Extinction Wars สัญญาครั้งนั้น...จะเริ่มกันเลยไหม

"ฉันไม่เคยนึกมาก่อนเลยนะ...ว่าเธอจะเป็นพวกด่วนคิดสั้นได้ขนาดนี้น่ะ!"

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ชิบุกิรู้จักมักคุ้นและได้ยินเป็นเสียงมาตรฐานของตัวเองอยู่เสมอๆดังก้องขึ้นมาในหัว เป็นเสียงแห่งวันวานที่ทำให้ชิบุกิรู้สึกคิดถึงมาก

"ให้ตายสิ..! ทำไมพวกอควารอยด์ถึงได้คิดสั้นอยากจบชีวิตตัวเองขนาดนี้กันนะ!! ทั้งพี่มิคาสะที่ทำใจกล้ายืนหยัดต่อหน้าคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าถึงหลายต่อหลายคน หรือแม้แต่พี่มิรันที่ฝืนชะตาตัวเองออกมาเจอหน้าพวกฉันทั้งที่ป่วยหนักตั้งขนาดนั้น คิดว่าไงล่ะ...ชิบุกิ!?"

เมื่อๆด้ยินคำพูดที่ไม่เป็นที่น่าพึงพอใจของสาวน้อยseiriที่อยู่ตรงหน้า ชิบุกิก็ถึงกับน้ำตาซึมทันทีที่ได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นชัดๆ ถึงแม้จะเป็นภาพลวงตาที่เจ้าอสูรนั้นสร้างขึ้นก็ตาม เธอก็ดีใจที่ได้พบหน้าผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง...แม้จะในมโนสำนึกของตัวเองก็ยังดี

"อย่างเธอน่ะเหรอที่ฉัน... ฉัน...อยากเจอที่สุดเลย! ยูนะ!!"
ชิบุกิวิ่งเข้าไปกอดยูนะอย่างโหยหา เธอปรารถนาจะเจอพี่สาวฝาแฝดที่พลัดพรากกันมานานคนนี้มานานแล้ว

"ฉันมีคำถามอยากจะได้ยินคำตอบจากปากเธอเอง... ทำไมเธอถึง...ชอบฮิซาชิได้ล่ะ! เห็นเธอได้คำสั่งจากไอ้เวรตะไลนั่นให้มาฆ่าเขาไม่ใช่เหรอ..."

ไม่ใช่..! ไม่ใช่ภาพลวงแน่นอน!! ที่อยู่ตรงหน้าเธอคือยูนะจริงๆ...

"สำหรับฉันแล้ว...หมอนั่นเป็นคนที่..ช่วยฉันขึ้นมาจาก..ความมืดนั่น! และถ้าไม่ใช่เขา...ฉันก็คงถูกฆ่าไปแล้วแน่ๆ!"
ชิบุกิพูดทั้งน้ำตา เสียงของเธอขาดๆหายๆเพราะการสะอื้นของเธอ

"งั้นเธอก็รักเขาให้มากๆล่ะ..! ทดแทนในส่วนของฉันให้ด้วยนะ!!"

"ฉันน่ะ...ไม่ดีพอหรอกสำหรับหมอนั่่น ฉันร่วมมือกับศัตรูของมนุษย์ทำร้ายพี่สาวของฉัน...ทำร้ายพรรคพวกของฉัน ให้มันจบไปแบบนี้แหละดีแล้วล่ะ..!"

"กะอีเรื่องแค่นี้! เธอถึงกับจะทำให้คนที่เธอรักต้องเสียน้ำตาเลยหรือไง..!!"

ได้ยินดังนั้น ชิบุกิจึงลองคิดทบทวนถึงสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ในขณะนี้ เธอยืนยันกับตัวเองว่าสิ่งที่เธอกำลังทำนั้นถูกต้องแล้ว

และในระหว่างนั้นเอง... ภาพยูนะข้างหน้าเธอก็ค่อยๆเลือนหายไป

"เดี๋ยว..! ฉันยัง..!"

"เธอลองคิดดูก็แล้วกัน... ถึงมันจะดีกับฮิซาชิ... แต่มันดีที่สุดสำหรับ'เธอ'แล้วจริงๆเหรอ..."

และภาพของยูนะที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็เลือนหายไป... คงเหลืออยู่แต่ความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุดตรงหน้าเธอเท่านั้น และในตอนนั้นเอง...เธอก็ได้ยินเสียงตะโกนของใครคนหนึ่งที่เธอไม่คาดฝันว่าจะได้ยิน!


"ปัดโธ่เว้ย!! ทำไมพวกseiriถึงชอบรนหาที่ตายนักนะ!! อยากตายขนาดนั้นเลยหรือไง!!!"

ท่ามกลางความมืดมิดที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งสสารใดๆ ฉับพลันมีมือของใครก็ไม่รู้มาดึงร่างกายอันอ่อนแรงของอควารอยด์ผู้เสียสละออกไปจากความมืดนั้น และเมื่อเธอหลุดออกจากร่างอสุรกายยักษ์นั้น... เธอก็รู้ทันทีว่าเขาคนนั้นคือใคร!

"ลืมตาขึ้นมาสิ! มองตาฉันสิ!!"

เธอเห็นฮิซาชิกำลังอุ้มเธอลอยขึ้นไปบนอากาศ เขาหันมาตะโกนกรอกหูเธอพร้อมทั้งทำสายตาดุดันใส่

"ให้มันจบแบบนี้มันจะดีแล้วเหรอ!! เธออยากตายไปทั้งๆแบบนี้งั้นเหรอ!!!"

ฮิซาชิระดมคำพูดสบถคำ(ไม่)หยาบใส่ชิบุกิอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของเขาในตอนนี้น่ากลัวมากจนสาวน้อยไม่กล้าพูดอะไรตอบกลับไป

"เธอจะมาบอกชอบฉัน...แล้วจากไปง่ายๆอย่างนี้น่ะเหรอ!! ไม่อยากอยู่ด้วยกันกับมิคาสะแล้วเหรอ!? ไม่อยากมีชีวิตอยู่อย่างอิสระเหมือนพวกseiriคนอื่นๆแล้วเหรอ!!"

"ฉะ ฉัน..."


"ตอบมาสิ!! ตอนนี้คำตอบในใจของเธอน่ะ...ต้องการอะไรกันแน่!!!"

สาวน้อยกำลังอยู่ในอ้อมแขนของคนที่เธอรักในขณะนี้ แต่เธอกลับไม่รู้สึกดีเลยแม้แต่นิดเดียว ในใจของเธอกลับรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก...
และในตอนนี้... ในจิตใจส่วนลึกของชิบุกิก็มีคำตอบคำหนึ่งพุขึ้นมาเอ่อล้นจนอยากจะระบายออกมาให้ได้โดยเร็วที่สุด เท่าที่ปากของเธอจะขยับได้

"ไม่เอานะ... ไม่อยากตาย!!!!!!!"

ขณะนี้สิ่งที่กั้นระหว่างหัวใจของเธอได้ถูกเปิดออกโดยสมบูรณ์ เธอร้องออกมาอย่างสุดเสียง สำหรับสาวน้อยที่ต่อสู้กับลูกสมุนอยู่ข้างล่าง มันเท่ากับว่า...มีศัตรูหัวใจเพิ่มมาอีกคน แต่พวกเธอก็ไม่ได้รังเกียจเลย

ในทางกลับกัน...พวกเธอกลับรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก


ฮิซาชิได้จังหวะชูมือขวาที่พยุงสาวน้อยเอาไว้ขึ้นไปบนฟ้า เขาโยนอัญมณีของชิบุกิขึ้นไปกลางอากาศ ก่อนที่หินเรืองแสงนั้นจะเปล่งแสงสีฟ้าออกมาจนสว่างไปทั่ว ชิบุกิซึ่งเป็นเจ้าของซึ่งรู้หลักการทำงานของอัญมณีเป็นอย่างดีได้เร่งพลังประจุเข้าไปในอัญมณีของเธอมากขึ้นอีก พลังที่แผ่ออกมาจากหินก้อนนั้นได้หมุนวนและอัดแน่นเป็นก้อนกลมราวกับกระสุนวงจักรยักษ์ที่ทรงพลังที่สุดในประวัติศาสตร์

"พลังแค่นี้มันไม่พอหรอก... เร่งขึ้นมากกว่านี้อีก!!"

ฮิซาชิเร่งพลังโคโรน่าโหมดขึ้นสูงมาก จนก้อนกลมสีฟ้านั้นเริ่มมีแถบสีส้มแทรกขึ้นมา ซึ่งพลังที่ฮิซาชิประจุเพิ่มเข้าไปในลูกพลังนั้นได้แฝงเข้าไปด้วยความปรารถนาที่จะได้พบกับสมาชิกทุกคนในบ้านหลังจากที่การต่อสู้ทั้งหมดจบลงแล้ว...

ซึ่งแม้ว่ามันจะเป็นไปได้ยากมากก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็เถอะ!!


"ทั้งฉัน... ทั้งฮิโรมิ... ทุกๆคนที่เคยอาศัยอยู่ด้วยกันกับฉัน... ต้องพบกับความสูญเสียมานักต่อนักแล้ว ฉันน่ะ...ไม่อยากสูญเสียใครไปอีกแล้ว!!"


ฮิซาชิก้มมองอสุรกายตัวนี้จากด้านบน เขาเพิ่งจะรู้สึกได้ว่ามันน่าขยะแขยงเพียงไร...

"ยังไม่พอหรอก! ชิบุกิ..!!"
ฮิซาชิยังคงเร่งพลังขึ้นไปอีก ทำให้ร่างของเขาเรืองแสงขึ้นมาจนชุดที่เขาใส่เกิดการแปรสภาพไปตามระดับพลังที่สูงขึ้นทีละน้อย ส่วนท่อนล่างของขุดนั้นเริ่มมีมีน้ำเงินแซมขึ้นมาทีละนิด ก่อนที่การเปลี่ยนแปลงทุกอย่างจะกลับไปเป็นปกติ...


"ใส่ความรู้สึกทั้งหมดเธอที่มี... เข้าไปให้หมดเลยเซ่!!!" 


ฮิซาชิกับชิบุกิเร่งพลังขึ้นสูงมากจนเกิดออร่าแผ่ออกมาจากลูกพลังบนมือของฮิซาชิ ออร่าที่เปล่งออกมานั้นกดดันอสุรกายตนนั้นจนขยับไม่ได้ แต่พวกฮิซาชิที่อยู่ ณ จุดศูนย์กลางพายุคลื่นพลังนั้นกลับสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ...

"รับไปซะ!!! พลังทั้งหมดของคนที่แกเรียกว่าขยะ... พลังของชิบุกิ!!!"

ฮิซาชิกับชิบุกิพุ่งลงไปใช้ลูกพลังที่ทรงพลังที่สุดเท่าที่พวกเขาจะสร้างได้เข้าปะทะกับร่างของมัน ลูกพลังที่เปี่ยมล้นไปด้วยพลังทั้งหมดของเขาและชิบุกิเมื่อเข้าถึงตัวอสูรคราเคนตัวนั้นก็เข้าทำร้ายมันอย่างหนัก มันส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

ซึ่งนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ฮิซาชิต้องการจะให้อควารอยด์ข้างๆตัวเขาเห็นที่สุด...และได้ลงมือกระทำด้วยตัวเอง


"ฉันทำตามสัญญาแล้วนะ...มิรัน! ฉันช่วยน้องสาวคนสุดท้ายของเธอจากสิ่งที่พันธนาการเอาไว้ได้แล้วนะ!!!"

ทั้งคู่ดันลูกพลังเข้าไปอีก เมื่อพลังของทั้งคู่ถึงจุดอิ่มตัว มันก็ขยายตัวจนระเบิดออกเป็นม่านพลังสีฟ้าแกมส้มขนาดยักษ์ ร่างของอสุรกายนั้นก็เริ่มสลายไปทีละส่วนอย่างต่อเนื่อง

และท่ามกลางพลังงานที่หลั่งไหลเข้ามาปะปนกันจนแยกจากกันไม่ออกนั้น คลื่นพลังสีฟ้าที่เป็นส่วนหนึ่งในนั้นก็ได้บรรยายความรู้สึกของเจ้าของจนหมด...


'ฮิซาชิ... ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายจะรู้สึกยังไงกับฉัน... จริงๆฉันก็รู้อยู่แล้วล่ะว่านายไม่ได้ชอบฉันแม้แต่นิดเดียว... แต่ฉันอยากบอกให้นายรู้ไว้นะ...'
เสียงนี้ดังขึ้นในใจของสาวน้อยร่างเล็กที่ขณะนี้อยู่เคียงกายชายหนุ่มชุดแดงส้ม เธอกำลังยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ถึงแม้ว่าความรู้สึกของเธอจะไม่มีทางส่งไปถึงเขาเลยก็ตาม...


'ฉันรักนาย! รักนายที่สุดเลย!!'


เมื่อม่านพลังที่เกิดจากการประสานพลังของมนุษย์และseiriผู้สามารถทำลายกรงออกมาได้ด้วยตัวเองนั้นสลายไป ปิศาจกลุ่มที่มิคาสะกับโยโซระต่อสู้ด้วยก็หายไปด้วยเช่นกัน เหมือนว่าถ้าฆ่าตัวต้นกำเนิดได้ ลูกน้องก็จะหายไปด้วย... เหมือนกับเกมออนไลน์บางอันนั่นแหละ!

"จบแล้ว...สินะ!"

"อือ... มันจบแล้วล่ะ!"

แต่ยังไม่ทันที่ฮิซาชิจะได้ตั้งตัว เหล่าseiriทั้งสามก็กระโดดเข้าไปกอดร่างของเขาเอาอย่างไม่รีรอ ทำให้ชายหนุ่มเสียหลักล้มลงไปก้นจ้ำเบ้ากับพื้น...

"เฮ้ย!! เป็นอะไรไปหมดน่ะ..! รีบลุกออกไปเลยนะ!!"

"จะเป็นอะไรไปล่ะ... ก็แค่ขอกอดนิดเดียวเอง..!"
สาวน้อยทั้งสามพยายามใช้ร้อยแปดมารยาล่อใจเขา ซึ่งมันได้ทำให้ฮิซาชิเกิดความรู้สึกประหลาดๆที่เรียกว่า...


"ปัดโธ่ว้อย!!! ตูไม่น่าไว้ชีวิตยัยพวกนี้เล้ยยยยย!!!!!!"