ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี

        ในที่สุดก็ได้กลับมาบ้าสักทีฉันรีบวิ่งไปกอดโรลจังอย่างคิดถึงทันที
        "คานาริจังไปบ่อน้ำพลุร้อนมาสนุกมั้ยจ้ะ"
        "สนุกดีคะแม่"
        แม่ยิ้มให้ฉันก่อนจะตักข้าวให้ฉันกินพอกินเสร็จฉันก็ขึ้นไปดูหนังผีในห้อง กับโรลจังพลางเล่าเรื่องของชิโนะให้โรลจังฟังก่อนจะหลับไปอย่างเหนื่อยล้า
      เช้าวันต่อมา
      พอลืมตาขึ้นมาฉันก็เห็นชิโนะฉันยังไม่ตื่นจากความฝันเหรอทำไมฉันถึงเห็นชิโนะล่ะ
      "อรุณสวัสดิ์คานาริ"
      ฉันรีบลุกจากที่นอนทันทีชิโนะเข้ามาอยู่ในห้องของฉันได้ยังไง
      "มาตั้งแต่เมื่อไหร่"
      "ฉันมาหาคานาริแม่ของคานาริเลยบอกให้ฉันขึ้นมาบนนี้ได้เลย"
      แม่นะแม่ทำไมให้ชิโนะขึ้นมาบนนี้นะแม่น่าจะขึ้นมาปลุกฉันสิ
      "ทำไมมาหาฉันละมีอะไรเหรอ?"
      "ฉันว่าจะชวนคานาริไปดูหนังผีที่โรงหนังพอดีฉันเห็นมีหนังซอมบี้เข้าใหม่เลยจะมาชวนคานาริไปดูด้วยกัน"
        ซอมบี้เหรอเรื่องใหม่ด้วยอยากดูจัง
        "ไปงั้นเดี๋ยวฉันแต่งตัวก่อนนะ"
        "งั้นฉันจะไปรอที่บ้านนะถ้าเสร็จแล้วโทรหานะ"
        และชิโนะก็ออกไปจากห้องฉันฉันเลยรีบไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ให้น่ารักๆทันทีก่อนจะอุ้มโรลจังลงไปด้วยและก็เห็นแม่นั่งดูทีวีอยู่
      "จะไปเดทกับชิโนะเหรอจ้ะคานาริ"
        แม่ถามฉันและยิ้มกว้างเชียว
      "เดี๋ยวหนูกลับมานะค่ะ"
      "ไม่ต้องรีบกลับมาก็ได้จร้าไปเที่ยวให้สนุกเถอะไปกับชิโนะแม่ไม่ห่วงหรอก"
        ฉันเลยเดินออกจากบ้านและชิโนะก็มายืนรอฉันอยู่หน้าบ้านแล้วดีใจจังวันนี้จะ ได้ไปดูหนังกับชิโนะระหว่างอยู่บนรถเมล์ฉันก็คิดไม่หยุดเลยว่านี่จะเป็นเด ทแรกของเราใช่มั้ยพอคิดแบบนั้นแล้วรู้ศึกตื่นเต้นจังพอมาถึงหน้าโรงหนังชิ โนะก็เป็นคนไปซื้อตั๋วในขณะที่ฉันอุ้มโรลจังรออยู่โรลจังดีใจมากแน่ๆเลยที่ พาโรลจังมาดูหนังด้วย
        "คานาริไปกันเถอะ"
        ฉันเดินเข้าไปในโรงหนังกับชิโนะและนั่งลงเพื่อดูหนังในนี้มืดๆและเสียงของหนังสมจริงมากๆเลย
        "คานาริ"
        ชิโนะเรียกฉันเบาๆที่ข้างหูก่อนที่เขาจะพูดว่า
        "ขอจับมือได้ไหม"
        "อือ"
        แล้วชิโนะก็เอามือของเขามาจับมือของฉันเอาไว้ตื่นเต้นจังหัวใจเต้นรัวไปหมด เลยมือของชิโนะที่จับมือของฉันอยู่อุ่นจังและชิโนะเขาก็จับมือฉันตลอดไม่ยอม ปล่อยจนเราดูหนังเสร็จก็ออกมาเดินเล่นกันต่อโดยที่ชิโนะไม่ปล่อยมือของเขา ที่จับมือฉันอยู่เลยและชายหญิงวัยรุ่นที่เดินผ่านไปผ่านมาก็มองฉันกับชิโนะ ทั้งนั้น
        "วันนี้อากาศเริ่มหนาวแล้วนะเดี๋ยวก็คงจะหน้าหนาวแล้วสินะ"
        "อือ"
        "คานาริหิวไหมไปหาอะไรกินกันข้างหน้ามีร้านอุด้งที่อร่อยมากเลยรู้มั้ย?"
        พอพูดจบชิโนะก็พาฉันไปที่ร้านนั้นทันทีเป็นร้านเก่าๆแต่ลูกค้าไม่ค่อยเยอะเลย
        "ชิโนะวันนี้พาแฟนมาด้วยเหรอจ้ะ"
        ป้าเจ้าของร้านยิ้มถามชิโนะ
        "ครับ"
        เขาบอกว่าฉันเป็นแฟนเขาด้วยละเขินจัง
        "งั้นทานกันให้อร่อยนะ"
        ป้าเจ้าของร้านพูดก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้านอุด้งที่มาเสริฟถ้วยใหญ่และหน้ากินมากๆ
      "น่าอร่อยจัง"
      ฉันพูดพลางมองอุด้งร้อนๆในถ้วยตาเป็นประกายก่อนจะพูดขึ้นก่อนกิน
      "จะทานแล้วนะ"
      ฉันลงมือทานอุด้งในถ้วยทันทีพอกินเข้าไปแล้วรู้ซึ้งถึงความเหนียวนุ่มทันทีเลยล่ะอร่อยจังเลย
        "อร่อยไหม?"
        ชิโนะถามฉันอย่างสงสัย
        "อร่อยที่สุดเลยล่ะ"
        "งั้นกินเยอะๆเลยนะคานาริ"
        "อือ"
        อุด้งนี่อร่อยสุดจะบรรยายเส้นอุด้งนี่อร่อยจังวันหลังจะมากินอีกอิๆ
 
      **อุด้ง เป็นของกินประจำชาติของญี่ปุ่นเป็นเส้นสีขาวแบนๆตอกไข่ดิบใส่ด้านบนกินกับโชยุ
 
 
--------------
 
      ฉันยังคงเดินเคียงข้างชิโนะอยู่ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกมีความสุขจังนะไม่น่าเชื่อว่าการได้คบกับชิโนะจะทำให้ฉันมีความสุขได้ขนาดนี้
      "จริงสิคานาริฉันมีเรื่องสงสัยที่อยากถาม"
      "อะไรเหรอ?"
      ชิโนะเกาหัวก่อนจะหันมาถามอย่างสงสัย
      "เมื่อก่อนคานาริสดใสมากเลยไม่ว่าใครก็ห้อมล้อมแต่ทำไมจู่ๆคานาริถึงเปลี่ยนไปละ"
      เขาสงสัยเรื่องนี้เหรอจะบอกดีรึเปล่านะ
      "ถ้าฉันเล่าให้ฟังชิโนะอาจจะว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระก็ได้แต่ฉันจะเล่าให้ ฟังก็ได้ตอนที่ฉันอายุเจ็ดขวบฉันแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งเขาชื่อ ทาคาโอะ เป็นเพื่อนห้องเดียวกันกับฉันฉันนะแอบชอบ ทาคาโอะ มาหลายปีมากเลยรวบรวมความกล้าไปบอกเขาว่าชอบแต่เขาดันบอกว่าไม่ชอบฉันเพราะ ฉันไม่น่ารักเหมือนตุ๊กตาหลังจากเลิกเรียนวันนั้นฉันเลยเสียใจมากวันนั้นฝน ตกแรงด้วยระหว่างทางกลับบ้านฉันก็บังเอิญไปเจอโรลจังโดนทิ้งไว้ข้างๆกล่อง ขยะฉันเห็นโรลจังแล้วรู้สึกชอบเลยเอาโรลจังกับมาที่บ้านด้วยแล้วหลังจากวัน นั้นฉันก็ติดโรลจังมากและเริ่มไม่อยากคุยกับเพื่อนในห้องอีกและเพราะฉันเอา โรลจังไปไหนมาไหนด้วยตลอดคนอื่นๆก็เลยพากันกลัวนะ"
        "แบบนั้นเองเหรอ"
        ชิโนะหยุดเดินกระทันหันก่อนที่จู่ๆเขาจะเอามือมาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉัน และเขาก็โอบกอดฉันเขากำลังทำอะไรนะคนที่เดินผ่านไปผ่านมากำลังมองอยู่นะ
        "ฉันเข้าใจคานารินะและฉันก็จะอยู่เคียงข้างคานาริเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
        "ชิโนะ"
        ฉันรู้สึกแปลกใจที่จู่ๆชิโนะก็มาพูดแบบนี้แต่การที่ชิโนะทำแบบนี้ฉันยิ่ง รู้สึกชอบเขามากขึ้นเขารู้ไมฉันชอบชิโนะเพราะฉันรู้สึกว่าเขาแคร์ฉันมากกว่า คนอื่นและเขาก็มักจะให้กำลังใจฉันเสมอด้วย....
 
 
      ขี้เกียจไปโรงเรียนจังเลยอากาศหนาวแบบนี้ใครจะอยากไปเรียนแต่ก็ต้องลุกไปเพราะชิโนะคงรออยู่
        "อรุณสวัสดิ์คานาริ"
        "อรุณสวัสดิ์"
        พอเดินมาจนถึงโรงเรียนก็เห็นมิกิยืนรอชิโนะอยู่หน้าห้องแล้วพอมิกิเห็นชิโนะก็รีบวิ่งมาพร้อมรอยยิ้มที่สดใส
        "พี่ชิโนะฉันว่าจะมาถามพี่เรื่องรายงาน...."
        ฉันเลยเดินเข้าห้องก่อนไปให้ชิโนะกับมิกิคุยกันสองคนหน้าห้อง
        "อรุณสวัสดิ์คานาริ"
        ทามากิทักทายฉันก่อนที่เขาจะเอาสมุดมาวางตรงโต๊ะของฉัน
      "อะไรเหรอ?"
      "ลองเปิดดูหน้าหลังสิ"
      ฉันเลยลองเปิดสมุดดูก็เห็นตัวการ์ตูนน่ารักที่ดูเหมือนฉันเพราะฉันถือโรลจัง อยู่ในมือและก็มีผู้ชายอีกคนทามากิชัวร์เลยที่ยืนแลบลิ้นอยู่น่ารักมากเลยจน ฉันยิ้มกว้างออกมาเลย
        "น่ารักจัง"
        "ฉันวาดให้เธอเลยนะคานาริ"
        "ฉันชอบมากเลยละ"
        พอชิโนะเดินเข้ามาในห้องเขาก็มองมาที่ฉันกับทามากิก่อนจะนั่งลงและมองออกไป นอกหน้าต่างทำไมชิโนะต้องดูหงุดหงิดด้วยก็แค่ฉันคุยกับทามากิแค่นี้เองทั้ง ที่ฉันเป็นแฟนเขาแล้วแท้ๆและตอนเที่ยงชิโนะก็เอาข้าวมานั่งกินกับฉันฉันเลย ยิ้มให้เขา
      "คานาริเย็นนี้เราไปเดินเล่นกันก่อนแล้วค่อยกลับบ้านดีมั้ย"
      "ได้สิ"
      "คานาริลองกินนี่ดูสิอร่อยนะ"
      และชิโนะก็ป้อนฉันทำให้คนอื่นในห้องมองเราใหญ่เลยรู้สึกอายๆยังไงก็ไม่รู้ แต่แฟนกันก็แบบนี้ไม่ใช่เหรอฉันเคยดูจากในหนังแล้วทามากิก็เดินมานั่งข้าง หลังฉันกับชิโนะโดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรจะว่าไปฉันไม่เห็นเขาคุยกันเลยชิโนะ กับทามากิอย่าบอกนะว่าเพราะฉันถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงรู้สึกแย่มาก
      เลิกเรียนชิโนะพาฉันมาเดินเล่นในสวนฉันเลยถามเขาเรื่องทามากิ
      "ชิโนะทำไมเดี๋ยวนี้เธอไม่คุยกับทามากิเลยละทะเลาะอะไรกันเหรอ?"
        ชิโนะหันมามองฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉย
        "เพราะทามากิชอบคานารินั่นแหละคือเหตุผลที่ฉันไม่อยากคุยกับทามากิ"
        ชิโนะเขาพูดตรงดีจัง
        "แต่เธอสองคนเป็นเพื่อนกันนะฉันไม่อยากเห็นเธอสองคนเป็นแบบนี้เพราะฉัน"
        "คานาริกำลังอยากจะบอกให้ฉันพูดกับทามากิงั้นเหรอฉันจะทำก็ได้ถ้าคานาริต้องการแบบนั้น"
        ชิโนะยิ้มและหันมามองหน้าฉันก่อนที่เขาจะส่งมือของเขามาให้ฉันจับฉันจับมือ นั้นและเขาก็จับมือฉันไว้แน่นก่อนที่เราจะเดินกลับบ้านด้วยกัน
      และวันต่อมาชิโนะก็กับไปคุยกับทามากิแบบที่เขาบอกจริงๆรู้สึกดีจังที่ทั้งสองคนกลับมาเป็นเพื่อนกันแบบเดิม
        "คานาริเย็นนี้ไปร้องคาราโอเกะด้วยกันมั้ย"
        อาซูกิเอ่ยชวนฉันชิโนะกับทามากิก็ไปสินะฉันควรจะให้พวกเขาไปด้วยกันโดยไม่มีฉันเพื่อปรับความสัมพันธ์จะดีกว่านะ
        "ไปกันเถอะคือเย็นนี้ฉันมีธุระนิดหน่อยนะ"
        และชิโนะก็หันมาถามฉันอีกครั้ง
        "ไม่ไปด้วยกันเหรอ?"
        "คือนึกขึ้นได้ว่ามีธุระนิดหน่อยชิโนะไปเถอะนะ"
        "อะไรกันสองคนนี้เป็นแฟนกันแล้วเป็นห่วงกันจังนะ"
        อาซูกิแซวฉันกับชิโนะก่อนที่จะโดนชิโนะผลักหน้าออกไปและพวกเขาก็ไปด้วยกัน ส่วนฉันก็เดินกลับบ้านคนเดียวแต่ระหว่างทางกับบ้านก็มีคนมาทักฉัน
      "คานาริใช่มั้ย?"
      ฉันหันไปมองเสียงผู้หญิงที่เรียกฉันอย่างสงสัย
      "ใช่"
        ฉันมองเธออย่างสงสัยเธอเป็นใครกันนะดูจากชุดนักเรียนแล้วเรียนคนละที่กับฉันนี่รู้จักฉันได้ไง
      "คานาริจังจริงๆด้วยคิดถึงจังเดี๋ยวนี้คานาริดูน่ารักจังฉันเมกะไงจำได้มั้ย?"
      เมกะเหรอฉันจำได้แล้วเธอคือเพื่อนรักของฉันสมัยป.6 นั่นเองทำไมเธอดูเปลี่ยนไปขนาดนี้นะเธอดูดีขึ้นไม่เป็นสาวเฉิ่มแล้วเมื่อ ก่อนเธอก็ชอบเรื่องผีๆเหมือนฉันนั่นแหละเธอเลยเป็นเพื่อนกับฉันได้
      "จำได้เธอดูเปลี่ยนไปนะเมกะ"
      "จริงเหรอคานาริก็เหมือนกันนะจริงสิคานาริกำลังจะไปไหน"
      "กำลังจะกลับบ้านนะ"
      "งั้นก็ว่างอยู่สินะงั้นคานาริไปนัดบอร์ดเป็นเพื่อนฉันทีสิ"
      อะไรมันคือนัดบอร์ดเหมือนเคยได้ยินพวกผู้หญิงชอบพูดกันแต่ไม่เคยฟังว่ามันคืออะไร
      "ไปก็ได้"
        เพราะคิดถึงเมกะก็เลยไปกับเธอเธอพาฉันมาที่ร้านคอฟฟี่ชอปแห่งหนึ่งและก็มีเพื่อนของเมกะอีกคนสองคนที่ดูเป็นเด็กเรียนๆ
      "คานาริสบายดีมั้ยตั้งแต่จบประถมก็ไม่ได้เจอกันเลยจริงสิหนังผีซอมบี้เรื่องใหม่ที่เพิ่งเข้าโรงไปดูมารึยังน่าสนุกนะ"
        "ไปดูมาแล้วสนุกมากเลยละ"
        "จริงเหรอฉันยังไม่ได้ไปดูเลย"
        เมกะชวนฉันคุยไม่หยุดเลยละฉันก็ดีใจเหมือนกันนะที่ได้เจอเมกะอีกและตอนนั้น เองก็มีหนุ่มๆเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามเราสี่คนพวกเขาเป็นใครกันพวกเขากล่าวแนะ นำตัวทีละคนก่อนที่จะมาถึงหนุ่มหล่อหน้าตาคุ้นๆคนสุดท้าย
      "ฉันชื่อ ทาคาโอะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
        เป็นเขาจริงๆด้วยแววตาแบบนี้ฉันไม่เคยลืมเขาคือทาคาโอะรักแรกของฉันนั่นเองฉันมองเขาตาไม่กระพริบเลย
        "คานาริเหม่ออะไรนะ"
        เมกะสะกิดถามฉันก่อนที่ฉันจะถามเมกะว่านัดบอร์ดคืออะไร
        "คานาริไม่รู้จักเหรอคล้ายๆจับคู่ไงละ"
        ถ้าฉันรู้แบบนี้ฉันไม่มาดีกว่าต้องมาเจอรักครั้งแรกอย่างทาคาโอะอีก
        "เธอชื่อคานาริเหรอ?"
        ทาคาโอะถามฉันฉันหวังว่าเขาคงจำฉันไม่ได้หรอกนะแต่จะว่าไปเขาก็เปลี่ยนไปเยอะนะเขาดูสูงขึ้นตัวใหญ่ขึ้นด้วย
        "อือ"
        "เธอน่ารักดีนะ"
        เหลือเชื่อเขาชมฉันว่าน่ารักเหรอ? แล้วหัวใจของฉันมันก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะเลยเพราะทาคาโอะเหรอ?
        "ชื่อคานาริสินะมีฉันจีบได้มั้ย"
        เขาพูดอะไรของเขาถ้าเป็นเมื่อสมัยเด็กฉันคงจะดีใจไปแล้วแต่ดูเหมือนทาคาโอะเขาจะจำฉันไม่ได้จริงๆด้วย
        "ฉันมีแฟนแล้ว"
        "คานาริมีแฟนแล้วเหรอวันหลังแนะนำให้ฉันรู้จักบ้างนะ"
        เมกะพูดขึ้นก่อนที่เธอจะยิ้มหวานๆให้ฉัน
        พอผ่านไปสักพักฉันก็ขอตัวกลับก่อนเพราะมันจะสามทุ่มแล้ว
        "คานาริจะกลับแล้วเหรองั้นพิมพ์เบอร์มือถือให้ฉันหน่อยสิแล้วฉันจะโทรหานะ"
      พอฉันพิมพ์เบอร์เสร็จฉันก็เดินออกมาจากร้านทันทีแต่พอเดินออกมาได้สักพักทา คาโอะเขาก็เดินมาดึงแขนฉันเอาไว้ฉันเลยหันกลับไปมองเขาอย่างแปลกใจ
      "คานาริจำฉันไม่ได้เหรอ?"
      "จำได้สิ"
        เขายังจำฉันได้อยู่เหรอ? ฉันมองทาคาโอะอย่างสงสัย
      "ฉันอยากจะขอโทษคานาริที่ตอนนั้นพูดออกไปแบบนั้น"
        เขามาเพื่อจะมาขอโทษฉันเองเหรอ?
      "จริงๆตอนนั้นฉันเองก็ชอบคานารินะแต่เพราะฉันรู้สึกอายเลยพูดออกไปแบบนั้น"
      "ฉันไม่โกรธหรอก"
      ถึงที่ผ่านมาฉันจะเสียใจแค่ไหนก็เถอะแต่ฉันก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดเขาเลย
      "จริงเหรอเพราะฉันรู้สึกผิดมาตลอดเลยเพราะตอนนั้นฉันมันปากไม่ตรงกับใจแท้ๆเลยจริงๆจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เคยลืมคานาริเลยนะ"
      "ทาคาโอะตอนนั้นนะชอบฉันจริงเหรอ?"
      "จริง"
      แต่จะว่าไปฉันก็เคยชอบทาคาโอะมาตลอดนะแต่ทำไมตอนนี้ฉันกับรู้สึกเฉยๆนะแล้ว ฉันก็เดินออกมาจากทาคาโอะโดยไม่ได้พูดอะไรจริงๆเป็นเพราะฉันคิดบางอย่างอยู่ มันเลยทำให้ฉันเดินกลับมาที่บ้านเองพอมาถึงหน้าบ้านฉันก็ยืนนิ่งอยู่นานก่อน จะรู้สึกตัวเองว่าฉันมาอยู่หน้าบ้านแล้วจะว่าไปฉันทิ้งทาคาโอะไว้ตรงนั้นโดย ไม่พูดอะยรเขาคง งง? แล้วละแต่ช่างเถอะวันนี้ได้เจอเขาก็ถือว่าดีแล้วล่ะหลังจากนี้อาจไม่เจอกัน อีกก็ได้
 
เข้าไปกด ถูกใจให้ Facebook ให้ด้วยน่ะค่ะ มีให้อ่านจนถึงตอนจบแล้วใน Facebook นิยายเรื่องอื่นก็มี ชื่อเพจ "นิยายรักอ่านฟรี"