่าจะถอยแล้ว ถ้านายไม่อยากพบฉันเพียงแค่นายเอ่ยไล่ฉัน ฉันจะไปและไม่พบหน้านายอีก"

ฉันพูดพร้อมกับน้ำเสียงสั่นเครือ...

"เธอดีกับฉันมากจริงๆ เจน แต่ในตอนนี้ ฉันยังคิดอะไรกับเธอมากกว่าเพื่อนไม่ได้ เข้าใจฉันนะ" แบงค์พูด

"ฉันเข้าใจ เข้าใจ ฉันรู้ นายไม่ต้องพูดอะไรแล้วแหละ ฉันขอไปล่ะ" ฉันลุกขึ้น และหยิบกระเป๋านักเรียน

"เธอจะลองไปดูหนังกับฉันไหม" แบงค์ถามขึ้น ในขณะที่ฉันกำลังจะก้าวเดิน

"อืม" ฉันตอบแต่ไม่หันไปมองด้วยซ้ำเพราะ ทั้งรายน้ำตาและรอยยิ้มมันไปกันไปหมด นายกำลังปั่นหัวฉันอยู่หรือไง ตาบ้า

*ลูกปัทเล่าเรื่อง*

ฉันเดินมายังก้อกน้ำข้างโรงอาหาร รู้สึกเหนียวไปทั้งตัว ฉันแอบไปอาบน้ำที่สโมสรดีกว่า ยังโชคดีที่โรงเรียนเรามีสโมสรว่ายน้ำ และมีชุดพละเปลี่ยน

"เห้ออ ค่อยยังชั่ว ไม่งั้นมดต้องขึ้นงั้น แหงๆ" ฉันอาบน้ำไปฮัมเพลงไป หลังจากเสร็จฉันก็เดินออกมา เพื่อตรงไปยังล้อกเกอร์ ซึ่งต้องผ่านสระว่ายน้ำ ฉันมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่แน่นอนเลย นุ่งผ้าเช็ดตัวและเดินออกไปอย่างมั่นใจ

"นี่เธอ เข้ามาทำอะไร" เสียงผู้ชายทักขึ้นมาจากสระน้ำ

"ฉันก็มาอาบน้ำไง" ฉันหลุดพูดออกไปแบบหน้าตาเฉย

"อ้าวผึ้งน้อย..นี่เอง"

"อ๊ายยยยยย ย นาย" ฉันวิ่งปรื้ดดดด เข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที และเดินออกมาพร้อมกับชุดพละ

และเล่าเรื่องที่เกิดให้ นายไมค์ฟัง

/ข้อความเข้าจากเจน/ "ฉันออกมาข้างนอก เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังถ้าอาจารถามช่วยแก้ตัวให้ด้วย" เจนส่งข้อความมา ฉันอยากพิมพ์กลับไปว่า ฉันก็ไม่ได้อยู่ในห้องเรียน - -'

"เธอนี่เจอแต่เรื่องแย่ๆนะ" เรานั่งคุยกันที่ริมสระน้ำ

"ก็คงงั้นมั้ง แล้วนี่นายมาโรงเรียนทุกวันเลยหรอ มาเฝ้าธูรกิจของพ่อรึไง"

"เปล่าหรอก ฉันปิดเทอมน่ะ ก็ไม่มีอะไรทำ"

"นายนี่ก็พูดดีกับเค้าก็เป็นเนอะ ฉันไปและพลาดไป 1 วิชาและ" ฉันลุกขึ้น และเดินไปเข้าเรียน

"...."