LOVE SELECT ....รักต้องเลือก
เขียนโดย 
labell
วันที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 15.23 น.
แก้ไขเมื่อ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 23.58 น. โดย เจ้าของนิยาย
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 3
"หาเจอป่ะปัทมือถือแกฉันโทรตามให้แล้วนะแต่ก็ไม่ติด" เจนพูด
"ไม่เจออะ ช่างเถอะแล้วเรื่องงานต้อนรับเป็นไงบ้างอะ ไปถึงไหนแล้ว" ฉันถามพร้อมกับนั่งที่โต๊ะประจำ
"คืนนี้ ต้องแสดง ตอนเที่ยงๆนี้นัดกันซ้อมอะ แกจะมาก็ได้นะ" เจนพูดพร้อมกับนั่งกดมือถือ
"โทดนะแกที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ฉันซวยจริงๆเมื่อวาน"
เจนเป็นคนจัดแจงทุกอย่าง ทั้งหมดในคืนนี้ฉันเลยไม่ได้เกี่ยวข้องเท่าไหร่ทั้งๆที่ครูมอบหมายให้
"นี่เธอชุดฉันมันหลวมไปหน่อย แล้วมันก็เชยด้วยฉันไม่แสดง"
"ฉันด้วย" แคทกับกลุ่มเพื่อน ขว้างชุดที่เจนจัดแจงหามาให้ใส่หน้าพวกเรา
"ทำแบบนี้ไม่ได้นะแคท เราวางตำแหน่งไว้แล้ว" ฉันพูดพร้อมกับจับแขนแคท
"อยากเต้นก็ไปเต้นเองสิ ชุดปัญญาอ่อนแบบนี้ ถ้าวันนี้พี่เคนมาฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน" แคทพูดพร้อมสะบัดแขนฉันออกแล้วเดินออกไป
"ทำไงดี เจน คนเราไม่พอแน่เลย" เพื่อนในห้องทุกคนต่างกังวล
"ก็ให้ลูกปัทมาเต้นกับเราสิ" แบงค์พูด"
"1 2 3 4 เปลี่ยนท่า" เจนกำลังสอนท่าให้ฉันอยู่
"ปึ้ง!!! ยัยหน้าด้าน" ฉันถูกผลักเข้าอย่างแรงจากด้านหลังทำให้ล้มหน้าคว่ำลงไป
"อะไรกัน แคท น้ำตาล" เจนเข้าไปขวาง
"ก็ถามเพื่อนแกดูสิ ว่าทำไมมือถือแกไปอยู่หน้ารถพี่เคน ห้ะ ตอบมาสิต่อหน้าเพื่อนๆทุกคน"
น้ำตาลล็อคตัวฉันขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าขาของฉันจะพลิกแน่ๆ
"ฉัน.."
"เพี๊ยะ!!" ฉันยังไม่ได้พูดอะไร แคทก็ตบหน้าฉันอย่างแรง
"เห้ยมากไปป่ะ" เจนเข้ามาแต่ก็ถูกผลักออกไป
"แกมันร้ายกว่าที่ฉันคิดนะ ลูกปัท" น้ำตาลดึงผมฉันลุกขึ้นมา
"หยุด ปล่อยเค้าซะ" เสียงผู้ชายดังขึ้นในขณะที่ฉันเกือบจะโดนตบอีกครั้ง
"พี่เคน มาก็ดีแล้ว ยัยนี่มันดีกว่าแคทตรงไหนหรอคะ" แคทพูดพร้อมดึงแขนฉันไปยืนต่อหน้าแฟนของเธอ
จากเรื่องราวเมื่อวานที่ฉันเจอมามันทำให้ฉันเอง ไม่มีแรงที่จะสู้รบกับหล่อน
"มือถือฉันหาย ฉันไม่รู้เรื่อง" ฉันพยายามจะพูดอธิบาย
"ไม่ได้ถามแก" แคทหันมาตะหวาดใส่หน้าฉัน
เคนดึงแขนแคทออกจากตัวฉันอย่างแรง
"ไปกันเถอะ" และเค้าก็ดึงแขนฉันออกไป
"จะไปไหน กรี๊ดดดด กลับมาคุยให้รู้เรื่องนะ" แคทร้องลั่นทันทีที่ฉันเดินออกไป ฉันงงไปหมดแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"ไอปัท ปัท แล้วงานโรงเรียนล่ะ" เสียงเจนพูดตามหลังฉันมา
ฉันมันบ้าจริงๆ ทำไมต้องตามนายนี่ออกมาด้วยนะ ทำไมใจฉันต้องเต้นแรงทุกทีเลยนะ
"ปล่อยฉันได้แล้ว" ฉันพูดพร้อมหยุดเดิน
"ชื่อลูกปัทใช่ไหม ฉันขอโทษนะ" เ้คนพูด
"อืม..เรื่องอะไร ขโมยมือถือฉัน หรือ ที่แฟนนายตบหน้าฉัน" ฉันพูดพร้อมกับดึงมือถือมาจากมือนายนั่น
"ทุกเรื่อง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น" ฉันเปิดดูมือถือของฉันที่มีรูปนายนั่นอยู่ด้วย พร้อมกับหน้าจอมือถือที่ถูดปลี่ยนวอลเปเปอร์ เป็นรูปฉันครึ่งหนึ่งรูปนายนี่ครึ่งนึง
"นี่มันอะไร? นายทำอะไรกับมือถือฉัน นายทำบ้าอะไร" ฉันปล่อยน้ำตาไหลโฮออกมาแล้วนั่งทรุดลงไปกับพื้น
มันไม่สนุกเลยนะที่จะโดนด่าต่อหน้าคนเป็นสิบๆคนว่าแย่งแฟนคนอื่น ฉันเข้าใจแล้วแหละว่าทำไม แคทถึงโกรธ ขนาดนั้น ฉันเชื่อเลยจริงๆ
"ลูกปัทฉันแค่อยากจะแกล้งเธอเล่น เมื่อตอนที่ฉันคืนมันให้กับเธอ" เคนนั่งลงตรงหน้าฉันพร้อมกับจับไหล่ทั้ง2ข้างของฉัน
"แล้วสนุกไหมล่ะ นายสนุกไหม พอใจนายแล้วใช่ไหม"
ฉันลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินกลับเข้าไปในโรงเรียน
"เพราะฉันคิดว่าฉันชอบเธอ" เคนจับแขนฉันไว้ ทำให้ฉันต้องหยุดเดิน และเหมือนหยุดหายใจ
"ฉันไม่รู้ว่าเธอเคยเป็นไหม เวลาเจอใครสักคนแล้วไม่อยากปล่อยให้หลุดไป เพราะฉันเป็นคนแบบนั้นนั่นเอง
ขอโทษทีนะ ที่ฉันทำให้เธอเจ็บปวด จะเป็นอะไรไหม ถ้าเปิดโอกาสให้ฉันไ้ด้ชอบเธอ"
ฉันหยุดนิ่ง ไม่มีแม้แต่คำพูดที่ฉันอยากจะพูด ไม่มีแม้แต่สายตาที่อยากจะมอง มันเหมือน ฉันกำลังนอนหลับแล้วฝันเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ แล้วเมื่อไหร่ ฉันจะตื่นได้ซักที
ฉันเดินกลับไปโดยที่ไม่หันมามอง เดินไปยังห้องเรียนเพื่อเตรียมตัวสำหรับการแสดง
"โอเคไหม ปัท" เจนเริ่มถาม
"อื้อ มาเริ่มซ้อมกัน"
ซ้อมเต้นกันไปซักพัก ก็ถึงเวลาที่เราต้องเตรียมตัวแสดงจริงแล้ว
"พร้อมนะทุกคน" เจนถาม
"พร้อม" ทุกคนพูด
เมื่อเสียงดนตรีดังเพลงผึ้งน้อยน่ารักเราก็ใส่ชุดผึ้งวิ่งออกไป ถามว่ามันน่าอายไหมบอกเลยว่าน่าอายมาก แต่เพื่อลูกตัวน้อยของผู้อำนวยการ พวกเราทำได้
พอพวกเรากำลังเต้น ฉันพยายามมองไปที่เก้าอี้หลุยส์ด้านหน้า พยายามมองหาเด็กน้อยคนนั้นลูกของผู้อำนวยการ ฉันเห็นผู้อำนวยการกับภรรยา อ้ะ ฉันเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นแล้ว ผมยาวน่าตาน่ารักเชียว สงสัยลูกคนนี้แน่ๆ เห้ออ อย่างน้อยเราก็สำเร็จเรื่องการแสดงวันนี้
"ขอบคุณ นักเรียนเกรด10ทุกห้อง นี่ไมค์ ลูกชายผมเอง"
"*0* หือออ" เสียงทุกคนซุบซิบกันไม่หยุด
ผู้ชายใส่สูตรสีดำเดินขึ้นมาบนเวที ข้างผู้อำนวยการ พร้อมกับทักทายผู้ปกครองที่มาในงาน
"แกลูกชาย.." เจนอ้าปากค้างแล้วหันเขย่าแขนฉัน
"อ้ะ นายนักบิดที่ฉันตีหัวไปนี่หน่า" ฉันพยายามจะเพิ่งมองอย่างตั้งใจ เพราะลักษณะจากหนุ่มBad boy ครั้งนั้นเปลี่ยนมาเป็น หนุ่มสุขุม เรียบร้อย ขึ้นมาทันที
"นี่มันอะไรกันเนี่ย" นายนั่นมองมาที่ฉันพร้อมกับขยิบตาให้
บ้าไปแล้ว ต้องบ้าไปแล้วจริงๆ ..... พี่น้ำก็ไม่บอกอะไรฉันเลยสักคำ แล้วท่าผึ้งน้อยที่ฉันเต้นไป น่าอายชะมัดยากเลย ฉันพลาดแล้วจริงๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
