ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี

               "เย็นนี้หกโมงครึ่งแต่งตัวสวยๆไปเจอกันที่หน้าห้างไม่งั้นเธอตายแน่"
               พอคิดย้อนไปถึงคำพูดของคุโรซาว่าแล้วน่ากลัวจังฉันเลยเอาชุดเดรสที่แม่เคย ซื้อให้ก่อนจะลองเอามาสคาร่าของแม่และลิปสติกสีชมพูของแม่มาทาดูก่อนจะเดิน ลงไปชั้นล่าง
               "คานาริจังแต่งตัวซ่ะสวนเชียวแต่งหน้าด้วยเหรอเนี่ยน่ารักจังจะไปไหนเหรอจ้ะ"
               "พอดีนัดเพื่อนไว้น่ะค่ะคงไปไม่นานหรอกค่ะ"
               "งั้นก็ระวังดีๆน่ะจ้ะ"
               ทำไมแค่ฉันแต่งตัวแล้วบอกจะไปหาเพื่อนแม่ต้องดีใจขนาดนั้นด้วยน่ะกว่าฉันจะ ไปถึงก็ทุ่มหนึ่งแล้วแต่ก็ยังเห็นคุโรซาว่าเขายังยืนรอฉันอยู่เหมือนเดิม
               "สวยจริงๆด้วย"
               "ว่าอะไรน่ะ"
               คุโรซาว่าเขาพูดอะไรของเขาน่ะไม่เห็นเข้าใจเลย
               "ฉันมายืนรอเธอตั้งนานรู้มั้ย!"
               "ก็เธอบอกให้แต่งตัวสวยๆนี่"
               "จะว่าไปตุ๊กตาผีของเธอไปไหนล่ะห่างกันเป็นด้วยเหรอ?"
               จะว่าไปรีบออกมาจนลืมเอาโรลจังมาด้วยเลยอ่ะแบบนี้โรลจังต้องโกรธแน่ๆเลยT-T
               "ทำไมจู่ๆทำหน้าเหมือนจะร้องให้ล่ะ"
               "เธอจะให้ฉันเลี้ยงอะไรล่ะ"
               "ฉันไม่ให้ผู้หญิงเลี้ยงข้าวหรอกน่ะใยโง่"
               แล้วเขาให้ฉันออกมาทำไมล่ะเนี่ยแล้วคุโรซาว่าก็ยิ้มให้ฉันก่อนที่เขาจะจูง มือฉันไปที่ร้านซูชินี่เขาจะให้ฉันเลี้ยงซูชิเหรอฉันไม่มีเงินหรอกน่ะ
               "เขามาเถอะน่ะในผีเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"
               จะว่าไปซูชิเนี่ยน่ากินๆทั้งนั้นเลยอ่ะ
               "เธอจำฉันได้มั้ย?"
               จำได้เหรอก็ต้องได้สิบ้าเหรอ
               "เธอก็เป็นเพื่อนในห้องฉันไง"
               "ก่ะแล้วเชียวว่าจำไม่ได้โง่จริงๆด้วย"
               ฉันเกลียดหมอนี่ที่สุดเลยคำก็โง่สองคำก็โง่
               "จริงสิกินเสร็จแล้วไปเดินเล่นก่อนค่อยกลับน่ะ"
               คุโรซาว่าเขามีสาหร่ายจากซูชิติดปากด้วยฉันเลยเอากระดาษไปเช็ดปากให้เขา
               "แต่ว่าฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะมันดึกแล้วอันตราย"
               "ฉันจะไปส่งเธอถึงหน้าบ้านเลยเคป่ะ"
               "อื่อ"
               จะว่าไปพอมองดูคุโรซาว่าดีๆแล้วเขาหล่อเหมือนพวกนักร้องเท่ห์ๆเลยแถมสูงกว่า ฉันเยอะเลยเวลายืนอยู่กับเขาฉันตัวเท่าหน้าอกเขาเองแหะ พอกินเสร็จฉันเลนออกมาเดินเล่นกับคุโรซาว่าข้างนอก
               "คานาจังมีแฟนหรือยัง"
               เขาเรียกฉันว่าคานาจังเหรอแถมยังมาถามอีกว่ามีแฟนหรือยัง-_-อะไรของเขาน่ะจะถามไปทำไม
               "ไม่มี"
               "ว่าแล้วเชียวเพราะชอบทำตัวน่ากลัวๆ"
               ฉันชอบทำตัวน่ากลัวแล้วเขาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ
               "เธอเนี่ยตัวเล็กชะมัดหนักเท่าไหร่เนี่ย"
         "43"
               "ผอมกว่าที่คิดอีกแต่ฉันชอบน่ะผู้หญิงตัวเล็กๆ"
               แล้วเขาจะมาบอกฉันทำไมล่ะเนี่ยจะว่าไปคุโรซาว่านี่เขาเด่นจริงๆเพราะฉันเห็น พวกผู้หญิงมองเขาตาเป็นมันเลย พอเดินเล่นเสร็จสักพักเขาก็ขับรถยนตร์ของเขามาส่งฉันที่หน้าบ้านเขาคงรวย เพราะมีรถหรูขับด้วย
               "มีเบอร์โทรศัพท์มั้ย"
               "เบอร์บ้านเหรอ?"
               "มือถือสิใยโง่"
               "01977......."
               "อีกสามสิบนาทีฉันจะโทรหารับสายด้วยล่ะ"
               แล้วคุโรซาว่าก็ขับรถออกไปอะไรของเขาน่ะเขาจะเอาเบอร์มือถือของฉันไปทำไมเนี่ยฉันเลยเดินเข้าบ้านไป
               "กลับมาแล้วเหรอคานาริจังสนุกมั้ยลูก"
               "อ้อค่ะ"
               จากนั้นฉันก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำก่อนจะมานั่งคุยกับโรลจังและขอโทษโรลจังที่ไม่ ได้พาไปด้วยและคุโรซาว่าเขบก็โทรมาต้องรับด้วนเหรอเนี่ย
               "ทำไรอยู่"
               "ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ"
               "คานาจังกินข้าวยัง"
               เขาถามอะไรของเขาก็ฉันเพิ่งจะไปกินกับเขามานี่นาถามไม่คิดเลย
               "ลืมไปว่ากินแล้ว"
               "พรุ่งนี้เลิกเรียนไปกินขนมดังโงะกันมั้ย"
               "ไม่ไป-_-"
               "ไม่ชอบกินเหรอ?"
               "เปล่า"
               แล้วคืนนั้นคุโรซาว่าเขาก็ถามนู่นนี่นั่นไม่หยุดเลยจนฉันเผลอหลับคามือถือ เลยคนอะไรก็ไม่รู้คุยแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้นเลย