LOVE SELECT ....รักต้องเลือก

ตอนที่ 5
ฉันเหมือนคนบ้าที่เดินวนไปวนมาในบ้านตัวเอง เพียงแค่ได้รับข้อความจากนายนั่นว่า "จะไม่ไปไหนถ้าไม่ได้คุยกับฉัน" มันเหมือนกับการที่เราไม่รู้จักกันมาก่อน และฉันไม่อยากที่จะเป็นคนสร้างปัญหาให้คน 2 คนเลิกกัน แต่ถ้าฉันไม่ออกไปบอก หรือพูดให้เคลียกันทั้งสองฝ่าย มันก็จะไม่จบ
ฉันตัดสินใจออกมาที่สนามหมู่บ้าน เห็นเคนนั่งอิงเอนอยู่ที่เก้าอี้ยาวใต้ต้นไม้พร้อมกับหลับตาฟังเพลงจากไอพอด
"นายมีอะไรจะพูด?" ฉันพูดพร้อมกับดึงหูฟังของเคนออก
"เธอมาแล้วหรอ" เคนพูดพร้อมขยับให้ฉันนั่ง ฉันนั่งลงและดึงเสื้อแขนยาวที่ล่นขึ้นไปลงมาคลุมเพราะอากาศเริ่มเย็น ในเวลาเที่ยงคืนเช่นนี้
"ฉันแค่อยากจะขอโทษเธออีกครั้งกับเรื่องวันนั้น เธอเจ็บไหม"
"ถ้าเรื่องวันนั้นช่างมันเถอะมันผ่านมาแล้ว ฉันลืมมันไปแล้วแหละ"
เคนเอื้อมมือมาจับที่หน้าฉัน ให้เอีัยงหน้าไปหา
"ตรงนี้ใช่ไหม ที่เธอเจ็บ" เคนใช้ปลายนิ้วชี้ลูบเบาๆที่แก้มของฉัน เหมือนการสัมผัสอย่างเบาที่สุดและอาการที่รู้สึกผิดจากแววตา
"ฉันบอกว่าไม่เจ็บแล้วไง ฉันมัน..อึดกว่าม้าซะอีก" ฉันหันหน้ากลับไปมองทางอื่น ทำให้มือของเคนหลุด
 
"ฉันคิดไว้แล้ว ว่าเธอต้องทำแบบนี้ ลูกปัท เธอแทงข้างหลังฉัน" เสียงแคทดังขึ้นจากด้านหลัง
ฉันหน้าถอดสี และหันไปมองหน้าเคนที่หน้าตาก็ไม่ต่างจากฉัน
"มาทำอะไรที่นี่แคท" เคนถาม พร้อมกับเดินมาขั้นกลางระหว่างตัวฉันกับแคทท่ยืนประชันหน้ากันอยู่ ฉันเพียงได้แค่คิดว่า นี่มันอะไรกันอีก ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
"พี่เคนหลบไป วันนี้เรื่องนี้ต้องจบ แคทไม่คิดเลยว่าผู้หญิงนิ่งๆหน้าจืดๆ จะแ_ดได้ขนาดนี้"
"เพี๊ยะ!!!" ฉันดันเคนออกและก้าวไปตบหน้าแคท แคทล้มลงนั่งกับพื้น
"นี่สำหรับคำที่เธอด่าฉันและครั้งที่แล้วที่เธอทำฉัน ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ผู้ชายคนนี้กับฉัน.."
"เราเป็นแฟนกัน" เสียงเคนพูดเติมจากประโยคที่ฉันจะพูด ทำให้ฉันหันหน้าไปมองเค้าทันที
"อะไรนะ! พี่เคนทำแบบนี้กับแคทได้ยังไง" น้ำตาลเพื่อนที่รักแคทสุดตัวผลักเคนสุดแรง
"นายพูดแบบนี้ทำไม มันไม่ใช่แบบนั้นนะแคท" ฉันพูดพร้อมกับลงไปนั่งอธิบายข้างแคท
"ออกไป๊ ไปทั้งคู่แกนั่นแหละไปซะ" แคทตะคอกใส่ฉันและเคน แคทร้องไห้น้ำตาลไหลพรากออกมาดเมื่อได้ยินประโยคนั้นออกไป
"ไปเถอะปััท เชื่อฉัน" เคนลากฉันให้ลุกและเดินออกไปจากสนามเด็กเล่นตรงนั้น ฉันเดินไปเข้าบ้านและล็อคประตูโดยที่ไม่พูดไม่บอกลา เคนเลยสักคำ สิ่งที่ฉันไม่อยากทำที่สุดคือทำให้คนเลิกกัน แต่ฉันก็ทำมันลงไปแล้ว
ฉันหยิบมือถือและโทรเล่าเรื่องให้เจนฟังก่อนที่ฉันจะเอนตัวลงบนที่นอน ค่ำคือนที่ยาวนานมันจะหลับใหลอย่างสบายใจได้อย่างไร ในเมื่อฉันทำผิดพลากขนาดนี้ พรุ่งนี้ฉันจะแบกหน้าไปเรียนได้ยังไง ที่หน้าผากฉันคงติดว่า แย่งแฟนคนอื่น อยู่แน่ๆ
 
เช้าที่ตื่นมาอย่างหดหู่ เมื่อฉันลืมตาขึ้นเรื่องแรกที่ฉันคิดคือ ฉันจะไม่ไปโรงเรียน ฉันจะไปได้อย่างไร ถ้าเรื่องเมื่อคืนมันยังวนอยู่ในหัวแบบนี้
/มือถือดัง/"ว่าไงเจน ฉันเพิ่งจะตื่น"
"แต่นี่จะ8โมงแล้วนะปัท แกอย่าไปคิดมากสิ ถ้าเราไม่ทำซะอย่าง แกต้องมานะวันนี้ ฉันจะรอ" เจนพูด
เนื่องจากวางสายเสร็จฉันก็เดินไปอาบน้ำทันที
 
*เจนเล่าเรื่อง*
"ยัยปัทนะยัยปัท แกอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้เรื่องเรียนเสียนะ" ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าโรงเรียน ในระหว่างที่จะเดินผ่านร้านค้าหน้าโรงเรียน สายตาฉันดันมองไปเห็นแคท ยืนคุยกับผู้ชายคนนึงที่ข้างร้านค้า ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะขอแอบไปดูหน่อยว่า ใครกันที่ยัยแมวป่าคุยอยู่
"พี่เคนรู้ก็ดีแล้วแหละ แต่พี่ไม่มีทางที่จะทำให้ยัยหน้าจืดนั่นมาเป็นแฟนพี่ได้หรอก" เสียงแคทพูด ดูจากหน้าตาที่ไม่เสียใจเลยซักนิด
"พี่ไม่คิดเลยว่า แคทจะทำแบบนี้กับพี่ ถ้าเพื่อนพี่ไม่มาบอกพี่คงโง่ไปอีกนาน" นายนั่นคือ เคนนั่นเองที่กำลังพูดกับแคท แต่ฉันจับเรื่องชนปลายไม่ถูกว่าอะไรกันแน่ เลยขยับเข้าไปใกล้อีก
"พี่เคนคิดว่าแคทอยากเป็นแฟนกับพี่จริงๆหรอ น่าเสียดายนะที่พี่คิดจริงจัง แต่แคทแค่เล่นๆไปวันวัน     ฉันจะบอกความจริงแบบละเอียดให้เอาไหม...แคทชอบพี่ไมค์เพื่อนในกลุ่มพี่ไง แคทอยากไปใกล้ชิดพี่ไมค์เลยทำให้ฉันใช้พี่เป็นสะพานแค่นี่เท่านั้น.. สายและ ฉันไปก่อนนะ ขอให้ยัยน่าจืดเข้าใจแบบนั้นไปเถอะ ฉันคิดว่ายังไง คนรักความเป็นธรรมอย่างยัยนั่นไม่กล้ารับรักพี่หรอก น่าเสียดายนะที่พี่จะสลัดฉันทิ้งไปหายัยนั่นแต่ยัยนั่นกับเข้าใจว่า ตัวเองทำให้แคทกับพี่เลิกกัน ฉันไม่ยอมให้มันสมหวังหรอก ถึงพี่จะน่ารักในสายตาฉันแต่ฉันไม่ยอมให้พี่รักกับมันแน่นอน"
สิ่งที่ฉันได้ยิน มันทำให้ฉันอึ้งไปเลย ยัยแมวบ้านั่นทำไมถึงเกลียดลูกปัทขนาดนี้นะ แต่ยิ่งไปกว่านั้น คือ พี่เคนยนแทบไม่อยู่ที่เจอคำพูดของยัยแคทเข้าไป ถึงกับเดินคอตกไปเลย
"เธอมายืนทำอะไรตรงนี้น่ะเจน" เสียงแบงค์พูดพร้อมสะกิดหลัง
"เห้ย!" ฉันสะดุ้งและหันไปมองอย่างไว
"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น เธอทำอะไรอยู่เนี่ย ลับๆล่อๆ"
"เรื่องของฉัน นายอย่ายุ่งเลยดีกว่า" ฉันพูดพร้อมกับเดินไปเข้าโรงเรียน
"อ้าว เธอโกรธฉันเรื่องอะไรเนี่ย ฉันขอโทษ" แบงค์วิ่งตามเจนไปติดๆ
 
*ลูกปัทเล่าเรื่อง*
"มาสายอีกแล้วนะ ปัทถ์ชญาเธอมารวมกลุ่มกับพวกผิดระเบียบตรงนี้เลยมาๆ" เสียงอาจารย์ที่้เฝ้าประตูวันนี้
"ค่ะ" ฉันเดินอย่างโรยแรงเพราะอาการนอนไม่หลับเมื่อคืน ฉันมองเห็นแคทและน้ำตาลอยู่ที่แถวผิดระเบียบเรื่องผมไม่ถูกระเบียบ
"แกโอเคไหมแคท ทั้งโรงเรียนเค้าเห็นใจแกกันมากๆเลยนะ ถ้าเป็นฉันฉันคงตบมันให้หน้าแหกไปเลยแหละ"
เสียงเพื่อนในแถวพูดกับแคท และเหมือนจะพยายามให้ฉันได้ยิน
"ฉันโอเค ขอบใจนะ แค่ผู้ชายคนเดียวฉันให้เพื่อนได้ ใช่ไหมลูกปัท" แคทพูดพร้อมกับเอ่ยชื่อฉันเลยทำให้ฉันต้องหันไปมอง ไม่ใช่แค่ฉันสิ ทุกคนในแถว
"พอแล้วๆทำผิดแล้วยังจะคุยกันอีก ไปๆๆเก็บขยะมาคนละ30ชิ้น มาสาย15ชิ้น"เสียงอาจารย์ช่วยฉันไว้ได้ทัน
หลังจากเก็บขยะเสร็จฉันก็เดินไปล้างมือ และเดินขึ้นห้องเรียน นี่ก็เกือบจะเข้าวิชาที่2แล้วฉันยังไม่ได้เข้าเรียนเลย ฉันเป็นคนที่ห่วงเรื่องการเรียนมาก และทำไมตอนนี้ฉันกับเหลวไหลขนาดนี้ ฉันเดินเลยห้องเรียนไปนั่งคิดทบทวนตัวเองที่สวยพืชผักหลังโรงเรียน สถานที่ที่เงียบและสงบ มันอาจจะทำให้ฉันคิดออกว่าจะทำอย่างไรดี
*เจนเล่าเรื่อง*
"พิม วันนี้เธอมาสายเหมือนกันใช่ไหมแล้วเห็นลูกปัทมารึยัง?" ฉันถามเพื่อนที่เพิ่งเข้ามาเรียนในคาบที่2 แต่กลับมองไม่เห็นลูกปัท
"ลูกปัทไปไหน" แบงค์ที่นั่งด้านข้างซ้ายฉันหันมาถาม
"นายไม่ยุ่งซักเรื่องได้ไหม" ถึงฉันจะชอบนายมากก็เหอะแต่ตอนนี้เพื่อนต้องมาก่อน และอีกอย่างฉันยังหาคำตอบเรื่องผู้หญิงคนนั้นของนายไม่ได้เลย ชิช่ะ!
"เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย.." แบงค์พูดพร้อมกับเดินออกไป
 
*ลูกปัทเล่าเรื่อง*
"มานั่งที่นี่นี่เอง เพื่อนเธอกระวนกระวายใจหาเธอใหญ่เลย" เสียงแบงค์
"อ้าวแบงค์ นายมาทำอะไรที่นี่" ฉันหันไปมองแบงค์ที่กำลังหอบจากการเหนื่อยเหมือนวิ่งแข่งมาเลย
"เธอมีปัญหาอะไรน่ะ ถึงได้มานั่งเหงาอยู่ที่นี่คนเดียว แล้วยังไม่ยอมเข้าเรียนอีก" แบงต์เริ่มถาม
ฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้แบงค์ฟัง พร้อมกับระบายความในใจออกไปพร้อมน้ำตา
"มันไม่ใช่ความผิดเธอ เธออย่าร้องไห้สิ" แบงค์เอื้อมมือมาปาดน้ำตาที่หน้าฉัน
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองได้ระบายความรู้สึก ได้แบ่งเบาความทุกข์ออกไป การที่คนในโรงเรียนมองเราด้วยสายตาที่เห็นเหมือนเราเป็นถังขยะมันแย่แค่ไหน ใครจะรู้..
 
*เจนเล่าเรื่อง*
ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าของฉันคือเพื่อนสนิท กับคนที่ฉันรัก ..ฉันว่าฉันกระวนกระวายใจที่จะตามหาเธอ แต่มันยังไม่มากพอเท่านายเลยนะ แบงค์ ความรู้สึกเหมือนโดนเหล็กแหลมแทงมายังหัวใจ และบิดหมุนให้ใจมันแหลกสลาย ฉันได้แต่แอบมอง และปล่อยให้น้ำตาไหล ฉันขอไม่พูดอะไรและหันหลังจากไปเงียบๆดีกว่า..
*ลูกปัทเล่าเรื่อง*
"นี่พวกเธอมาพอดรักกันหรือไงห้ะ? นี่มันในโรงเรียนนะ" เสียงผู้ชายคุ้นหูทักขึ้นมาจากด้านหลัง
"เปล่าครับ" แบงค์พูดพร้อมยืนขึ้นกับฉัน
"นายนั่นเอง ไปเถอะแบงค์อย่าไปฟังนายนี่ก็แค่ลูก ผอ." ฉันลากแขนแบงค์และเดินเบียดนายไมค์ออกไป ฉันไม่มีอารมณ์มาเถียงกับใครหรอกนะตอนนี้
 
"ไปไหนกันมาหรอ" ฉันเดินเข้ามานั่งพร้อมกับได้ยินคำถามจากเจน ถ้าฉันบอกว่านั่งคุยกับแบงค์เจนก็คงจะไม่เข้าใจ ฉันจึงจำเป็นต้องโกหกเจน
"ฉันไปห้องพยาบาลน่ะ ปวดหัวนิดหน่อย" ฉันพูด
"นายล่ะแบงค์ไปห้องพยาบาลมาหรอ" เจนหันไปถามแบงค์
"ป่าวนิ ฉันไปห้องน้ำมา"แบงค์พูดพร้อมกับทำหน้าเจื่อนๆ 
"อ๋อหรอ..." เสียงเจนแปลกๆ ออกจะสั่นนิดหน่อยทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้
"แกเป็นไรไหม แกยังคิดมากเรื่องแบงค์อยู่รึเปล่า ยังไงฉันจะแอบถามให้นะ" ฉันพูด
"เปล่าๆ ไม่เป็นอะไรแล้วแหละ แกล่ะโอเคไหม พี่เคนติดต่อมาอีกไหม" เจนถามกลับ
ฉันจะเรียนรู้เรื่องไหมวันนี้ ถ้ามีแต่นายนั่นอยู่ในสมอง
 
"ฉันกลับก่่อนนะเจน เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนอะ ขอบใจแกมากนะที่จดการบ้านไว้ให้เมื่อเช้า" ฉันพูดพร้อมกับเดินหยิบกระเป๋าออกจากห้องไป
*เจนเล่าเรื่อง*
"ฉันทำให้แกได้ทุกอย่างแหละปัท ขออย่างเดียว อย่าทำแบบนั้น ฉันขอไม่ให้มันเป็นเรื่องจริง" ฉันพูดในขณะที่ปัทเดินออกไปแล้ว
"เธอพูดกับใครน่้ะ ไม่เห็นมีใครในห้องเลย คุยคนเดียวก็เป็นนะเธอ" แบงค์ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ฉันไม่รู้เลยว่านายนั่นเอนนอนอยู่หลังห้อง นายจะได้ยินที่ฉันพูดไม่นะ นายจะรู้ไหมว่านั่นหมายถึงนาย ...
"เปล่านิ ฉันบ่นไปเรื่อยนายทำอะไรน่ะ" ฉันถาม
"ฉันนอนหลับเป็นประจำอยู่แล้วเวลามีเรียนพละ" แบงค์ตอบ ถึงว่าทำไมวันนี้ไม่เห็นแบงค์ที่สนามบอลเพราะมาแอบนอนอยู่ที่ห้องนี่เอง
"เธอจะออกไปรึยังอะ ไปด้วยกันไหม บ้านเธอไปทางเดียวกับฉันนิฉันจำได้" เพียงแค่แบงค์พูดประโยคนั้นออกมา ฉันรู้สึกว่า เค้าแคร์ เค้าใส่ใจฉัน..
"อื้ม..ขอบใจนะ" ฉันเดินลงจากตึกเรียนพร้อมกับแบงค์
ในระหว่างทางเดินเข้าหมู่บ้านฉัน
"นายไม่ต้องเดินไปส่งฉันถึงบ้านก็ได้นะแค่หน้าหมู่บ้านก็พอ" ฉันหยุดและพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอด้วย" ฉันอยากจะยิ้มให้แก้มแตกไปข้างหนึ่งจริงๆ โอกาสน้อยมากๆเลยที่ฉันกับเค้าจะได้อยู่ด้วยกัน คุณผู้อ่านก็คงจะรู้ใช่ไหมคะว่ามันฟินขนาดไหน..
"อ๋อ..เรื่องอะไรล่ะ" ฉันเริ่มถาม
"ไม่รู้สิ ฉันได้ยินข่าวว่าปัทแย่งแฟนแคท มันเป็นข่าวที่แย่จริงๆเธอว่าไหม"
"อืม" เพียงแค่พูดชื่อปัท ภาพเมื่อเช้ามันก็ลอยเข้ามาในหัวฉันอีกครั้ง
"เธอคิดว่าเพื่อนเธอชอบนายนั่นจริงๆหรอ แฟนเก่าแคทน่ะ"
"ไม่รู้สิ ฉันไม่เห็นปัทพูดอะไร"
"เจน" แบงค์พูดพร้อมกับหยุดเดินและจับมือฉัน มันเหมือนฉันกำลังจะลอยเหมือน อากาศ
"เธอคิดว่าฉันหน้าตาเป็นยังไง โอเคไหม" แบงค์เริ่มถาม
"ทำไมนายถามแบบนั้นอะ นายโอเคนะ โอเคมากด้วย" ฉันพูดแต่ไม่สามารถที่จะมองหน้าแบงค์ได้
"โอเคมากกว่ารุ่นพี่เคนคนนั้นไหม" แบงค์ถามแบบหน้าจริงจัง
"ถ้าสำหรับฉันนายโอเคกว่า ฉันไม่รู้นะเนี่ยว่านายแคร์เรื่องความหล่อด้วย คิดว่าเป็นเฉพาะผู้หญิง"
ฉันพูดพร้อมกับจะก้าวขาเดินต่อ ในขณะที่แบงค์จับมือฉันแน่นมากขึ้น ดึงฉันมาใกล้ตัวเรายืนใกล้กันมากห่างกันแค่ปลายจมูกไม่ชนกันเืท่านั้น
"แล้วฉันจะสู้เค้าได้ไหม ถ้าจะแข่งกับเค้าเพื่อจีบลูกปัท.." แบงค์ทิ้งหัวตัวเองวางลงบนไหล่ฉัน พร้อมพูดในเสียงสั่นเครือ
"อะ....ไร....น  ะ.."
"ฉันจะสู้เค้าได้ไหม ปัทจะชอบฉันไหม" แค่เพียงประโยคสั้นๆ มันทำให้ฉันน้ำตาไหล แบบไม่ตั้งตัว สิ่งที่ฉันไม่อยากให้เกิดมันได้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ
"นาย...ต้องทำได้สิ" ฉันพูดออกไป และดันหัวแบงค์ออกจากบ่าฉัน
"เธอสัญญากับฉันสิ ว่าเธอจะช่วยฉัน นะนะ เจน นะ เพราะฉันกลัวว่าปัทจะสนใจนายเคนนั่น" สิ่งที่แบงค์ขอมันเหมือนกับ แบงค์ขอให้ฉันกินยาพิษเพื่อฆ่าตัวฉันเอง ..แต่ทำยังไงได้ล่ะ ฉันจะกินมันแทนนายเอง
"อืม ฉันสัญญา"
"ขอบใจนะเจน" แบงค์กอดฉันอย่างแนบแน่น อาการของเค้าดูดีใจมากจริงๆ
"ส่งแค่นี้แหละ ฉันขอเดินไปเอง"
"อ่อ ได้ๆ ฉันหมดเรื่องเเล้วแหละ" นายหมดเรื่องที่จะพูดแล้ว...แต่ฉันยังฉันอยากจะบอกว่าชอบนายจริงๆในเวลานี้
"อื้ม แล้วเจอกันนะ" ฉันพูด
."เ้ออ เจน ..ฉันรู้นะว่าเธอได้ยินเรื่องอะไรมาจากข้างร้านค้าหน้าโรงเรียน เธอจะไม่บอกปัทใช่ไหม ถ้าเธอไม่บอกฉันก็มีสิทธิมากขึ้น อย่าบอกปัทนะเรื่องนั้นน่ะ.." ประโยคสุดท้ายที่แบงค์พูด ฉันพยักหน้าพร้อมน้ำตาในขณะที่ฉันหันหลัง และโบกมือลาโดยไม่หันหน้าไปมอง
"ได้สิ ไปก่อนนะ" นั่นเป็นคำพูดที่ฉันไม่อยากจะพูดเลยจริงๆ ฉันเหมือนคนที่กำลังจะตายจริงๆแล้วตอนนี้