God Problem : หมายถึงรัก
เขียนโดย 
ก่อนหวาน
วันที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2556 เวลา 11.08 น.
แก้ไขเมื่อ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 02.13 น. โดย เจ้าของนิยาย
19) ยังจำวันเหล่านั้นได้รึเปล่า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ผมชื่อไซเอน ไทม์ เราจะแต่งงานกันพรุ่งนี้” เสียงลมหายใจของผมเริ่มเบาลง
“บอย.... นี่นาย” เธอมองตาผมจนลืมรู้สึกถึงความเย็นชาของสายตา
“ผมไม่ใช่บอย ผมชื่อ ไซเอน...ไซเอน ไทม์”
“ไม่ใช่ นายคือบอย สว่าง ไอคนบ้า...” เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เรา ทานอาหารด้วยกัน วิ่งออกไปยัง
ชายหาด ผมเดินตามเธอออกไป
ฉันจำที่นี่ได้.... ชายหาดที่ทอดตัวยาวตามทะเล แต่ไม่กว้างมากนัก ฉันมองลงไปพี่พื้นทรายชายหาดที่
ฉันเหยียบ ทรายขาวละเอียด ฉันมองไปทางด้านซ้ายของฉัน ฉันยังจำก้อนหินนั้นได้อย่างไม่ลืม ภาพเหตุการ์ณวัน
นั้นเหมือนพึ่งเกิดเมื่อวาน ฉันหันหน้ากลับไปยังที่ ที่เธอวิ่งออกมา ไซเอน ยืนอยู่ตรงนั้น
“เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความฝันใช่มั๊ย” เธอตะโกนออกไป “ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ฉันกำลังจะไปไหน นายเป็น
ใคร” เธอร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้น ผมค่อยๆเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ
“ทะเลถ้าเรามองด้วยสายตาอย่างเดียวทะเลก็จะสวยได้เพียงแค่นั้น เธอลองหลับตาสิ...ได้ยินเสียงคลื่น
กระทบกับโขดหินนี่รึเปล่า คลื่นกระแทกเข้ากับชายหาดรึเปล่า เธอลองหายใจเข้าปอดแบบสุดๆเลย เธอจะได้กลิ่น
ของทะเลที่เป็นเอกลักษณ์ในตัวของมันเอง” ผมหยุดหายใจเข้าแผ่วเบา”มีคน... บอกกับผมว่า เขาคนนั้นรักคุณ
เขาสัญญากับ...คุณ เอาไว้ว่า. เขาจะสร้างบ้านนี้แล้วอยู่กับคุณ เขากับคุณจะ แต่...ง งาน กัน” ทำไมตอนผมพูด
น้ำตาถึงไหลออกมานะ ทั้งๆที่ผมไม่รู้สึกอะไรเลย ผมยังคงมองหน้าที่เปียกโชคไปด้วยน้ำตา
“แล้วเขาคนนั้นก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยใช่มั๊ย” เธอตอบกลับมาพร้อมกับเงยหน้ามองมาที่หน้าของผม ผม
พยายามๆเลี่ยงสายตากับเธอ
“ผมชื่อไซเอน ไทม์ ไม่ใช่เขาคนนั้น” ผมค่อยๆตอบกลับไป
“ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ ถ้าคุณอยากจะให้ฉันแต่งกับคุณ ฉันจะฆ่าตัวตาย ตรงนี้” เธอพูดจบก็ชักปืนออก
มา นั่นก็คือปืนที่ผมซ่อนเอาไว้ใต้หมอน ที่ห้องนอนของผม ผมมองเธอแล้วพูดกับเธอว่า
“ช่วงบ่าย ลูกน้องของผมจะกลับมา ผมจะบอกลูกน้องผมให้ส่งคุณกลับไปที่บ้าน ผมจะให้เวลาคุณคิด ถ้า
คุณอยากแต่งงานกับตัวแทนของคนที่ชื่อบอย ผมจะรอรวันที่คุณกลับมา” ผมเดินกลับไปที่บ้าน
ณ สถานีตำรวจ
“ผมเจอเบาะแสคนร้ายแล้วครับ เขาน่าจะอายุประมาณ 25-30 ปี สูงประมาณ 170 ซม. ผิว
สีแทน และถนัดขวาครับ” ป๊อดรายงานกับผู้กำกับ
“เรื่องนั้นเรารู้ทั้งโรงพักแล้ว เราแค่ขาดที่อยู่ของเขาเท่านั้น ภารกิจของคุณไม่ใช่สืบประวัติ
ของเขา แต่ค้นหาตัวเขาแล้วจับมาดำเนินคดีตามกฏหมายแค่นั้นเอง” ป๊อดหน้าถอดสีนิดหน่อยกับคำตอบกลับของผู้กำกับ
“ครับ” ป๊อดเดินออกไปแล้วปิดประตูเสียงดัง ปัง!!
“เพื่อนคืนนี้ฉันมีอะไรจะบอกนาย นายว่างไหม มายืนรอฉันที่ท่าเรือ ตอน 2 ทุ่ม” โทรศัพท์
ของบอยซึ่งโทรมาหลังจากที่ป๊อดอารมณ์เสียอย่างรุนแรงเรื่องก่อนหน้านี้
“ได้เลย ฉันก็จะปรึกษาเรื่องของ ไซเอนด้วยเหมือนกัน” ป๊อดตอบกลับไป
ณ เกาะ
“เธอเป็นใครกัน?” เคธี่เดินทางกลับมาที่บ้านของไซเอน แล้วเห็นน้ำค้างนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้านั่งหน้าบ้าน
“เธอเป็นแขกของผม” ไซเอน พูดขึ้นตัดบท
“คุณเอาคนนอกเข้ามาจะเป็นอันตรายต่อคุณนะค่ะ” เคธี่ดึงผมออกจากตรงนั้น พูดขึ้น
“คุณเหนื่อยมามากแล้วขึ้นไปอาบน้ำก่อนไป อีกซักพักเธอก็จะไปแล้ว” ผมหอมแก้มเคธี่ 2 ที
“คุณยังไม่ตอบคำ...” เคธี่พูดยังไม่จบก็ต้องเดินกลับเข้าไปในบ้าน “ได้ ฉันไปอาบน้ำก่อน”...
“คุณกลับไปได้แล้ว จำคำพูดที่ผมพูดก่อนหน้านี้เอาไว้นะ ผมจะรอคุณกลับมา” ผมพูดกับน้ำค้างจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
ผมเฝ้ามองเรือที่พาตัวเธอค่อยๆเคลื่อนตัวออกห่างจากเกาะมากขึ้นเรื่อยๆ จากห้องนอนของผม ผมหวังว่าคุณจะกลับมานะ
“เย็นนี้ฉันจะทำกับข้าวให้คุณกินเองนะ แม่บ้านลาหยุดนะค่ะ” เคธี่พูดขึ้น
“ดีเลย ทำเผื่ออีกจานด้วย คืนนี้เราจะมีแขก”
“ใครหรอค่ะ”
.........“คนที่จะจับตัวผม เข้าตารางยังไงละ”.........
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
