LOVE SELECT ....รักต้องเลือก

ตอนที่ 2

ถ้าหัวใจคนเรา บอกความรู้สึกได้จริง แล้วความรู้สึกกตอนนั้น หัวใจของฉันกำลังพูดว่าอะไรนะ

"นักเรียนเคารพ" เสียงหัวหน้าชั้น

"สวัสดีค่ะ/ครับ" เสียงนักเรียนในห้อง

"สวัสดีตอนเช้านักเรียนทุกคน วันนี้ครูขอเวลาไม่นานในการประชุมเช้านี้ ในวันพรุ่งนี้จะมีการต้อนรับลูกๆของผู้อำนวยการกลับมาจากอังกฤษ"

อาจารย์พูดหน้าห้อง

"แกว่าป้ะ ทำไมต้องจัดงานต้อนรับ งานวันเกิดมั่งหล่ะ ฉันล่ะไม่เข้าใจเลย" เสียงเจนพูดกระซิบข้างหูชั้น

"ฉันจำไม่ได้แล้วอะแก งานเมื่อ3-4 ปีก่อนเราอยู่เกรด7กันเอง เค้าไม่ให้เข้าร่วมงานนิ" ฉันพูดพร้อมกับเอามือขึ้นมาเท้าคาง ลูกผู้อำนวยการโรงเรียน คือใครเราไม่รู้หรอก แต่ที่รู้ๆ จะมีการจัดงานต้อนรับลูกท่านทุกครั้ง ที่กลับมาไทย ไม่ว่าจะวันเกิด เลื่อนชั้น ฉันว่ามันดูติ่งต๊องไปหน่อย ก็คงเป็นคุณหนูไฮโซคนหนึ่ง เท่าที่ฉันคิด

"ครั้งนี้นักเรียนทุกห้องต้องมีการแสดงต้อนรับ ครูหวังว่าคงเข้าใจนะ เจนสุดา กับ ปัทถ์ชญา ช่วยดูแลการแสดงของห้องนี้ด้วย มีอะไรมาถามครูได้"

อาจารย์มอบหมายงานนี้ให้เราทั้ง 2 คน

"ค่ะ/ค่ะ"

"งานเข้าแล้วไอปัท"

"นั่นน่ะสิ เห้ออ"

"นี่พวกเธอมีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะ" เสียงของแบงค์ เพื่อนผู้ชายในห้องที่มีความเป็นมิตรกับเรา เพราะผู้ชายส่วนใหญ่ จะคอยประจี๋ประแจ๋กับ แคทแล้วก็น้ำตาล มากกว่าคุยกับพวกน่าเจือนๆอย่างเรา

"ขอบใจมากเลยแบงค์ นายนี่ชอบกิจกรรมใช่ไหม" ฉันพูด

"งั้นแบงค์ก็มาเป็นแม่งานกับเรา เอ้ยเราเป็นแม่เองแบงค์เป็นพ่อ" >//< เจนพูดพร้อมบิดตัวไปมา ฉันลืมบอกไปว่า นายแบงค์คนนี้แหละ ที่เจน ทอดสะพานยาวไว้ 

"อะไรนะ" แบงค์ทำหน้า งง เล็กๆ

"อ้ออ เจนมันหมายถึง มาช่วยเราทำงานได้ตลอดเลย เสมือนว่าตัวเองเป็นแม่งานคนนึงน่ะ" ฉันรีบแก้ต่างให้

"อ๋อออ โอเค งั้นเราไปนั่งที่และ"

"โอเคๆ เจอกัน" ฉันพูด 

"งามหน้าไหมล่ะเพื่อน นี่จะเล่นพ่อแม่ลูกกันรึไง ฟ๊ะ!!"  ฉันเริ่มบ่้น

"แหะๆ ฉันลืมตัวไปน่ะ..." เจนพูดพร้อมกับหยิบหนังสือมารอ

ในระหว่างที่ฉันเดินทางกลับบ้าน ฉํนเดินคิดตลอดทางว่า ฉันจะคิดงานอะไรดี ลูกท่านผู้อำนวยการอายุเท่าไหร่ หรือว่า เด็กอนุบาลลูกหมี

"ปิ๊นๆๆๆ" เสียงรถมอไซด์ไล่หลังฉันมา 

"ก็โยกหลบไปสิ" ฉันบ่นเบาๆ แล้วเดินเบี่ยงไปทางซ้าย

"ปิ๊นๆๆๆ" อีกครั้ง ที่เบี่ยงตามฉันมา ฉันหันไปมอง พร้อมกับหน้าตาขึงขัง

"นี่!!! คุณจะเอายังไง ไปก่อนเลยไป อะฉันหลบให้แล้ว" ฉันเดินหลบ ทันทีมอไซด์พุ่งตรงมาใส่ชัดอย่างรวดเร็ว 

ล้อของรถอยู่ระหว่างขาฉัน 

"กรี๊สสสสส สส สส !!!" ฉันร้องสุดเสียง

"ฮ่าๆ ๆ ๆ" เสียงหัวเราะรอดออกมาจากหมวกกันน็อคสีดำ ฉันอารมณ์เดือดพล่าน เดินไปใกล้ๆ แล้วตีไปที่หมวกกันน็อคอย่างแรง

"ปัง!! โอ๊ยยย ย" นั่นเสียงฉันเองที่ร้องออกมา ทำไมฉันโง่แบบนี้นะ ฟาดไปที่หมวกฉันก็เจ็บเองสิ โธ่!!

ฉันนั่งลงข้างรถสีดำคันใหญ่ แล้วทิ้งของที่ถือ พร้อมกับประสานมือที่ฟาดลงไปด้วยความเจ็บ

"ฮ่าๆ เธอเป็นอะไรไหม ไหนขอฉันดูหน่อย" เสียงผู้ชายปริศนาคนนั้นพูดออกมาพร้อมกับก้าวขาลงรถพร้อมถอดหมวกออก ท่าทางค่อยๆดึงหมวกกันน็อคสีดำอันใหญ่ที่บดบังใบหน้าค่อยๆเคลื่อนออกจากหน้าของเขา เขาค่อยๆสะบัดผม แล้วรีบรุดตัวมานั่งตรงหน้าฉัน ผมสีทองแดงอ่อนๆ หน้าลูกครึ่ง จมูกสวย ตาหวาน ทำให้ฉันแทบลืมความเจ็บปวด แต่กลับรู้สึกมีน้ำจากในตาค่อยๆไหลออกมาก เขาค่อยๆจับมือฉันไปดูแล้วเป่ามาเบาๆ 

"ฉันถามว่าเป็นอะไรไหม" นายนั่นถามพร้อมกับโน้มลงมามองหน้าฉันในขณะที่กำลังก้มหน้า

"ไม่"  แต่ทำไมน้ำตาฉันเริ่มไหล รู้สึกร้อนไปทั้งหน้า

"อ้าว นี่ไม่ใช่ลูกน้ำหรอกหรอ เธอเป็นใคร" นายนั่นเรียกชื่อ ที่คล้ายชื่อพี่ฉันพร้อมกับ ทำหน้าตกใจ

"ลูกน้ำไหนละ ตาบ้า" ฉันสะบัดมือออกแล้วลุกขึ้น

"เธอหน้าเหมือนลูกน้ำจริงๆนะ ฉันเลยไม่ได้สังเกตว่าเธอผมยาว แล้วก็ตัวเล็กกว่าหน่อย อีกอย่างเธอดูน่ารักกว่าคนที่ฉันบอกด้วยน่ะ"

"นั่นมันพี่สาวฉันย่ะ" ฉันเดินลุ่มๆไปหลังจากพูดจบ พร้อมกับกุมมือไปด้วย ตลอดทาง ฉันได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์ขับตามมาตลอด

"นี่เธอ ขึ้นมาสิฉันจะไปส่ง เธอๆ" เสียงนี่ดังตลอดทางที่ฉันเดินกลับบ้าน

"อ้าวกลับมาแล้วหรอ ฉันกำลังจะออกไปข้างนอกพอดี" เสียงพี่สาวฉันทัก

"อืม" ฉันตอบ

"มือเธอไปโดนอะไรมาปัท ไหนพี่ดูหน่อย" พี่น้ำเดินมาจับมือฉันเพราะมันเเดงอย่างเห็นได้ชัด

"ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ พี่จะไปไหนก็ไปเถอะ" ฉันพูดพร้อมกับดึงมือออกแล้วเดินไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อหากล่องยา

พี่สาวฉันเดินออกไป พร้อมกับถอนหายใจใส่เหือกใหญ่ ฉันมองรอดหน้าต่างออกไป เห็นพี่สาวฉันเดินไปขึ้นรถของนายบ้านั่น แล้วก็ออกไป พร้อมกับทิ้งความเจ็บใจไว้ให้ฉัน ฉันกับพี่สาวไม่ได้เหมือนอะไรขนาดนั้นหรอกนะ 

ฉันไม่ได้เก้งก้างหรือบ้าระห่ำเท่าพี่สาวเท่าไหร่ พี่สาวฉันชอบระเบิดหู สักตามร่างกาย แต่ก็แปลกนะที่พี่สาวฉันแทบจะไม่เคยโสด แต่ฉันนี่สิโสดมานานตั้งแต่ ขึ้นเกรด8 มาแล้ว 

"อ้ะ หายไปไหนนะ" ฉันคลำหามือถือที่ตัวเอง ทุกกระเป๋า 

"ตายแล้วๆ อยู่ในใต้โต๊ะเรียน" ฉันรีบเดินออกจากบ้าน เดินไปโรงเรียนทันที ให้ตายเถอะความขี้ลืมมันมาเยือนฉันแล้ว 

"อยู่ไหนนะัมันต้องอยู่ตรงนี้สิ ฉันจำไม่ผิดแน่นอน"

ฉันเดินคอตกกลับบ้าน วันนี้มันวันมหาซวยแท้ๆ