God Problem : หมายถึงรัก

          นาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นสัญญาณถึงการตื่นไปเรียนอีกตามเคยแต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ผมอยากออกไปสูดอากาศยามเช้าดู
 
บ้างเลยรีบลุกขึ้นจากเตียง ไปอาบน้ำทำกิจวัตรอย่างที่เคยทำ
 
เปิดตู้เย็นพบว่าไม่มีอาหารให้เราตกถึงท้องเลย ต้องซื้อไข่มาตุนเพิ่มไว้ซะแล้วเรา หันมองไปทางชั้นด้านบนถัด
 
จากตู้เย็นไปทางซ้าย มาม่าที่ซื้อไว้ก็หมดซะแล้ว ตอนเช้าๆแบบนี้น่าจะกินโจ๊กซักชามน่าจะอยู่ท้องละนะ ออกไป
 
หาอะไรกินลองท้องดีกว่า ผมแต่งชุดนักศึกษาเตรียมตัวออกไปเรียน
 
กำลังจะกดลิฟต์ลงไปข้างล่าง....
 
          "รอด้วยค่ะ" เสียงผู้หญิงตะโกนมาจากทางเดินฝั่งขวามือของตัวลิฟต์ ผมมองสบตากับเธอครู่หนึ่ง หน้าตาเธอดู
 
สวยงามราวกับนางที่หลุดออกมาจากวรรณคดี นี่ผมกำลังอยู่ป่าหิมพานต์รึเปล่าเนี่ย
 
          "เธอนี่เองที่เข้าห้องเรียนแล้วไม่ยอมปิดเสียงโทรศัพท์ พึ่งรู้นะเนี่ยว่าอยู่คอนโดเดียวกัน" เธอพูดขึ้นหลังจากที่
 
ประตูลิฟต์ปิดลง ผมยังคงนึกไม่ออกว่าเธอรู้ได้ยังไง หรือว่าเธอจะอยู่ในสถานที่นั้น ว๊าาา แย่จังเลย จะเอาหน้าไป
 
ไว้ไหนเนี่ย แล้วเธอก้อหันหลังให้ผม ท้ายทอยของเธอดูคุ้นๆ แต่ผมยังจำเธอไม่ได้ แต่เหมือนเคยเห็นที่ไหน
 
"เราน้ำค้างนะ เธอชื่ออะไรหรอ" เสียงของเธอตอบโจทย์ของเราในสมองเข้าอย่างจัง เหมือนเชือกที่ถูกมัดไว้เป็น
 
ไปถูกคลายออกอย่างรวดเร็วด้วยตัวของมันเอง
 
          "บอย" ผมตอบเธอแบบห้วนๆ หลับไปเพราะถ้าพูดยาวกว่านี้เสียงผมอาจจะสั่นเพราะตกใจก็ได้
 
          "แล้วนี่เธอ จะไปชั้นไหนหรอลิฟต์ค้างอยู่ชั้นนี้นานแล้วนะไม่กดซะที" ผมนึกขึ้นได้ว่าผมลืมกด ชั้น G เห้อทำเรื่อง
 
ขายหน้าอีกแล้วเรา
 
          "นี่เธอขำอะไรนะ" ผมพูดกับเธอเบาๆ แต่ไม่ค่อยนิ่มนวลนักหลังจากเห็นเธอหัวเราะอยู่พักหนึ่ง เธอไม่สนใจคำพูด
 
ของผม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น
 
          "นี่เธอ ไปมอด้วยกันมั๊ย" ผมถามเธอหลังจากเดินออกจากลิฟต์มาประมาณ.... 3-4 ก้าวเห็นจะได้
 
          "ทำไม จะจีบเราหรอ" ผมสะดุดกับคำถามของเธอที่ตรงใจราวกับเธออ่านใจผมออกเป็นครั้งที่ 2
 
          "จะบ้าเหรอเธอ ก็เห็นทางเดียวกัน"ผมไม่รู้ว่าเรา 2 คน เดินมาถึงข้างนอกคอนโดได้อย่างไรแต่ผมกำลังเดินไปขึ้น
 
มอไซด์คันเดิมที่ผมขับไปมอเป็นประจำ ที่อยู่ถัดไปอีกหน่อย ผมเห็นเธอยืนอยู่ริมถนน แล้วมองมาที่ผม
 
          "มอไซ คันนึงค่ะ" เธอโบกมือแล้วมองมาทางผม ผมแอบยิ้มเล็กน้อยกับอากัปกิริยาของเธอ
 
          "ไปไหนครับคนสวย" ผมขี้มอไซค์ไปข้างเธอ พูดไปก็แปลกนะไม่เหมือนกับที่่เจ้าป๊อดมันพูดเลย แต่กลับกันเธอ
 
กลับซ้อนรถผมอย่างง่ายดาย ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าของผมให้เธอไปปิดกระโปรงของเธอเอาไว้
 
ระหว่างเราไม่ได้คุยอะไรกันเลย คงเป็นเพราะผมใส่หมวกกันน๊อคด้วยละมั้ง แต่วันนี้อากาศดีจัง ก็แน่ละสิก็นี่มันฤดู
 
หนาวแล้วนี่น่า แสงแดดในแต่ละวันเริ่มจะเบาบางลงจากทุกฤดูที่ผ่านมาภายในกรุงเทพมหานคร
 
...เธอทำให้ผมลืมสนิทเลยนะ ว่าผมกำลังหิว...บางทีความรู้สึกนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เหมือนกับเวลาหยุดเดินเลย...
 
เสียงเจ๊าะแจ๊ะเป็นเสียงที่คุ้นเคยดีขณะที่ผมเดินผ่านโรงอาหารใหญ่เพื่อผ่านไปยังโรงอาหารเล็กทางด้านหลัง ซึ่ง
 
เป็นที่ประจำของพวกผมนั่งกินข้าวด้วยกัน แต่สายตาผมเหลือบไปเห็นน้ำค้างนั่งกินข้าวอยู่ในโรงอาหารที่มีผู้คน
 
มากมาย เฮ้อ..ทำไมคนในนี้เยอะมากมายทำไมต้องเห็นเธอด้วยนะ...
 
ผมสังเกตุที่เธอต่อขณะยังเดินอยู่แบบชลอนิดนึง มีผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาค่อนข้างหล่อ(มั้ง)นั่งยิ้มจ้องหน้าเธอแล้ว
 
ยิ้มเหมือนคุยอะไรกับเธอซักอย่าง ขณะที่เพื่อนๆของเธอไม่ได้สนใจผู้ชายคนนั้นเลยรวมทั้งเธอด้วย ผมไม่รู้ว่าชาย
 
คนนั้นพูดว่าอะไร แต่ทำให้เธอเดินลุกหนีแล้วเดินออกมาแล้วทิ้งชายหนุ่มไว้ 
 
ผมมองตามว่าเธอจะไปไหน
 
          "อุ้ย ขอโทดครับ" ผมเดินชนรุ่นน้องคนหนึ่งเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ น้องเขายิ้มแล้วกล่าวขอโทดผม ผมมอง
 
กลับไปเพื่อนจะหาเธอแต่เธอหายไปไหนแล้วก็ไม่ทราบ ผมไม่ได้เอะใจอะไรมากมายเลยเดินไปสมทบกับกลุ่ม
 
เพื่อนของผมที่นั่งอยู่ในโรงอาหารเล็กทางด้านหลัง
 
ขณะนั้น พวกเพื่อนผมกำลังแซวสาวปีหนึ่งอยู่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับกลุ่มเพื่อนของผม ผมไม่ได้สนใจโต๊ะผมแล้วเดิน
 
เลยไปยังโต๊ะของสาวๆกลุ่มนั้น
 
          "สวัสดีครับ ผมชื่อบอยนะครับ ภาพยนต์ปี 2 ครับ"แล้วผมก้อส่งสายตาพิฆาตนวลนางไปหาเธอ
 
          "ว้าวว พี่บอยตัวจริงหล่อกว่าพี่พวกหนูคิดอีกนะค่ะ เนี่ย" ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วยิ้มยื่นหน้ามาใกล้ๆผม
 
          "นางฟ้าทั้ง 5 คนชื่ออะไรกันบ้างค่ะ เนี่ย" ผมถามด้วยน้ำเสียงหวานๆหยอดมุขนิดหน่อย 
 
          "เบนซ์ ปอ ตาล บี ค่ะ" ทั้ง 4 คนพูดชื่อตัวเองตามลำดับที่ผมมองหน้าเธอเรียงกันตามแถว เหลือเพียงคน
 
สุดท้ายที่เธอไม่ยอมบอกว่าเธอชื่ออะไร
 
          "บอกชื่อกันง่ายๆก็ไม่ตื่นเต้นสิค่ะ พี่ค๋า"ผู้หญิงคนสุดท้ายซึ่งหน้าตาดีที่สุดในกลุ่มพูดแล้วยิ้มสบตากับผม
 
ซักครู่หนึ่ง ผมก้อยิ้มตอบกลับไปแบบมีเสนห์มั้ง
 
          "วันนี้วันศุกร์เรียนคงหนักละสินะ คืนนี้พวกสาวๆว่างกันมั๊ยครับพอดีพวกเพื่อนผมทางนั้นนะมีปาร์ตี้เล็กๆที่
 
ผับแห่งหนึ่งนะครับ จะถือเป็นเกียรติแก่พวกพี่อย่างมากเลย ถ้านางฟ้าทั้ง 5 ตน จะไปดื่มกับพวกพี่นะครับ" ผมพูด
 
ขึ้นแล้วชี้ไปทางพวกเพื่อนผมที่มองตาเป็นมันอยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม
 
          "งั้นหนูขอเบอร์พี่บอย ไว้ได้ไหมค่ะ"ผู้หญิงคนสุดท้ายที่ไม่ได้บอกชื่อขอเบอร์ผม
 
          "แล้วเจอกันน๊ะครับ แม่นาง" ผมรับโทรศัพท์จากเธอเพื่อนเมมเบอร์ของผม พูดเสร็จผมก็เดินออกจากที่
 
ตรงนั้นแล้วไปที่โต๊ะของพวกผม
 
          "คืนนี้เตรียมตัวนะ เจอกันที่เดิมจ๊ะ เล็งคนไหนไว้ก็ไปคุยเลยเปิดทางให้แล้วหนิ พ่อหนุ่ม ฮ่าๆๆๆ" ผมยิ้ม
 
หัวเราะให้กับเพื่อนของผมทั้ง 4 คนแล้วรีบเดินออกจากตรงนั้นไปยังมอไซค์ของผม ตามหลังมาด้วยเสียงแซวของ
 
พวกเพื่อนผม เพราะผมดันเข้าไปตัดหน้าพวกนั้นนะสิ 
 
เพราะว่าการเข้าหาผู้หญิงถ้าเราไม่กล้าเข้าไปคุยก็อย่าได้แต่นั่งมองเลย เซี่ยนซะเปล่าๆ..