God Problem : หมายถึงรัก

          
 
          "เธอไม่ใช่ไซเอน ไทม์ เขาเป็นผู้ชาย" ตำรวจคนนั้นตอบกลับไปหลังจากมองดูอาวุธที่เธอวางลงบนโต๊ะจนหมด
          "ฉันเป็นคนฆ่าเจ้าหน้าที่ สังสรรค์ ศพอยู่ท้ายรถของฉัน" เธอไม่สนใจในสิ่งที่ผู้กำกับพูด ผู้กำกับจึงสั่งให้รวบตัวเคธี่เอาไว้
           "แต่ฉันขออย่างหนึ่งก่อนจะเข้าคุกนี้"
          "ว่ามา"
          "ฉันขอใช้โทรศัพท์ก่อนได้ไหม"
  
ณ โรงพยาบาล
          "เคธี่อยู่ไหนไม่มีใครเห็นเธอเลยหรอ" ผมถามบอดี้การ์ดของผม ซึ่งยืนอยู่ขนาบข้างผม สิ่งที่ผมได้ยิน
 
ตอบกลับมาคือความเงียบของพวกเขาเหล่านั้น ผมลุกขึ้นจากรถเข็นทันที ผมหวังว่าเธอคงไม่ทำอะไรโง่ๆลงไปนะ
 
          "ฉันรักคุณนะ บอย...."คำพูดสุดท้ายที่เคธี่ทิ้งไว้ให้ผมผ่านโทรศัพท์  ผมไม่ทันได้ถามเธอว่าเธออยู่ไหน
 
สายก้อถูกวางลงไปแล้ว
 
           แค่เพียงประโยคหนึ่งซึ่งผมไม่ได้ยินคำๆนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ถ้าเธอไม่วางสายไปเสียก่อนผมก็อยาก
 
จะบอกประโยคหนึ่งกับเธอเหมือนกัน ผมรักคุณไม่ได้ เพราะผมเจอคุณช้าไป แต่คุณยังคงเป็นครสำคัญสำหรับผมตลอดไป ขอบคุณนะ เคธี่
          ผมออกจากโรงพยาบาลมาผมไปเยี่ยมเธอครั้งสุดท้ายก่อนวันที่เธอจะถูกนำตัวดำเนินคดีที่กรุงเทพ เรา 2
 
คนทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน ผมยืนมองดูเธอค่อยๆเดินไปที่รถส่งตัว นั่นคือวินาทีสุดท้ายที่ผมเห็นเธอเดินจากผมไป
 
          "กรุงเทพหนึ่งใบค่ะ" น้ำค้างพูดกับพนักงานขายตั๋ว ซึ่งเธอกำลังเดินทางกลับกรุงเทพ
 
          "รถในวันนี้หมดแล้วค่ะ ต้องรอวันพรุ่งนี้นะค่ะ" ฉันแทบบ้าเมื่อได้ยินคำนี้ แล้วฉันจะนอนไหนเนี่ย เงิน
 
ติดตัวเหลือนิดเดียวเอง โทรยืมเงินป๊อดดีกว่า เขาคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง
 
          "อีก  4 ชม. จะหมดวันนี้แล้ว ผมจะได้คำตอบจากคุณรึยังนะ น้ำค้าง" เสียงพูดผ่านไมค์ในขนส่ง ฉันมอง
 
ไปรอบๆน้ำค้างชื่อฉันนี่นา
 
          "แต่งงานกับผมนะ"ทุกคนในขนส่งต่างพูดกันใหญ่ แล้วยิ้มเมื่อได้ยินคำนี้
 
          "เธอเป็นใครนะ" "ดูโรแมนติคจังเลย ขอแต่งงานที่นี่" เสียงผู้คนต่างพูดกัน
 
          "ผู้หญิงที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน กระโปรงสีขาว ได้ยินแล้วติดต่อประชาสัมพันธุ์ด้วยนะครับ
 
ผมรอคำตอบจากคุณอยู่" สิ้นเสียงนั้นทุกคนที่นี่มองฉันเป็นสายตาเดียว ฉันอายจัง!!
 
          "นี่คุณเป็นใคร คุณยุ่งกับชีวิตฉันเกินไปแล้วนะ "หลังจากที่เธอเดินมาที่ปรัชาสัมพันธุ์ ผมดึงตัวเธอออกมา
 
คุยข้างนอก ทุกๆคนมองเราสองคนตลอดทาง
 
          ผมขับรถพาเธอมายังโรงแรมที่หนึ่งไม่ไกลจากท่าเรือตรงนั้น
 
          "คืนนี้พักที่นี่ซะ พรุ่งนี้คุณค่อยกลับ ผมรู้คำตอบคุณอยู่แล้วละ ว่ายังไงคุณก็ไม่แต่งงานกับผม" ผมพูดขึ้น
 
หลังจากพาเธอมาข้างในห้อง ซึ่งห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของผมเอง เพราะว่าโรงแรมที่นี่เป็นของผม
 
           "ทำไมคุณต้องมาทำดีกับฉันด้วยนะ" ผมเดินไปหยิบกีต้าร์มาซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆกันกับทีวีในห้องนั้น ขณะที่
 
เธอกำลังพูด
 
          "คุณอยากเล่นกีต้าร์เป็นไม่ใช่หรอ" ผมพูดขึ้นแล้วยื่นกีต้าร์ให้เธอ
 
          "บอย นายคือบอยใช่ไหม" เธอสบตากลับผม แต่คราวนี้เธอแตกต่างออกไปแววตาของเธอไม่กลัวนัยต์ตา
 
ของผมเลย
 
          "เขาคนนั้นชื่อบอย อย่างนั้นหรอ ชื่อเขาโหลมาก" ผมยิ้มตอบกลับไป แล้วดึงกีต้าร์มาที่ตัวผมหลังจากที่
 
ยื่นให้เธอไม่รับไว้
 
          "รู้มั๊ยว่าเราเจอกันครั้งแรกตอนไหน" เธอถามผมพร้อมกับจ้องมาที่หน้าของผมอย่างตั้งใจฟังคำตอบของคำถาม
 
           "....เมื่อเช้าไง  คุณลืมไปแล้วหรอ" ผมยิ้มแล้วตอบกลับไป
 
          "ช่างเถอะ คุณเล่นกีต้าร์เป็นหรอ"
 
          "ผมลืมเพลงไปหมดแล้วละแต่มีเพลงหนึ่งที่ผมเล่นอย่างประจำเลยละ"พูดจบผมก็เล่นเพลง แค่คุณ ขึ้นมา
 
          ผมเล่นไปได้ครึ่งเพลงเธอเดินจากตรงนั้น ตรงไปเข้าห้องน้ำ เธอคงจะอาบน้ำละมั้ง
 
          ฉันปิดประตูห้องน้ำ เดินมายังอ่างล้างหน้า ฉันยืนมองตัวเองในกระจกหูฉันยังได้ยินเพลงที่เขาเล่นให้ฟัง
 
แต่ที่ฉันได้ยินไม่่ใช่เพลงที่ไซเอน กำลังเล่นอยู่ตอนนี้แต่เป็นบทเพลงเสียงของบอย เมื่อ 8 ปีก่อน น้ำใสๆกำลัง
 
ไหลออกมาจากตา บอยตอนนี้นายคือ ไซเอนใช่มั๊ย หรือไม่ใช่แล้วนายอยู่ไหน ฉันยืนร้องไห้อยู่หน้ากระจกบาน
 
ใหญ่ในห้องน้ำ
 
          "เสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำอาบน้ำแล้วเปลี่ยนซะละ ผมจะไปแล้ว" ผมตะโกนบอกเธอที่อยู่ในห้องน้ำ หลังจากที่
 
ทิ้งบางอย่างไว้ ตรงโต๊ะรับแขกหน้าทีวี
 
          "ลาก่อนนะ คนดี"