ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี

        ในที่สุดก็ได้กลับมาบ้าสักทีฉันรีบวิ่งไปกอดโรลจังอย่างคิดถึงทันที

        "คานาริจังไปบ่อน้ำพลุร้อนมาสนุกมั้ยจ้ะ"

        "สนุกดีคะแม่"

        แม่ยิ้มให้ฉันก่อนจะตักข้าวให้ฉันกินพอกินเสร็จฉันก็ขึ้นไปดูหนังผีในห้อง กับโรลจังพลางเล่าเรื่องของชิโนะให้โรลจังฟังก่อนจะหลับไปอย่างเหนื่อยล้า

      เช้าวันต่อมา

      พอลืมตาขึ้นมาฉันก็เห็นชิโนะฉันยังไม่ตื่นจากความฝันเหรอทำไมฉันถึงเห็นชิโนะล่ะ

      "อรุณสวัสดิ์คานาริ"

      ฉันรีบลุกจากที่นอนทันทีชิโนะเข้ามาอยู่ในห้องของฉันได้ยังไง

      "มาตั้งแต่เมื่อไหร่"

      "ฉันมาหาคานาริแม่ของคานาริเลยบอกให้ฉันขึ้นมาบนนี้ได้เลย"

      แม่นะแม่ทำไมให้ชิโนะขึ้นมาบนนี้นะแม่น่าจะขึ้นมาปลุกฉันสิ

      "ทำไมมาหาฉันละมีอะไรเหรอ?"

      "ฉันว่าจะชวนคานาริไปดูหนังผีที่โรงหนังพอดีฉันเห็นมีหนังซอมบี้เข้าใหม่เลยจะมาชวนคานาริไปดูด้วยกัน"

        ซอมบี้เหรอเรื่องใหม่ด้วยอยากดูจัง

        "ไปงั้นเดี๋ยวฉันแต่งตัวก่อนนะ"

        "งั้นฉันจะไปรอที่บ้านนะถ้าเสร็จแล้วโทรหานะ"

        และชิโนะก็ออกไปจากห้องฉันฉันเลยรีบไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ให้น่ารักๆทันทีก่อนจะอุ้มโรลจังลงไปด้วยและก็เห็นแม่นั่งดูทีวีอยู่

      "จะไปเดทกับชิโนะเหรอจ้ะคานาริ"

        แม่ถามฉันและยิ้มกว้างเชียว

      "เดี๋ยวหนูกลับมานะค่ะ"

      "ไม่ต้องรีบกลับมาก็ได้จร้าไปเที่ยวให้สนุกเถอะไปกับชิโนะแม่ไม่ห่วงหรอก"

        ฉันเลยเดินออกจากบ้านและชิโนะก็มายืนรอฉันอยู่หน้าบ้านแล้วดีใจจังวันนี้จะ ได้ไปดูหนังกับชิโนะระหว่างอยู่บนรถเมล์ฉันก็คิดไม่หยุดเลยว่านี่จะเป็นเด ทแรกของเราใช่มั้ยพอคิดแบบนั้นแล้วรู้ศึกตื่นเต้นจังพอมาถึงหน้าโรงหนังชิ โนะก็เป็นคนไปซื้อตั๋วในขณะที่ฉันอุ้มโรลจังรออยู่โรลจังดีใจมากแน่ๆเลยที่ พาโรลจังมาดูหนังด้วย

        "คานาริไปกันเถอะ"

        ฉันเดินเข้าไปในโรงหนังกับชิโนะและนั่งลงเพื่อดูหนังในนี้มืดๆและเสียงของหนังสมจริงมากๆเลย

        "คานาริ"

        ชิโนะเรียกฉันเบาๆที่ข้างหูก่อนที่เขาจะพูดว่า

        "ขอจับมือได้ไหม"

        "อือ"

        แล้วชิโนะก็เอามือของเขามาจับมือของฉันเอาไว้ตื่นเต้นจังหัวใจเต้นรัวไปหมด เลยมือของชิโนะที่จับมือของฉันอยู่อุ่นจังและชิโนะเขาก็จับมือฉันตลอดไม่ยอม ปล่อยจนเราดูหนังเสร็จก็ออกมาเดินเล่นกันต่อโดยที่ชิโนะไม่ปล่อยมือของเขา ที่จับมือฉันอยู่เลยและชายหญิงวัยรุ่นที่เดินผ่านไปผ่านมาก็มองฉันกับชิโนะ ทั้งนั้น

        "วันนี้อากาศเริ่มหนาวแล้วนะเดี๋ยวก็คงจะหน้าหนาวแล้วสินะ"

        "อือ"

        "คานาริหิวไหมไปหาอะไรกินกันข้างหน้ามีร้านอุด้งที่อร่อยมากเลยรู้มั้ย?"

        พอพูดจบชิโนะก็พาฉันไปที่ร้านนั้นทันทีเป็นร้านเก่าๆแต่ลูกค้าไม่ค่อยเยอะเลย

        "ชิโนะวันนี้พาแฟนมาด้วยเหรอจ้ะ"

        ป้าเจ้าของร้านยิ้มถามชิโนะ

        "ครับ"

        เขาบอกว่าฉันเป็นแฟนเขาด้วยละเขินจัง

        "งั้นทานกันให้อร่อยนะ"

        ป้าเจ้าของร้านพูดก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้านอุด้งที่มาเสริฟถ้วยใหญ่และหน้ากินมากๆ

      "น่าอร่อยจัง"

      ฉันพูดพลางมองอุด้งร้อนๆในถ้วยตาเป็นประกายก่อนจะพูดขึ้นก่อนกิน

      "จะทานแล้วนะ"

      ฉันลงมือทานอุด้งในถ้วยทันทีพอกินเข้าไปแล้วรู้ซึ้งถึงความเหนียวนุ่มทันทีเลยล่ะอร่อยจังเลย

        "อร่อยไหม?"

        ชิโนะถามฉันอย่างสงสัย

        "อร่อยที่สุดเลยล่ะ"

        "งั้นกินเยอะๆเลยนะคานาริ"

        "อือ"

        อุด้งนี่อร่อยสุดจะบรรยายเส้นอุด้งนี่อร่อยจังวันหลังจะมากินอีกอิๆ

 

      **อุด้ง เป็นของกินประจำชาติของญี่ปุ่นเป็นเส้นสีขาวแบนๆตอกไข่ดิบใส่ด้านบนกินกับโชยุ

 

 

--------------

 

      ฉันยังคงเดินเคียงข้างชิโนะอยู่ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกมีความสุขจังนะไม่น่าเชื่อว่าการได้คบกับชิโนะจะทำให้ฉันมีความสุขได้ขนาดนี้

      "จริงสิคานาริฉันมีเรื่องสงสัยที่อยากถาม"

      "อะไรเหรอ?"

      ชิโนะเกาหัวก่อนจะหันมาถามอย่างสงสัย

      "เมื่อก่อนคานาริสดใสมากเลยไม่ว่าใครก็ห้อมล้อมแต่ทำไมจู่ๆคานาริถึงเปลี่ยนไปละ"

      เขาสงสัยเรื่องนี้เหรอจะบอกดีรึเปล่านะ

      "ถ้าฉันเล่าให้ฟังชิโนะอาจจะว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระก็ได้แต่ฉันจะเล่าให้ ฟังก็ได้ตอนที่ฉันอายุเจ็ดขวบฉันแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งเขาชื่อ ทาคาโอะ เป็นเพื่อนห้องเดียวกันกับฉันฉันนะแอบชอบ ทาคาโอะ มาหลายปีมากเลยรวบรวมความกล้าไปบอกเขาว่าชอบแต่เขาดันบอกว่าไม่ชอบฉันเพราะ ฉันไม่น่ารักเหมือนตุ๊กตาหลังจากเลิกเรียนวันนั้นฉันเลยเสียใจมากวันนั้นฝน ตกแรงด้วยระหว่างทางกลับบ้านฉันก็บังเอิญไปเจอโรลจังโดนทิ้งไว้ข้างๆกล่อง ขยะฉันเห็นโรลจังแล้วรู้สึกชอบเลยเอาโรลจังกับมาที่บ้านด้วยแล้วหลังจากวัน นั้นฉันก็ติดโรลจังมากและเริ่มไม่อยากคุยกับเพื่อนในห้องอีกและเพราะฉันเอา โรลจังไปไหนมาไหนด้วยตลอดคนอื่นๆก็เลยพากันกลัวนะ"

        "แบบนั้นเองเหรอ"

        ชิโนะหยุดเดินกระทันหันก่อนที่จู่ๆเขาจะเอามือมาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉัน และเขาก็โอบกอดฉันเขากำลังทำอะไรนะคนที่เดินผ่านไปผ่านมากำลังมองอยู่นะ

        "ฉันเข้าใจคานารินะและฉันก็จะอยู่เคียงข้างคานาริเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

        "ชิโนะ"

        ฉันรู้สึกแปลกใจที่จู่ๆชิโนะก็มาพูดแบบนี้แต่การที่ชิโนะทำแบบนี้ฉันยิ่ง รู้สึกชอบเขามากขึ้นเขารู้ไมฉันชอบชิโนะเพราะฉันรู้สึกว่าเขาแคร์ฉันมากกว่า คนอื่นและเขาก็มักจะให้กำลังใจฉันเสมอด้วย....

 

 

      ขี้เกียจไปโรงเรียนจังเลยอากาศหนาวแบบนี้ใครจะอยากไปเรียนแต่ก็ต้องลุกไปเพราะชิโนะคงรออยู่

        "อรุณสวัสดิ์คานาริ"

        "อรุณสวัสดิ์"

        พอเดินมาจนถึงโรงเรียนก็เห็นมิกิยืนรอชิโนะอยู่หน้าห้องแล้วพอมิกิเห็นชิโนะก็รีบวิ่งมาพร้อมรอยยิ้มที่สดใส

        "พี่ชิโนะฉันว่าจะมาถามพี่เรื่องรายงาน...."

        ฉันเลยเดินเข้าห้องก่อนไปให้ชิโนะกับมิกิคุยกันสองคนหน้าห้อง

        "อรุณสวัสดิ์คานาริ"

        ทามากิทักทายฉันก่อนที่เขาจะเอาสมุดมาวางตรงโต๊ะของฉัน

      "อะไรเหรอ?"

      "ลองเปิดดูหน้าหลังสิ"

      ฉันเลยลองเปิดสมุดดูก็เห็นตัวการ์ตูนน่ารักที่ดูเหมือนฉันเพราะฉันถือโรลจัง อยู่ในมือและก็มีผู้ชายอีกคนทามากิชัวร์เลยที่ยืนแลบลิ้นอยู่น่ารักมากเลยจน ฉันยิ้มกว้างออกมาเลย

        "น่ารักจัง"

        "ฉันวาดให้เธอเลยนะคานาริ"

        "ฉันชอบมากเลยละ"

        พอชิโนะเดินเข้ามาในห้องเขาก็มองมาที่ฉันกับทามากิก่อนจะนั่งลงและมองออกไป นอกหน้าต่างทำไมชิโนะต้องดูหงุดหงิดด้วยก็แค่ฉันคุยกับทามากิแค่นี้เองทั้ง ที่ฉันเป็นแฟนเขาแล้วแท้ๆและตอนเที่ยงชิโนะก็เอาข้าวมานั่งกินกับฉันฉันเลย ยิ้มให้เขา

      "คานาริเย็นนี้เราไปเดินเล่นกันก่อนแล้วค่อยกลับบ้านดีมั้ย"

      "ได้สิ"

      "คานาริลองกินนี่ดูสิอร่อยนะ"

      และชิโนะก็ป้อนฉันทำให้คนอื่นในห้องมองเราใหญ่เลยรู้สึกอายๆยังไงก็ไม่รู้ แต่แฟนกันก็แบบนี้ไม่ใช่เหรอฉันเคยดูจากในหนังแล้วทามากิก็เดินมานั่งข้าง หลังฉันกับชิโนะโดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรจะว่าไปฉันไม่เห็นเขาคุยกันเลยชิโนะ กับทามากิอย่าบอกนะว่าเพราะฉันถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงรู้สึกแย่มาก

      เลิกเรียนชิโนะพาฉันมาเดินเล่นในสวนฉันเลยถามเขาเรื่องทามากิ

      "ชิโนะทำไมเดี๋ยวนี้เธอไม่คุยกับทามากิเลยละทะเลาะอะไรกันเหรอ?"

        ชิโนะหันมามองฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉย

        "เพราะทามากิชอบคานารินั่นแหละคือเหตุผลที่ฉันไม่อยากคุยกับทามากิ"

        ชิโนะเขาพูดตรงดีจัง

        "แต่เธอสองคนเป็นเพื่อนกันนะฉันไม่อยากเห็นเธอสองคนเป็นแบบนี้เพราะฉัน"

        "คานาริกำลังอยากจะบอกให้ฉันพูดกับทามากิงั้นเหรอฉันจะทำก็ได้ถ้าคานาริต้องการแบบนั้น"

        ชิโนะยิ้มและหันมามองหน้าฉันก่อนที่เขาจะส่งมือของเขามาให้ฉันจับฉันจับมือ นั้นและเขาก็จับมือฉันไว้แน่นก่อนที่เราจะเดินกลับบ้านด้วยกัน

      และวันต่อมาชิโนะก็กับไปคุยกับทามากิแบบที่เขาบอกจริงๆรู้สึกดีจังที่ทั้งสองคนกลับมาเป็นเพื่อนกันแบบเดิม

        "คานาริเย็นนี้ไปร้องคาราโอเกะด้วยกันมั้ย"

        อาซูกิเอ่ยชวนฉันชิโนะกับทามากิก็ไปสินะฉันควรจะให้พวกเขาไปด้วยกันโดยไม่มีฉันเพื่อปรับความสัมพันธ์จะดีกว่านะ

        "ไปกันเถอะคือเย็นนี้ฉันมีธุระนิดหน่อยนะ"

        และชิโนะก็หันมาถามฉันอีกครั้ง

        "ไม่ไปด้วยกันเหรอ?"

        "คือนึกขึ้นได้ว่ามีธุระนิดหน่อยชิโนะไปเถอะนะ"

        "อะไรกันสองคนนี้เป็นแฟนกันแล้วเป็นห่วงกันจังนะ"

        อาซูกิแซวฉันกับชิโนะก่อนที่จะโดนชิโนะผลักหน้าออกไปและพวกเขาก็ไปด้วยกัน ส่วนฉันก็เดินกลับบ้านคนเดียวแต่ระหว่างทางกับบ้านก็มีคนมาทักฉัน

      "คานาริใช่มั้ย?"

      ฉันหันไปมองเสียงผู้หญิงที่เรียกฉันอย่างสงสัย

      "ใช่"

        ฉันมองเธออย่างสงสัยเธอเป็นใครกันนะดูจากชุดนักเรียนแล้วเรียนคนละที่กับฉันนี่รู้จักฉันได้ไง

      "คานาริจังจริงๆด้วยคิดถึงจังเดี๋ยวนี้คานาริดูน่ารักจังฉันเมกะไงจำได้มั้ย?"

      เมกะเหรอฉันจำได้แล้วเธอคือเพื่อนรักของฉันสมัยป.6 นั่นเองทำไมเธอดูเปลี่ยนไปขนาดนี้นะเธอดูดีขึ้นไม่เป็นสาวเฉิ่มแล้วเมื่อ ก่อนเธอก็ชอบเรื่องผีๆเหมือนฉันนั่นแหละเธอเลยเป็นเพื่อนกับฉันได้

      "จำได้เธอดูเปลี่ยนไปนะเมกะ"

      "จริงเหรอคานาริก็เหมือนกันนะจริงสิคานาริกำลังจะไปไหน"

      "กำลังจะกลับบ้านนะ"

      "งั้นก็ว่างอยู่สินะงั้นคานาริไปนัดบอร์ดเป็นเพื่อนฉันทีสิ"

      อะไรมันคือนัดบอร์ดเหมือนเคยได้ยินพวกผู้หญิงชอบพูดกันแต่ไม่เคยฟังว่ามันคืออะไร

      "ไปก็ได้"

        เพราะคิดถึงเมกะก็เลยไปกับเธอเธอพาฉันมาที่ร้านคอฟฟี่ชอปแห่งหนึ่งและก็มีเพื่อนของเมกะอีกคนสองคนที่ดูเป็นเด็กเรียนๆ

      "คานาริสบายดีมั้ยตั้งแต่จบประถมก็ไม่ได้เจอกันเลยจริงสิหนังผีซอมบี้เรื่องใหม่ที่เพิ่งเข้าโรงไปดูมารึยังน่าสนุกนะ"

        "ไปดูมาแล้วสนุกมากเลยละ"

        "จริงเหรอฉันยังไม่ได้ไปดูเลย"

        เมกะชวนฉันคุยไม่หยุดเลยละฉันก็ดีใจเหมือนกันนะที่ได้เจอเมกะอีกและตอนนั้น เองก็มีหนุ่มๆเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามเราสี่คนพวกเขาเป็นใครกันพวกเขากล่าวแนะ นำตัวทีละคนก่อนที่จะมาถึงหนุ่มหล่อหน้าตาคุ้นๆคนสุดท้าย

      "ฉันชื่อ ทาคาโอะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

        เป็นเขาจริงๆด้วยแววตาแบบนี้ฉันไม่เคยลืมเขาคือทาคาโอะรักแรกของฉันนั่นเองฉันมองเขาตาไม่กระพริบเลย

        "คานาริเหม่ออะไรนะ"

        เมกะสะกิดถามฉันก่อนที่ฉันจะถามเมกะว่านัดบอร์ดคืออะไร

        "คานาริไม่รู้จักเหรอคล้ายๆจับคู่ไงละ"

        ถ้าฉันรู้แบบนี้ฉันไม่มาดีกว่าต้องมาเจอรักครั้งแรกอย่างทาคาโอะอีก

        "เธอชื่อคานาริเหรอ?"

        ทาคาโอะถามฉันฉันหวังว่าเขาคงจำฉันไม่ได้หรอกนะแต่จะว่าไปเขาก็เปลี่ยนไปเยอะนะเขาดูสูงขึ้นตัวใหญ่ขึ้นด้วย

        "อือ"

        "เธอน่ารักดีนะ"

        เหลือเชื่อเขาชมฉันว่าน่ารักเหรอ? แล้วหัวใจของฉันมันก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะเลยเพราะทาคาโอะเหรอ?

        "ชื่อคานาริสินะมีฉันจีบได้มั้ย"

        เขาพูดอะไรของเขาถ้าเป็นเมื่อสมัยเด็กฉันคงจะดีใจไปแล้วแต่ดูเหมือนทาคาโอะเขาจะจำฉันไม่ได้จริงๆด้วย

        "ฉันมีแฟนแล้ว"

        "คานาริมีแฟนแล้วเหรอวันหลังแนะนำให้ฉันรู้จักบ้างนะ"

        เมกะพูดขึ้นก่อนที่เธอจะยิ้มหวานๆให้ฉัน

        พอผ่านไปสักพักฉันก็ขอตัวกลับก่อนเพราะมันจะสามทุ่มแล้ว

        "คานาริจะกลับแล้วเหรองั้นพิมพ์เบอร์มือถือให้ฉันหน่อยสิแล้วฉันจะโทรหานะ"

      พอฉันพิมพ์เบอร์เสร็จฉันก็เดินออกมาจากร้านทันทีแต่พอเดินออกมาได้สักพักทา คาโอะเขาก็เดินมาดึงแขนฉันเอาไว้ฉันเลยหันกลับไปมองเขาอย่างแปลกใจ

      "คานาริจำฉันไม่ได้เหรอ?"

      "จำได้สิ"

        เขายังจำฉันได้อยู่เหรอ? ฉันมองทาคาโอะอย่างสงสัย

      "ฉันอยากจะขอโทษคานาริที่ตอนนั้นพูดออกไปแบบนั้น"

        เขามาเพื่อจะมาขอโทษฉันเองเหรอ?

      "จริงๆตอนนั้นฉันเองก็ชอบคานารินะแต่เพราะฉันรู้สึกอายเลยพูดออกไปแบบนั้น"

      "ฉันไม่โกรธหรอก"

      ถึงที่ผ่านมาฉันจะเสียใจแค่ไหนก็เถอะแต่ฉันก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดเขาเลย

      "จริงเหรอเพราะฉันรู้สึกผิดมาตลอดเลยเพราะตอนนั้นฉันมันปากไม่ตรงกับใจแท้ๆเลยจริงๆจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เคยลืมคานาริเลยนะ"

      "ทาคาโอะตอนนั้นนะชอบฉันจริงเหรอ?"

      "จริง"

      แต่จะว่าไปฉันก็เคยชอบทาคาโอะมาตลอดนะแต่ทำไมตอนนี้ฉันกับรู้สึกเฉยๆนะแล้ว ฉันก็เดินออกมาจากทาคาโอะโดยไม่ได้พูดอะไรจริงๆเป็นเพราะฉันคิดบางอย่างอยู่ มันเลยทำให้ฉันเดินกลับมาที่บ้านเองพอมาถึงหน้าบ้านฉันก็ยืนนิ่งอยู่นานก่อน จะรู้สึกตัวเองว่าฉันมาอยู่หน้าบ้านแล้วจะว่าไปฉันทิ้งทาคาโอะไว้ตรงนั้นโดย ไม่พูดอะยรเขาคง งง? แล้วละแต่ช่างเถอะวันนี้ได้เจอเขาก็ถือว่าดีแล้วล่ะหลังจากนี้อาจไม่เจอกัน อีกก็ได้

 

เข้าไปกด ถูกใจให้ Facebook ให้ด้วยน่ะค่ะ มีให้อ่านจนถึงตอนจบแล้วใน Facebook นิยายเรื่องอื่นก็มี ชื่อเพจ "นิยายรักอ่านฟรี"