God Problem : หมายถึงรัก
เขียนโดย 
ก่อนหวาน
วันที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2556 เวลา 11.08 น.
แก้ไขเมื่อ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 02.13 น. โดย เจ้าของนิยาย
16) ไซเอน ไทม์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"รายงานเรื่องนี้ต่อบอสด้วย เราพบตัวเธอแล้ว" ผู้ชายใส่ชุดสูตรสีดำคุยโทรศัพท์อยู่ที่มุมเสาไฟต้นหนึ่ง
บริเวณหน้าบ้านของ อภิญญา เบญจวรรณ หรือ น้ำค้าง
ณ บ้านป๊อด
"พ่อครับวันนี้แม่ทำข้าวหมกไก่ที่พ่อชอบให้กินด้วย" เด็กชายคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากเห็นพ่อของเขากลับมา
"ว่าไงลูกพ่อ โรงเรียนเป็นไงบ้าง ไหนมาให้พ่อดูสิมีใครรังแกลูกรึเปล่า" ป๊อดอุ้มลูกของตนเองหลังจาก
ถอดรองเท้าเสร็จแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
"ทำไมวันนี้กลับเร็วจังค่ะ ฉันยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลย" พลอยตะโกนออกมาจากห้องครัว
"นั่งดูสัตว์ในทีวีไปก่อนนะลูก" ป๊อดวางลูกของตนเองที่โซฟาหน้าทีวีซึ่งกำลังเปิด รายการ ส่องสัตว์ อยู่
"คุณเบื้องบนรายงานมาให้ผม ต้องไปที่กระบี่ซัก 1-2 อาทิตย์นะ" ป๊อดเดินเข้าไปในครัวพร้อมกันโอบ
กอดพลอยจากด้านหลัง
"ไปเถอะคุณมันคืองาน แล้วให้ไปสืบคดีอะไรหรอค่ะ ถึงได้รีบร้อนขนาดนี้" พลอยกุมมือที่มีแต่กล้ามเนื้อ
ของป๊อดซึ่งโอบเอวเธออยู่
"ความลับจ๊ะ" ป๊อดหอมแก้มพลอยไป 1 ฟอด แล้วเดินขึ้นไปเก็บกระเป๋า
หลังจากเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วเดินลงมาข้างล่าง
"พ่อจะพาผมกับแม่ไปเที่ยวหรอครับ" ลูกชายของเขาพูดขึ้นหลังจากนั่งรอทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน
"เห็นว่าไปกระบี่ บอยเพื่อนสนิทคุณ น่าจะช่วยคุณได้ดีนะ" พลอยพูดขึ้นหลังจากวางจานข้าวหมกไก่จาน
โตลงบนโต๊ะ 3 จาน พร้อมกับ ช้อนส้อม แก้วน้ำ
"ผมยังไม่ได้ติดต่อเลย กะว่าจะเซอร์ไพรซ์นะ" ป๊อดตักข้าวเข้าปาก
"พ่อสัญญาจะพาผมกับแม่ไปเที่ยวนี่ครับ"
"งานด่วนเข้ามานะลูกพ่อ อีกไม่นานพ่อก็จะกลับมาแล้วละ" พลอยสังเกตุแววตาของป๊อดซึ่งไม่เหมือน
อย่างเดิมที่เคยออกไปสืบอะไรต่างจังหวัด
"คุณกังวลอะไรค่ะ" พลอยถามขึ้นหลังจากที่เราสามคนกินข้าวกันเสร็จแล้วลูกของเธอนั่งทำการบ้านอยู่ข้างในบ้าน
"คุณต้องเข้าใจผมนะ รู้น้อยเข้าไว้ดีที่สุด" ป๊อดพูดพลางยิ้มให้กับภรรยาสุดที่รักของเขา
"นี่ค่ะ ข้าวกล่องระหว่างทางเผื่อคุณหิว" พลอยยื่นกล่องข้าวที่ดูเล็กแต่้อัดแน่นไปด้วยข้าวจำนวนไม่ใช่น้อย
"ผมคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกแน่เลย ที่มีภรรยาทำอาหารอร่อยจนผมไม่สามารถหนีจากคุณไปได้"
"ผมไปแล้วนะ" ป๊อดปิดประตูรถหลังจากเก็บสัมภาระเข้าไปในรถเรียบร้อย
"เดินทางดีๆนะค่ะ" พลอยตะโกนแล้วมองรถของป๊อดแล้วออกนอกรั้วบ้านไป
"เขาออกมาแล้ว"
"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น จับตาดูไว้อย่างเดียวนายท่านสั่งมาอย่างนี้" กลุ่มผู้ชายคุยกันผ่านโทรศัพท์มือถือ
ภายในรถยนต์ที่จอดแอบอยู่หน้าบ้านป๊อด
"ครับ" หลังวางสายรถคันสีดำทะมึนตามรถของป๊อดออกไป
ณ จังหวัดกระบี่
"จะทำอย่างไรต่อเรื่องผู้หญิงคนนี้ครับ"
"พาตัวเขามาที่นี่ อย่างทำอะไรรุนแรงละ" ผมวางสายแล้วเดินออกมาระเบียงขั้น2ของบ้านผม
"คุยอะไรกันหรอค่ะบอย" เคธี่เดินออกมาจากห้องทำงานผมแล้วมายืนอยู่ด้านหลังผม
"ผมบอกคุณแล้วอย่าพูดชื่อนี้อีก" ผมหันพาสายตาอันแสนเย็นเฉียบจ้องไปที่เธอแต่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ
"ฉันไม่อยากจ้องตาคุณเลย นัยต์ตาของคุณน่ากลัวจนทำฉันหนาวไปทั้งตัว"
"เข้าใจที่ผมพูดมั๊ย อย่าพูดชื่อนั้นอีก" ผมพูดซ้ำสองแต่เน้นคำนิดหน่อยจากเดิม
"ค่ะ ไซเอน" เธอพูดจบแล้วเดินหลับเข้าไปยังห้องทำงานของผมแล้วเธอก็นั่งลงที่โต๊ะของเธอ
ผมจิบไวน์ที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะตรงระเบียงชั้น2ของบ้านของผม ผมมองออกไปยังทะเลที่อยู่เบื้องหน้า ทุกเย็นผม
มองดูมัน ทุกวัน ทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ผมเห็นแล้วไม่คิดถึงมัน ดวงตะวันกำลังลับขอบฟ้า แสงสีส้มและแดง คือสี
ของก้อนเมฆรอบๆดวงตะวันนั้น ผมอยากเห็นภาพแบบนี้กับเธอจัง
"เขากำลังเดินทางมาครับท่าน" บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วพูดกับผมจากด้านหลัง
"เตรียมเรือด้วย ฉันจะเข้าไปยังตัวจังหวัดซะหน่อย"
"ฉันไปด้วยนะค่ะ" เคธี่พูดขึ้น
"ผมเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณ"
"แต่..." เธอยังไม่ทันพูดจบเธอต้องหยุดพูดชะงักทันที หลังจากมองนัยต์ตานั้นที่แสนเย็นชาของบอย ในร่างของไซเอน
"ฉันจะไปคนเดียว" ผมพูดกับบอดี้การ์ด โดยที่เขาคนนั้นไม่กล้าแม้แต่จะจ้องมองผมได้แต่ก้มหน้าแล้วรับ
ฟังคำสั่งของผมแต่เพียงผู้เดียว
ณ เวลากลางดึกในโรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดกระบี่
"มีห้องพักว่างมั๊ยครับ" ป๊อดพูดกับประชาสัมพันธ์ชั้นล่างของโรงแรมนั้น
"อ้าว ป๊อดมาได้ไงวะเนี่ย" ผมตะโกนขึ้นจากด้านหลังของเขาแล้วยิ้ม
"กุว่าเรื่องบังเอิญในชีวิตมึงจะมากเกินไปวะเพื่อนรัก ฮ่าๆๆ" ป๊อดเดินเข้ามากอดผมอย่างดีใจพี่ได้พบกันอีก
"มาเที่ยวหรอวะ แล้วทำไมมาคนเดียว"
"มาทำงานนิดหน่อยวะ พักที่นี่หรอ" ป๊อดถามขึ้นหลังจากคลายกอดนั้นออกแล้วยืนคุยกัน
"มาส่งเด็กกุนะ กำลังจะกลับแล้ว"
"แก่แล้วยังไม่ทิ้งลายนะมึง หัวงูเอ้ย" ป๊อดตบหัวผมเบาๆ บอดี้การ์ดที่อยู่รอบๆที่กำลังซ่อนอยู่ขยับมอง
เล็กน้อย ผมเหลือบตาไปมองพวกเขาเหล่านั้นทำให้บรรยากาศดูเย็นลง
"งานอะไรวะที่มึงมาทำ" ป๊อดเงียบหลังจากที่ผมถามขึ้น
"กุต้องให้มึงช่วยนิดหน่อยวะ พอรู้จักคนเยอะมั๊ย" ป๊อดถามขึ้น พร้อมกับสะพายกระเป๋าหลังจากที่ทิ้งมัน
ลงกับพื้นเพราะกอดผม
"ตามหาใครวะ" ผมถามขึ้น พร้อมกับมองตาป๊อดผ่าแว่นตาดำที่ผมสวมอยู่
"ไซเอน ไทม์.....God Father คนสุดท้ายของเมืองไทย"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
