God Problem : หมายถึงรัก

 
          “เรากลับกันได้แล้วละ ไม่ต้องตามเขาอีกต่อไปแล้ว” ผมพูดขึ้นหลังจากลากับป๊อดตรงหน้าลิฟต์
         
          “ครับ เราเตรียมรถเรียบร้อยแล้วครับ”
 
ระหว่างทางกลับผมกำลังคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้เกี่ยวกับเรื่องที่ป๊อดพูดเล็กน้อย
 
          “เขาเป็นใคร” ผมถามป๊อด
         
 
          “กุก็ไม่รู้เหมือนกันวะ แต่ตามรายงานบอกว่า เขาเป็นมาเฟียที่อยู่ในจังหวัดนี้ คุมทั้งแหล่งสถานบันเทิง
 
บ่อนการพนัน โต๊ะบอล แล้วมีลูกน้องเป็นร้อยๆคนเลย ทางการต้องการสืบเลยให้กุมาสืบนี่ไง มึงไม่เคยได้ยินชื่อ
 
เลยหรอ” ผมยิ้มออกมาอย่างแยบยล
 
          “ไม่รู้ดิ กุสืบทอดกิจการส่งออกปลาจากพ่ออย่างเดียวเลย แล้วสืบไปถึงไหนบ้างแล้ว” ป๊อดมองหน้าผมผ่านแว่นตาสีดำ
 
          “ขอโทษนะเว้ยเพื่อน แต่มีคำๆหนึ่งซึ่งกุก็รับฟังมาอีกที รู้น้อยไว้ดีที่สุด” ผมมองใบหน้าของป๊อดและแวว
 
ตาดูท่าทางจะเอาจริง ผมยิ้มตอบกลับไป
 
          “เออ กุเข้าใจเว้ย ถ้ามีข่าวสารมาจะมารายงานท่านคนแรกเลยครับ คุณนักสืบ” ผมตอบกลับไปแล้วเดินไป
 
ส่งที่หน้าลิฟต์ของโรงแรมนั้น
 
          ผมกลับมาถึงห้องนอนของผม ผมเห็นเคธี่นอนหลับคาโซฟาในห้องของผม ผมหยิบผ้าห่มจากบนเตียงมา
 
ห่มให้เธอแล้วเฝ้าดูเธอหลับ เธอดูน่ารักกว่าที่ผมคิดเยอะ ผมลุกขึ้นแล้วมองไปที่นาฬิกา เกือบตี 4 แล้ว
 
            “กลับซะสว่างเลยนะค่ะ” เธอตื่นขึ้นแล้วดันตัวขึ้นมานั่งที่โซฟา ผมยิ้มออกมาแล้วลูบผมของเธอ
 
          “ถ้าง่วงบนเตียงก็ว่างนะ ไม่ต้องนอนที่โซฟาก็ได้มันไม่นิ่มเท่าเตียงหรอก”
 
          “ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ดูแลสุขภาพของคุณเองดีกว่านะค่ะ เพราะคุณคือคนสำคัญเพียงคนเดียวที่ยังอยู่บน
 
โลกใบนี้ ตลอด5ปีที่ฉันเป็นของคุณมา ฉันพยายามมองตาของคุณโดนไม่ผ่านแว่นตาสีดำนี้แต่ฉันไม่สามารถสู้
 
สายตาของคุณได้ ซึ่งมันแตกต่างออกไปจากครั้งแรกที่เราเจอกัน” เธอจ้องมาตาของผมผ่านแว่นสีดำสนิทนั้นอย่าง
 
ที่เธอทำเป็นประจำ
 
          “ขอบคุณที่เป็นห่วงผมนะ คุณคือคนเดียวที่ผมไว้ใจที่สุดเหมือนกัน คุณคือคนเดียวที่อยู่เคียงข้างผมมา
 
ตลอด หลังจากที่พ่อของผมตาย ผมต้องขอบคุณ คุณมากกว่าที่คอยช่วยผม เป็นกำลังใจให้ผมจนผมสร้างตัวขึ้นมาได้จนถึงทุกวันนี้”
 
          “ฉันว่าตอนนี้คุณก็มีเงินใช้ตลอดทั้งชีวิตและชั่วลูกชั่วหลานแล้ว ฉันอยากให้คุณวางมือในเรื่องนี้ เพราะจะ
 
ไม่ปลอดภัยสำหรับตัวคุณ” เธอนำมือมาจับที่ใบหน้าของผมทั้งสองข้าง
 
          “ผมจะวางมือไม่ได้ จนกว่าผมจะเห็นหน้าคนที่ฆ่าพ่อของผม ซึ่งตอนนี้ผมใกล้จะรู้ตัวแล้วว่าเป็นใคร”
 
          “คุณรู้มั๊ยฉันสามารถมองตาของคุณได้ตอนไหน” เธอเปลี่ยนเรื่องแล้วจ้องหน้าผมขณะที่มือทั้งสองข้าง
 
ของเธอยังไม่ปล่อยจากใบหน้าของผม
 
          “ตอนไหนละ” ผมถอดแว่นออกแล้วหลับตา พร้อมกับเอามือทั้งสองข้างค่อยๆแตะที่ใบหน้าของเธอ
 
          เธอหลับตาลงแล้วจูบผม ผมรู้สึกถึงไออุ่นจากริมฝีปากของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจูบผู้หญิงแล้วผมรับรู้ถึง
 
ไออุ่นจากริมฝีปากของผู้หญิง ถ้าผมไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ผมคงรับความรู้สึกมันได้มากกว่านั้น และสามารถส่งต่อ
 
ความรู้สึกผ่านริมฝีปากของผมเป็นแน่
 
 
 
 
 ณ กรุงเทพมหานคร
 
          “เธอขับรถออกมาจากบ้านแล้ว” เสียงผู้ชายคนเดิมที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับรถตู้สำดำติดฟิล์มดำมืดจน
 
มองไม่เห็นข้างในกล่าวขึ้น พร้อมกับ ประตูรถได้เปิดออก ผู้ชาย 3 คน วิ่งออกไปแล้วเดินเข้าไปคุยกับเธอ
 
          “ขอโทษครับ” หนึ่งในผู้ชายคนนั้นเคาะกระจกรถของเธอ เธอเปิดกระจกลง
 
          “มีอะไรหรอค่ะ” เธอตอบกลับไป
 
          “พอดีผมหลงทางนะครับ” พูดจบชายคนนั้นก็ควักปืนออกมาจากกระเป๋าภายในเสื้อคลุมสีดำนั้น ชี้มาที่เธอ
 
          “ช่วยมากับผมหน่อยนะ รับรองพวกเราไม่ทำอะไรคุณ” เธอตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรก
 
ที่เธอเห็นปืน แต่เป็นครั้งแรกที่เธอโดนปืนจ่อมาที่เธอ
 
          “เอาเงินไปให้หมดเลยนะ แต่อย่าทำอะไรฉันเลย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัวและสั่น มือเธอเริ่มสั่น
 
          “มีใครบางคนต้องการพบคุณ ช่วยมากับเรา” เธอตัดสินใจเปิดประตูแล้วเดินตามคนกลุ่มนั้นไป แล้วรถตู้คัน
 
สีดำก็จากไป หลังจากที่พวกเขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อย
 
          “เราได้ตัวแล้วครับท่าน” ผู้ชายคนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับโทรศัพท์  น้ำค้างนั่งอยู่เบาะตรงกลางโดยมีชาย
 
สองคนใส่สูตรสีดำนั่งประกบทั้งสองข้าง “นำตัวมาที่เกาะได้เลย”เสียงของผมแทรกออกมาทางโทรศัพท์
 
 
     ณ  สถานีตำรวจ จ. กระบี่
 
          “ผมนายสังสรรค์ แพรสุพัตร รับหน้าที่มาสืบเรื่องของ นายไซเอน ไทม์ครับ” ป๊อดรายงานตัวกับผู้กำกับ สน. นั้น
 
         “ผมได้รับเรื่องนี้มาแล้ว ทางเรายินดีและพร้อมให้ความร่วมมือด้านกำลังตำรวจและด้านต่างๆทุกอย่าง เอ่อ
 
อ ยกเว้น เรื่องเงินนะ” ป๊อดเกือบหลุดหัวเราะออกมาเนื่องจากคำพูดสุดท้ายของเขา
 
          “เรากำลังประชุมกันเรื่องนี้อยู่พอดีเลย คุณสนใจจะเข้าร่วมมั๊ย” ป๊อดยิ้มขึ้น
 
ในห้องประชุม
 
          “เราไม่มีแม้แต่รูปของนายไซเอนเลยแม้แต่ใบเดียว มีแต่รูปกล้องวงจรปิดเพียงไม่กี่วินาทีตามถนน
 
ทางหลวง แต่เขาปิดบังใบหน้าอย่างมิดชิด พร้อมกับลูกน้องของเขาด้วย” ตำรวจนายหนึ่งพูดขึ้น หลังจากเราประชุมกันได้ซักพัก
 
          “ถึงแม้เขาจะไม่ได้ฆ่าคนหรือก่ออาชญากรรมเลย หลังจากที่เขาปรากฏตัวขึ้นเมื่อ 5 ปีก่อน อย่างลึกลับ”
 
          “แล้วประวัติของเขาละครับ” ป๊อดถามขึ้น ทุกคนในห้องต่างส่ายหน้า
 
          “เขาเป็นบุคคลปริศนาที่ออกมาจากเงามืดแล้วกลับเข้าไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีใครจับตัวเขาได้ หรือแม้คดี
 
ที่เป็นข่าวฉาวทั้งประเทศทำวงการตำรวจของเราอับอายที่สุด”
 
          “เมื่อ 4 ปีก่อนกลุ่มคนใส่ชุดสูตรสีดำ ได้ทำการกวาดล้าง ผู้มีอิทธิพลในจังหวัดนี้จนหมดไม่เหลือซักคน
 
เหลือแต่เพียงผู้หญิง แล้วก็เด็กตัวเล็ก เราสันนิษฐานว่าอาจจะเป็นกลุ่มของไซเอน”
 
          “แล้วหลักฐานที่เกิดเหตุเราได้อะไรมาบ้าง” ป๊อดถามขึ้นอีกครั้งหลังจากรับฟังเรื่องมั้งหมด
 
          “หายสาบสูญ คราบเขม่าปืนในที่เกิดเหตุหรือแม้กระทั่งปลอกกระสุน และกระสุนภายในตัวผู้ตายไม่มี
 
เหลือ กล้องวงจรปิดภายในรอบๆที่เกิดเหตุโดนเผาทิ้งและวงจรโดนทำลาย ทุกอย่างอย่างที่บอก เขาออกมาจาก
 
ความมืดแล้วกลับเข้าไปอย่างไร้ร่องรอย” สิ่งที่ตำรวจนายนั้นพูดทำเอาบรรยากาศภายในห้องเย็นขึ้นไม่รู้ตัว ทำเอาป๊อดขนลุกนิดๆ
 
          “ไซเอน ไทม์ ผมคิดว่าน่าจะเป็นชาวต่างชาติ ตรวจสอบชาวต่างชาติที่เข้าประเทศรึยัง” ป๊อดพูดขึ้น
 
          “เราตรวจสอบแล้วแต่ไม่พบเบาะแส หรือชื่อที่คล้ายคลึงกันเลย พวกเราคิดว่าน่าจะเป็นนามแฝงของเขา”
 
          “ผมขอดูบันทึกกล้องวงจรปิดที่จับภาพเอาไว้ได้ไหม” ป๊อดพูดขึ้น แล้วก็มีคนๆหนึ่งยืนขึ้นแล้วชี้เป็นทางให้ตามเขาไป
 
          “เราดูกันมาจนเทปจะละลายแล้ว แต่เราไม่พบเบาะแสชี้ตัวมันได้เลย” หลังจากที่เรารัเพลย์วิดีโอทั้งหมดหลายรอบ
 
          “จะเป็นอะไรมั๊ยถ้าผมจะนำมันไปศึกษาที่ห้องพักของผมเป็นการส่วนตัว” ป๊อดมองหน้าตำรวจนายนั้น
 
          “เราจะทำก๊อปปี้ให้” ตำรวจนายนั้นพยักหน้าให้กับป๊อดแล้วตบบ่าเขา 3 ที
 
………“ผมจะจับกุมไซเอน มาดำเนินคดีตามกฎหมายให้ได้ครับ”........