PRINCE & PRINCESS เจ้าชายของเธอ เจ้าหญิงของฉัน

 
 
 
 

 
 
 
 
                วันต่อมา
 
                [ประกาศจากสภานักเรียน ขอให้นักเรียนทุกคนไปยังหอประชุมที่อาคารสภานักเรียนหลังเลิกคลาสเรียนหลักคะ ประกาศจากสภานักเรียน....]
 
                “เรียบร้อยคะพี่วันวาน” ใยฟ้าหันมาบอกฉันหลังจากประกาศเสร็จ ฉันพยักหน้าขอบใจก่อนจะเดินออกไปยังหอประชุม อีก10 นาทีสินะถึงจะเลิกคลาสเรียนหลัก น้องใยฟ้าเป็นคนประชาสัมพันธ์ของสภานักเรียน อ๋อ ที่ฉันเรียกประชุมเพราะจะบอกกำหนดการของงานที่จะถึงนี้นะสิ วุ่นวายจริงๆ หวังว่าพวกนั้นคงถึงแล้วนะ
 
                ปัง
 
                ฉันเดินเข้าหอประชุมของอาคารสภานักเรียนเข้าไปพวกนั้นมาถึงกันแล้วละกำลังยืนคุยกันเรื่องงานนี้แน่เลย ฉันลงเดินไปยังเวทีทางล่าง หอประชุมที่นี้เป็นคล้ายๆโรงละครขนาดใหญ่มีที่นั่งทั้งหมดสามชั้นและเวทีจะตั้งอยู่ด้านหน้า
 
                “แกอ่านรายละเอียดแล้วนะวันวาน” ทันทีที่เดินมาถึงบทความก็ยื่นเอกสารฉบับสมบูรณ์ที่พวกนั้นส่งมาเมื่อเย็นวานมาให้ ฉันรับก่อนจะพยักหน้า
 
                “อีกกี่นาที”
 
                “5นาที”
 
                “อือ”
 
                เราตกลงกันว่าจะเริ่มทำงานกันวันพรุ่งนี้เพราะจะได้ทันวันที่จัดงานอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า โดยคาบเช้าจะเรียนแต่คลาสหลัก  หลังจากนั้นคาบบ่ายจะมาจัดสถานที่และเริ่มวัดชุด
 
                หลังจากเมื่อวานฉันกลับไปคิดถึงสาเหตุของอาการนั้น ค้นหาในอินเทอร์เน็ตหรือหนังสือเกี่ยวกับโรคแล้วหายังไงก็หาไม่เจอว่ามันเกิดจากอะไรและวิธีรักษามันเป็นยังไง จนฉันเลิกสนใจไปแล้วละ ที่สำคัญตอนนี้มันก็ไม่เป็นแล้วด้วย คงจะไม่เป็นอีกแล้วละมั้ง...ฉันคิดนะ
 
 
 
                การประชุมผ่านไปด้วยดีแต่ที่ฉันไม่เข้าใจเลยก็คือ...ทำไมฉันต้องไปคุยกับไอ้พวกนั้นอีกT[]T!! เด็กบ้าพวกนั้นก็สงสัยจะออกความคิดเห็นอะไรกันอีกก็ไม่รุ้-3-     
         
                เฮ้อ นี้ต้องไปคุยกับไอ้พวกนั้นอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย ฉันนึกว่าจะไม่ต้องคุยกันอีกแล้วซะอีก  เดี๋ยวโดดไม่ไปซะเลย อ๊ะ หรือไม่ไปดีละ^__^
 
                “แกอย่าทำหน้าเหมือนจะโดดไม่ไปคุยกับพวกนั้นนะวันวาน= =”
 
                “อย่ามารู้ทันคณะ-3-“ ฉันเบะปากไม่พอใจก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องสภานักเรียนและกระโดดนอนลงบนโซฟาทันที ขอนอนเอาแรงก่อนนะ
 
                “นอนได้น่าเกลียดมากยัยวันวาน ส่งการบ้านบริหารแล้วรึไงนอนสบายใจแบบนี่นะ” ตัวแปรตีขาฉันเบาๆก่อนจะเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง ยัยบ้านี้ มันเจ็บนะยะถึงจะตีเบาๆก็เถอะ
 
                “เสร็จแล้วแกจะเอาไปส่งใช่มั้ย ฝากเอาไปส่งด้วยอยู่บนโต๊ะนะ” ฉันหลับตาสั่งก่อนจะหันหน้าเข้าหาที่พิงโซฟายกแขนยกขาขึ้นฟาด(หวังว่าทุกคนคงนึกภาพออก ถ้าเคยทำแบบนี้) ฮา~ขอหลับสักตื่นเถอะ
 
                “อื้อ แกนี่มันทุเรศจริงๆนอนดีๆสิ คณะหยิบผ้าห่มมาห่มให้มันสิกางเกงในมันจะโผล่ออกแล้ว แกนี่มัน...”
 
                ZZZzzZ
 
 
 
                ~ring ring~
 
                ...
 
                ~ring ring~
 
                อือ...เสียงโทรศัพท์ใครนะหนวกหูชะมัด รับสักสิ!
 
                ~ring ring~
 
                “รับโทรศัพท์สิยะยัยประธาน” ฮืม? โทรศัพท์ของฉันหรอกเหรอ ฉันล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงก่อนจะหยิบออกมามองที่หน้าจอ
 
                ‘0855891xx’
 
                เบอร์ไม่คุ้นเลย- - รับดีมั้ยเนี่ย
 
                ~ring ring~
 
                “รับซะทีเถอะยัยวันวาน ฉันจะหลับ” เชอะ ไหนพวกแกบอกจะไม่หลับไงยะไหงมานอนกันหมดเลยยัยพวกนี้
 
                “สวัสดี ใครนะ”
 
                (กว่าจะรับสาย นึกว่าตายไปแล้วซะอีก)
 
                “นายเป็นใคร มาหาว่าฉันตายน่ะ นายอยากตายมั้ยละยะ” ฉันเด้งตัวจากที่นอนสบายๆเป็นลุกขึ้นมานั่งทันที ไอ้บ้านี่มันใครกันมาว่าฉันแบบนี้
 
                “เสียงดังวะ เงียบดิ”อะ ไอ้คณะ ไม่คิดจะเป็นห่วงเพื่อนกันเลยรึไงยะ
 
                (ใช่ เธอเสียงดังเกินไปนะ)
 
                “นายเป็นใคร!”
 
                (เออๆ ไม่แกล้งแล้ว ฉันอดีต)
 
                “อดีต...ไอ้ประธานเฮงซวย! มีอะไรยะ เอาเบอร์ฉันมาจากไหน”
 
                (แหม แม่คุณประธานเฮงซวยเลยเหรอครับ แรงไปมั้ย...ช่างเหอะ พวกเธอมาหาพวกฉันที่หอประชุมสภานักเรียนโรงเรียนฉันหน่อย)
 
                “ทำไมฉันต้องไป”
 
                (เฮ้อ พอดีฉันกำลังเรียกประชุมกับนักเรียนของฉันแล้วฉันคิดว่าไอ้พวกนี้มันคงมีเรื่องเยอะแยะมากมายเลยอยากให้พวกเธอมาฟังไปเลยจะได้ไม่เสียเวลาคุยกันสองรอบสามรอบ เข้าใจมั้ยครับคุณประธานนักเรียน)
 
                “ก็ได้ ฉันก็กำลังจะไปหาพวกนายอยู่พอดี”
 
                (คิดถึงฉันอะดิ)
 
                “บะ บ้า! แค่นี้นะโว้ย”
 
                (ฮ่าๆ อีกสิบนาทีนะ บายๆ) เขาตัดสายไปแล้วแต่ฉันยังถือโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นพร้อมกับรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนๆผิดปกติ...ฉันเป็นไข้อีกแล้วเหรอ?...
 
                ช่างเถอะๆ เอาเรื่องงานก่อนแล้วกัน ฉันคิดได้ดังนั้นจึงรีบ(เตะ)ปลุกเพื่อนแต่ละคนทันที เอาคืนเรื่องที่ว่าฉันซะเลย
 
                “โอย ทำบ้าอะไรของแกวะประธาน” ตำราลุกขึ้นมือก็ลูบก้นตัวเองไปด้วยฮ่าๆๆ ตื่นกันหมดเลยสินะ(ไม่ตื่นก็บ้าแล้วละ)
 
                “ตื่นๆ เราต้องไปโรงเรียนไอ้เจ้าชายตอนนี้ไปล้างหน้าเตรียมเอกสารด้วยตัวแปร” ฉันเดินไปที่โต๊ะตัวเองก่อนจะหยิบกระเป๋ามาสะพายรอ
 
                “ไปทำไมวะ?” ภาษาเกาหัวสงสัย
 
                “ประชุมไง เร็วๆเราต้องไปให้ถึงภายในสิบนาทีนี่” ฉันเอ่ยเร่งทุกคนที่ยังมีท่าทางสะลืมสะลือกันอยู่ ต้องให้เตะอีกรอบรึไงกันนะ
               
 
 
                Prince High school
 
                “หอประชุมสภานักเรียน...มันอยู่ตรงไหนวะ!?”
 
                “ทำไมแกไม่ถามเขาก่อนวะ- -“
 
                ชิ ใครมันจะนึกได้ในตอนนั้นกันละแค่รู้ว่าเป็นไอ้บ้านั้นฉันแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้งด้วยซ้ำ ตอนนี้พวกเรากำลังยืน(เอ๋อ)อยู่หน้าอาคารปราสาทขนาดใหญ่สี่อาคาร แล้วไหนมันอาคารของสภานักเรียนเนี่ย
 
                “โทรไปถามเขาสิท่านประธาน” ตำราที่ยืนอยู่ข้างๆช่วยเสนอความคิดเห็น เออ เข้าท่าเหมือนกันแต่...ฉันไม่อยากโทรหาไอ้บ้านั้นนี่น่า!
 
                “แกต้องโทรวันวาน ฉันร้อนนะโว้ย” ชิ แกมาอ่านใจฉันได้ยังไงยะไอ้ภาษา ฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระเป๋าเพื่อหาโทรศัพท์ก่อนจะกดเบอร์ของหมอนั้นอย่างจำใจ
 
                (ว่าไงคุณประธานนักเรียนดีเด่น) ไอ้หมอนี้มันกวนชะมัด
 
                “อาคารไหนคืออาคารของสภานักเรียน”
 
                (อ๋อ มาไม่เป็นสินะไม่น่าละให้พวกฉันรอตั้งนาน)
 
                “อย่ามาลีลามันร้อนนะยะ!”
 
                (โอเคๆ เธอเดินตรงเข้ามาเรื่อยๆนะแล้วเลี้ยวซ้ายตรงหัวมุมแรกของอาคารนั้นแล้วเธอจะเจอป้ายบอกทางอีกทีแล้วเดินตามป้ายนั้นมา)
 
                “อือ”
 
                (ขอบใจสักคำก็ไม่มีนะคนเรา)
 
                “เออ ขอบใจยะ...ติ้ด!” ไอ้บ้านี่มันกวนประสาทชะมัดเลย ฉันเก็บโทรศัพท์ก่อนจะเดินนำพวกเราไปตามทางที่หมอนั้นบอก อะ เลี้ยวซ้ายตรงหัวมุมนี่สินะ
 
                “พวกแกช่วยกันหาป้ายบอกทางสิ” พวกเราหันซ้ายหันขวามองหาป้ายบอกทางกันอย่างขะมักเขม้น ก่อนที่ตัวแปรจะตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความดีใจอย่างกับถูกหวยก็ไม่ปาน
 
                “นั้นๆ ป้ายนั้นใช่รึป่าว” พวกเรารีบวิ่งไปดูก่อนจะมองหาทางไปสภานักเรียน
 
                “เดินไปทางนี้สินะ” ภาษาชี้นิ้วไปทางขวาก่อนจะพบว่าเป็นอาคารขนาดใหญ่อยู่ตรงนั้น คงใช่อาคารสภานักเรียนนะอยากเข้าห้องแอร์จะตายอยู่แล้ว
 
                “ไปเถอะ ร้อนจะตายแล้ว” คณะบ่นเรื่องร้อนอีกครั้งก่อนจะเดินนำทางไปก่อน เราจึงรีบเดินมาไปทันที ฉันไม่ได้ไกลก็ถึงหน้าอาคารสภานักเรียน คณะรีบเปิดประตูเข้าไปทันทีก่อนจะเดินหาหอประชุมของที่นี้
 
                “น่าจะเป็นห้องนี้นะ” เราเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่งก่อนพวกมันจะผลักฉันไปด้านหน้าจนหน้าจะชนประตูอยู่แล้ว รักฉันกันจริงๆนะให้เป็นหน่วยกล้าตายก่อนตลอดเลย- -*
 
                “แกเป็นประธาน แกเปิดเข้าไปก่อนเลย” สักวันฉันจะยกตำแหน่งนี้ให้กับไอ้ตำราจริงๆ สาบานได้เลย
 
                “เออๆ สักวันฉันจะลาออก”
 
                แอ็ด
 
                ฉันเปิดประตูเข้าไปก่อนจะพบว่านักเรียนชายมากมายที่นั่งอยู่หันมามองพวกฉันด้วยสายตาวิ้งๆวับๆแปลกๆเห็นแล้วขนลุกชะมัดส่วนพวกเขาก็ยืนเก๊กหล่อกันอยู่บนเวที ฉันต้องเล่นฝ่าดงสายตาแปลกๆนี่ลงไปเวทีสินะ น่ากลัวเป็นบ้าเลย
 
                “แกเดินไปสิ” อย่าดันกันจะได้มั้ยพวกนี้ ไม่คิดจะสงสารฉันบ้างเลยรึไงกันนะ ฉันจำใจเดินอย่างเลี่ยงไม่ได้ ระหว่างทางก็เดินขยับกระโปรงตัวเองไปด้วยก็เพราะไอ้พวกบ้านั้นมันมองขาของฉันนะสิ ลามกจริงๆเลยไอ้พวกนี้ เดินมาจนถึงเวทีพวกฉันก็รีบขึ้นไปทันทียิ่งมายืนบนนี้ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่เห็นสายตาของทุกคนชักแจ๋วเลยค่าT[]T
 
                [เอาละ นี้คือสภานักเรียนของPrincess High school ที่จะมาคุยกับเราเรื่องงานสัมพันธ์ราชวงศ์ที่จะถึงนี้ งั้นเรามารู้จักพวกเขาเลยแล้วกัน] ฉันรับไมค์มาจากอดีตก่อนจะกำมันไว้แน่นด้วยความตื่นเต้น
 
                ไม่ได้นะวันวาน...เธอคือประธานนักเรียนสุดหยิ่งจะมาตื่นเต้นไม่ได้!
 
                [สวัสดีคะ ฉันวันวาน ศิริพูนทรัพย์เป็นประธานนักเรียนของ Princess High school คะ]
 
                “ฮิ้วววว ท่านประธานสุดสวยแห่งวังเจ้าหญิง~” อะ ไอ้พวกบ้า ไม่มีมารยาทกันรึไงนะ ฉันรีบส่งไมค์ไปให้บทความทันที
 
                [ฉันเบญจมณี วงศ์วิบูลย์ รองประธานนักเรียนคะ]
 
                “อยากเปลี่ยนนามสกุลมาใช่ของฉันมั้ยเธอ~” อยากจะเอาไมค์ฝาดปากพวกมันจริงๆ ทำไมไอ้พวกบ้าอดีตไม่ด่ามันนะเอาได้หัวเราะชอบใจอยู่ได้
 
                [เอ่อ สวัสดีคะ ฉันติญาฎา พิมพบุตรดำรงตำแหน่งเลขาและการเงินคะ]
 
                “มาช่วยบริหารเงินให้บ้านของเราหน่อยสิจ๊ะJ” บริหารบ้านแกสิ เรียนมาจนถึงขนาดนี้นับเงินไม่เป็นไง!
 
                [คณนา ประสบผล กรรมการฝ่ายปกครอง]
 
                “แปะๆๆ” ทำไมทียัยนี่พวกแกไม่ล้อละยะนั่งปรบมือกันนิ่งเลยนะ- -
 
                [ฉันภาศิณี โชควัฒนกุลเป็นกรรมการฝ่ายนันทนาการคะ]
 
                “ไปนันทนาการกับพี่มั้ยครับ ฮู่~” มันตื่นกันแล้วเหรอ- -* ไม่เลิกสักที
 
                [เตญาณัณ เป็นกรรมการฝ่ายสถานที่...ว่าแต่นายคนนั้นอะ ขอขนมที่กินอยู่บ้างสิ>..<]
 
                ยัยนี้ห่วงแต่เรื่องกินจริงๆสินะ ฉันหยิกสีข้างมันหนึ่งทีก่อนที่มันจะบิดตัวหนีแล้วร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ สมควรไม่อายบ้างรึไงนะยัยคนนี้ยังมามองหน้าฉันเหมือนกับจะถามว่า’ฉันทำผิดตรงไหน’อีก แกนะผิดเต็มๆเลย
 
                [เอาละ เลิกส่งเสียงกันได้แล้ว เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า...เฮ ไอ้กัปตันมาพูดดิ๊]
 
                สาบานเลยเถอะว่านี้คือมารยาทของโรงเรียน(ไอ้)เจ้าชายแห่งนี้- -
 
                [คืออย่างนี้นะ งานนี่จะจัดเป็นสองช่วงโดยช่วงเช้าเราจะจัดเป็นงานวัดของทางโรงเรียนเจ้าหญิงส่วนช่วงเย็นฝ่ายเจ้าหญิงจะมาหาเราที่นี้]
 
                “ฮิ้ววว บุกมาถึงที่อย่างนี้ไม่รอดแน่ ฮ๋าๆๆ” ไอ้พวกบ้า 
 
                [ฮ่าๆ รู้นะคิดไรกันอยู่ งานในวันนั้นจะจัดถึงเที่ยงคืน...แล้วอะไรอีกวะ- -* อ๋อๆ ทางเจ้าหญิงจะมาตัดชุดให้กับเราส่วนด้านสถานที่เราต้องไปช่วยเจ้าหญิงจัดการด้วย เราอาจจะแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกจะจัดสถานที่ของที่นี้ อีกส่วนเราจะให้ไปช่วยจัดที่โรงเรียนเจ้าหญิง อ๋ออีกเรื่องด้านอาหารเครื่องดื่มฝ่ายเราจะเป็นฝ่ายจัดการนะ ยังไงก็ช่วยๆกันหน่อยแล้วกัน]
 
                เขายื่นไมค์ส่งกลับให้อดีตก่อนจะไปยืนข้างๆอนาคตที่ยืนทำหน้าเซงๆเล่นโทรศัพท์อยู่
 
                [ก็...ใครมีขอคิดเห็นอะไรเพิ่มเติมรึเปล่า ถ้าไม่มีเราจะให้ฝ่ายเจ้าหญิงพูดบ้าง อะเชิญเลยท่านประธาน]
 
                ฉันเบะปากรับไมค์จากเขามาอย่างไม่พอใจ ดูรอยยิ้มของหมอนี่สิคะ กวนประสาทกันสิดี
 
                [คะ ฉันได้ประชุมกันฝ่ายของฉันแล้วซึ่งมีความเห็นว่าด้านเรื่องอาหารและเครื่องดื่ม นักเรียนคลาสอาหารและโภชนาการมีความเห็นว่า ควรจะให้ฝ่ายฉันเป็นฝ่ายจัดการหรือไม่ก็ช่วยกันเพราะตามความจริงแล้วเรื่องนี้ควรเป็นเรื่องของผู้หญิง พวกนายมีความเห็นว่ายังไง]
 
                ในเมื่อพวกเขาพูดแบบเป็นกันเองฉันคิดว่าฉันคงไม่ต้องพูดเป็นทางการหรอกนะ
 
                “งั้นก็ช่วยกันกุ๊กกิ๊กๆดีออก” นักเรียนชายแถวที่สามตะโกนออกมาหลังจากนั้นทุกคนก็พร้อมใจพยักหน้าเห็นด้วย ฉันว่าคงเห็นด้วยเพราะว่า’ไอ้กุ๊กกิ๊กๆ’ บ้าบอของไอ้หมอนี้มากมาย ดูหน้าตาของแต่ละคนแล้วไม่ค่อยยากจะทำงานเท่าไรเลย
 
                [งั้นเอาเป็นว่าช่วยกันสินะ] ฉันส่งไมค์กลับไปให้อดีตก่อนจะขยับไปกระซิบเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน
 
                “ฉันไม่มีอะไรแล้วกลับเลยแล้วกันนะ” ฉันพยักหน้าบอกพวกเพื่อนๆให้กลับได้เลย กำลังจะเดินตามพวกนั้นไปแต่ก็ชะงักจากแรงดึงของอดีตที่ข้อมือของฉัน
 
                อะไรกันอีกเนี่ย?
 
                “รีบกลับไปไหนละ”
 
                หยะ ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง!?