ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี

               "เย็นนี้หกโมงครึ่งแต่งตัวสวยๆไปเจอกันที่หน้าห้างไม่งั้นเธอตายแน่"               พอคิดย้อนไปถึงคำพูดของคุโรซาว่าแล้วน่ากลัวจังฉันเลยเอาชุดเดรสที่แม่เคย ซื้อให้ก่อนจะลองเอามาสคาร่าของแม่และลิปสติกสีชมพูของแม่มาทาดูก่อนจะเดิน ลงไปชั้นล่าง               "คานาริจังแต่งตัวซ่ะสวนเชียวแต่งหน้าด้วยเหรอเนี่ยน่ารักจังจะไปไหนเหรอจ้ะ"               "พอดีนัดเพื่อนไว้น่ะค่ะคงไปไม่นานหรอกค่ะ"               "งั้นก็ระวังดีๆน่ะจ้ะ"               ทำไมแค่ฉันแต่งตัวแล้วบอกจะไปหาเพื่อนแม่ต้องดีใจขนาดนั้นด้วยน่ะกว่าฉันจะ ไปถึงก็ทุ่มหนึ่งแล้วแต่ก็ยังเห็นคุโรซาว่าเขายังยืนรอฉันอยู่เหมือนเดิม               "สวยจริงๆด้วย"               "ว่าอะไรน่ะ"               คุโรซาว่าเขาพูดอะไรของเขาน่ะไม่เห็นเข้าใจเลย               "ฉันมายืนรอเธอตั้งนานรู้มั้ย!"               "ก็เธอบอกให้แต่งตัวสวยๆนี่"               "จะว่าไปตุ๊กตาผีของเธอไปไหนล่ะห่างกันเป็นด้วยเหรอ?"               จะว่าไปรีบออกมาจนลืมเอาโรลจังมาด้วยเลยอ่ะแบบนี้โรลจังต้องโกรธแน่ๆเลยT-T               "ทำไมจู่ๆทำหน้าเหมือนจะร้องให้ล่ะ"               "เธอจะให้ฉันเลี้ยงอะไรล่ะ"               "ฉันไม่ให้ผู้หญิงเลี้ยงข้าวหรอกน่ะใยโง่"               แล้วเขาให้ฉันออกมาทำไมล่ะเนี่ยแล้วคุโรซาว่าก็ยิ้มให้ฉันก่อนที่เขาจะจูง มือฉันไปที่ร้านซูชินี่เขาจะให้ฉันเลี้ยงซูชิเหรอฉันไม่มีเงินหรอกน่ะ               "เขามาเถอะน่ะในผีเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"               จะว่าไปซูชิเนี่ยน่ากินๆทั้งนั้นเลยอ่ะ               "เธอจำฉันได้มั้ย?"               จำได้เหรอก็ต้องได้สิบ้าเหรอ               "เธอก็เป็นเพื่อนในห้องฉันไง"               "ก่ะแล้วเชียวว่าจำไม่ได้โง่จริงๆด้วย"               ฉันเกลียดหมอนี่ที่สุดเลยคำก็โง่สองคำก็โง่               "จริงสิกินเสร็จแล้วไปเดินเล่นก่อนค่อยกลับน่ะ"               คุโรซาว่าเขามีสาหร่ายจากซูชิติดปากด้วยฉันเลยเอากระดาษไปเช็ดปากให้เขา               "แต่ว่าฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะมันดึกแล้วอันตราย"               "ฉันจะไปส่งเธอถึงหน้าบ้านเลยเคป่ะ"               "อื่อ"               จะว่าไปพอมองดูคุโรซาว่าดีๆแล้วเขาหล่อเหมือนพวกนักร้องเท่ห์ๆเลยแถมสูงกว่า ฉันเยอะเลยเวลายืนอยู่กับเขาฉันตัวเท่าหน้าอกเขาเองแหะ พอกินเสร็จฉันเลนออกมาเดินเล่นกับคุโรซาว่าข้างนอก               "คานาจังมีแฟนหรือยัง"               เขาเรียกฉันว่าคานาจังเหรอแถมยังมาถามอีกว่ามีแฟนหรือยัง-_-อะไรของเขาน่ะจะถามไปทำไม               "ไม่มี"               "ว่าแล้วเชียวเพราะชอบทำตัวน่ากลัวๆ"               ฉันชอบทำตัวน่ากลัวแล้วเขาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ               "เธอเนี่ยตัวเล็กชะมัดหนักเท่าไหร่เนี่ย"         "43"               "ผอมกว่าที่คิดอีกแต่ฉันชอบน่ะผู้หญิงตัวเล็กๆ"               แล้วเขาจะมาบอกฉันทำไมล่ะเนี่ยจะว่าไปคุโรซาว่านี่เขาเด่นจริงๆเพราะฉันเห็น พวกผู้หญิงมองเขาตาเป็นมันเลย พอเดินเล่นเสร็จสักพักเขาก็ขับรถยนตร์ของเขามาส่งฉันที่หน้าบ้านเขาคงรวย เพราะมีรถหรูขับด้วย               "มีเบอร์โทรศัพท์มั้ย"               "เบอร์บ้านเหรอ?"               "มือถือสิใยโง่"               "01977......."               "อีกสามสิบนาทีฉันจะโทรหารับสายด้วยล่ะ"               แล้วคุโรซาว่าก็ขับรถออกไปอะไรของเขาน่ะเขาจะเอาเบอร์มือถือของฉันไปทำไมเนี่ยฉันเลยเดินเข้าบ้านไป               "กลับมาแล้วเหรอคานาริจังสนุกมั้ยลูก"               "อ้อค่ะ"               จากนั้นฉันก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำก่อนจะมานั่งคุยกับโรลจังและขอโทษโรลจังที่ไม่ ได้พาไปด้วยและคุโรซาว่าเขบก็โทรมาต้องรับด้วนเหรอเนี่ย               "ทำไรอยู่"               "ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ"               "คานาจังกินข้าวยัง"               เขาถามอะไรของเขาก็ฉันเพิ่งจะไปกินกับเขามานี่นาถามไม่คิดเลย               "ลืมไปว่ากินแล้ว"               "พรุ่งนี้เลิกเรียนไปกินขนมดังโงะกันมั้ย"               "ไม่ไป-_-"               "ไม่ชอบกินเหรอ?"               "เปล่า"               แล้วคืนนั้นคุโรซาว่าเขาก็ถามนู่นนี่นั่นไม่หยุดเลยจนฉันเผลอหลับคามือถือ เลยคนอะไรก็ไม่รู้คุยแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้นเลย