God Problem : หมายถึงรัก
เขียนโดย 
ก่อนหวาน
วันที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2556 เวลา 11.08 น.
แก้ไขเมื่อ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 02.13 น. โดย เจ้าของนิยาย
20) ตัวตนจริง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ไซเอน คุณเป็นอะไรค่ะ” เคธี่ตกใจหลังจานเห็นไซเอน ทรุดลงไปแล้วมีเลือดไหลออกจากตา เป็นสาย
“ผมไม่เป็นไร” ไซเอน สลบลงในอ้อมแขนของเคธี่
“เรียกหมอประจำตัวไซเอน ด่วนเลย” เคธี่ตะโกนขึ้น ก่อนที่บอดี้การ์ดจะเข้ามาในห้องทำงานแล้วพยุงร่างของบอย ออกไป
ฉันกำลังเดินอยู่ตรงท่าเรือหลังจากที่บอดี้การ์ดของเขาพาฉันมาส่งที่นี่ ฉันรู้สึกหิวจังเลย หิวอีกแล้วววละสิ
นี่ก้อเย็นมากแล้ว หาอะไรทานหน่อยดีกว่า ฉันเดินไปเจอร้านอาหารร้านหนึ่ง เซงชะมัดมีแต่กระเป๋าเงินแต่ไม่ได้
พกโทรศัพท์ติดตัวมาคงจะลืมไว้ในรถแหงเลย!! ฉันหาทำเลเหมาะๆในการนั่งจิบชา และเตรียมตัวเปิดท้องรับ
อาหารที่พึ่งสั่งออกไป ฉันมองออกไปทางกระจกบานใหญ่ของร้านนั้น เห็นกลุ่มคนรีบวิ่ง เพื่อขึ้นเรือ แต่ฉันจำชุด
ของทุกเขาเหล่านั้นได้ สูตรสีดำ เขาคนนั้นรีบไปไหนนะ แต่ไม่ไช่เรื่องของเราหรอก
“น้ำค้างมาทำอะไรที่นี่” เสียงใหญ่ๆของชายคนหนึ่งทักขึ้น
“ป๊อดดดด ฉันดีใจจังที่เจอนาย มีเหตุสุดวิสัยนะ เลยมาอยู่ที่นี่ แล้วนายละ”
“ฉันมารอคนๆนึงนะ แต่หิวเลยมากินข้าวก่อน ที่ตรงนี้ว่างมั๊ย” ป๊อดเอ่ยขึ้นแล้วชี้ไปที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ
“ถ้าบอกไม่ว่างนายก็จะนั่งใช่ไหมละ”
“อาหารที่สั่งมาแล้วค่ะ” พนักงานผู้หญิงเดินมาแล้ว วางชามที่ใส่ต้มยำอะไรสักอย่างลงบนโต๊ะ แล้วก็ตาม
ด้วย ส้มตำ คอหมูย่าง ลาบ ข้าวเหนียวอีก 2 ห่อใหญ่
“สั่งมาเผื่อเราด้วยน่ารักจัง ฮ่าๆๆ” ป๊อดหัวเราะออกมาหลังจากทำเนียนนั่งลงตรงข้ามกับเธอ
ทันใดนั้นเพลงของร้านอาหารของร้านก็ดังขึ้นเบาๆ “รู้มั๊ยว่าเราเจอกันครั้งแรกตอนไหน” เพลงนี้นี่มัน ฉัน
รีบหันมองที่มาของเสียง เพลงที่บอยเล่นให้เราฟังนี่นา ฉันเกือบลืม
“วันนี้ฉันไปเจอคนที่คล้ายกับบอยมาด้วย” น้ำค้างเอ่ยขึ้น
“เพื่อนเรามีคนคล้ายด้วยหรอ มันออกจะเพี้ยนๆนะ ยิ่งพักหลังๆแปลกๆเลยละ” ป๊อดพูดขึ้นขณะหยิบข้าวเหนียวมาปั้น
“ก็ใช่นะสิ ฉันสงสัยมากเลย ดวงตา 2 ข้างของเขานะ ดูเศร้ามากๆเย็นชา จนฉันไม่กล้าสบตาเลยละ”
“แล้วเขาเป็นใครละ”
ณ เกาะ
“เร็วๆทางนี้ครับ หมอ” หมอคนหนึ่งรีบเดินขึ้นมาบนห้องนอนของไซเอน
“อาการเป็นยังไงบ้างค่ะ” เคธี่ถามขึ้นหลังจากที่หมอตรวจอะไรต่างๆ
“ต้องรีบพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย เพราะเครื่องมือของผมไม่..”
“ผมไม่เป็นไรครับ หมอ” ไซเอน จับแขนของหมอคนนั้น แล้วดันตัวขึ้นจากเตียงดึงสายน้ำเกลือออก
“คุณจะไปไหนค่ะ” เคธี่ถามไซเอน
“ผมมีนัดสำคัญ” ไซเอนลุกขึ้นมาใส่เสื้อคลุมสีดำ แล้วใส่แวนตาสีดำ เตรียมเดินออกจากห้อง
“ผมจะบอกคุณว่า คุณจะไปไหนไม่ได้ ไม่งั้นคุณจะเป็นอันตรายได้นะ” หมอคนนั้นพูดขึ้น
“ไซเอน รักษาตัวก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปหาคนๆนั้นเอง” เคธี่พูดขึ้นหลังจากวิ่งเข้าไปกอดตัวผมจากด้านหลัง
“เตรียมเรืออีก 5 นาที” ไซเอนสั่งกับลูกน้องของเขาโดยไม่สนใจ เคธี่และหมอที่ห้ามเอาไว้
“ฉันไม่ให้คุณไป ไม่งั้นฉันจะฆ่าคุณจริงๆด้วย” เคธี่หยิบปืนขึ้นมาที่ขโมยจากตัวของไซเอน
“ผมไม่กลัวความตาย” ไซเอนพูดขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันมา
“ไซเอน!!.” เสียงของเคธี่ตะโกนเรียกชื่อผมซ้ำๆ ไล่หลังผมมา
“งั้น ฉันจะไปกับคุณด้วย” เคธี่เดินตามไซเอนมาแล้วลงไปที่เรือ
ณ กระบี่
“เราเตรียมพร้อมจับกุมนายไซเอนได้แล้ว ซุ่มดักรอตรงนี้ให้ดี” ป๊อดสั่งการผ่านวิทยุสื่อสาร
“ทำไมต้องทำกันขนาดนี้เลยหรอ” น้ำค้างพูดขึ้น
“ฉันบอกให้เธอไปรอที่ร้านไง ตรงนี้มันอันตราย ถ้าเกิดมีการยิงกันขึ้นมาจะเป็นอันตรายนะ” ป๊อดพูดขึ้น
“เป้าหมายมาแล้วครับ” ตำรวจนายหนึ่งรายงานมาจากท่าเรือ
ป๊อดหรี่เสียงวิทบุสื่อสารนั้นแล้วเดินออกไปยังท่าเรือ เพื่อไปพบกับไซเอน
“ว่าไงบอย รู้สึกดูรวยขึ้นนะนายว่าไหม” เคธี่เดินออกมา แทนที่จะเป็นบอย
“คุณเป็นใคร” เคธี่ถามขึ้น
“ผมมารอบอยเพื่อนผม” เคธี่เดินกลับเข้าไปในเรือ
“เตรียมตัว..... เตรียมตัว....” ป๊อดสั่งการในวิทยุแล้วไม่มีเสียงตอบกลับมา ป๊อดหันไปมองรอบๆ ไม่มี
ตำรวจคนไหนที่ซ่อนตัวเลยซักคน พวกเขาหายไปไหน
“ว่าไงเพื่อนป๊อด ฉันมีอะไรจะบอกนาย” “ไซเอน นายถูกจับกุมแล้ว เชิญตัวไปโรงพักด้วย” ป๊อดยกปืนขึ้นมาจ่อไปที่ไซเอน
ปุช!!! ปุช!!! เสียงปืนเก็บเสียงดังขึ้น ร่างของป๊อดล้มลงโชกไปด้วยเลือด
“ฉันดีใจที่มีเพื่อนอย่างนาย ไปรอฉันก่อนนะ แล้วเราจะได้ไปดื่มกันบนสวรรค์” บอยก้าวออกมาจากเรือ
แล้วยืนมองป๊อดทุรนทุราย แต่กลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น
“ฉัน ก็ ดีใจ ในเมื่อก่อ...น” ป๊อดสิ้นใจลง
เคธี่เดินออกมาจากในเรือ ในมือของเธอถึอปืนพกเก็บเสียงอยู่ด้วย
“จัดการกับศพ ส่งตัวไปยังสถานที่ ที่เขามา เราจะจัดงานศพให้เขาอย่างสมเกียรติ” ไซเอนพูดขึ้นหลัง
จากเห็นเคธี่เดินมาจากข้างหลัง
น้ำตาของผมไหลออกมาอีกแล้วเป็นเพราะอะไรกัน แต่ไม่ไช่น้ำใสๆเหมือนน้ำตาคนทั่วไปแต่คราวนี้เป็น
เลือด บอยเช็ดเลือดที่เปื้อนหน้าออก บอยเดินกำลังจะเข้าไปในเรือ ร่างของผมก็ล้มลงอีกครั้ง
หวอ !! หวอ!!! เสียงรถพยาบาล ดังขึ้นแล้วรีบมารับตัวไซเอน
“เกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ” น้ำค้างถามกับคนที่มุงดูอยู่
“ไม่รู้เหมือนกัน” ชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้น
น้ำค้างชะเง้อคอ เขย่งๆ มองดูคนที่นอนอยู่บนเตียงรถเข็น ชุดคลุมนั้น ฉันเคยเห็นที่ไหนซักแห่งนะ
ณ สถานี ตำรวจ
………..“ฉันไซเอน ไทม์ ขอมอบตัวค่ะ”...............
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
