Rescue

เขียนโดย topsukae

วันที่ 18 มิถุนายน พ.ศ. 2556 เวลา 12.53 น.

2 ตอน

0 วิจารณ์

4,650 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 มิถุนายน พ.ศ. 2556 17.46 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) ไพ่แดง ตอนที่1

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

กรุงเทพมหานคร เมืองหลวงแห่งประเทศไทย สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนมากมายทั้งคนในประเทศและชาวต่างชาติผู้ซึ่งมาเที่ยวยังเมืองที่ไม่เคยหลับไหลเป็นสวรรค์บนดินของนักท่องเที่ยวทั้งกลางวันและกลางคืนเพราะมีสถานที่ท่องเที่ยวรองรับทุกรูปแบบ แต่ในความศิวิไล ย่อมมีความมืดหรือภยันตรายซ่อนอยู่
"ตุบๆๆๆๆๆๆๆ","แฮ่ก....แฮ่ก......แฮ่ก"
เสียงฝีเท้าชายคนหนึ่งกำลังวิ่งอย่างเต็มกำลัง ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้วซึ่งเหล่าบรรดาผู้คนที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำงานได้หลับไหลแล้วก็ตาม แต่เสียงเจ้าของฝีเท้ากลับไม่เป็นเช่นนั้น เป็นเสียงฝีเท้าที่วิ่งอย่างเต็มกำลังความสามารถ ระคนไปกับเสียงหอบหายใจที่เหมือนใจจะขาด แต่ทั้งอย่างนั้นยังคงฝืนวิ่งต่อไปเหมือนกับว่าเจ้าของเสียงนี้นั้นกำลังหนีอะไรสักอย่างอย่างสุดชีวิต
"แฮ่ก......แฮ่ก เฮ่อ.....เฮ่อ อย่า.....ทำผม.....ผม....แฮ่ก.....ไม่รู้.....เรื่อง"
เจ้าของเสียงพูดระหว่างที่วิ่งหนีไป แววตาเบิกโพลงด้วยความกลัวสุดขีด กลัวว่าจะถูกจับได้ กลัวว่าจะถูกทำร้าย เขาพูดไปขณะที่วิ่งหนีด้วยความคิดว่าคนที่ไล่ตามเขาอยู่นั้นจะเลิกไล่ตามและปล่อยเขาไป แต่เขาคิดผิด นอกจากผู้ที่ไล่ตามจะไม่สนใจแล้ว ซ้ำร้ายการพูดขณะที่วิ่งไปยิ่งทำให้ตัดกำลังของเขาไปอย่างมาก ไม่นานขาของเขาก็เริ่มหมดแรงเนื่องจากการวิ่งมาเป็นเวลานานและการที่เขาหายใจไม่ทัน ทำให้เขาล้มลงกับพื้น เขาล้มลงกระแทกพื้นขาและแขนเขาซ้นทันทีจากแรงกระแทกแต่ถึงอย่างนั้นด้วยความกลัวตายเขาจึงพยายามตะเกียกตะกายลากตัวเองไปให้ไกลจากบริเวณนั้นมากที่สุด แต่ทว่า......ช้าไปเสียแล้ว ผู้ที่ไล่ตามเขานั้นมายืนอยู่ข้างหลังเขาเรียบร้อยแล้ว เมื่อเขาหันกลับไปมอง เขาเห็นเงาของคนตัวใหญ่ยืนค้ำบนตัวเขาอยู่ บุคคลปริศนาผู้ซึ่งคลุมหน้าคลุมตามิดชิด ใส่เสื้อโค๊ตขนาดใหญ่ยืนค่อมตัวเขาด้วยอาการสงบนิ่งเตรียมพร้อมเหมือนจะลงมือกระทำการอะไรสักอย่าง ด้วยความกลัวทำให้ผู้ที่ยืนค้ำเขานั้นดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น เขาตกใจร้องตะโกนลั่นด้วยความที่หวังว่าจะมีใครสักคนได้ยินเสียงของเขา แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้เพราะตอนนี้เขาอยู่ที่โกดังร้าง ซึ่งเขาได้แต่โทษตัวเขาเองว่าไม่น่าเปิดซองจดหมายแล้วเจอกับรูปถ่ายเขากับชู้ของเขา ไม่น่ามาตามที่ในซองจดหมายเขียนข่มขู่ ไม่น่ามั่นใจว่าจะสามารถแก้ปัญหานี้ได้เพียงลำพัง แล้วใครกันหล่ะที่จ้องจะทำร้ายเขาตอนนี้ คนที่เมียเขาว่าจ้างมาหรือ หรือว่าคนรักเก่าของชู้ หรือเจ้านายของเขา แล้วมันต้องการอะไร คำถามทุกอย่างประดังเข้ามาในหัวของเขาตอนนี้ ขณะที่เขากำลังหาคำตอบและหาทางรอดอยู่นั้น ผู้ที่ไล่ตามเขาก็ล้วงมือเข้าไปหยิบของในกระเป๋าเสื้อ ชายคนนั้นตกใจนึกว่าปืนหรือมีด แต่สิ่งที่ล้วงออกมาคือรูปถ่ายและยิ่งสร้างความประหลาดใจให้กับเขามากยิ่งขึ้นเพราะในรูปถ่ายเป็นรูปภาพของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ในรูปเธอกำลังเล่นม้าหมุนยิ้มอย่างมีความสุข เขาตกใจและงุนงงกับสิ่งที่เกิดว่าเด็กผู้หญิงในรูปเป็นใคร ทันใดนั้นเหมือนเขาคิดขึ้นมาได้ หน้าของเขายิ่งซีดเผือกมากยิ่งขึ้น เขารีบนำมือที่ซ้นของเขาประนมขึ้นไหว้เหนือหัว น้ำตาพรั่งพรูออกมาเป็นสายสลับกับคำพูดที่ฟังไม่ได้ศัพท์
"ผ...ผ...ผม....ฮึกๆ....ไม่ได้.....ต....ตั้งใจ..ฮึก...ผม....ไม่ได้ตั้งใจ.....ฮึกๆ......ผม...ข...ขอโทษ"
บุคคลปริศนานิ่งฟังชายคนนั้นร้องไห้ขอโทษมือที่ประนมสั่นจนนับจังหวะไม่ได้ เขานิ่งดูท่าทีของชายคนนั้น ท่าทีที่แสดงออกว่ากลัวสุดขีตและเสียใจอย่างสุดซึ้ง มันเป็นอาการของคนที่รู้ตัวว่าได้กระทำผิดอย่างร้ายแรงและสำนึกผิดแต่ไม่สามารถแสดงอาการสำนึกเสียใจได้นอกจากการประนมมือและร้องไห้เพื่อขอให้ยกโทษให้กับสิ่งที่ตนทำ ทันใดนั้นบุคคลปริศนาก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้งแต่คราวนี้สิ่งที่หยิบออกมาทำให้ชายที่สำนึกผิดถึงกับตัวสั่นและร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะมันคือมีดปลายแหลมที่ทั้งยาวและใหญ่บุคคลปริศนาเงื้อมือที่กำมีดขึ้นเตรียมที่จะจบชีวิตของเหยื่อเขาทันที ชายหนุ่มตกใจสุดขีดและพยายามร้องขอชีวิต
"อย่าฆ่าผมเลยได้โปรดเถอะ!! อย่าฆ่าผมมมมมมมมม!!!!!!"
สิ้นเสียงของเขามีดถูกเสียบเข้ากลางหน้าอก และเมื่อบุคคลปริศนาชักมีดออกมาเขากระหน่พแทงซ้ำลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนบริเวณที่เหยื่อเขาล้มลงกลายเป็นสีแดงฉาน และก่อนที่บุคคลปริศนาจะจากไปเขาได้ทิ้งไพ่ไว้บนเหยื่อ ไพ่ที่มีสีแดงทั้งด้านหน้าและด้านหลังก่อนที่บุคคลปริศนาจะจากไปในความมืด

รุ่งเช้าเหล่าผู้คนได้เริ่มต้นการใช้ชีวิตออกจากบ้านเพื่อไปทำมาหากิน กลับเข้าสู่วิถีชีวิตแห่งความวุ่นวายและการแข่งขัน แต่ทว่าตำรวจต้องทำงานหนักมากขึ้นเป็น2เท่าเมื่อมีคนมาแจ้งว่าพบศพชายไม่ทราบชื่อนอนจมกองเลือดตำรวจจึงรีบรุดไปยังที่เกิดเหตุ

ณ ที่เกิดเหตุจากสภาพเดิมเป็นโกดังร้าง ตอนนี้มีตำรวจและนักข่าวเข้ามายังพื้นที่เต็มไปหมด มีรั้วกั้นไม่ให้นักข่าวเข้ามายังที่เกิดเหตุ เพื่อไม่ให้ขัดขวางการทำงานของกองพิสูจน์หลักฐานซึ่งกำลังเก็บรวบรวมหลักฐานจากที่เกิดเหตุ ขณะที่เจ้าหน้าที่ตำรวจส่วนหนึ่งกันไม่ให้นักข่าวเข้าไปขัดขวางการทำงาน อีกส่วนหนึ่งกำลังตรวจสอบบริเวณใกล้เคียง และอีกส่วนกำลังสอบปากคำผู้ที่มาพบศพชายหนุ่มคนนี้อยู่นั้น ทันใดนั้นมีรถตำรวจแล่นมาด้วยความรวดเร็วเข้ามายังบริเวณที่เกิดเหตุ ฝุ่นตลบไล่หลังตามรถมาเพราะความเร็ว ทันทีที่รถจอดประตูรถเปิดออกและผู้ที่ลงมาจากรถเป็นหญิงสาวสวยหุ่นดีเหมือนนางแบบ เธอชื่อคาเรนเป็นผู้หัวหน้าหน่วยสืบสวนสอบสวนคดีฆาตกรรมและคดีอุกฉกรรค์อื่นๆ แต่ไม่ใช่ความสวยอย่างเดียวที่เธอมีเป็นอาวุธ ความสามารถของเธอก็มีมากด้วยเช่นกัน และด้วยผลงานหลายๆคดีที่เธอสามารถจัดการได้ ทำให้เธอเลื่อนขึ้นเป็นผู้บังคับบัญชาอย่างรวดเร็ว เธอลงจากรถเดินตรงเข้ามาในที่เกิดเหตุทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เธอไม่ว่าจะเป็นนักข่าวหรือตำรวจด้วยกันก็ตาม
"ว่าไงจ่า ได้ข้อมูลอะไรบ้าง"
เธอยิงคำถามใส่ลูกน้องของเธอทันทีถึงแม้เธอจะมีความงามที่สามารถท้าชนกับเหล่านางงามหรือนางแบบได้ แต่อย่าได้คิดลองดีกับเธอเพราะความเอาจริงเอาจังในหน้าที่การงานทำให้ใครก็ตามที่มาล้อเล่นกับเธอต้องไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มในโรงพยาบาลทุกราย
"ครับ เราได้กันผู้ไม่เกี่ยวข้องออกจากบริเวณรวมทั้งนักข่าว เราได้หลักฐานจากที่เกิดเหตุคือมีดที่เสียบคาอกของผู้ตาย และเราได้ message จากคนร้ายถึงเราอีกใบแล้วครับ"
"ไพ่สีแดง???" คาเรนถามเหมือนรู้คำตอบอยู่แล้ว
"ใช่ครับไพ่สีแดง"
"แล้วได้ข้อมูลของผู้ตายรึยัง"
"ได้แล้วครับ เป็นพนักงานออฟฟิศของบริษัทประกันครับ ประวัติเปื้อนนิดหน่อย สมัยมัธยมเคยติดยาแต่บำบัดจนเลิกได้ ปัจจุบันแต่งงานอาศัยอยู่กับภรรยาในคอนโดย่านลาดพร้าว แต่สายเราสืบมาได้ว่าแอบมีสัมพันธ์กับพนักงานคนนึงในบริษัทครับ หัวหน้าว่าจะเป็นเพราะเรื่องชู้สาวรึเปล่าครับ"
"ถ้าใช่ก็ดีหน่ะสิแต่นี่เป็นรายที่ 4 ที่มีลักษณะการฆาตกรรมที่เหมือนกันแถมยังทิ้งไพ่สีแดงไว้ในที่เกิดเหตุอีกแบบนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว แล้วผู้พบศพคนแรกเป็นใคร"
"เป็นชายแก่คนหนึ่งครับ แกบอกว่าปกติแกมีหน้าที่มาตรวจเช๊คโกดังร้างนี้ว่ามีเด็กติดยาแอบมาหลบเล่นยาบริเวณนี้รึเปล่า แต่คราวนี้กลับเจอเป็นศพผู้ชายจึงรีบแจ้งตำรวจครับ"
"เป็น รปภ. เก่าของที่นี่สินะ"
"ครับแกบอกว่าถึงที่นี่จะร้างแล้วแต่เจ้าของยังจ้างให้แกคอยมาดูแลหน่ะครับเผื่อมีใครสนใจจะเซ้งต่อจะได้พร้อมขายครับ"
"อืม...ถ้ายังไงสอบสวนเพิ่มเติม ชั้นอยากได้ข้อมูลว่านอกจากศพแล้วเขาได้ยินหรือเห็นอะไรที่มีพิรุธระแวกนี้บ้างเอาให้ละเอียดขนาดที่ว่าหมาแถวนี้มีกี่ตัว แล้วก็รีบนำหลักฐานไปตรวจสอบหารอยนิ้วมือหรืออะไรก็ได้ที่บ่งชี้ถึงคนร้ายและแบ่งทีมไปแจ้งข่าวแก่ญาติผู้ตายหรือผู้ที่เกี่ยวข้องแล้วนำมาสอบปากคำให้หมด รวมทั้งนำประวัติผู้ตายอย่างละเอียดมาให้ชั้น แล้วดูว่าผู้ตายมีประวัติอะไรเชื่อมโยงกับเหยื่อรายอื่นๆรึเปล่า"
"ครับ"
"แล้วดอมอยู่ไหน"
"เอ่อ......คือ......" เสียงของจ่าตะกุกตะกักทันทีทำให้คาเรนหน้าเปลี่ยนสีเพราะรู้ในทันทีว่าจ่าพยายามจะสื่ออะไร

"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง"
เสียงโทรศัพท์ดังอย่างต่อเนื่องภายในห้องพัก สภาพภายในห้องถูกจัดแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นผนังสีขาวพื้นกระเบื้องสีขาวมีโซฟาวางอยู่หน้าทีวีขนาดใหญ่ มีประตูกั้นเป็นห้องอยู่3บานประกอบไปด้วยห้องนอน 2 และห้องน้ำ1 มีห้องครัวอยู่ด้านหลังสุดซึ่งห่างจากประตูหน้าพอสมควรและด้วยความสะอาดและความเป็นระเบียบเรียบร้อยทำให้ห้องนี้ดูมีขนาดใหญ่ขึ้นอย่างมาก
"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง"
เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่องทันใดนั้นหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มก็รีบโผล่ออกมาจากห้องครัว เธอชื่อแอนนี่เธออาศัยอยู่กับพี่ชายของเธอ หลังจากพี่ชายของเธอสอบติดตำรวจเธอก็มุ่งมั่นที่จะตามมาทำงานในที่เดียวกับพี่ชายของเธอ ถึงแม้เธอกับพี่ชายจะคนละสายเลือดแต่เธอก็รักและภูมิใจพี่ชายของเธอมากๆ วันที่เธอสอบบรรจุเป็นตำรวจผ่านเหมือนพี่ชายของเธอ พ่อกับแม่ก็จากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนตร์ เธอกับพี่ชายของเธอจึงย้ายมาอยู่ด้วยกันที่คอนโดแห่งนี้และนี่ก็เป็นอีกเช้าที่แสนวุ่นวายของเธอ
"มาแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาา" เธอกระวีกระวาดออกมาจากห้องครัวเพราะเสียงโทรศัพท์ โชคดีที่เธอยังพอมีสติปิดแก๊สซะก่อน
"ฮัลโหลสวัสดีค..." แอนนี่ยังไม่ทันพูดจบเสียงของคาเรนก็ดังขึ้นมากลบเสียงเธอก่อน
"รู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงแล้ว!!!!"
"อ่า....7โมง.....ว๊าย 7โมงครึ่งแล้วคะ ขอโทษคะหัวหน้า"
"ถ้าเธอกับพี่เธอไม่โผล่มาให้ชั้นเห็นในครึ่งชั่วโมงชั้นเล่นงานพวกเธอทั้ง2คนแน่"
คาเรนโมโหจนเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ตะคอกเสียงดังใส่แอนนี่จนเสียงดังออกมาจากโทรศัพท์ขณะที่แอนนี่กำลังตื่นตระหนกที่ถูกหัวหน้าด่าแต่เช้า ชายคนหนึ่งเปิดประตูออกมาแล้วได้ยินเสียงเข้าพอดี
"เสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกันแต่เช้า"
"พี่ดอม!!!" แอนนี่ดีใจเหมือนมีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยเธอแต่กลายเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟเข้าไปอีกสำหรับต้นสาย
"ให้ชั้นคุยกับดอมหน่อยซิ" คาเรนพยายามควบคุมเสียงให้เบาลงแต่อารมณ์โกรธยังคุกรุ่นอยู่สำหรับเธอลูกน้องที่ทำงานไม่เป็นไปตามแผนของเธอไม่ต่างอะไรกับพวกผู้ร้ายเลยและดอมถือเป็นบุคคลอันดับต้นๆที่สร้างความรำคาญและความน่าโมโหมากที่สุดสำหรับเธอ แอนนี่ยื่นโทรศัพท์ให้พี่ชายก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารเช้าให้เสร็จก่อนที่จะโดนหัวหน้าเฉ่งมากกว่านี้ ดอมรับโทรศัพท์แอนนี่สภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น
"ฮัลโหล ว่าไงหัวหน้า"
"ยังจะมาว่าไงหัวหน้าอีกหรอเธอรู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น"
"อ๊า......เสียงดังหนวกหูอีกแล้ว ถ้ายังเสียงดังอยู่แบบนี้ผมวางแล้วนะครับ"
สิ้นเสียงของดอมคาเรนแทบอยากจะกรี๊ดและหักโทรศัพท์คามือ เธอไม่เคยชอบท่าทีของดอมเลยนับตั้งแต่วินาทีที่เธอก้าวเข้ามารับงานตำรวจแต่หน้าแปลกที่คนรอบข้างกลับไม่ว่าอะไรมิหนำซ้ำยังชื่นชมดอมไม่เว้นแม้กระทั่งพ่อของเธอที่มีตำแหน่งเป็นผบตร.ยังชื่นชมความสามารถและการทำงานของดอม พร้อมทั้งสั่งคาเรนเป็นพิเศษว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามไล่ดอมออกเด็ดขาดเหมือนว่าพ่อเธอจะรู้ว่านิสัยของเธอจะเข้ากับดอมไม่ได้อย่างแน่นอนและเป็นไปตามนั้นจริงๆ ซึ่งถ้าไม่ติดตรงที่พ่อเธอสั่งไว้เธอคงจะไล่ดอมออกนานแล้วทั้งความเอาแต่ใจ อวดดี และความฉลาดหลักแหลมที่แม้เธอทนไม่ได้แต่ก็ต้องยอมรับว่าดอมเหนือกว่าเธอมากนั้นล้วนเป็นปัจจัยให้เธอยิ่งอยากไล่ดอมออกมากยิ่งขึ้น
"ดอม....ถ้าคุณ...จะช่วยกรุณา....ย้ายก้นของคุณ....มาที่ทำงาน.....จะเป็นพระคุณอย่างมาก" คาเรนพยายามอดทนสุดขีดกับการควบคุมอารมณ์ตน
"ครับผม เดี๋ยวผมจะรีบไปทันทีขอผม.....ฮ้าว.....อาบน้ำแปรงฟันล้างหน้าทานข้าวเช้าก่อนนะครับ" เหมือนฟ้าผ่าลงกลางกบาลคาเรน นี่ยังไม่อาบน้ำอีกหรอ!!! แล้วยังจะกินข้าวเช้าอีก!!! คำด่ามากมายผุดเข้ามาในหัวคาเรนแต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดสิ่งที่เธอคิดในหัวสายก็ถูกตัดซะแล้ว ตอนนี้คาเรนเดือดเต็มที่พร้อมปะทุทุกเมื่อยิ่งสร้างความลำบากใจให้พนักงานในพื้นที่ที่เหลือเป็นอย่างมาก

ตัวละคร

สารบัญ

ตอน 2