ยอดนักสืบคุกกี้

แค่นี้คงเรียบร้อยมั้ง”
 
ชายหนุ่มพึมพำเบาๆขณะที่สวมชุดทักซิโดสีดำตัวโปรดอยู่
 
                                                     ผ่านไป3ชั่วโมงคุกกี้ยืนรอคอยหญิงสาวอยู่บริเวณหน้าประตูดรีมเวิลย์ไม่นานก็พบเธอมาในสภาพเสื้อเชิ๊ตสีชมพูเปิดไหล่กางเกงขายาวสีดำ
 
 :ยัยตะวันใส่ชุดนี้แล้วสวยใช่เล่นเลยแฮะ:
 
:ชิ!เจ้าบ้านั่นสวมชุดทักซิโดแล้วทำไมถึงหล่อนักนะ:
 
“คุณนักสืบมาช้าจังเลยนะ!”
 
“ทำไงได้ล่ะก็ก่อนจะมาที่นี่ดันมีรถบรรทุกที่ไหนไม่รู้มาปาดน้ำโคลนใส่ฉัน”
 
“อ้าวแล้วเธอทำยังไงกับคนขับรถบรรทุก”
 
คุกกี้ถามอย่างสนใจ
 
“ไม่มีอะไรมากก็แค่วิ่งไปดักหน้าตามด้วยกระโดดตีลังกาเหินฟ้าถีบกระจกหน้าแตกแค่นั้นแหละ”
 
ตะวันกล่าวสบายๆแต่ชายหนุ่มกลับมองเธออย่างอึ้งๆ
 
                                         ผ่านไป3ชั่วโมง
 
“นี่ๆไปเล่นไวกิ้งกันเถอะ”
 
หญิงสาวกล่าวขึ้นหลังจากผ่านการเล่นบ้านผีสิงและรถบั๊มโดยหวังจะให้คุกกี้ลืมเรื่องหอมแก้มให้ได้
 
“ไม่เอา!”
 
“ทำไมล่ะ”
 
“ไม่เอาบอกว่าไม่เอาก็ไม่เอา!”
 
“ห…หรือว่านาย..กลัวความสูง”
 
ตะวันพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่กับจุดอ่อนของเขา
 
แผละ!
 
                ชายหนุ่มและหญิงสาวถึงกับตกใจเมื่อเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเผลอทำไอศกรีม2ลูกหกใส่เสื้อทักซิโดตัวโปรดของคุกกี้
ตะวันปาดเหงื่อเล็กน้อยเพราะเขาเองก็ได้เล่าให้ฟังแล้วว่าเสื้อตัวนี้คือ1ในชุดโปรดของเขา!
 
“ฮือๆ…ไอติมหนู”
 
เด็กหญิงเริ่มสะอึกสะอื้นก่อนจะร้องให้โฮออกมาแต่ชายหนุ่มกลับยื่นมือมาลูบหัวปลอบโยน
 
“โทษทีนะหนูน้อยเสื้อพี่มันไม่ดีแย่งไอศกรีมหนูไป…เอ้าเอาเงินนี้ไปซื้อใหม่อีก10ลูกเลยนะ”
 
ชายหนุ่มยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะยื่นแบงค์ร้อย3แบงค์ให้เธอไปเด็กน้อยโค้งให้เขาก่อนจะเดินจากไป…..
 
“หึ!นายนี่เป็นคนดีกว่าที่คิดนะ”
 
ตะวันกล่าวขึ้น
 
“แน่นอนเอาละไปกินข้าวกลางวันกันดีกว่า!”
 
ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบจูงมือหญิงสาวไปทันทีโดยไม่สนว่าเธอจะทักท้วงว่ายังอิ่มอยู่…….
 
                                                 ร้านKFC
 
“นี่นาย…หัดกินผักซะบ้างสิ!”
 
“เธอก็หัดกินเนื้อซะบ้างสิ!”
 
“ก็มันไม่อร่อยนี่!”
 
“เออ!ที่ฉันไม่กินผักก็เพราะไม่อร่อยเหมือนกัน!”
 
“นี่ๆ!เรารีบๆกินเถอะคนอื่นมองใหญ่แล้วนะไม่รู้ทำไม”
 
                ตะวันกล่าวทักท้วงก่อนจะคิดเงินและเดินจากไป…โดยไม่รู้เลยว่าที่คนอื่นมองเพราะความสวยหล่อไม่เหมือนใครของพวกเขา!
 
                                                                       ในห้องน้ำหญิงของดรีมเวิลย์
 
“โอ๊ยๆ!จะทำยังไงดีนะถึงจะยอมโดนเจ้าหมอนั่นหอมแก้มแบบที่ไม่ต้องอายเนี่ย!”
 
ตะวันบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างหงุดหงิดก่อนจะปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้
 
:สงสัยคงต้องวางยานอนหลับไอ้บ้านั่นแล้วค่อยเอาแก้มไปแตะริมฝีปากล่ะมั้ง:
 
เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็เริ่มตรวจเช็คยานอนหลับชนิดหลับทั้งคืนซึ่งพกไว้เสมอในกระเป๋าทันที
 
                                                            เวลา2ทุ่ม
 
“นี่ดรีมเวิลย์จะปิดแล้วนะดื่มกาแฟหน่อยเถอะฉันอุตส่าห์ซื้อมาให้”
 
หญิงสาวยื่นแก้วกาแฟซึ่งใส่ยานอนหลับเอาไว้ส่วนตนก็ถือแก้วกาแฟธรรมดาไว้อีกแก้ว
 
ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะสูดกลิ่น
 
:เฮ้ย!กลิ่นนี้มันยาสลบที่ใช้ในห้องผ่าตัดนี่หว่ายัยตะวันเอามาทำไมนะหรือว่า………..:
 
“นี่รีบๆดื่มสิ!”
 
ตะวันเร่งเพราะกลัวคุกกี้จับไต๋ได้
 
“ว้าย!”
 
หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อตนถูกคุกกี้ใช้ท่อนแขนอุ้มขึ้น
 
“เธอดื่มเองสิ!”
 
“อ…อย่านะ”
 
แต่ไม่ทันเสียแล้วกาแฟผสมยานอนหลับถูกกรอกเข้าปากของเธอทันทีสติของตะวันเริ่มเลื่อนลอย
 
“นะ…..นาย……..”
 
“เฮ้อ!ยัยนี่มันอสรพิษชัดๆ”
 
คุกกี้ค่อยๆพยุงร่างไร้สติของหญิงสาวไปนั่งบนเก้าอี้
 
“ที่เธอทำคงเพราะไม่อยากอายสินะ….เฮ้อแต่สัญญาก็ต้องเป็นสัญญาสินะ…..”
 
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะบรรจงใช้ริมฝีปากแตะที่แก้มของเธอ…