BtoB Project พยรักนายสุดฮ็อต
เขียนโดย 
buaBtoBlovelove
วันที่ 30 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 18.36 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2556 09.34 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) ความรู้สึก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความรุ่งเช้าของวันใหม่ ฉันตื่นขึ้นมาก่อนจะพบว่าตัวฉันนอนอยู่บนที่นอน ส่วนมินฮยอกนอนอยู่บนโซฟา เอาล่ะวันนี้ฉันจะไปโรงเรียนโดยปราศจากเขา แน่นอนวันนี้นายตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่ได้เห็นหน้าฉันแน่และฉันก็จะทำแบบนี้ทุกวันเลย
ปึ้ก!
ฉันปิดประตูรถแท็กซี่ที่นั่งมา และเดินเข้าโรงเรียนอย่างสบายใจแหงล่ะปราศจากเขาไปฉันก็สบายใจ แต่วันนี้เหมือนมีอะไรผิดปกติไป ผู้ชายทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองหน้าฉันแล้วก็ยิ้ม บางคนถึงขั้นเอาดอกกุหลาบมาให้ถึงห้องเรียนเลยก็มี อย่างนี้ฉันต้องเช็คซะหน่อยละ
14 sep 2013
วันนี้วันวาเลนไทน์นี่หว่า ทำไมความจำฉันถึงได้สั้นอย่างนี้นะ ฉันเดินขึ้นตึกเรียนทันทีและมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดซะด้วย ในล็อกเกอร์ของฉันเต็มไปด้วยดอกกุหลาบมีซองช็อคโกแล็ตซะด้วย
"เบลล่า"
"ฮึ่ย...อ้าว ยูมิหรอกรึ ก็นึกว่าใคร"
และคนที่กล่าวทักฉันนั่นก็คือ อากิระ ยูมิ เธอเป็นสาวน้อยน่ารัก อ่อนหวาน ลูกครึ่งเกาหลี-ญี่ปุ่น แล้วก็เป็นเพื่อนคนเดียวของฉันด้วย
"ยิ่งนานวัน แกยิ่งป็อปมากขึ้นรู้มั้ย"
"ฉันไม่เชื่อหรอก หน้าอย่างฉันนี่นะ"
"ถ้าไม่เชื่อ ก็ไปดูที่ห้องสิ"
ฉันเดินตามยูมิไปที่ห้องก่อนจะพบว่า บนกระดานหน้าห้องมีพวกนักเรียนชายกำลังยืนจัดระดับความป็อปปูล่าของสาวในห้องอยู่
อันดับสาม ที รูนะ
อันดับสอง เดย์ มะสึ
อันดับหนึ่ง...ลี เบลล่า
ครืด~
ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง ทำให้พวกนักเรียนผู้ชายถึงกับตกใจและพยายามปิดตัวหนังสือที่อยู่บนกระดาน ซ้ำยังหน้าแดงกันทุกคนเลยด้วย
"ไม่เป็นไรหรอก เขียนต่อเถอะ ฉันเห็นหมดแล้ว"
"อ้าว ไม่เขียนต่อล่ะ เขียนต่อซิ"
"เอ่อ ครับ^^///"
ยูมิพูดเสร็จก็เดินมานั่งประจำโต๊ะของตัวเองซึ่งอยู่อยู่ข้างหน้าฉัน ส่วนฉันก็สวมบทเป็นเด็กหลังห้องทันทีนั่นก็คือ...หลับ
กริ๊ง~
ออดที่เตือนเข้าเรียนดังขึ้น สักพักอาจารย์ประจำวิชาก็เดินเข้ามาสอนนั่นสอนนี่ บลาๆๆๆ
ดังสักทีสิโว้ยยย ออดพักเนี่ย
กริ๊ง~
"เอาล่ะ ไปพักได้แล้ว"
"ค่ะ/ครับ"
ฉันเก็บโต๊ะก่อนจะหันไปเจอกับ ยูมิ ที่ยืนรออยู่ข้างๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนเศร้าเหมือนกับกำลังจะตาย
"เอ้า ยูมิไปกินข้างกันสิ"
"ฉันคงจะไม่ได้ไปกับเธออ่ะ"
"ทำไมอ่ะ ยูมิ"
"ก็มีคนรอเธออยู่หน้าห้อง"
"ใครอ่ะ"
"รุ่นพี่ โช ฮาฮยอน"
ฉันตะลึงตึงโป๊ะทันที ที่ได้ยินอย่างนั้น อะไรกันรุ่นพี่ที่รักสันโดดไม่สุงสิงกับใคร แถมยังเป็นขวัญใจของสาวๆ ทั้งในและนอกและในโรงเรียน จะมาสนใจคนอย่างฉันนี่นะ เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันกล้าๆ กลัวๆ เดินออกไปหน้าห้องก่อนจะพบว่ามันคือเรื่องจริง รุ่นพี่ที่อยู่ในชุดที่ดูเรียบร้อยยืนเอามือล้วงกระเป๋าแล้วพิงกำแพงอยู่ ดึงดูดสายตาของสาวๆที่เดินผ่าน ไปมา
"เบลล่าใช่ไหม"
"ค่ะ รุ่นพี่มีอะไรรึเปล่าคะ"
"ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันไหมครับ"
"ก็...เอ่อ...ก็ได้ค่ะ"
ฉันพูดด้วยความเขินอายนิดๆ ก่อนที่เราสองคนจะเดินไปที่โรงอาหาร สายตาพิฆาตของรุ่นพี่และรุ่นน้องส่งผ่านตรงมายังตัวฉัน แหงล่ะก็ยัยพวกนั้นแฟนคลับรุ่นพี่ล้วนๆ
"วันเสาร์นี้ว่างรึเปล่า"
"อืม...อ้อว่างค่ะ"(แต่ถ้าไม่ติดตานั่น)
รุ่นพี่เอ่ยถาม หลังจากที่เรานั่งทานข้าวอยู่หลังตึกเรียนของฉัน นี่เขาจะชวนฉันออกเดตรึเปล่านะ อยากรู้จัง
"ไปดูหนังกันมั้ย"
"อืม ก็ดีนะคะ"
"งั้นสิบโมง เจอกันนะที่ห้างMM"
ฉันพยักหน้ายอมรับ แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองฉันตลอดเวลานะ
ฉันมองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบอะไร ฉันคงจะคิดไปเองล่ะมั้ง
ออด~
ฉันกล่าวลารุ่นพี่และเดินกลับห้องเรียนทันที พอฉันขึ้นห้องยูมิที่นั่งอยู่ก็ส่งคำถามมาให้ฉันเยอะแยะจนตอบแทบไม่ทัน
"นี่เบลล่า มีคนมาถามถึงเธอด้วยล่ะ เห็นว่าเป็นผู้ชายขาวๆสูงๆ น่ะ เขาบอกว่าถ้าเธอกลับมาเมื่อไหร่ให้ไปหาเขาที่ดาดฟ้าตึกM"
"มินฮยอก..."
"อะไรนะ เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ"
"ฉันไปก่อนนะ"
"อ้าว เบลล่า เธอจะรีบไปไหนอะ"
ฉันวิ่งไปที่ดาดฟ้าตึกMทันที ก่อนจะเห็นภาพอันน่าบาดตาบาดใจนั่นก็คือมินฮยอกรุมต่อยรุ่นพี่ เหมือนกับจะฆ่าให้ตาย เอาไงดีล่ะรุ่นพี่จะตายมั้ยเนี่ย
"หยุดเดี๋ยวนี้นะมินฮยอก ฉันบอกให้นายหยุดไง"
"ฉันไม่หยุด!!"
เพี๊ยะ
ฉันจิกหัวมินฮยอกก่อนจะลงฝ่ามือไปบนหน้าของเขาแรงๆ จนหน้าเข้ามีรอยฝ่ามือของฉันขึ้นแดง ก่อนจะหายไป ฉันผลักเขาออกจนกระเด็นและเดินไปเช็ครุ่นพี่ว่ายังไม่ตาย
"รุ่นพี่เป็นอะไรรึเปล่า"
รุ่นพี่ส่ายหัวเพื่อปฏิเสธ แต่ใบหน้าของรุ่นพี่มีแต่เลือดและรอยฟกช้ำ ซึ่งเมื่อเทียบกับมินฮยอกแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับเหว
"เบลล่า กลับ"
"เฮ้ย ปล่อยนะ"
มินฮยอกลากฉันกลับบ้านพอฉันหันไปดูรุ่นพี่กลับพบว่าตอนนี้เขากำลังร้องไห้อยู่ มินฮยอกยัดฉันเข้าไปในรถสปอร์ตคันเดิม ก่อนจะขับออกจากโรงเรียน
"กินข้าวกับมันคงอร่อยน่าดูสินะ"
ฉันหันไปมองมินฮยอกทันที นี่เขารู้ได้ยังไงว่าวันนี้ฉันกินข้าวกับรุ่นพี่ หรือว่าสายตาที่ฉันรู้สึก จะเป็นสายตาของเขา
"ที่ตอนเช้าเธอออกมาโดยไม่ปลุกให้ฉันไปส่งก็เพราะอย่างนี้ใช่ไหม"
"..."
"อยู่กับฉันมันไม่สบายเลยไปอ่อยผู้ชายคนอื่นใช่ไหม"
"..."
"ฉันถามว่าใช่ไหม"
"..."
"ตอบฉันสักทีสิโว้ยยย"
"ก็ฉันรักเขา แล้วมันผิดตรงไหน"
"..."
คำพูดของฉันทำให้เขาถึงกับและพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิมว่า
"คนที่เธอต้องรักคือฉัน ไม่ใช่มัน"
"..."
"..."
อะไรกันความรู้สึกแบบนี้มันหมายความว่ายังไง มันหมายความว่าตอนนี้ฉันรักเขาเข้าให้แล้วใช่ไหม ไม่เราต้องไม่หวั่นไหว เราต้องไม่หวั่นไหวกับคำพูดของเขา
ปล.ติดตามกันเยอะๆนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
