God Problem : หมายถึงรัก

          "เปิดหลังคาได้มั๊ย ชั้นอยากรับลม" ผมเปิดหลังคาให้กับเธอแล้วขับรถเพื่อกลับไปยังกรุงเทพ เธอยื่นแขนออกไปนอกตัวรถ กางนิ้วทั้ง 5 ออก

          "ถ้านายชอบทะเล ชั้นก็ชอบสายลม" เธอพูดกับผมขณะมองออกไปนอนตัวรถทางซ้าย เป็นภาพของทะเลตลอดทาง

          "ทำไมเธอถึงชอบสายลมละ"

          "เพราะว่า ทะเลต้องคู่กับสายลมไง" เธอหันมองมาทางผมแล้วยิ้ม

          "ดูเธอสิ อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล"

          "ที่ชั้นร้องไห้ไม่ใช่เพราะเศร้าหรือซึ้งอะไรหรอกนะ มันเป็นเพราะลมต่างหาก" เธอค่อยๆปาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาคู่นั้นของเธอ

          "เราสมควรหยุดรถไหม เธอจะได้ไม่ร้องไห้" เสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะของเรา 2 คน

          "ว่าไงเพื่อนป๊อด" ผมรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น

          "ไปอยู่ไหนมาวะ โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องชอบมีความลับนะมึง" ป๊อดบ่นไส่ผมเป็นชุด

          "อยู่ที่บ้านเกิดวะ มารื้อฟื้นความหลังเก่าๆ"

          "ไม่ใช่อยู่กับเด็กมึงหรอวะ" ผมหันมองหน้าเธอ เธอมองหน้าผมอยากไม่ละสายตา

          "ไม่ใช่.." พูดยังไม่ทันจบน้ำค้างก็ดึงโทรศัพท์ของผมจากหูไป

          "นี่นายเป็นใคร เขากำลังขับรถอยู่ค่อยคุยกันหลังจากถึงบ้านแล้วกัน" เธอวางสายทันที แล้วยึดโทรศัพท์ผมไปเลย

          "ใจร้ายจัง" ผมพูดประชดเธอเบาๆ เธอมองผมด้วยสายตาค้อนเล็กน้อย ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็น แล้วจับรถต่อไปอย่างตั้งใจ

         เรากลับมาถึงคอนโดกันก็เกือบ ตี 1 ผมเพลียมากเลยกับการขับรถ หันไปหาเธอ เธอหลับอย่างสงบอยู่

ข้างๆผม ผมปลุกเธอให้ตื่นแล้วจึงแบกของให้เธอตามเธอไปส่งถึงห้อง ผมยังไม่ลืมที่จะทักทายน้าสมพรเช่นเคย

เขาก็ยิ้มเป็นนัยๆแก่ผม ผมก็ได้แค่ยิ้มรับไว้เหมือนที่ผ่านๆมา

          "ที่รัก กลับซะดึกเลยเป็นห่วงมากเลยรู้มั๊ย" ผู้ชายปริศนาที่ยืนอยู่หน้าห้องกับพลอยและก็เพื่อนป๊อด

          "ไอป๊อดมาได้ไงวะ" ผมทักป๊อด

          "จะมารับมึงพอดีเลย กุ เข้าไปรอห้องมึงก่อนนะ" ป๊อดเดินมาเอาการ์ดเปิดห้องจากผม แล้วเดินหลบฉากออกไปทันที

          "แล้วนายเป็นใคร" ผู้ขายคนนั้นถามผมหลังจากที่น้ำค้างเข้าห้องไปกับพลอยแล้วก็กระเป๋าของเธอ  ผมไม่ได้ตอบผู้ชายคนนั้นแล้วกำลังจะเดินกลับห้อง

          "คราวหลังอย่ามายุ่งกับแฟนกุอีก" แล้วชายคนนั้นก็เดินมากระชากคอเสื้อผม แล้วจ้องผม ผมไม่ตอบอะไรแล้วใช้มองข้างขวาของผม กระชากมือของคนๆนั้นออกจากเสื้อผมแล้วเดินต่อไป

          "เห้ย กุพูดนี่เข้าใจแล้วใช่ไหม ทำมาเดินหนี ไอลูกตุ๊ดด" คำพูดสุดท้ายที่ชายคนนั้นพูด ผมทิ้งของลงแล้วหันไปต่อย พลั่กๆๆ ตุ่บๆๆ เขาลงไปกองกับพื้นผมกระทืบซ้ำจนตัวผู้ชายคนนั้นติดผนังตรงทางเดิน

          แป๊ะ!!! น้ำค้างตบหน้าผมอย่างแรงหลังจากเธอเดินออกมาจากห้องของเธอ เพราะเสียงค่อนข้างดัง

          "ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย" เธอตวาดใส่ผมเสียงดังแล้วเธอก็นั่งลงไปดูอาการของชายคนนั้น ผมหน้า

แดงไปข้างหนึ่งคงเป็นเพราะแรงที่เธอตบผมที่แก้มด้านซ้าย ตอนนั้นหน้าผมชามาโดนตบข้างเดียวแต่ชาทั้งหน้า

ผมตัวสั่นแล้วจ้องมาที่เธอ เธอดูไม่สนใจผมเลย ผมเริ่มน้ำตาคลอดวงตาทั้งสองเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิม ภาพเบื้อง

หน้าผมคือน้ำค้างกับพลอยพยุงผู้ชายคนั้นเข้าห้องไป โดยน้ำค้างไม่ได้มองผมเลย ผมเซไปพิงกับกำแพงขาทั้ง

สองข้างไม่มีแรงที่จะรับน้ำหนักของผมได้ ผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ผมเอามือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของผม เป็น

เวลาเดียวกันกับป๊อดถือขวดเหล้าเดินมาที่ผม แล้วมันก็ยื่นให้ผม ผมมองไปที่ใบหน้าของป๊อดมันยิ้มให้ผม แต่มันไม่พูดอะไร ผมหยิบขวดเหล้าที่ป๊อดยื่นให้มาแล้วกระดกเข้าไป

          ป๊อดเดินนำหน้าผมเข้ามาที่ห้องของผม

          "แล้วมึงไปทำอะไรตรงนั้น" ผมพยายามระงับอารมณ์แล้วถามไป

          "เรื่องของกูที่ไปยืนตรงนั้น ยังไม่น่าสนใจน้อยกว่ามึงโดนอะไรมาซะอีก" 

          "มึงคบกับพลอยหรอวะ" ผมเปลี่ยนเรื่อง

          "เออ ดิวะ"

          "แล้วจะคบกันกี่วัน กุจะนั่งนับวันเลย" ผมถามป๊อดแล้วยกแก้วขึ้นมาทำท่าชน

          "คนนี้กุคิดจริงจังวะ" แล้วมันก็ชนแก้วกับผม

          "กุเจ็บวะเพื่อน ความรักเป็นแบบนี้นี่เอง กุไม่น่ารู้จักความรักเลยวะ" ผมก้มหน้าแล้ววางแก้วลง ป๊อดค่อยๆรินเหล้าให้ผมใหม่ใส่แก้ว

          "คืนนี้กุนอนนี่นะ เต็มที่เลยเพื่อน" ป๊อดพูดกับผมแล้วเดินไปเปิดเพลงร๊อคแบบที่มันชอบเสียงดังกระหึ่ม

          "มึงถามกุยัง" ผมยิ้มแล้วตบหัวมันเบาๆ

          "ถ้ามึงเจ็บมึงก็หยุดดิวะ ทุกอย่างอยู่ที่ตัวมึงเว้ย 1+1 ยังไงก็ได้ 2 มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละ ที่พยายามทำให้ 1+1 เท่ากับ 3" ป๊อดทิ้งคำคมให้ให้ผมคิดอีกแล้ว ผมยิ้มรับมัน แล้วยื่นแก้ว

          "ชนดิสัส" ผมพูดเสียงดังขึ้นมาอีกหน่อย 

เรากินกันไปนานพอสมควรเวลาล่วงเลยไป จนเหล้ากลมใหม่มาวางอยู่ตรงหน้า ป๊อดทำท่าเหมือนจะไม่ไหวแล้วนอนลงไปกับโซฟา เพลงที่เราเปิดกันวนซ้ำครบรอบ มาประมาณ 2 รอบแล้ว

          "เดี่ยวมานะ" ผมพูดกับป๊อดที่ล้มตัวลงกับโซฟา ผมหันไปมองนาฬิกา 8 โมงกว่า

 ผมเดินไปหาน้ำค้างที่ห้อง ผมพูดว่า....