ซุปเปอร์ star ท้าให้ love

บ้านของบลูเบอร์รี่

เวลา 8.00 น. 

กริ๊งงงงง ตื่นได้เเล้วสายเเล้วยัยบ๊องๆๆๆ

" โอ๊ยยยรู้เเล้วน้า "

ฉันตะโกนด่าน่าฬิกาบ้าบอที่ป๊าซื้อให้จากอังกฤษอย่างอาร์มเสีย...ถึงเเม้ฉันอยากจะปามันทิ้งมากกเเค่ไหนเเต่ก็ทำไม่ได้ ก้อเเหมป๊าซื้อให้หนิหน่าใครจะทิ้งลงละ...จริงม้า เเถมตอนนี้ม๊ากับป๊าก็ไม่อยู่บ้านให้ฉันอยู่คนเดียวไปสวีทหวานกันที่ไหนก็ไม่รู้ ขอไปด้วยก็ไม่ให้ไป...ใจร้ายคอยดูฉันจะงอนซะให้เข็ดไปเลย  เอ๊ะวันนี่้ลืมอะไรไปหรือเปล่าน้า....ฮ้า...วงเบสโลเบอร์ตายเเล้วอย่างนี้ต้องรีบอาบนำ้เเล้วนะเนี่ย...อ๊ายยยยยย

ณ รถไฟฟ้าเคียวเรียวโต๊ะ

ต๊ายยยยเน่ๆๆๆๆ ฉันจะไปถึงสนามบินทันไหมนะเนี่ย ทำไงดีละเอาไงดี เอ๊ะโทรถามยัยวิงค์ กับเเครรอลดีกว่าเเฮะ

ตุ้ด.....ตุ้ด.....ตุ้ดดดด  โอ๊ยยยเมื่อไหร่จะรับเนี่ย

" ไงยัยเมอร์รี่ถึงไหนเเล้ว "  เสียงใสๆของยัยวิงค์ดังขึ้น

" ถึงบ้านะสิ...ฉันยังอยู่เเค่รถไฟฟ้าเคียวเรียวโต๊ะอยู่เลย "

" จิงดิเเกรีบมาเลยนะเเกมีเวลาอีกเเค่ 15 นาทีถ้ามาไม่ถึงเเกก็อดถ่ายรูปกับพี่เรย์ วงเบสโลเบอร์นะยะ "  จะตอกยำ้ฉันทำไมกันฮะยัยวิงค์บ้า

" ฉันรู้เเล้วน่า...เเค่นี้ก่อนนะรถไฟฟ้ามาเเล้วเเหละ "

ฉันรีบวางสายเเล้วก้อวิ่งขึ้นรถไฟฟ้าทันที...จะทันไหมนะ ฉันนั่งคิดอยู่ไม่ถึง 5 นาทีรถไฟฟ้าก็มาถึงที่ๆฉันจะต้องลง เเล้วฉันก้อเดินออกมามองหารถเเท็กซี่คันนึง ไม่ก็รถมอไซค์รับจ้าง เเต่ฉันก็ไม่เห็นมีสักคันวันนี้เป็นไรกันหมดนะมีเเต่รถส่วนตัวขับกันทั้งนั้นเลย...เอาไงดี วิ่งดีกว่าสนามบินอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกน่า ดีนะที่วันนี้ฉันใส่กางเกงยีนส์ขาสั้น เสื้อกล้ามสีขาวรัดรูปลายเสือ รองเท้าผ้าใบสีนำ้เงิน เเละที่สำคัญฉันก้อมัดผมให้ขึ้นไปเเบบม้วนอีกด้วย เวลาวิ่งมันก็เลยไม่ลุงลัง...

สนามบิน

" เเฮกกกๆๆๆ โอ๊ยยยเหนื่อย "  ฉันบ่นออกมาอย่างรำคาญตัวเอง

ในที่สุดความพยายามของฉันก็ทำให้ฉันมาถึงจนได้เเละภาพตรงหน้าที่ฉันเห็นก็คือเเฟนคลับประมาณ 400 กว่าคน กำลังยืนกรี๊ดกร๊าดอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ เเต่จะให้ฉันเอาฉันว่าจะต้องเป็น..พี่ๆวงเบสโลเบอร์เเน่ๆ เเต่จะกรี๊ดทำไมกันยะ ยังไงพี่ๆเค้าก็ต้องเป็นของฉันยะ..ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปเเทรกทันที...ให้รู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร โฮะๆๆๆๆ

ตุ้บบบบ

" โอ๊ย..." ฉันถูกยัยป้าคนนึงพลักฉัน นี่กล้ายังไงมาพลักฉันกันยะ...เเต่เอ๊ะมันต้องเจ็บก้นนี่น่าเเล้วทำไมถึงไม่รู้สึกอะไรเลยเเหละ..เเต่ก็ดีเเล้วเเหละเพราะถ้าฉันเจ็บ ยัยป้านี่ก็ต้องโดนฉันอาระวาดใส่เเเน่ๆ..ขณะที่ฉันกำลังลืมตาขึ้นก็ได้ยินเสียงนึงดังมาจากข้างๆหูว่า...

" จะลุกได้หรือยัง " เอ๊ะลุกอะไรกันนะ เเล้วใครมาพูดข้างหูฉันเนี่ย ฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอกับผู้ชายคนนึงที่ดูท่าทางเเล้วน่าจะสูงซัก 178 กว่าๆ ผิวขาวตาคมคิวเข้มจมูกโด่งเป้นสันปากเรียวเล็กสีออกชมพูนิดๆ..ดูเเล้ว...อ๊ากกหล่อชะมัดเลยอ่า

" นี่ยัยบ๊อง หนักนะเนี่ย " ไอ้หน้าหล่อพูดขึ้น...หน้านายนี่เหมือนพี่เรย์วงเบสโลเบอร์เลยเเฮะ..ฮ้าเรย์...เรย์วงเบสโลเบอร์

" ทำตาโตทำไมฮะฉันบอกให้ลุก " 

" พะ..พะ..พี่เรย์ "  ฉันพูดขึ้นอย่างตะกุกตระกัก หน้าเราสองคนใกล้กันมากเลยอ่า

" อ่อ ใช่ลุกสักทีสิยัยบ๊อง " 

" อ่า ค่ะลุกเเล้วค่ะ " เเล้วฉันก้อลุกขึ้นจากหน้าอกนิ่มๆของพี่เรย์ อ๊ายยยน่ารักอ่า โอ้วไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าจะได้อยู่ใกล้กับพี่เรย์ขนาดนี้ นี่เราโชคดีขนาดนี้เลยหรอเนี่ย เอ๊ะ หรือว่าเราฝันไปนะ..นี่เเหนะๆๆๆๆฉันหยิกเเก้มตัวเองไปหลายครั้ง

" โอ๊ยเจ็บอ่าเเดงเลยหน้าฉัน " ฉันบ่นกับตัวเองอย่างอาร์มเสียเเล้วก็มีมือนุ่มๆใหญ่ของใครสักคนดึงข้อมือ ไม่ใช่สิ กระชากข้อมือฉันเเล้วก็พาฉันออกไปจากสนาบิน..นายจะพาฉันไปไหนอ่าาา...ปล่อยนะยะ ปล๊อยยยย

" เลิกเเหกปากได้เเล้วละน่า " นายบ้าคนนั้นตะคอกใส่ฉัน...อ้าฉันกลัว

" เเล้วทำไมนายต้องตะคอกใส่ฉันด้วยอ่า.."

" ขึ้นรถเเล้วมากับฉันนี่ " เเล้วนายนั่นก้อจับฉันเหวี้ยงเข้าไปในรถจากั๊วสีปล็อนที่ดูเเล้วน่านั่งอ่าาา555+รถเเบบนี้สิฉันถึงจะนั่งไปด้วย555+ เอ๊ะลืมไปว่าเราต้องกรี๊ดดด

" กรี๊ดดดดดปล่อยฉันนะย้าาา " ยังร้องต่อไปให้คนอื่นได้ยินอิอิ...เเล้วนายนั่นก้อกระชากฉันเข้ามาใกล้ๆหน้า...เอ๊ะ..นายนี่...นายคือ..พะ...พี่เรย์นี่น่า

" พี่เรย์...พี่เรย์หรอหรอฝันปะวะเนี่ย " หน้าหล่อๆของพี่เรย์เริ่มใกล้เข้ามาใกล้ๆเเล้วก้อใกล้อ้ายยยเขินอ่าคร้ะ

" ไปกับฉันเดี่ยวฉันไปส่งที่บ้าน "

" อ่า ได้คร้ะ " ฉันตอบได้้เค่นั้นเเล้วก้อหันหน้าไปทางอื่น..ก้อฉันเขินนี่น่าไม่กล้ามองหน้า

" นี่เทอพรุ่งนี้ฉันไปรับที่บ้านนะเเล้วก้อเเต่งตัวดีๆด้วยละ 9 โมงเดี่ยวฉันไปรับ " พี่เรย์บ่นอะไรกับใครสักคนสงสัยคงคุยโทรศัพท์มั้งอ้าวเเล้วฉันยอมมานั่งกับพี่เรย์ทำไมกันนะ เเต่ทำไงละคนหล่อก้อต้องคู่กับคนสวย นี่น่า

" นี่เทอ...เทอ...ฉันพูดได้ยินไหมเนี่ย " สงสัยคงต้องเปลี่ยนโทรศัพท์เเล้วมั้งคะพี่เรย์

" ยัยบ๊องได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี่ย " เเล้วพี่เรย์ก้อมาซะกิดที่หลังของฉัน

" อะไรหรอคะ...จะยืมโทรศัพท์หรอคร้ะ...นี่คร้ะ " 

" อะไรของเทอ..ฉันบอกว่าพรุ่งนี้ฉันไปรับที่บ้านนะ " รับบ้านรับอะไรของเค้านะ

" รับที่บ้านรับทำไมหรอคร้ะ " ฉันถามออกไปอย่าง งง

" โทดถานที่เทอล้มใส่ฉันเทอก้อเลยต้องมาเป้นเเฟนปลอมๆกับฉันเข้าใจไหม " 

" อ่อ...คร้ะ...อะไรนะเเฟนปลอมๆงั้นหรอ.. "ฉันตะโกนออกไปอย่างดังเเล้วพี่เรย์ก้อจอดรถข้างถนนอย่างกระทันหัน...อ่าน่ากลัวน้า

" ใช่เเฟนปลอมๆช้วยหน่อยน้าได้ไหมครับ " อันที่จริงฉันก้อไม่อยากจะปฎิเสธหรอกนะเเต่ฉันเป้นผู้หญิงยังไงก้อต้องเล่นตัวนิดนึง

" อือ..คือฉัน...คือเเบบว่า " เล่นตัวอยู่อ่าคร้า

" น้าครับช่วยนิดนึง เเค่ 2 เดือนเองเดี่ยวฉันจะพาเทอไปเที่ยวทุกที่ๆเทออยากไปเลย " 

" งั้นก้อได้คร้ะ " 555+ ฉันไม่อยากเล่นตัวนานเดี่ยวพี่เรย์โมโห...อิอิอิ

เวลาผ่านไป 25 นาที

เวลา  16.00 น.

เเล้วพี่เรย์ก้อมาส่งฉันที่บ้านโดยมีฉันบอกเส้นทางมาบ้านฉันตลอดเวลา...เเล้วฉันก้อกะว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้กับยัยเเครรอล กับยัยวิงค์ฟังเป้นอันขาดเดี่ยวจะหาว่าฉันเพ้อเจ้อ

" อืม พรุ่งนี้ 9 โมงมารับนะ " 

" อ่อ่ คร้ะบ้ายๆๆคร้ะ พี่เรย์ " เเล้วพี่เรย์ก้อขับรถจากั๊วสีปล๊อนกลับไป เฮ้อเหนื่อยจังวันนี้ไป

อาบนำ้ดีกว่า...

เรย์

ผมขับรถไปส่งเทอที่บ้านเสร็จก้อรีบขับกลับบ้านทันที...เทอคนนั้นชื่อไรกัันนะผมลืมถามเทอไปเเต่เทอก้อน่ารักดีนะ ตัวเทอคนนี้หนักมากๆเลยเเหละเเต่ผมไม่อยากบอกเทอกลัวว่าเทอจะเขิน...เเค่คุยด้วยเทอยังอึนขนาดนี้เลย เเล้วถ้าบอกว่าเทอตัวหนัก เทอจะอึนขนาดไหน เเต่ที่จริงผมก็รู้จักเทอเหมือนกันนะเทอเป็นเเฟนคลับของผมเองเนี่ยเเหละ เเล้วเทอก้อน่ารักมากๆๆด้วย...ผมคงชอบเทอเเล้วมั้ง.......