ตุ๊กตาแสนกล

บทที่ 5
 
อีกหนึ่งคืนที่ล่วงเลยไป...จักรกฤษณ์ก็ได้แต่ภาวนา ให้ปาฏิหาริย์บ้า ๆ นั่นเกิดขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มพยายามทำจิตใจให้สงบสุขเพื่อที่จะดึงดวงจิตของตัวเองกลับคืนสู่ร่างคน
แต่ไม่ว่าจะยังไง ก็ไม่มีวี่แววว่าปาฏิหาริย์บ้า ๆ นั้นจะเกิดขึ้นมาได้ จักรกฤษณ์อดที่จะฉุกคิดไม่ได้ว่าเขาอาจจะตายไปแล้วหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ร่างกายของเขาคงจะถูกเผาไหม้จนไม่เหลือซาก แล้วอย่างนี้ชายหนุ่มจะกลับคืนสู่ร่างใครได้ล่ะ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว...ถ้าเขาต้องมาทนอยู่ในสภาพนี้ ให้เขากลับไปเกิดใหม่เสียเลยจะดีกว่า นอกจากจะทำอะไรไม่ได้แล้วยังต้องมาทนดูบทพิศวาสรอบแล้วรอบเล่า นับตั้งแต่เมื่อคืนเจ้าร่างยักษ์ทั้งสองตนนั้นก็เล่นเสียวกันยันสว่าง ไม่รู้จะล่ำลาอะไรกันนักหนา...เมื่อเช้ากว่าจะละจากกันได้ก็ราวกับอีกคนหนึ่งจะไปตายจากกันชายหนุ่มจึงเอือมระอาเหลือเกิน ไม่รู้อะไรที่ทำให้เขาหงุดหงิดได้ขนาดนี้...จักรกฤษณ์ได้แต่อิดออดอยู่ในใจ ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้วหลังจากที่บุรพัชร์เดินทางไปต่างจังหวัดเมื่อเช้า เจ้ายักษ์หน้าหล่อก็ออกไปทำงาน...เขาจึงต้องอยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย คิดแล้วก็เซ็ง...ที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ ในระหว่างที่พร่ำบ่นในใจอยู่เพียงลำพัง ชายหนุ่มก็แทบใจหายใจคว่ำเมื่อเจ้าสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งกระโจนขึ้นมาตรงหน้าในขณะที่เขาไม่ทันรู้ตัว...
เอริกกกกกกกก!
นี่เขาจะต้องเจออะไรอีกไหมนี่...!
เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่กระโจนขึ้นมาเปล่า ...แต่ยังหาที่หลับนอนได้เหมาะเจาะซะเหลือเกิน เพราะมันเลือกที่จะนอนอยู่ตรงหน้าเขากับลีโอเนล พอพินิจดูชัด ๆ แล้วมันก็ไม่ใช่สัตว์ประหลาดอะไรนักหรอก ออกจะน่ารักเสียด้วยซ้ำ แต่การที่มันกระโจนขึ้นมาอย่างกะทันหันทำให้เขาตกใจแทบช็อก มองว่ามันเป็นสัตว์ประหลาดในทีแรก เจ้าแมวเหมียวมีขนสีขาวบริสุทธิ์ หน้าตาน่ารัก รูปร่างตุ้ยนุ้ยน่าเอ็นดู กำลังนอนขดตัวอยู่เบื้องหน้าทำให้เขามองเห็นตัวมันได้อย่างชัดเจน ดวงตาของมันกำลังหลับพริ้มอย่างบรมสุข...แม้จะรู้ดีว่ามันไม่ใช่สัตว์ที่น่ากลัวและเป็นอันตรายใด ๆ ...แต่จักรกฤษณ์ก็อดที่จะฉุนขึ้นมาไม่ได้ ก็มันทำให้เขาตกใจทำไมล่ะ...แถมยังเกิดมาเป็นสัตว์เลี้ยงของตานั่นอีก เฮ้อ เซ็ง...!
แต่ถึงยังไงก็คงจะมีแต่เจ้าแมวเหมียวตัวนี้เท่านั้น ที่จะอยู่เป็นเพื่อนของเขาได้ในตอนนี้...มันอยู่ตรงหน้าเสมือนเป็นยามเฝ้าไข้ยังไงยังงั้น จักรกฤษณ์สำรวจดวงหน้าของเจ้าแมวยักษ์ไม่ทันไร ก็มีเสียงประตูดังแกรกเข้ามาจากหน้าประตู ไม่นานนักมันก็เปิดเข้ามาพร้อมกับเสียงหัวเราะอันรื่นรมย์ของใครบางคน
หนึ่งในนั้นเป็นคนที่เขาคุ้นเคยดี...
ไปรวิทย์...!
แล้วอีกหนึ่งหนุ่มล่ะใคร?...
ตั้งแต่เขาหลุดเข้ามาอยู่ในบ่วงกรรมแห่งนี้ก็เพิ่งจะเคยเห็นหน้าเป็นครั้งแรก เจ้าหนุ่มนั้นหน้าละอ่อนใส รูปร่างสวยงามกำยำไม่แพ้อีกคน...แต่ไม่ทันที่จักรกฤษณ์จะคาดเดาอะไรไปมากกว่านั้น ไปรวิทย์ก็เปิดฉากการกระทำที่ทำให้ชายหนุ่มได้รู้คำตอบ
“ใจเย็นก่อนสิครับ...ขอผมอาบน้ำก่อนนะ” .
หนุ่มหน้าใหม่ห้ามปรามอย่างไม่จริงจังนัก...ในขณะที่ไปรวิทย์ระเริงฝีลิ้นไปตามซอกคอ มือนั้นก็ไม่หยุดอยู่กับที่มันลูบคลำไปทั่วอาณาจักรของผิวกาย แล้วปลดเปลื้องอาภรณ์ออกด้วยความเร็วแรง ราวกับผีดิบหิวเลือดก็ไม่ปาน...หนุ่มหน้าใสก็ตอบสนองด้วยการปล่อยเสียงครางออกมาอย่างต่อเนื่อง ทีท่านั้นเหมือนจะขัดขวาง แต่ที่ไหนได้มันก็จริตหนึ่งของมนุษย์นี่เอง
...พระเจ้าช่วย!...
งานเข้า...เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยเบิกตากว้าง หนังเอ็กซ์อีกแล้ว...เอ็กซ์ซะจนเอียน แต่มาคราวนี้มีการเปลี่ยนนักแสดงหน้าใหม่ ชนิดที่หล่อบาดใจไม่แพ้คนก่อน ลีลารักก็ไม่ได้ลดหย่อนไปกว่ากันนัก...วูบแรกชายหนุ่มอดที่จะสะใจไม่ได้ เพราะคนที่ทำให้เขาต้องมาติดอยู่ในตุ๊กตาตัวนี้ กลายเป็นควายหน้าโง่โดนแฟนหักหลังแอบคบชู้ในขณะที่เขาไม่อยู่ แถมยังใช้เตียงเดียวกันอีกต่างหาก...อย่างนี้เป็นใครก็คงทนไม่ได้หรอก มันหยามศักดิ์ศรีกันชัด ๆ แต่ความคิดนั้นอยู่ได้ไม่นานความห่วงใยก็เข้ามาแทนที่ เพราะผู้ที่กำลังเล่นบทรักอยู่ตรงหน้ามีจิตใจที่สกปรกมากมายนัก และคนอย่างจักรกฤษณ์ก็ไม่นิยมคนประเภทนี้ด้วยสิ
“โธ่...พี่วิทย์ครับอย่าเลือดร้อนมากนักสิ ผมใจจะขาดอยู่แล้ว” เสียงพ่อหนุ่มนั่นอิดออดออกมาอีกครั้ง หลังจากพากันโน้มตัวลงสู่เตียงนอนแล้ว
 “เร้าใจออกอย่างนี้ จะให้พี่ทำจืดชืดยังไงไหว”
“ปากหวาน...ทีแต่ก่อนไม่เคยเห็นพูดแบบนี้เลย”
“ไม่ได้ปากหวานซักหน่อย พี่พูดความจริงต่างหากล่ะ...รู้ไหม พี่คงใจขาดแน่ถ้าไม่ได้อยู่กับเก่งวันนี้”
“หือ...อยากรู้นักถ้าพ่อแฟนหนุ่มของพี่มาได้ยินเข้าจะทำหน้ายังไง” พ่อหนุ่มนั่นสวนแบบไม่จริงจังเท่าไร
“ไม่เอาน่า...อย่าหาเรื่องกันตอนนี้เลยนะ มาสนุกกันดีกว่า”
ไปรวิทย์ขัดพร้อมกับปลุกเร้าอารมณ์ของฝ่ายตรงข้ามให้เร่าร้อนมากกว่าเดิมโดยการหยอกล้อเล่นกับแก่นกายของเขา ฝ่ายนั้นครางออกมาเบา ๆ ก่อนจะแย้งออกมาอีกครั้ง
“พี่พูดอย่างนี้ทุกที...สุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายยอมพี่เสียให้พี่ทุกอย่าง”
“แล้วเก่งไม่สนุกหรือไงล่ะ...”
“ถึงจะสนุกยังไง แต่ใครจะมีความสุขได้ที่ต้องมาลักกินขโมยกินของเขาอยู่แบบนี้ ผมอยากรู้...เมื่อไหร่พี่จะเลิกกับเขาซักที”
แม้เนื้อเสียงจะไม่จริงจังนักเพราะเป็นหนุ่มรักสนุก แต่ก็ทำให้ผู้รุกเร่าต้องหยุดกิจกรรมไปชั่วขณะ
“รออีกนิดหนึ่งเถอะ พี่สัญญาถึงยังไงพี่ต้องเลิกกับเขาแน่ ๆ”
“พี่สัญญากับผมแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะ แต่ก็ไม่เห็นทำได้ซักที”
“โธ่...ตอนนี้พี่ยังหาโอกาสบอกเลิกกับเขาไม่ได้ อีกอย่างเบียร์เขากำลังมีปัญหาเรื่องงานพี่ไม่อยากทิ้งเขาไปตอนนี้ มันคงดูน่าเกลียดเกินไป” ไปรวิทย์แก้ตัวไปได้อย่างแนบเนียน
“มีปัญหาเรื่องงาน!” หนุ่มหน้าอ่อนอดที่จะสวนไม่ได้ “อะไรกัน เห็นยิ้มระรื่นออกงานสังคมจะตาย ว่าเป็นหนุ่มสมัยใหม่ที่มีความสามารถ”
“มันก็แค่เปลือกนอกเท่านั้นแหละ...คนเราพอมีปัญหาจะกล้าเอาไปป่าวประกาศให้ใครรู้ได้ แต่พี่รู้ทุกอย่างนะ ความจริงแล้วเบียร์เขาก็ทำอะไรไม่เป็นเลย ที่ผ่านมาก็แค่ใช้เงินเพื่อฉาบหน้าเท่านั้น ผลสุดท้ายก็ต้องเป็นหนี้จมไม่ลง เชื่อพี่เถอะนะคนแบบนี้พี่ทนอยู่ด้วยตลอดชีวิตไม่ได้หรอก”
“แต่พี่ก็ทนอยู่กับเขาไปแล้ว”
“ไม่เอา...อย่างอแงสิจ๊ะ ฟังพี่นะ คนอื่นก็แค่ของเล่นและผลประโยชน์เท่านั้น พี่รักเก่งคนเดียว ยังไงชีวิตนี้พี่ก็ขาดเก่งไปไม่ได้หรอก”
“คนปากหวาน...ไม่เชื่อหรอก” ...แม้คำพูดจะดูขัดแย้งแต่สีหน้านั่นสิกลับเผยให้เห็นถึงความพึงพอใจอยู่ในที
“ไม่เชื่อใช่ไหม ถ้างั้นพี่จะทำให้เชื่อเอง”                            
ไปรวิทย์ตะโบมลิ้นซอกซอนเข้าไปยังเรียวปากของฝ่ายตรงข้าม หนำใจแล้วก็ค่อย ๆ เลื่อนต่ำลงมาจนถึงแก่นกายของยอดชู้ มันชูชันและพร้อมที่จะรองรับอารมณ์ของเขาอย่างเต็มที่ ไปรวิทย์ละเลงลิ้นที่แท่งสวรรค์อย่างไม่ชิงชังรังเกียจ ไม่ใช่เพราะหนุ่มนั่นมีรูปพรรณที่งดงาม แต่เป็นเพราะความเคยชินต่างหากล่ะ ถ้าเขาได้พึงใจใครแล้วไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยที่จะปฏิบัติกามกิจให้ถึงขีดสุด...ผลสุดท้ายคือความติดงำและต้องมาสยบที่แทบเท้าของเขา ชายหนุ่มเชื่อมั่นเหลือเกินว่าลีลารักของตัวเองไม่มีวันตายและใช้ประโยชน์ได้ดีทุกครั้งที่มีโอกาส
เสียงครวญครางของความกำหนัดยังคงเซ็งเเซ่อย่างต่อเนื่อง...ราวกับเสียงดนตรีบรรเลงเพลงก็ไม่ปาน แม้กระนั้นเจ้าแมวเหมียวผู้น่ารักก็ยังตื่นขึ้นจากความง่วงงุน หันไปมองภาพกิจกรรมอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันกลับมานอนต่อเหมือนเดิม ส่วนจักรกฤษณ์นั่นนะหรือ? อยากจะเอามือขึ้นมาปิดหูปิดตาเอาไว้ด้วยความรำคาญใจเหลือเกิน ความจริงแล้วชายหนุ่มไม่ใช่คนที่รังเกียจเซ็กส์แต่อย่างใด แต่สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาในวันนี้ มีแต่เรื่องมารยาสาไถยทั้งนั้น...สิ่งหนึ่งที่คนอย่างเขาขยะแขยงที่สุดในสังคมมนุษย์ คือการโกหกหลอกลวง การคบชู้ การไม่ให้เกียรติซึ่งกันและกัน ประสบการณ์เหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาเคยเจอมานักต่อนักในสังคมรอบด้าน และคงเป็นสิ่งที่ยากเกินจะรับได้หากมันเกิดขึ้นกับชีวิตของใคร...จักรกฤษณ์แทบจะคิดไม่ออกเลยว่า บุรพัชร์จะมีปฏิกิริยายังไงนะถ้าหากเขามาเห็นภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเช่นนี้ ไม่ใช่แค่ภาพเท่านั้น แต่ยังเป็นคำพูดที่สามารถทำให้คนฉกปืนขึ้นมายิงกันนักต่อนักแล้ว
ชายหนุ่มอยากให้ตายักษ์นั่นรับรู้ความจริงเสียแต่ตอนนี้ จะได้ไม่ต้องโดนคนเลว ๆ หลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า...แต่จะทำไงได้ล่ะ เขาก็เป็นเพียงแค่ตุ๊กตาตัวหนึ่งเท่านั้น แถมยังเป็นตุ๊กตาที่ทำอะไรไม่ได้อีกต่างหาก นอกจากจะคอยรับรู้อยู่อย่างเดียว
เฮ้อ...เวรกรรม ทำไมเขาต้องมาคอยรับรู้ความบัดสีเหล่านี้ด้วยนะ
ถ้าทำอะไรได้...คนอย่างจักรกฤษณ์ไม่นั่งนิ่งทนดูอยู่เฉย ๆ แน่ คนเลวเกวแบบนี้ มันน่าจะจับมารวมกันเสียให้หมดโลก แล้วเอาลูกระเบิดมาปาใส่เสียทีเดียว...จะได้หมดไปจากโลกใบนี้ซักที
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห...ไอ้พวก เจ้าชู้ยักษ์!