Extinction Wars สัญญาครั้งนั้น...จะเริ่มกันเลยไหม

'เจ้านายคะ..! อาหารมาแล้วค่ะ!!'


เด็กผู้หญิงผมสีฟ้าผู้มีปีกงอกขึ้นกลางแผ่นหลังคนหนึ่งถือจานอาหารที่มีของกินที่ส่งกลิ่นอันแสนเย้ายวนวิ่งเข้ามาในห้องมืดๆแห่งหนึ่งซึ่งดูคล้ายกับห้องวิจัยพร้อมกับใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเด็กน้อยคนนั้นราวกับเป็นนางฟ้าตัวน้อยอันแสนน่ารัก...ซึ่งเธอก็เป็นนางฟ้าจริงๆ เธอวิ่งเข้ามาหาชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังมีสีหน้าเคร่งเครียดจากการทดลองผลิตสิ่งมีชีวิตพันธุ์ใหม่ที่ไม่สมควรจะถูกบันทึกเอาไว้ในบัญชีสิ่งมีชีวิตดัดแปลงพันธุกรรมด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นมาก

รูปร่างของชายคนนั้นดูต่างจากมนุษย์ทั่วไปตรงแผ่นหลังของเขาที่มีอะไรบางอย่างคล้ายกับปีกของมังกรงอกออกมา แต่ใบหน้าอันเฉียบคมของเขาที่ผสมรวมกับเส้มผมสีฟ้าของเขานั้นช่างดูน่าหลงใหลและน่าทะนุถนอมมาก

'เป็นไงคะ! อาหารที่หนูเตรียมไว้ให้... น่าทานใช่ไหมล่ะคะ!!'

นางฟ้าร่างเด็กคนนั้นพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับยื่นจานอาหารที่ดูน่าอร่อยไปตรงหน้าผู้ชายคนนั้น ซึ่งกลิ่นอันแสนเย้ายวนของมันนั้นสามารถทำให้ผู้คนทั่วไปหลงใหลในเสน่ห์ของอาหารจานนั้นอย่างไม่มีวันหลุดพ้น

ก็ถ้าเป็นคนทั่วไปละก็นะ...


'โอ๊ย!!'

ไม่ทันที่อาหารจะถูกนำเข้าปากให้ได้รับรู้ถึงความอร่อยของมัน เด็กผู้หญิงคนนั้นถูกชายหนุ่มที่เธอเรียกว่าเจ้านายเตะใส่จนล้มลงไปกับพื้นพร้อมกับจานอาหารร้อนๆที่หกลงบนร่างกายของเธอจนเป็นแผลพุพองสีแดงก่ำ แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าของชายคนนั้นกลับดูไม่สนใจใยดีเลย... กลับกันเขาจะยิ่งขุ่นเคืองมากกว่า

'เป็นแค่ไกอาระดับต่ำยังกล้าเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นด้วยรึไง... ดูท่าฉันควรจะสอนเธอให้รู้จักที่ต่ำที่สูงซะแล้วล่ะนะ!'

จากนั้นไกอาคนนั้นก็ถูกเจ้านายของเธอทำร้ายอย่างหนักจนร้องไห้ออกมา แต่ถึงอย่างนั้นชายคนนั้นกลับไม่หยุด ซ้ำยังทำร้ายเธอหนักขึ้นไปอีกเป็นเวลานานจนเธอเกือบจะมีลมหายใจที่รวยรินแล้ว

'ฟังนะ!! ถ้าคราวหน้ายังเสนอหน้าเข้ามาหาฉันอีกละก็...ฉันฆ่าแกแน่!!'

ชายคนนั้นขู่เธอด้วยสีหน้าที่น่าหวาดกลัวก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้เด็กคนนั้นนอนน้ำตาคลออยู่กับพื้นด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรงที่ฝังลึกเข้าไปถึงจิตใจของเธอ


'ไม่เป็นไรนะ ไกอา...'

หลังจากที่ชายผู้มีปีกมังกรเดินออกไปเพียงไม่นาน ที่แขนขวาของไกอาก็รู้สึกได้ถึงความแสบจากการที่มีอะไรบางอย่างสัมผัสถูกปากแผลก่อนที่ความรู้สึกอบอุ่นจะเข้ามาแทนที่ เด็กผู้หญิงผมฟ้าคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นก็รีบเข้ามาดูอาการของเธอที่ล้มลงอยู่กับพื้นมานานเกินไปแล้ว เด็กคนนั้นได้สร้างม่านพลังสีฟ้าขึ้นมาที่บริเวณปากแผลที่เปิดออกของไกอาจนปิดสนิท จากนั้นไม่นานบาดแผลทั้งหมดของเธอก็หายเป็นปกติทั้งหมด

เมื่ออควารอยด์คนนั้นยุติการรักษาลงแล้ว นางฟ้าปีกดำคนนั้นก็น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเหมือนกับว่าไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเป็นห่วงเธอ แน่นอนว่าseiriที่ช่วยพยาบาลเธอคนนั้นเต็มใจที่จะให้ความช่วยเหลือเธอตลอดเวลา

แต่สิ่งที่ทำให้เธอร้องไห้นั้น...ไม่ใช่เรื่องบ้าๆแบบนั้นหรอก!


'ทำไมกัน... ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้ด้วย... ฉันก็แค่อยากให้เจ้านายได้มีความสุขบ้าง...แม้สักนิดก็ยังดี'

เด็กผู้หญิงผมฟ้าคนนั้นได้แต่ไม่พูดไม่จาอะไรเลยจนกระทั่งไกอาระบายความเจ็บปวดที่แล้วๆมาจนหมด และเพราะเธอใช้พลังรักษาแผลที่ถูกทำร้ายของไกอาคนนั้นเสร็จแล้วก็ลุกเดินออกไป แต่ทันทีที่อควารอยด์คนนั้นหันหลังให้กับเธอนั้นเอง ก็ปรากฏรอยแผลจากการถูกทำร้ายที่แผ่นหลังให้ไกอามองเห็นนับไม่ถ้วน


'อะไรกัน... ทำไมเธอถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ... ทั้งๆที่เธอก็ถูกทรมานเหมือนกับฉัน'
ตอนนั้นเองเด็กหญิงผมฟ้าก็หยุดเดินก่อนจะหันกลับมาพูดตอบคำถามเมื่อครู่ของไกอา

'ฉันน่ะเข้าใจเธอนะ... ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้เธอได้เกิดในที่ๆดีกว่านี้ อย่างเช่นเกิดเป็นพวกมนุษย์หรือพวกสัตว์ที่มีอิสระมากกว่านี้! แต่ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ...'

'ทำไมกันล่ะ... ทำไมเธอถึงอยากให้ฉันหลุดพ้นเรื่องแบบนี้เพียงคนเดียว เธอไม่อยากหนีจากเรื่องบ้าๆแบบนี้เลยหรือไง!!'
ทันใดนั้นก็ปรากฏรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าของคู่สนทนาของเธอ เป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าแปลกๆยังไงพิกล


'เพราะฉันน่ะ... ขอแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่จะถูกทรมาน...แค่นั้นก็พอ!'


ระหว่างที่กทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้นเอง ที่ด้านหลังของพวกเธอปรากฏร่างของใครบางคนกำลังเดินเข้ามาหาเด็กหญิงทั้งสองคนอย่างเงียบเชียบ พวกเธอรู้สึกได้ถึงจิตสังหารอ่อนๆที่แผ่ออกมาจากร่างของคนพวกนั้น


'ฉันได้ยินหมดแล้วล่ะ แกอยากจะไปเกิดใหม่งั้นใช่ไหม... งั้นพวกเราจะสงเคราะห์พวกแกเอง!!'

ต่อจากนั้นทั้งสองคนก็ถูกพวกไกอาที่แข็งแกร่งกว่าไม่รู้กี่เท่ารุมทำร้ายโดยคำสั่งของคนที่พวกเธอเรียกว่า"เจ้านาย"จนบอบช้ำไปทั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหญิงผมฟ้าก็พยายามเต็มที่ที่จะเอาร่างกายของตัวเองเข้าปกป้องเด็กผู้หญิงที่เธอเพิ่งจะรักษาไปเมื่อครู่อย่างสุดกำลัง ทั้งๆที่เธอจะถูกทำร้ายอีกสักกี่ครั้ง...เธอก็ยังลุกขึ้นมาขวางพวกนั้นไว้ตลอด จนสุดท้ายความต้องการของเธอก็ล้มเหลว... ทั้งคู่ถูกรุมทำร้ายจนหมดสภาพ

ตอนนั้นเองที่เธอเห็นไกอาร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด เธอคนนั้นกัดฟันอย่างเจ็บแค้นที่สุดทั้งร่างกายและจิตใจ เธอไม่เคยลืมความเจ็บแค้นในครั้งนั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว


และความแค้นในตอนนั้นก็กำลังจะถูกสะสางในวันนี้เช่นกัน...

"ฉันจะไม่ยอมให้แกทำร้ายเพื่อนของฉันเด็ดขาด...ไกอา!! ขอพูดเอาไว้ตรงนี้เลย!!!"

ด้านหลังนางฟ้าผู้ทรยศคนนั้นก็คือ มนุษย์ไร้พลังคนหนึ่งกับผู้ที่เคยเอาตัวเองเข้าปกป้องเธอไว้อย่างสุดความสามารถเมื่อ12ปีที่แล้ว...และเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงชีวิตที่ตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเปลวเพลิงที่แผดเผาชีวิตของเธอจนแทบจะไม่เหลือความเป็นตัวเองอีกต่อไป

ชิบุกิ!

"อ๋อเหรอ... ถึงยังไงไกอาชั้นต่ำอย่างแกถึงจะทรยศพวกเราไปก็ไม่มีใครเขาแค้นอยู่แล้วนี่ เพราะอย่างแกมันก็แค่ตัวหมากที่จะเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้อยู่แล้วนี่นา... คราวนี้จะเล่นแกให้กลับมาพูดไม่ได้อีกเลย แบบที่ฉันเคยทำกับแกเมื่อก่อนไงล่ะ!!"

"ก็ถ้าแกทำได้นะ..!!"

ไกอาทั้งสองคนรำลึกความหลังอันแสนทรมานและเจ็บปวดที่ทั้งสองคนอยู่ร่วมในเรื่องราวในตอนนั้นด้วยการกระทำที่ไม่มีการขยับปากอะไรทั้งสิ้น พูดจบทั้งสองคนก็เข้าปะทะกันอย่างดุเดือดจนทำให้พื้นที่ตรงนั้นกลายเป็นสมรภูมิรบไปในทันใด ชิบุกิรู้ดีว่าพลังของฮิคารินั้นสามารถเทียบเคียงได้เพียงร่างโคโรน่าของฮิซาชิเท่านั้น ไม่สามารถเทียบชั้นได้กับความแข็งแกร่งระดับอีคลิปส์โหมดของคู่ต่อสู้ตรงหน้าเธอได้อย่างแน่นอน

แต่จะให้เธอช่วยยังไง... ในเมื่อพลังในระดับที่สูงกว่านิดหน่อยที่เหลือน้อยของเธอ ทำให้ชิบุกิไม่สามารถเข้าไปช่วยฮิคาริต่อสู้ได้ ถึงอย่างนั้น... กลับมีใครคนหนึ่งในนั้นที่ยังไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจที่จะต่อสู้เพื่อปกป้องคนที่เขาปรารถนาจะปกป้องด้วยชีวิต


"นายจะทำอะไรน่ะ! ฮิซาชิ!!"

ชายหนุ่มที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเลือดจากการกระทำของพรรคพวกใหม่ของเขายังคงตัดสินใจที่จะไม่ยอมแพ้ เขาพยายามดันตัวเองให้ก้าวไปข้างหน้าทั้งๆที่ถูกเล่นงานขนาดนั้นในร่างของมนุษย์ปกติที่พร้อมจะเป็นรูพรุนได้ทุกเมื่อหากเข้าต่อสู้กับศัตรูตัวฉกาจที่ฆ่าเพื่อนของเขาจะแทบไม่เหลือ ซึ่งหากเขาไม่สามารถเข้าสู่ร่างโคโรน่าหรืออีคลิปส์ได้ เขาก็ไม่ต่างอะไรกับกระสุนพลาสติกที่เอาไปยิงใส่แผ่นเหล็กเท่านั้นเอง

"ฉันจะต้อง...รักษาสัญญา- โอ้ก!!"
ฮิซาชิกระอักเลือดออกมาอย่างไม่มีลางบอกเหตุใดๆ ดูเหมือนว่าอวัยวะภายในของเขาจะฉีกขาดจากการต่อสู้เกินกำลังไปมากซะแล้ว

"อย่าพูดบ้าๆนะ!! ถ้าเป็นสัญญาที่นายเคยให้กับพี่มิรันละก็...นายก็ทำจนสมบูรณ์ไปแล้วไม่ใช่เหรอ!!"
ชิบุกิเข้าไปประคองตัวชายหนุ่มเอาไว้ ขาของเขาเริ่มอ่อนแรงจนทรุดลงไปกับพื้น ซึ่งชิบุกิเองก็ไม่ได้ต่างอะไรเลย...

"ใช่...สัญญาระหว่างฉันกับมิรันที่จะปกป้องเธอน่ะเสร็จสมบูรณ์แล้ว แต่ฉันสัญญากับตัวเองเอาไว้...ว่าจะปกป้องทุกๆคนให้ได้ แต่โยโซระกับฮิโรมิฉันกลับปกป้องไม่ได้..! แล้วจะให้ฉัน..."

ตึงงงงงง.....!!

ชิบุกิที่เห็นฮิซาชิยังคงพล่ามอะไรไร้สาระไม่ยอมหยุดชกเข้าไปที่ท้องของชายหนุ่มอย่างจัง ทำให้เขาล้มลงไปหมดแรงอยู่กับพื้น ก่อนที่เธอจะตวาดใส่เขาด้วยน้ำเสียงที่ทนดูพฤติกรรมที่ไม่เห็นเงาหัวของตัวเองมานานแล้ว


"ฉันเองก็เหมือนกัน!! พวกเราทุกคนก็ด้วย!! พวกเราสัญญากับพี่มิคาสะไว้แล้วว่าจะปกป้องนายให้ได้ ถ้านายเป็นอะไรไปละก็...ความตายของทั้งสองคนนั้นก็จะสูญเปล่า!! แน่นอน...ถ้านายตายไปละก็!!"

"ฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว!!!!"


ชิบุกิตะโกนออกมาจากหัวใจ เสียงของเธอดังสะท้อนไปมาข้างในหัวของฮิซาชิ ใช่! เขารู้อยู่แล้วว่าพวกเธอทุกคนจะปกป้องเขาไว้จนกว่าจะสิ้นลมหายใจ และไม่แน่ด้วยว่าฮิคาริเองก็คิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน...


กร๊อบบบบบ

"เอ๊ะ..!"

ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้นเอง ฮิคาริก็ถูกไกอาจับกระแทกลงกับพื้น เธอจับแขนทั้งสองข้างของฮิคาริหักลงอย่างทรมานต่อหน้าต่อตาของทั้งคู่ สาวน้อยที่นอนอยู่บนพื้นร้องออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนจะใช้แรงฮึดเตะไกอาออกไปให้พ้นจากรัศมีที่จะถูกทำร้ายอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบ

ฮิคาริยังคงบุกเข้าหาไกอาอย่างต่อเนื่องถึงแม้ว่าแขนทั้งสองข้างของเธอจะใช้การไม่ได้อีกแล้ว สุดท้ายไกอาที่แข็งแกร่งกว่าก็เล่นงานเธอจนลงไปนอนอยู่กับพื้น

"ต่อไปจะทรมานอะไรเธอดีนะ... จริงสิ!"

สิ้นเสียงที่แข็งกร้าวของมัน ไกอาก็จับขาทั้งสองข้างเหวี่ยงร่างของเธอไปกระแทกโขดหินบริเวณนั้นจนร้าวก่อนจะบินตามไปกดร่างที่ไร้แรงต่อต้านของฮิคาริโยนลงกับพื้น ชิบุกิเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยอย่างไม่คิดชีวิต แต่ก็ถูกไกอาเตะจนกระเด็นออกไป


"ปัดโธ่เว้ย!! ฮิคาริ!!!"

เสียงตะโกนของชิบุกินั้นทำให้ไกอาเริ่มแสดงท่าทีที่โหดเหี้ยมขึ้นเรื่อยๆ มันจับขาทั้งสองข้างของฮิคาริกระชากจนกระดูกหลุดจากกัน เสียงร้องอย่างทรมานของเจ้าของร่างที่ปนกับน้ำตานั้นไม่ได้ทำให้ไกอาลดความรุนแรงลงเลยแม้แต่น้อย ฮิซาชิจึงรีบลุกไปช่วย แต่เขาสามารถทำได้เพียงคลานเข้าไปหาอย่างช้าๆเท่านั้น...


"แหมๆ..! ดูน่าสนุกเหลือเกินนะ ไกอา... ถ้ายังไงจะให้ฉันร่วมเล่นเกมนี้ด้วยได้หรือเปล่า!?"

ระหว่างที่ไกอากำลังเล่นอยู่กับของเล่นของเธออยู่นั้นเอง ทุกๆคนในที่นั้นกลับเริ่มสัมผัสได้ถึงแหล่งพลังอันรุนแรงที่กำลังมุ่งหน้าลงมาหาพวกเขาจากท้องฟ้า และเมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้นไปมองก็ต้องตะลึง แม้แต่ไกอาที่สามารถจัดการกับอาวุธทำลายล้างที่มนุษย์ผลิตขึ้นมาทุกรูปแบบได้โดยง่ายก็เช่นกัน...

บนท้องฟ้าสีเทานั้นมีลำแสงสีแดงลำหนึ่งกำลังพุ่งลงมายังพื้นดินด้านล่างด้วยความเร็วที่สูงมาก สัมผัสของพลังที่เกิดขึ้นใหม่นี้ต่างไปจากพวกแองเจลอยด์ อควารอยด์ เทอร์รารอยด์ หรือแม้แต่พวกเดียวกับไกอาที่เคยปรากฏออกมาโดยสิ้นเชิง...

ลำแสงนั้นพุ่งลงมาตรงตำแหน่งที่ไกอากำลังยืนอยู่พอดี ทำให้เธอต้องผละจากของเล่นสนุกของเธอพร้อมกับกระโดดหลบลำแสงนั้นอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นแสงนั้นก็ตกลงมาสู่พื้นดินทำให้เกิดแรงลมปะทะและคลื่นพลังที่แผ่ออกมาอย่างรุนแรงจนไกอาไม่สามารถเข้าประชิดได้

สัมผัสของพลังนั้นแตกต่างจากที่ทุกคนในที่นี้เคยรู้สึกมาก่อน ยกเว้นฮิซาชิคนเดียวที่รู้สึกคิดถึงมาก ตอนนั้นเองก็มีใครคนหนึ่งกำลังก้าวออกมาจากกลุ่มพลังนั้น เธอคนนั้นมีรูปร่างเป็นผู้หญิงที่ไม่ใช่seiriหรือไกอา เธอไม่มีแม้กระทั่งปีกเสียด้วยซ้ำ!

"ให้ตายสินะ ฮิซาชิคุง... ทั้งๆที่ได้พลังแห่งสุริยคราสมาแล้ว ทำไมถึงได้มาแพ้หมดรูปอย่างนี้ล่ะ!"

"จะยังไงก็ช่างเถอะน่า... เธอเองเถอะทำไมถึงไม่มาช่วยกันเลยตอนที่ฉันสู้กับเจ้าพวกนั้น คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ที่จะออกมาตอนสุดท้ายหรือไง!!"

"อ้าวๆ... ก็นายเคยบอกกับฉันไม่ใช่เหรอว่าซุปเปอร์ฮีโร่น่ะมีอยู่จริง... ขอแค่กล้าเท่านั้นก็พอ"

สองคนนั้นพูดคุยกันราวกับสนิทสนมกันมาก่อน แต่คนอื่นๆอีกสามคนกลับฟังบทสนทนานั้นไม่รู้เรื่องเลย... ซึ่งสัมผัสความรู้สึกของชิบุกิกับฮิคารินั้นได้บ่งบอกพวกเธอถึงความรู้สึกบางอย่างที่คล้ายกับจะเคยรู้สึกแบบเดียวกันนั้นมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว

มันเป็นช่วงเวลาที่นานมากจนพวกเธอแต่ละคนจำไม่ได้...


"แต่ไหนๆเธอก็มาแล้ว ก็มาจัดการให้มันจบๆไปเลยเถอะ... อาคาริ!"