BtoB Project พยรักนายสุดฮ็อต

              รุ่งเช้าของวันใหม่   ฉันตื่นขึ้นมาก่อนจะพบว่าตัวฉันนอนอยู่บนที่นอน   ส่วนมินฮยอกนอนอยู่บนโซฟา  เอาล่ะวันนี้ฉันจะไปโรงเรียนโดยปราศจากเขา   แน่นอนวันนี้นายตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่ได้เห็นหน้าฉันแน่และฉันก็จะทำแบบนี้ทุกวันเลย
                  ปึ้ก!
                  ฉันปิดประตูรถแท็กซี่ที่นั่งมา    และเดินเข้าโรงเรียนอย่างสบายใจแหงล่ะปราศจากเขาไปฉันก็สบายใจ    แต่วันนี้เหมือนมีอะไรผิดปกติไป    ผู้ชายทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองหน้าฉันแล้วก็ยิ้ม  บางคนถึงขั้นเอาดอกกุหลาบมาให้ถึงห้องเรียนเลยก็มี   อย่างนี้ฉันต้องเช็คซะหน่อยละ  
                 14  sep   2013
                    วันนี้วันวาเลนไทน์นี่หว่า   ทำไมความจำฉันถึงได้สั้นอย่างนี้นะ   ฉันเดินขึ้นตึกเรียนทันทีและมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดซะด้วย   ในล็อกเกอร์ของฉันเต็มไปด้วยดอกกุหลาบมีซองช็อคโกแล็ตซะด้วย  
                      "เบลล่า"
                      "ฮึ่ย...อ้าว   ยูมิหรอกรึ  ก็นึกว่าใคร"
                        และคนที่กล่าวทักฉันนั่นก็คือ  อากิระ  ยูมิ   เธอเป็นสาวน้อยน่ารัก  อ่อนหวาน  ลูกครึ่งเกาหลี-ญี่ปุ่น   แล้วก็เป็นเพื่อนคนเดียวของฉันด้วย
                      "ยิ่งนานวัน  แกยิ่งป็อปมากขึ้นรู้มั้ย"
                      "ฉันไม่เชื่อหรอก  หน้าอย่างฉันนี่นะ"
                      "ถ้าไม่เชื่อ  ก็ไปดูที่ห้องสิ"   
                            ฉันเดินตามยูมิไปที่ห้องก่อนจะพบว่า   บนกระดานหน้าห้องมีพวกนักเรียนชายกำลังยืนจัดระดับความป็อปปูล่าของสาวในห้องอยู่
                      อันดับสาม   ที   รูนะ
                      อันดับสอง   เดย์   มะสึ
                      อันดับหนึ่ง...ลี   เบลล่า
                            ครืด~
                              ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง  ทำให้พวกนักเรียนผู้ชายถึงกับตกใจและพยายามปิดตัวหนังสือที่อยู่บนกระดาน   ซ้ำยังหน้าแดงกันทุกคนเลยด้วย
                         "ไม่เป็นไรหรอก  เขียนต่อเถอะ  ฉันเห็นหมดแล้ว"
                         "อ้าว  ไม่เขียนต่อล่ะ เขียนต่อซิ"
                         "เอ่อ  ครับ^^///"
                                      ยูมิพูดเสร็จก็เดินมานั่งประจำโต๊ะของตัวเองซึ่งอยู่อยู่ข้างหน้าฉัน   ส่วนฉันก็สวมบทเป็นเด็กหลังห้องทันทีนั่นก็คือ...หลับ
                   กริ๊ง~
                             ออดที่เตือนเข้าเรียนดังขึ้น  สักพักอาจารย์ประจำวิชาก็เดินเข้ามาสอนนั่นสอนนี่  บลาๆๆๆ
ดังสักทีสิโว้ยยย   ออดพักเนี่ย
                    กริ๊ง~
                           "เอาล่ะ  ไปพักได้แล้ว"
                           "ค่ะ/ครับ"
                             ฉันเก็บโต๊ะก่อนจะหันไปเจอกับ  ยูมิ  ที่ยืนรออยู่ข้างๆ  ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนเศร้าเหมือนกับกำลังจะตาย
                           "เอ้า   ยูมิไปกินข้างกันสิ"
                           "ฉันคงจะไม่ได้ไปกับเธออ่ะ"
                           "ทำไมอ่ะ  ยูมิ"
                           "ก็มีคนรอเธออยู่หน้าห้อง"
                           "ใครอ่ะ"
                           "รุ่นพี่  โช  ฮาฮยอน"
                              ฉันตะลึงตึงโป๊ะทันที   ที่ได้ยินอย่างนั้น  อะไรกันรุ่นพี่ที่รักสันโดดไม่สุงสิงกับใคร  แถมยังเป็นขวัญใจของสาวๆ  ทั้งในและนอกและในโรงเรียน   จะมาสนใจคนอย่างฉันนี่นะ  เป็นไปไม่ได้หรอก    ฉันกล้าๆ  กลัวๆ  เดินออกไปหน้าห้องก่อนจะพบว่ามันคือเรื่องจริง   รุ่นพี่ที่อยู่ในชุดที่ดูเรียบร้อยยืนเอามือล้วงกระเป๋าแล้วพิงกำแพงอยู่  ดึงดูดสายตาของสาวๆที่เดินผ่าน  ไปมา
                           "เบลล่าใช่ไหม"
                           "ค่ะ  รุ่นพี่มีอะไรรึเปล่าคะ"
                           "ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันไหมครับ"
                           "ก็...เอ่อ...ก็ได้ค่ะ"
                                ฉันพูดด้วยความเขินอายนิดๆ  ก่อนที่เราสองคนจะเดินไปที่โรงอาหาร   สายตาพิฆาตของรุ่นพี่และรุ่นน้องส่งผ่านตรงมายังตัวฉัน   แหงล่ะก็ยัยพวกนั้นแฟนคลับรุ่นพี่ล้วนๆ
                           "วันเสาร์นี้ว่างรึเปล่า"
                           "อืม...อ้อว่างค่ะ"(แต่ถ้าไม่ติดตานั่น)
                                  รุ่นพี่เอ่ยถาม  หลังจากที่เรานั่งทานข้าวอยู่หลังตึกเรียนของฉัน   นี่เขาจะชวนฉันออกเดตรึเปล่านะ   อยากรู้จัง
                           "ไปดูหนังกันมั้ย"
                           "อืม   ก็ดีนะคะ"
                           "งั้นสิบโมง  เจอกันนะที่ห้างMM"
                                 ฉันพยักหน้ายอมรับ  แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองฉันตลอดเวลานะ
ฉันมองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบอะไร   ฉันคงจะคิดไปเองล่ะมั้ง
                           ออด~
                                  ฉันกล่าวลารุ่นพี่และเดินกลับห้องเรียนทันที   พอฉันขึ้นห้องยูมิที่นั่งอยู่ก็ส่งคำถามมาให้ฉันเยอะแยะจนตอบแทบไม่ทัน
                            "นี่เบลล่า  มีคนมาถามถึงเธอด้วยล่ะ  เห็นว่าเป็นผู้ชายขาวๆสูงๆ  น่ะ  เขาบอกว่าถ้าเธอกลับมาเมื่อไหร่ให้ไปหาเขาที่ดาดฟ้าตึกM"
                               "มินฮยอก..."
                               "อะไรนะ  เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ"
                               "ฉันไปก่อนนะ"
                               "อ้าว  เบลล่า  เธอจะรีบไปไหนอะ"
                                    ฉันวิ่งไปที่ดาดฟ้าตึกMทันที   ก่อนจะเห็นภาพอันน่าบาดตาบาดใจนั่นก็คือมินฮยอกรุมต่อยรุ่นพี่   เหมือนกับจะฆ่าให้ตาย  เอาไงดีล่ะรุ่นพี่จะตายมั้ยเนี่ย
                               "หยุดเดี๋ยวนี้นะมินฮยอก   ฉันบอกให้นายหยุดไง"
                               "ฉันไม่หยุด!!"
                             เพี๊ยะ
                                          ฉันจิกหัวมินฮยอกก่อนจะลงฝ่ามือไปบนหน้าของเขาแรงๆ  จนหน้าเข้ามีรอยฝ่ามือของฉันขึ้นแดง  ก่อนจะหายไป   ฉันผลักเขาออกจนกระเด็นและเดินไปเช็ครุ่นพี่ว่ายังไม่ตาย  
                              "รุ่นพี่เป็นอะไรรึเปล่า"
                                            รุ่นพี่ส่ายหัวเพื่อปฏิเสธ   แต่ใบหน้าของรุ่นพี่มีแต่เลือดและรอยฟกช้ำ  ซึ่งเมื่อเทียบกับมินฮยอกแล้ว  ต่างกันราวฟ้ากับเหว  
                              "เบลล่า  กลับ"
                              "เฮ้ย  ปล่อยนะ"
                                               มินฮยอกลากฉันกลับบ้านพอฉันหันไปดูรุ่นพี่กลับพบว่าตอนนี้เขากำลังร้องไห้อยู่   มินฮยอกยัดฉันเข้าไปในรถสปอร์ตคันเดิม   ก่อนจะขับออกจากโรงเรียน
                              "กินข้าวกับมันคงอร่อยน่าดูสินะ"
                                           ฉันหันไปมองมินฮยอกทันที  นี่เขารู้ได้ยังไงว่าวันนี้ฉันกินข้าวกับรุ่นพี่   หรือว่าสายตาที่ฉันรู้สึก  จะเป็นสายตาของเขา  
                              "ที่ตอนเช้าเธอออกมาโดยไม่ปลุกให้ฉันไปส่งก็เพราะอย่างนี้ใช่ไหม"
                              "..."
                              "อยู่กับฉันมันไม่สบายเลยไปอ่อยผู้ชายคนอื่นใช่ไหม"
                              "..."
                              "ฉันถามว่าใช่ไหม"
                              "..."
                              "ตอบฉันสักทีสิโว้ยยย"
                              "ก็ฉันรักเขา  แล้วมันผิดตรงไหน"
                              "..."
                                       คำพูดของฉันทำให้เขาถึงกับและพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิมว่า
                              "คนที่เธอต้องรักคือฉัน  ไม่ใช่มัน"
                              "..."
                              "..."
                                      อะไรกันความรู้สึกแบบนี้มันหมายความว่ายังไง   มันหมายความว่าตอนนี้ฉันรักเขาเข้าให้แล้วใช่ไหม    ไม่เราต้องไม่หวั่นไหว  เราต้องไม่หวั่นไหวกับคำพูดของเขา
                         ปล.ติดตามกันเยอะๆนะคะ