วงกต~~ดอกเหมย

~~~แรกพบพักตร์~~~                                                                
 
“เร็วเข้า  ตงตง   อารามร้างอยู่ข้างหน้านี่เอง”
ซุ่มเสียงไม่อาจระบุเพศดังขึ้นจากร่างสูงโปร่ง  ดูไปกลับคลับคล้ายบัณฑิตหนุ่มก็มิปาน  ดังเร่งเร้า    ร่างนั้นวิ่งพลางฉุดลากร่างเล็กบางของเด็กน้อยให้ปลิวตามท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำเท   ทั้งที่เมื่อสองชั่วยามที่แล้ว  แดดแทบจะเผาร่างให้ไหม้หมอด
“พี่อี้เฟย  ข้าหนาวยิ่ง”
เสียงเด็กน้อยแหบพล่า    เนื่องจากความหนาวเย็น  เด็กน้อยอายุไม่เกิน 10-11 ขวบปี  แต่งกายเยี่ยงชาวบ้านชนบททั่วไป  ด้านหลังรั้งไว้ด้วยห่อผ้าขนาดเขื่อง  ภายในบรรจุเต็มไปด้วยสารพัดรากไม้  ใบไม้   ดอกไม้  ที่ล้วนสามารถหุงต้มเป็นยาหลายสรรพคุณ
หนึ่งเติบใหญ่  หนึ่งทารก   ต่างมุ่งหน้าไปที่พุ่มไม้ใหญ่ข้างหน้า   มองเห็นเป็นอารามเก่าแก่  และร้างผู้คนหลังหนึ่ง   หากทว่าท่ามกลางสายฝนที่เย็นเยียบแบบนี้  ต่อให้เป็นสถานที่ผุพังเยี่ยงไร  ย่อมดีกว่าการยืนตากฝนข้างร่มไม่เป็นแน่
“อีกนิดน้องชาย  อดทนอีกหน่อยน่ะตงตง”
เสียงใสปลอบพลางเร่งรุดไป  จวบจนกระทั่งทั้งคู่  เข้าสู่อารามที่ดูดีเกือบจะมากกว่าโรงนาเก่าๆ  เท่านั้น
สายฝนยังคงโหมกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา   สรรพสัตว์คล้ายหลับนอน  จึงพาลได้ยินเสียงสายพิรุณที่เทลงมาอย่างหนัก    ทั้งสองเมื่อเข้ามาสู่ภายในของอารามร้างกลางป่านี้แล้ว   ทางหนึ่งขนขวายหาฟืนมากองสุม  ทางหนึ่งรีบเร่งจัดหินไฟ   ไม่นานแสงไฟก็สว่างให้ความอบอุ่น  ไล่ความหนาวเย็นออกไปอย่างแช่มช้า     แสงขาวจ้าจากฟ้าแลบและเสียงครึ่กโครมของฟ้าร้อง   ทำให้เขารู้ดีว่าอีกนานกว่าฝนนี้จะหยุด
“ข้าว่า  วันนี้เราคงต้องพักแรมที่อารามร้างแห่งนี้เสียแล้วล่ะ   ให้ฝนซาก่อนแล้วข้าจะออกไปหาอะไรมากินกัน  หาไมคงต้องทนกินเจ้าเนื้อแห้งพันปีของเจ้า”
หยางอี้เฟยเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ   แต่ก็อดสัพยอกเด็กน้อยตรงหน้าไม่ได้
เด็กน้อยพยายามเหยียดยิ้มอย่างยากเย็น  ริมฝีปากซีดขาวจนเกือบเขียว   เนื่องจากความหนาวเย็น  ทั้งร่างเล็กก็สั่นเทาอย่างน่าสงสาร  หยางอี้เฟยเห็นเช่นนั้นแล้วจึงเอื้อมไปหยิบเสื้อตัวนอกที่ตอนเข้ามาได้ถอดผิงไอร้อนจากกองไฟไว้นานแล้ว   เมื่อจับดูจึงทราบว่าหมาดจนเกือบแห้งสนิดดีแล้ว   มาคลุมให้เด็กชาย
“นอนเสียเถอะ   อย่าหว่งเลย   สักพักข้าจะปลุกเจ้ามากินอะไรอีกที”
หยางอี้เฟยกล่าวเบาเบา
เด็กน้อยกระชับเสื้อคลุมเข้าแนบตัว   ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างว่าง่าย   ร่างสูงมองฝ่าสายวฝนที่กระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา  พลางทอดถอนใจ
วันนี้เขาตั้งใจจะมาเก็บสมุนไพรบนเขาแห่งนี้  เนื่องจากเสียงร่ำลือว่าที่แห่งนี้  มีพืชหายากอยู่อย่างมากมาย   ส่วนหนึ่งตั้งใจเก็บเอาไปฝากอาเจ่กเล่งหง  ที่เคารพสูงล้นพ้นยอดไม้   (หา.............----ไรท์เตอร์)     และจะเก็บไปขาย   หาลำไพ่พิเศษไปด้วย   ดีกว่านอนเล่นอยู่กระท่อมน้อยกลางดงพุทราของตน  แต่แล้วเมื่อเด็กน้อยเห็นย่ามใส่ของเท่านั้นก็กลับยึดถือเป็นของตนมิปาน   สองมือเกี่ยวเก็บไว้แน่นเหนียว  พร้อมยัดเยียดตนเองขอไปด้วย
“น่า...พี่อี้เฟย   รับรองได้ว่า ข้าจะไม่ดื้อ   ไม่ซน  จะเชื่อฟังคำท่านทุกอย่างเลย”   เสียงเด็กน้อยกล่าวเสียงดังอย่างแข็งขัน
พร้อมทำตาวาวๆ  คล้ายสุนัขออดอ้อนเจ้าของไปด้วย   เขาสุดที่จะทานทนได้จึงยอมให้มา   อากาศที่ดี  สมุนไพรหายากที่กลับเจอะเจอง่ายดายในที่นี้  ก็ทำให้เพลิดเพลินไปอีกแบบ  จวบจนกระทั่งเมื่อชั่วน้ำเดือดที่ผ่านมา  สายพิรุณกลับตกเทลงมาอย่างไร้เคร้าลาง
สองเท้าเดินสำรวจไปรอบๆ  อารามที่น่าจะมีอายุมานานหลายสิบปี  และถูกทิ้งร้างจนน่าเศร้า   บางส่วนของฝาผนังก็กระเทาะหลุดออกมาจนมองเห็นภายนอกได้เป็นระยะๆ  สายตาสอดส่องไปเรื่อยๆ  สองหูก็ทำหน้าที่สดับเสียงต่างๆอย่างเคยชิน  เพราะอาชีพของเขาต้องใช้สัมผัสทุกๆด้าน อย่างครบถ้วนทุกยามจนเคยคุ้น
ด้านใน  รูปปั้นโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร  ที่ยังคงรูปพักตร์งดงาม  แววตาแฝงความปราณีดูโดดเด่น ขึ้นมาท่ามกลางหยากไหย่ และฝุ่นฝอยที่ปกคลุม   ขณะที่เขากำลังจะเดินเข้าไปให้ใกล้ยิ่งขึ้น
“เปรี้ยง”
แสงสว่างจ้าพร้อมเสียงดังสนั่น   กลิ่นเหม็นไหม้คลุ้งขึ้นมาทันที   แสดงว่าอัศนีบาตร  คราวนี้ลงบริเวณไม่ไกลจากอารามนี้
“ฟ้าผ่าอีกแล้ว”
หยางอี้เฟยพึมพำกับตนเอง
แว่บบบ
ครานี้แสงสว่างจ้าเกิดขึ้นอย่างกะทันหันต่อหน้า  จนเขาต้องหยีตามองอย่างสงสัย  เพราะไม่ปรากฏเสียงหรืออาการใดใดที่แสดงว่าฟ้าผ่าแต่อย่างใด     หากแต่ปรากฏออกมาจากรูปปั้นโพธิสัตว์นั่น?????