Rescue

ที่โรงพักมีห้องพิเศษอยู่ภายในซึ่งห้องนี้เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่และหลักฐานต่างๆของคดี"ไพ่แดง" ไม่ว่าจะเป็นสถานที่เกิดเหตุ ข้อมูลของเหยื่อรวมไปถึงห้องสอบปากคำที่อยู่ถัดจากห้องนี้เพื่อไม่ให้รบกวนงานส่วนกลางและไม่ให้งานส่วนกลางมารบกวนเจ้าหน้าที่ภายในห้องต่างแยกกัยทำหน้าที่ของตนอย่างยุ่งวุ่นวายไปหมดโดยเฉพาะคาเรนซึ่งกำลังตรวจสอบข้อมูลของคดีล่าสุดที่เพิ่งเกิดขึ้น เพื่อหาสิ่งที่จะชี้ตัวไปยังคนร้าย อะไรก็ได้ข้อมูลอะไรก็ได้เพราะตอนนี้มืดแปดด้านไปหมด ขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังวุ่นวายกันอยู่นั้นทันใดนั้นประตูก็เปิดออก ชายที่อยู่ตรงประตูนั้นทำให้เจ้าหน้าที่คนอื่นๆหยุดการทำงานหันมามอง เขาคือดอมนั่นเองเขามาในมาดปกติของเขาเสื้อยืดธรรมดา กางเกงยีนขายาว รองเท้ากีฬาและทรงผมกระเซอะกระเซิง แต่ด้วยความที่เขาสูงหุ่นดีผิวขาวเลยทำให้เขาดูดีเลยทีเดียวแต่ท่าทางวันนี้จะมีเรื่องซวยกับเขาซะแล้วเพราะพนักงานคนอื่นๆต่างหลบหน้าหลบตาเขาซึ่งแอนนี่ที่ตามดอมมาติดๆก็สัมผัสได้ถึงสายตาอันดุดันที่จ้องมาที่พวกเขา มันเป็นสายตาของคาเรนนั่นเองเธอจ้องมองดอมอย่างไม่วางตารู้ได้เลยว่าเธอกำลังอารมณ์ไม่ดีแบบสุดๆและเธอก็แสดงออกมาทันที

"ดอมเข้ามาคุยกับชั้นในห้องหน่อย"

สิ้นเสียงของคาเรนภายในห้องเงียบกริบบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดแผ่ขยายไปทั่วบริเวณคงจะมีแต่ดอมคนเดียวที่ไม่มีท่าทีหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย เขาเดินตามคาเรนเข้าไปในห้องของเธอตามที่เธอสั่งเมื่อประตูห้องปิดเจ้าหน้าที่คนอื่นๆที่เหลือถอนหายใจออกพร้อมกัน

"คุณทำแบบนี้ได้ยังไง!!! ในขณะที่คุณกำลังนอนตูดโด่งรู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น!!! มีคนตายดอม!!! และนี่เป็นรายที่4แล้ว แต่เรายังไม่ได้อะไรที่บ่งชี้ไปถึงฆาตกรเลย!!!! แล้วแทนที่คุณจะกระตือรือร้นคุณกลับนอนพึ่งตื่นเนี่ยนะ!!!"

เสียงของคาเรนดังออกมายังข้างนอกเป็นปกติของทุกวันที่ดอมจะถูกคาเรนเม้งแตกจนเหมือนเป็นเรื่องปกติสำหรับเจ้าหน้าที่ทุกคนไปแล้ว

"ถ้าไม่ติดว่าพ่อชั้นเคยขอร้องไว้นะคุณ...."

"โดนไล่ออกไปแล้วผมรู้ คุณบอกผมครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย" คาเรนได้ยินดังนั้นพยายามเก็บกดอารมณ์เอาไว้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

"แล้วคราวนี้เกิดอะไรขึ้น"

สิ้นเสียงดอมคาเรนโยนแฟ้มข้อมูลที่ได้ลงบนโต๊ะให้ดอม ดอมได้รับแฟ้มข้อมูลค่อยๆอ่านไปเรื่อยๆ เวลาที่ดอมเริ่มต้นสืบคดีกริยาท่วงท่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไปทันที

"เราพบศพที่โกดังร้าง ซึ่งที่นั่นเราพบผู้ตายมีสภาพเหมือนเหยื่อรายอื่นๆ จากปากคำให้การของผู้พบศพ เขาบอกว่าไม่เห็นอะไรผิดสังเกตุแต่มีชาวบ้านระแวกใกล้ๆให้ปากคำว่าได้ยินเสียงผู้ชายร้องเสียงดังแปปนึงก่อนที่เสียงจะหายไป ซึ่งเวลาดังกล่าวประมาณเที่ยงคืนกว่า..."

คาเรนอธิบายรูปคดีให้ดอมฟังในขณะที่ดอมอ่านแฟ้มข้อมูล เขาทำท่าครุ่นคิดและก่อนที่คาเรนจะอธิบายจบเขาก็พูดแทรกขึ้นมา

"ไม่สมเหตุสมผล"

"ยังไงนะ" คาเรนสงสัยในคำพูดของเขา

"มันไม่สมเหตุสมผลหน่ะสิ โกดังร้างตรงนั้นอยู่ใกล้พอที่จะมีคนได้ยินเสียงแถมมีโกดังอีกเป็นร้อยๆที่ ที่ต่อให้เสียงดังยังไงก็ไม่ได้ยิน แต่นี่มีพยานได้ยินเสียงบริเวณที่เกิดเหตุ ถ้าจะเลือกสถานที่ทั้งทีทำไมไม่เลือกที่ๆมันเงียบหรือมิดชิดกว่านี้ คดีที่เหลือก็เหมือนกันอยู่ในบริเวณที่จะมีผู้ได้ยินหรือมีผู้มาพบศพเสมอ ตรงเนี้ยแหละที่ไม่สมเหตุสมผล"

"แล้วมันไม่สมเหตุสมผลยังไงหล่ะ" คาเรนถามด้วยความสงสัยอันที่จริงเธอเองก็สงสัยเรื่องนี้แต่เธอคิดว่าน่าจะเป็นความเข้าใจผิดของเธอเองตอนแรก

"ถ้าผมจะฆ่าใครสักคนทำไมผมต้องทำให้คนอื่นสามารถสาวมาถึงผมได้ อย่างไพ่สีแดงถ้าผมแค่อยากทำไปเพื่อความสนุกผมแค่หาจังหวะเหมาะๆหรือสถานที่ที่จะนำศพพร้อมไพ่แดงมาไว้ในที่ๆจะมีคนพบหรือถ้าอยากท้าทายตำรวจทำไมถึงใช้ไพ่สีแดงทำไมไม่เขียนเป็นข้อความท้าทายแทนหล่ะ และผมจะไม่ฆ่าคนในสถานที่นั่นเด็ดขาดเพราะมีอะไรรับประกันว่าจะไม่มีคนมาพบก่อนที่จะลงมือฆ่าสำเร็จ สู้สังหารเหยื่อจากที่อื่นแล้วเอามาไว้ตามที่ต่างๆแบบนั้นง่ายกว่ากันเยอะเพราะยังไงแต่ละที่ก็เป็นที่ห่างไกลผู้คนพอสมควรอยู่แล้ว มีเวลาเหลือเฟือถ้าจะเตรียมการอย่างที่บอก"

"งั้นคนร้ายทำแบบนี้เพื่ออะไร หรือต้องการท้าทายตำรวจว่ายังไงก็ไม่มีทางตามตัวฉันเจอ"

"ผมว่าคนร้ายน่าจะหวังให้ใครสักคนมาหยุดตัวเองมากกว่า จากสภาพศพทั้ง4ศพ จะเห็นร่องรอยที่เท้าของเหยื่อว่ามีการวิ่งหรือเดิน เหมือนกับว่าคนร้ายจงใจปล่อยให้เหยื่อได้ลองวิ่งหนีตนเพื่อขอความช่วยเหลือมากกว่า แสดงว่าคนร้ายต้องพาเหยื่อมาในสภาพที่มีชีวิตมายังที่เกิดเหตุ"

"แล้วคนร้ายทำไปเพื่ออะไรทำไมต้องทำอะไรให้มันลำบากด้วย"

"อันนี้ผมก็ไม่ทราบแต่ถ้าจะพาเหยื่อมาในสภาพที่ยังมีชีวิตน่าจะ....เป็นไปได้ที่คนร้ายต้องการเวลาอยู่กับเหยื่อเพียงลำพัง.....แล้วจะทำแบบนั้นไปทำไมถ้าไม่ใช่........ผมว่าน่าจะเพื่อเค้นข้อมูล"

"ข้อมูล!!! แต่บางทีมันอาจจะชอบทรมานเหยื่อก็ได้นะ"

"ก็เป็นไปได้แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ดี"

ขณะที่คาเรนและดอมกำลังครุ่นคิดกันอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เจ้าหน้าที่คนนึงโผล่เข้ามาหน้าตาตื่น

"หัวหน้าครับ มีคนมาแจ้งความครับ"

"เรื่องง่ายๆแค่นี้ก็คุณก็จัดการไปสิ"

"เขามาแจ้งความให้ดำเนินคดีเขาที่ทำการฆาตกรรมไป4ศพครับ"

คาเรนและดอมมองหน้ากันก่อนที่คาเรนจะรีบออกจากห้องหากเหลือแต่ดอมที่ไม่มีท่าทีเร่งรีบแต่อย่างใดแต่กลับมองไปที่แฟ้มคดีเหยื่อรายล่าสุด "มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ" คำพูดที่ผุดขึ้นมาในหัวของดอม ก่อนที่จะตัดสินใจตามออกไปฟังการสอบปากคำ