God Problem : หมายถึงรัก

       

           ผมเปิดประตูเข้าไปแสงของพระอาทิตย์ยามบ่าย ทะลุกระจกและผ้าม่านจะเปิดแง้มๆเอาไว้ แทงเข้ามาที่
 
ดวงตาสองข้างของผม ผมหยีตาเล็กน้อยก่อนเอามือซ้ายบังแสงนั้นแล้วลดดวงตาลงต่ำเพื่อหนีแสง ของในห้องทุก
 
อย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเหมือนครั้งแรกที่ผมได้เข้ามายังที่นี่ โซฟาสีขาวที่ผมเคยเอนหลัง หมอนสีแดงที่อยู่
 
บนโซฟาตัวนั้น พื้นกระเบื้องที่เย็นเหมือนเดิม เหมือนเพิ่งมีคนมาเปิดแอร์ทิ้งไว้ไม่กี่นาทีที่แล้ว รูปที่ดูขนาดปาน
 
กลางขาวดำ ซึ่งผมไม่รู้ว่านั่นคือภาพอะไร อยู่เบื้องขวาของโซฟาซึ่งถูกแขวนไว้ระดับหน้าอกของผมพอดี ผมค่อยๆ
 
เดินขึ้นบันไดที่เป็นสเต็ปต่างระดับเพื่อไปยังห้องนอน
 
         ผมค่อยๆไขลูกบิดด้วยกุญแจที่พ่อเธอให้มาเมื่อตอนเช้า ผมค่อยๆเปิดประตูห้องนอนของเธออย่างละเมียด
 
ละไม ผมลืมเคาะประตูก่อนเปิด จะเสียมารยาทไหมนะ ผมภาวนาของให้เปิดประตูห้องนอนของเธอแล้วขอให้เจอ
 
เธอนั่งรอผมอยู่ในนั้นแล้วเรียกชื่อผม ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่เรื่องจริง ไม่ใช่เหมอนในความฝัน ภาพเบื้องหน้าผม ถูก
 
ทาด้วยสีม่วงผสมสีขาวบ้างนิดหน่อย เตียงของเธอเป็นเตียงคู่ ผ้าคลุมเตียงสีม่วง ทุกอย่างบรรยากาศภายในห้อง
 
บ่งบอกถึงว่าเธอชอบสีม่วง ม่วงจนออกชมพูเลยแหละ ยังคงผสมความน่ารักของผู้หญิงลงไปในสีด้วย ไม่รู้ว่าเธอ
 
ตั้งใจรึเปล่านะ ผมค่อยๆเดินผ่านเตียง เท้าของผมสัมผัสกับพรมที่ปูรองขาเตียงเพื่อกันพื้นเป็นรอยที่เป็นสีม่วง นุ่ม
 
จังดูเหมือนปะการังเลย ผมค่อยๆมองออกไปนอนหน้าต่างบานหนึ่งที่อยู่ทางขวามือของเตียง ผมหันหลังกลับไป
 
หัวของผมเกือบชนเข้ากับโคมไฟ สีม่วงอ่อนๆที่ห้อยเอาไว้ นิดเดียว ผมเอี้ยวตัวหลบแล้วขอวิสาสะค้นห้องของเธอ
 
โดนเริ่มแรก ค้นลิ้นชักโต๊ะแต่งหน้าของเธอ ที่ยังมีน้ำหอมสีเขียวไม่รู้กลิ่นอะไร กับหวีของเธอยังคงวางอยู่ ผมเห็น
 
กล้องถ่ายรูป น่าจะเป็นตัวเดียวกับที่เอาไปที่เกาะนั้น ผมค่อยๆหยิบกล้องขึ้นมาแล้วเปิดดูรูปในนั้นเพื่อฟื้นความทรงจำของผม
 
          ผมนั่งลงที่เตียงอันนุ่มของเธอแล้วค่อยๆดูรูปวิวทิวทัศน์ที่เกาะนั้น เธอถ่ายรูปนกทะเลที่บินอยู่เหนือน้ำ
 
ถ่ายผืนทรายที่อยู่ใต้ทะเล หอยต่างๆ และคลื่นที่กำลังซักเข้ากับโขดหิน ผมคิดว่าเธอถ่ายรูปเก่งเลยทีเดียว แม้ว่า
 
ผมดูรูปไหนสวยไม่สวยดูไม่ค่อยออก ผมเลื่อนไปได้ซักพักหนึ่ง ผมเห็นรูปของผมที่กำลังตั้งเต้นท์อยู่ และอีก
 
หลายๆรูปรวมถึงแอบถ่ายตอนที่ผมหลับในรถ ผมค่อยๆคิดว่าทำไมเธอแอบถ่ายเรา ยัยโรคจิตคนนี้บ้าจริงๆ หรือเธอ
 
จะเป็นแฟนคลับเราแบบลับๆ ไม่น่าใช่ ผมดูรูปจนวนกลับมาที่เดิมแล้ววางกล้องเก็บไว้ในลิ้นชักตามเดิม ผมค้นไป
 
เรื่อยๆ ไปสะดุดตาเข้ากับหนังสือที่ตู้หัวเตียงฝั่งซ้ายของเตียง
 
          ผมค่อยๆเปิดมันออกอย่างช้าๆ หน้าแรกเป็นกระดาษเปล่าเปิดหน้าที่สองปกติสมุดโน๊ตทั่วไปจะมีเส้น
 
บรรทัดแต่สมุดเล่มนี้ไม่มี คงสรุปได้ว่าสมุดนี้ไม่ไช่สมุดโน๊ตแต่เป็นสมุดวาดรูป เอ!?? เธอวาดรูปอะไรอยู่ในนี้น๊าาา
 
ผมค่อยๆพลิกหน้าถัดไป เธอวาดรูปดอกไม้ซึ่งผมไม่รู้ว่าดอกอะไร ซึ่งน่าจะเป็นดอกเดียวกันกับรูปบนหัวเตียงของ
 
เธอ เธอวาดดอกไม้ดอกนั้นอยู่หลายรูป นอกเหนือจากนั้นยังมีรูป ต้นไม้ที่ผมคิดว่าน่าจะมาจากสวนสาธารณะแถวๆ
 
นี้ และรูปของคนวิ่งออกกำลังกายในฟิตเนส ผมเปิดไปอีกเรื่อย... ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอวาด เหมือนเป็นสิ่งของ
 
เครื่องใช้ หรือสถานการณ์ที่ผมเคยผ่านมาแล้วทั้งสิ้น รถมอไซค์คันโปรด รถยนต์ของผม ประตูหน้าห้องผม รูปตอน
 
ใส่ชุดนักศึกษา ที่สะดุดตาคือ เธอติดรูปผมตอนผมเรียนอยู่ ม.ปลายใหม่ๆ ผมจำไม่ได้ว่าตอนนั้นผมอายุเท่าไหร่
 
เธอมีรูปผมตอนใส่เสื้อนักเรียนมัธยม เธอตัดรูปผมและเธอมาติดไว้ใกล้ๆกัน ผมยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วรูปสุดท้าย
 
ที่เธอวาดคือ รูปผู้หญิงที่มีรูโบ๋ที่หน้าอกข้างซ้ายมองทะลุได้ถือหัวใจของตัวเองแล้วยืนก้มหน้าน้ำตาไหล และมี
 
ผู้ชายที่เธอวาดยังไม่เสร็จ ยืนอยู่เบื้องหลังของเธอ รูปนั้นเป็นรูปเดียวที่ไม่มีคำบรรยายใต้ภาพ 
 
          ผมจึงถือวิสาสะวาดรูปผู้ชายคนนั้นต่อให้เสร็จโดยวาดไม่สวยเหมือนของเดิมแล้วเป็นรูที่หน้าอกข้างซ้าย
 
เหมือนกัน ยื่นหัวใจของตัวเองสอดเข้าไปพอดีรูหน้าอกข้างซ้ายของผู้หญิงคนนั้น โดยที่ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นยิ้ม
 
อย่างมีความสุข แล้วผมค่อยๆปิดหนังสือเล่มนั้นแล้วนำมันกลับไปสอดไว้ที่เดิม ผมค่อยๆเดินออกไปตรงระเบียง
 
ห้องนอนของเธอ ผมนั่งยองๆเอาหลังพิงกำแพง แล้วเอามือซ้ายผมเลื่อไปปิดกระจกนั้น ลมอ่อนๆพัดมาผ่านผม
 
ผมได้ยินเสียงของสายลมที่เยาะเย้ยความโง่เขลาของผม ผมค่อยๆหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูด ปากผมเริ่มสั่น ผมค้นหาไฟ
 
แช๊กในทั้งๆที่อยู่ตรงกระเป๋ากางเกงด้านซ้ายไม่เจอ แล้วผมก็เจอหยิบมาจุดเพื่อจะดูด มือผมขณะจุดมันสั่นจนบัง
 
ลมไม่ค่อยได้ ผมยังไม่ทันได้ดูดคำแรก ผมนั่งทิ้งตัวลงกับพื้น ผมร้องไห้ออกมาปากที่คาบบุหรี่อยู่นั้น ร่วงหล่นลง
 
มาที่พื้น ผมร้องไห้สะอึกอื้นจนผมหายใจไม่ออก
 
          "ผมหวังว่าซักวันหนึ่งเธอจะได้ยินคำขอโทษจากผม แต่คำแรกที่ผมเจอเธอผมจะไม่พูดขอโทษหรอก แต่
 
ผมจะพูดว่า ผมรักคุณ"
 
          เธอปิดหนังสือลงหลังจากที่เธออ่านสมุดบันทึกของผม ฉันได้สมุดเล่มนี้มาจากพลอยที่แต่งงานมีลูกกับป๊
 
อดเพื่อนของบอย คนที่ฉันเคยรัก ตอนแรกฉันนึกว่าเป็นสมุดเปล่า แต่ป๊อดบอกใบ้ว่าให้ระบายมันด้วยดินสอไม้ ไม่
 
จำเป็นต้องเป็น2B ดินสออะไรก็ได้ ฉันค่อยๆระบายตั้งแต่หน้าแรก จนหน้าสุดท้าย จะมีตัวอักษรขึ้นมาเหมือน
 
เวทมนตร์ 8 ปีแล้วสินะที่ฉันจากเมืองไทยไปเรียนต่อที่อเมริกา  และฉันคงจะไม่กลับมาหาอดีตแน่ถ้าญาติคนเดียว
 
ของฉันไม่ด่วนจากไปเสียก่อน พ่อ ผู้ชายคนเดียวในโลกที่ฉันยังคงรักจนถึงทุกวันนี้
 
------------------- เรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้น มาจากสมุดบันทึกความทรงจำถึงเธอ ------------------
 
ผมกำลังวางแพลนเรื่อง ต่อจากนี้อย่างตั้งใจคงอาจจะนานไปหน่อยกับการอัพบทต่อไป เพราะผมแต่งมันอย่างตั้งใจและพยายาม พิถีพิถันกับงานเขียนนี้มาก 
ผมไม่หวังว่าใครจะอ่านของผมหรือไม่ ผมมีความสุขที่ได้ บรรยายความรักในความคิดของผม
ผมก็ดีใจแล้วว ขอบคุณครับ ....