ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี

               ทันทีเมื่อกี้มันอะไรกันน่ะฉันเอามือลูบๆที่แก้มของตัวเองก่อนจะเดินกลับมา ที่ห้องน่าอายจริงๆล้มได้ยังไงกันน่ะและสักพักเพื่อนของเจ้าชายชิโนะที่ชื่อ คุโรซาว่า ทามากิก็เดินเข้าห้องมาก่อนจะเหลือบตามามองฉันเพียงเล็กน้อยและเดินไปนั่ง ที่ของเขาวันนี้มันวันซวยอะไรของฉันกันน่ะตั้งแต่เช้าเลยพอหลังเลิกเรียนฉัน ก็ต้องทำความสะอาดห้องคนเดียวอีกเพราะคนอื่นไม่ยอมทำกว่าจะทำเสร็จก็เย็น แล้วคนในโรงเรียนก็พากันทยอยกลับบ้านกันจนหมดแล้วด้วยฉันเลยพาโรลจังเดิน กลับแต่ก็มาเจอชิโนะอยู่ด้านล่างบันไดนี่เขามายืนทำอะไรตรงนี้เนี่ย
               "ทำไมเมื่อเช้ามาก่อน"
               นี่เขามายืนรอฉันเหรอ??
               "คือฉัน....ขอโทษน่ะฉันแค่คิดว่าคนอื่นอาจมองไม่ดีถ้าเธอมากับฉัน"
               "ฉันไม่สนใจคนพวกนั้นหรอกคานาริจังก็ไม่ควรสนน่ะ"
               ไม่ควรสนเหรอ?? แล้วเจ้าชายก็ดึงมือฉันกลับบ้านแต่ทำไมหัวใจฉันถึงเต้นแรงนักล่ะแค่เขาจับ มือฉันเองน่ะมันเพราะอะไรกันน่ะฉันยังงงกับความรู้สึกของตัวเองแต่ก็ยอมให้ ชิโนะดึงมือไปโดยไม่สะบัดออก
               "ชิโนะ!!"
               น้าเอโกะร้องเรียกมาแต่ไกลเมื่อเห็นฉันกับชิโนะเดินกลับบ้านฉันเลยรีบเอามือออกจากชิโนะที่จับฉันอยู่
               "กลับมาพร้อมกันเหรอดีจัง"
               ฉันเลยโค้งทักทายน้าเอโกะ
               "จริงสิคานาริจังผมหนูมันยาวไปรึเปล่า?"
               "ไม่มั้งค่ะ"
               "อ้าวคานาริจังคุยอะไรกับน้าเอโกะอยู่"
               และแม่ของฉันก็เดินมาสมทบอีก
               "ฉันว่าผมคานาริจังนี่ยาวไปน่ะทำให้ไม่เห็นหน้าน่ารักๆเลยดูน่ากลัวฉันว่าน่าจะตัดออกน่ะ"
               "จริงด้วย"
               "ให้น้าพาไปตัดออกดีกว่าน่ะจ้ะ"
               "ไม่ดีกว่าค่ะ"
               ฉันพยายามปฏิเสธแต่สุดท้ายก็โดนจับมาร้านตัดผมกันคุณน้าเอโกะจนได้T-T
               "ผมแบบนี้เคยหวีบ้างมั้ยค่ะคุณน้อง"
               "...."
               "ทรงไหนจะทำให้ดูดีที่สุดตัดทรงนั้นเลยค่ะ"
               "งานใหญ่เลยน่ะค่ะเนี่ย"
               นี่นินทากันข้ามหัวเราเลยเหรอเนี่ยฮือๆใจร้ายอ่ะฉันน่ะไม่ชอบตัดผมที่สุดเลย
               "ตัดผมที่ร้านครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ค่ะน้อง"
               "ประมาณ9ปีที่แล้วค่ะ"
               "...."
               ทำไมคนตัดผมถึ้งกับอึ้งเงียบไปเลยล่ะฉันใช้เวลาตัดผมนานถึงสามชั่วโมงแนะแต่พอตัดเสร็จแล้วไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นฉัน
               "น่ารักมากเลยน่ะเนี่ยหนูคานาริจัง"
               คนที่อยู่ในกระจกไม่เหมือนฉันสักนิดใบหน้าขาวใสดวงตากลมโตริมฝีปากเรียวเล็ก เห็นชัดขนาดนี้ไม่เอาน่ะเอาความน่ากลัวของฉันคืนมาา!! ฉันเดินก้มหน้าตลอดทางกลับบ้านเพราะเวลาไม่มีผมปิดตานี่มันดูโล่งๆยังไงไม่ รู้ไม่ชินเอาซ่ะเลยพอกลับมาถึงบ้านก็ดันเจอเจ้าชายอยู่บ้านกับแม่ฉันอีก
               "น่ารักจังลูก"
               "แบบนี้น่ารักดีน่ะ"
               ประโยคแรกแม่เป็นคนพูดประโยคที่สองเจ้าชายพูดแถมเขายังมองฉันตาไม่กระพริบ อีกรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองเลยพรุ่งนี้ฉันจะกล้าไปโรงเรียนมั้ยเนี่ยT-T
               วันต่อมาระหว่างที่ฉันอยู่ในห้องเรียนว่าแล้วเชียวว่าคนอื่นต้องซุบซิบกัน
               "นั่นใยตุ๊กตาผีหรอกน่ารักมากเลยน่ะ"
               "น่ารักกว่าผู้หญิงในห้องเราอีกน่ะ"
               พวกผู้ชายจะพูดแบบนี้ส่วนพวกผู้หญิงจะมองฉันด้วยสายตาอาฆาต
               "+_+"
               ฉันเลยเดินออกจากห้องไปห้องพยาบาลเพราะเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานหลงหยิบขวดยา ดมมายังไม่ได้เอาไปคืนเลยแต่พอเข้ามาก็ไม่มีใครอยู่เหมือนเดินฉันเลยเอายาดม วางคืนไว้ก่อนจะเหลือบเห็นเหมือนมีใครบางคนนอนอยู่ที่เตียงพยาบาลพอลองเปิด ม่านดูก็เห็นผู้ชายคนเมื่อวาน คุโรซาว่า ทามากิ เขานอนหลับอยู่นี่เขามาแอบนอนที่นี่ทุกวันเลยเหรอแต่เวลาเขานอนเนี่ยดูหล่อ จังแต่จู่ๆเขาก็ลืมตาขึ้นมาฉันเลยตกใจจนสะดุ้งเลยฉันเลนก่ะจะเดินออกไปแต่คุ โรซาว่าเขาก็ดึงแขนของฉันเอาไว้ก่อน
               "จะรีบไปไหนน่ะ"
               "เอ๋?"
               "ทำไมต้องวิ่งหนีตลอดเลยล่ะ"
               "คือ...."
               "ไปตัดผมมาใหม่เหรอน่ารักกว่าเดิมอีกน่ะ"
               นี่เขาชมฉันเหรอเนี่ย
               "เมื่อวานเธอทำให้ฉันต้องหอมแก้มเธอๆต้องรับผิดชอบน่ะ"
               อะไรของเขาเนี่ยฉันตั้งใจที่ไหนกันล่ะ
               "ขอโทษค่ะ"
               "ไม่อยากได้คำขอโทษ"
               อะไรของเขาอ่ะฉันก็ขอโทษไปแล้วนี่
               "จะให้ฉันทำยังไงล่ะ"
               "เย็นนี้เลี้ยงข้าวฉันสิ"
               18:00น. หกโมงเย็นแล้วคุโรซาว่าเขาบอกจะไปรอฉันอยู่ที่หน้าห้างตอนหกโมงครึ่งฉันจะทำ ยังไงดีน่ะฉันไม่เคยออกไปไหนตอนมืดๆด้วยสิแต่ถ้าไม่ไปจะน่าเกลียดมั้ยน่ะ แล้วนี่ฉันควรจะไปดีมั้ยน่ะ?