God Problem : หมายถึงรัก

          "เธอไม่ใช่ไซเอน ไทม์ เขาเป็นผู้ชาย" ตำรวจคนนั้นตอบกลับไปหลังจากมองดูอาวุธที่เธอวางลงบนโต๊ะจนหมด

          "ฉันเป็นคนฆ่าเจ้าหน้าที่ สังสรรค์ ศพอยู่ท้ายรถของฉัน" เธอไม่สนใจในสิ่งที่ผู้กำกับพูด ผู้กำกับจึงสั่งให้รวบตัวเคธี่เอาไว้

           "แต่ฉันขออย่างหนึ่งก่อนจะเข้าคุกนี้"

          "ว่ามา"

          "ฉันขอใช้โทรศัพท์ก่อนได้ไหม"

ณ โรงพยาบาล

          "เคธี่อยู่ไหนไม่มีใครเห็นเธอเลยหรอ" ผมถามบอดี้การ์ดของผม ซึ่งยืนอยู่ขนาบข้างผม สิ่งที่ผมได้ยิน

ตอบกลับมาคือความเงียบของพวกเขาเหล่านั้น ผมลุกขึ้นจากรถเข็นทันที ผมหวังว่าเธอคงไม่ทำอะไรโง่ๆลงไปนะ

          "ฉันรักคุณนะ บอย...."คำพูดสุดท้ายที่เคธี่ทิ้งไว้ให้ผมผ่านโทรศัพท์  ผมไม่ทันได้ถามเธอว่าเธออยู่ไหน

สายก้อถูกวางลงไปแล้ว

           แค่เพียงประโยคหนึ่งซึ่งผมไม่ได้ยินคำๆนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ถ้าเธอไม่วางสายไปเสียก่อนผมก็อยาก

จะบอกประโยคหนึ่งกับเธอเหมือนกัน ผมรักคุณไม่ได้ เพราะผมเจอคุณช้าไป แต่คุณยังคงเป็นครสำคัญสำหรับผมตลอดไป ขอบคุณนะ เคธี่

          ผมออกจากโรงพยาบาลมาผมไปเยี่ยมเธอครั้งสุดท้ายก่อนวันที่เธอจะถูกนำตัวดำเนินคดีที่กรุงเทพ เรา 2

คนทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน ผมยืนมองดูเธอค่อยๆเดินไปที่รถส่งตัว นั่นคือวินาทีสุดท้ายที่ผมเห็นเธอเดินจากผมไป

          "กรุงเทพหนึ่งใบค่ะ" น้ำค้างพูดกับพนักงานขายตั๋ว ซึ่งเธอกำลังเดินทางกลับกรุงเทพ

          "รถในวันนี้หมดแล้วค่ะ ต้องรอวันพรุ่งนี้นะค่ะ" ฉันแทบบ้าเมื่อได้ยินคำนี้ แล้วฉันจะนอนไหนเนี่ย เงิน

ติดตัวเหลือนิดเดียวเอง โทรยืมเงินป๊อดดีกว่า เขาคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง

          "อีก  4 ชม. จะหมดวันนี้แล้ว ผมจะได้คำตอบจากคุณรึยังนะ น้ำค้าง" เสียงพูดผ่านไมค์ในขนส่ง ฉันมอง

ไปรอบๆน้ำค้างชื่อฉันนี่นา

          "แต่งงานกับผมนะ"ทุกคนในขนส่งต่างพูดกันใหญ่ แล้วยิ้มเมื่อได้ยินคำนี้

          "เธอเป็นใครนะ" "ดูโรแมนติคจังเลย ขอแต่งงานที่นี่" เสียงผู้คนต่างพูดกัน

          "ผู้หญิงที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน กระโปรงสีขาว ได้ยินแล้วติดต่อประชาสัมพันธุ์ด้วยนะครับ

ผมรอคำตอบจากคุณอยู่" สิ้นเสียงนั้นทุกคนที่นี่มองฉันเป็นสายตาเดียว ฉันอายจัง!!

          "นี่คุณเป็นใคร คุณยุ่งกับชีวิตฉันเกินไปแล้วนะ "หลังจากที่เธอเดินมาที่ปรัชาสัมพันธุ์ ผมดึงตัวเธอออกมา

คุยข้างนอก ทุกๆคนมองเราสองคนตลอดทาง

          ผมขับรถพาเธอมายังโรงแรมที่หนึ่งไม่ไกลจากท่าเรือตรงนั้น

          "คืนนี้พักที่นี่ซะ พรุ่งนี้คุณค่อยกลับ ผมรู้คำตอบคุณอยู่แล้วละ ว่ายังไงคุณก็ไม่แต่งงานกับผม" ผมพูดขึ้น

หลังจากพาเธอมาข้างในห้อง ซึ่งห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของผมเอง เพราะว่าโรงแรมที่นี่เป็นของผม

           "ทำไมคุณต้องมาทำดีกับฉันด้วยนะ" ผมเดินไปหยิบกีต้าร์มาซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆกันกับทีวีในห้องนั้น ขณะที่

เธอกำลังพูด

          "คุณอยากเล่นกีต้าร์เป็นไม่ใช่หรอ" ผมพูดขึ้นแล้วยื่นกีต้าร์ให้เธอ

          "บอย นายคือบอยใช่ไหม" เธอสบตากลับผม แต่คราวนี้เธอแตกต่างออกไปแววตาของเธอไม่กลัวนัยต์ตา

ของผมเลย

          "เขาคนนั้นชื่อบอย อย่างนั้นหรอ ชื่อเขาโหลมาก" ผมยิ้มตอบกลับไป แล้วดึงกีต้าร์มาที่ตัวผมหลังจากที่

ยื่นให้เธอไม่รับไว้

          "รู้มั๊ยว่าเราเจอกันครั้งแรกตอนไหน" เธอถามผมพร้อมกับจ้องมาที่หน้าของผมอย่างตั้งใจฟังคำตอบของคำถาม

           "....เมื่อเช้าไง  คุณลืมไปแล้วหรอ" ผมยิ้มแล้วตอบกลับไป

          "ช่างเถอะ คุณเล่นกีต้าร์เป็นหรอ"

          "ผมลืมเพลงไปหมดแล้วละแต่มีเพลงหนึ่งที่ผมเล่นอย่างประจำเลยละ"พูดจบผมก็เล่นเพลง แค่คุณ ขึ้นมา

          ผมเล่นไปได้ครึ่งเพลงเธอเดินจากตรงนั้น ตรงไปเข้าห้องน้ำ เธอคงจะอาบน้ำละมั้ง

          ฉันปิดประตูห้องน้ำ เดินมายังอ่างล้างหน้า ฉันยืนมองตัวเองในกระจกหูฉันยังได้ยินเพลงที่เขาเล่นให้ฟัง

แต่ที่ฉันได้ยินไม่่ใช่เพลงที่ไซเอน กำลังเล่นอยู่ตอนนี้แต่เป็นบทเพลงเสียงของบอย เมื่อ 8 ปีก่อน น้ำใสๆกำลัง

ไหลออกมาจากตา บอยตอนนี้นายคือ ไซเอนใช่มั๊ย หรือไม่ใช่แล้วนายอยู่ไหน ฉันยืนร้องไห้อยู่หน้ากระจกบาน

ใหญ่ในห้องน้ำ

          "เสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำอาบน้ำแล้วเปลี่ยนซะละ ผมจะไปแล้ว" ผมตะโกนบอกเธอที่อยู่ในห้องน้ำ หลังจากที่

ทิ้งบางอย่างไว้ ตรงโต๊ะรับแขกหน้าทีวี

          "ลาก่อนนะ คนดี"