Forent School ละลายหัวใจเจ้าชายเย็นชา (NC+)

   (บันทึกพิเศษ: จันทราแก้ว)
   ผ่านไปได้สามอาทิตย์แล้วที่โรงเรียนเปิดมา และผ่านไปได้สามอาทิตย์แล้วที่...ฉันกับโซนิคคบกันและเขาก็ยังคงเย็นชาใส่คนอื่นอยู่เหมือนเดิม แต่พออยู่กับฉันทีไรมันก็หื่นทุกทีสิน่า ตอนแรกๆ พี่เล็กก็ไม่ยอมหรอก ถึงกับแอบมานอนห้องฉันเพื่อไม่ให้โซนิคมาหาฉันได้เลยล่ะ แต่ก็นะ พี่เล็กเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาจะไปสู้กับโซนิคได้ยังไง จริงมั้ย? สุดท้ายก็โดนสะกดไว้หลับไม่รู้เรื่องอยู่ดี เรียกได้เลยว่าโคตรที่จะไร้ประโยชน์อ่ะ! ให้ตายเถอะ นี่ฉันไม่ได้ว่าหรือนินทาพี่เล็กเลยนะ มันคือเรื่องจริงต่างหากล่ะ
   อ้อ! ตอนนี้ฉันอยู่บนรถล่ะ เพราะวันนี้เป็นวันหยุดและอีกอย่างยาของพวกเราก็หมดด้วย เลยขออนุญาติอาจารย์กลับบ้านน่ะ กลับไปเอายาและเผื่อว่าจะได้เจอพ่อด้วย ถามว่าบอกโซนิคมั้ย ก็บอกแล้วนะ หมอนั่นก็อยากจะมาด้วย แต่พี่เล็กบอกว่า
   'มันเรื่องของคนในครอบครัว คนนอกไม่เกี่ยว'
   'ฉันเป็นผัวน้องสาวแก ก็เป็นคนในครอบครัวมั้ยล่ะ'
   'แก!'
   น่าอายสุดๆ มันใช่เรื่องมั้ยล่ะ อีกคนก็หวงน้องซะเวอร์ อีกคนก็ติดแฟนเป็นตังเม ฉันล่ะปวดหัว ใครจะไปรู้ว่าเจ้าชายปีศาจที่แสนจะเย็นชาและน่ากลัวสำหรับทุกคนจะมีอีกมุมที่ไม่ต่างอะไรกับเด็กสามขวบติดของเล่น เฮอะ!
   "พี่รู้สึกดีสุดๆ เลยรู้มั้นไอ้จันทราที่ไอ้เจ้าชายนั่นมันไม่มาด้วยน่ะ" นั่นไง พี่เล็กที่นั่งอยู่เบาะหน้าคู่กับพี่ใหญ่ที่ขับรถอยู่พูดขึ้น ส่วนฉันนั่งอยู่เบาะหลังโดยที่พี่รองและพี่กลางนั่งอยู่ข้างกระจกทั้งสองข้าง
   "พูดถึงเขาอยู่ได้ เดี๋ยวเขาก็ไปโผล่อยู่ที่บ้านหรอก"
   "ไม่มีทาง มันจะมารู้จักบ้านเราได้ยังไง แกบอกมันเหรอ"
   "จันทรายังไม่ได้บอกอะไรเขาเกี่ยวกับพวกเราเลยนะ แต่เขาเป็นใครพี่ก็รู้นี่"
   "เฮอะ! ช่างหัวมันสิ"
   พี่เล็กพูดกลับมาอย่างหงุดหงิด เฮ้อออ~ พี่ชายฉัน แต่จะว่าไปเห็นแบบนี้แล้วก็ตลกดีนะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นพี่เล็กหวงฉันออกนอกหน้าขนาดนี้มาก่อนเลย รู้สึกดีไปอีกแบบแฮะ
   "นี่ จันทรา"
   "มีอะไรเหรอพี่รอง" พี่รองที่นั่งข้างฉันหันมาเรียก
   "คือเรื่องของจันทรากับโซนิคน่ะ เอ่อ..."
   "ทำไมเหรอ เอ...หรือว่า พี่รองเองก็หวงจันทราแบบพี่เล็กอีกคน"
   "พี่ไม่ได้งี่เง่าแบบนั้นนะจันทรา"
   "อ้าวพี่รอง พูดแบบนี้หาเรื่องผมนี่"
   "เงียบไปเลยนะน้องเล็กพี่จะคุยกับจันทรา เรื่องนี้สำคัญนะ"
   พี่รองดุพี่เล็กกลับไปจึงเป็นเหตุให้พี่เล็กทำหน้าหงุดหงิดมากกว่าเดิม แต่ก็ยอมเงียบไป
   "มีอะไรหรือปล่าวพี่รอง"
   "พี่มองไม่เห็นอนาคตของทั้งสองคนเลยน่ะสิ" ว่าไงนะ!? มองไม่เห็นอนาคตของฉันกับโซนิคงั้นเหรอ หมายความว่ายังไงน่ะ 
   "หมายความว่ายังไง พี่รอง หมายความว่ายังไง"
   "ใจเย็นๆ ก่อนจันทรา" พี่กลางเอื้อมมือมาวางบนไหล่ฉันเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ
   "ฟังที่น้องรองพูดให้จบก่อนจันทรา" ตามด้วยคำพูดของพี่ใหญ่
   "พี่เองก็ไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไงเหมือนกันนะ พอลองดูแล้วทุกอย่างมันมืดไปหมด พี่เองก็ไม่เคยเจอแบบนี้เหมือนกัน"
   "แปลกนะ เพราะอะไรล่ะ ทั้งๆ ที่ความสามารถของพี่รองมันสามารถเห็นได้ทั้งอดีต อนาคต รวมทั้งสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในที่ไกลๆ ได้ด้วยนี่นา"
   "แรมก็เห็นด้วยกับน้องเล็กนะ แปลกจัง มันหมายถึงไม่มีอนาคตสำหรับสองคนนี้หรือปล่าว"
   ไม่มีอนาคตสำหรับฉันกับโซนิคเหรอ...เรื่องแบบนั้นมัน...ใครจะไปยอมรับกันล่ะ ฉันไม่เชื่อหรอก
   "จันทรา อย่าเพิ่งฟุ้งซ่าน เราค่อยๆ หาคำตอบกันไปก็ได้ แล้วพวกพี่ก็ไม่ได้จะบังคับให้จันทราเลิกกับเขา เข้าใจที่พี่พูดใช่มั้ย"
   "อืม ขอบใจมากนะพี่ใหญ่ที่เตือนสติจันทราน่ะ"
   "แต่ว่านะ เป็นไปได้หรือปล่าวที่ว่าบางทีพลังของโซนิคอาจจะปิดกั้นตัวเองไว้เลยทำให้พี่รองมองไม่เห็นน่ะ"
   "น่าคิดนะพี่กลาง ผมว่ามันก็อาจจะเป็นไปได้นะ"
   อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ ก็พลังของโซนิคแข็งแกร่งมากนี่อาจจะปิดกั้นตัวเองไว้ก็ได้ ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะ กลับไปคงต้องคุยกันหน่อยแล้วล่ะ
 

10%

   ณ เมืองEclipse…

 
   “เป็นอย่างไรบ้าง มีวี่แววลูกของข้าบ้างมั้ย”
   “ยังเลยครับ”
   “เฮ้อ อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะถึงวันเกิดอายุครบ 18 ปีของลูกข้าแล้ว”
   “ทำไมเหรอครับ มันมีอะไรน่าสนใจงั้นเหรอครับ”
   “วันที่พวกเขาอายุครบ 18 จะตรงกับวันที่เกิดจันทรุปราคาพอดี คนอื่นน่ะข้าไม่ห่วงข้าห่วงก็แต่เด็ธคิสลูกสาวคนสุดท้องของข้านี่แหละ”
   “เด็ธคิส? ทำไมเหรอครับ”
   “เด็กคนนั้นเกิดเวลาเดียวกับที่เกิดจันทรุปราคาเต็มดวงพอดี พลังและทุกๆ อย่างของเขาจะเปลี่ยนไป ข้ากลัวว่าเขาจะทนไม่ได้กลายเป็นปีศาจที่ฆ่าคนอื่นไม่เลือก”
   “จะกลายเป็นเหมือนลูกครึ่งปีศาจตนนั้นใช่มั้ยครับ”
   “ใช่ เพราะฉะนั้นข้าจึงอยากให้พวกเจ้าช่วยเร่งมือตามหาพวกเขาหน่อย”
   “ได้ครับ”
   “ตามที่ท่านได้บอกพวกเรามาในครั้งแรก ในวันที่ห้าคนนั้นหายตัวไป มีองครักษ์คนหนึ่งหายไปด้วยสินะครับ” โซนิคเอ่ยถาม
   “ใช่”
   “เขา...เป็นใครครับ”
   “ราเชน เขาเป็นราชองครักษ์ที่ฝีมือดีที่สุดของข้า เขาอยู่กับข้ามาตั้งแต่เด็ก คอยดูแลปกป้องข้ามาตลอด เขาเป็นเหมือนพี่ชายที่ข้ารักมากจริงๆ นะ”
   “แล้วท่านเคยคิดมั้ยครับว่า เขาอาจจะเป็นคนที่ลักพาตัวห้าคนนั้นไป”
   “ข้าไม่อยากคิดให้มันเป็นแบบนั้น เขากับข้าร่วมเป็นร่วมตายกันมาตั้งแต่ข้ายังขึ้นครองราชย์ด้วยซ้ำ”
   “ราเชน...เขาไม่มีครอบครัวเหรอครับ”
   “ไม่มีหรอก พ่อแม่ของเขาเสียตั้งแต่เกิดสงครามระหว่างเหล่าปีศาจกับอสูรเมื่อห้าร้อยปีก่อนแล้วล่ะ ส่วนเรื่องลูกเมียเขามีลูกบุญธรรมคนหนึ่ง”
   “แต่ถ้าคิดว่าเขาเป็นพาเด็กห้าคนนั้นไป เขาก็คงจะไม่ได้ทำคนเดียวแน่ เด็กตั้งห้าคนและเพิ่งเกิดแบบนั้นยังไงก็ต้องอุ้มไปแน่นอน เขาคนเดียวไม่มีทางที่พาไปได้หมดห้าคนหรอกครับ แล้วลูกบุญธรรมของเขาล่ะครับ หายไปด้วยหรือปล่าว”
   “อืม”
   “ถ้าอย่างนั้นก็น่าคิดแล้วล่ะ” เอริคพูดขึ้นเบาๆ
“แล้วมีใครที่มีตำหนิอะไรตรงไหนมั้ยครับ”
   “เรื่องนั้นข้าไม่รู้หรอก เพราะเมื่อคนสุดท้องคลอดมันตรงกับจันทรุปราคาพอดีหนำซ้ำไฟยังดับหมดทั้งปราสาทอีกต่างหาก เมื่ออุปราคาคลาย ไฟติด ทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ลูกๆ ของข้าหายไปแล้ว มีเพียงกลีบกุหลาบดำเท่านั้นที่อยู่บนพื้นห้องราวกับถูกโปรยและโปรยเป็นทางไปตลอดจนลงหน้าต่างไป ในห้องมีแต่กลิ่นกุหลาบหอมฟุ้งอยู่เต็มห้อง”
   “แล้วรอบๆ ปราสาทมีกลีบกุหลาบนั้นหรือปล่าวครับ”
   “มีเป็นทางยาวหายเข้าไปในป่า คงจะมีลูกของข้าคนใดคนหนึ่งที่มีกลิ่นกุหลาบติดตัวมา”
   “...”
   โซนิคนิ่งไปทันที...กลิ่นกุหลาบดำงั้นเหรอ?
   “กุหลาบดำ...”
   “ทำไมรึโซนิค”
   “ปล่าวครับ ผมแค่กำลังคิดว่าเคยได้กลิ่นนั่น...จากที่ไหน” เขาพูดพลางหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากาง มันคือยาเม็ดที่จันทราแก้วกินประจำนั่นเอง เขายื่นมันให้กับหมอหลวงประจำวัง “ช่วยเอาไปตรวจให้ผมทีว่ามันรักษาโรคอะไร มีไว้เพื่ออะไร แล้ววันหลังผมจะขึ้นมาดูผลตรวจ”
   “ได้พะย่ะค่ะ เจ้าชาย”
   “ยาอะไรรึโซนิค”
   “ผมก็ไม่ทราบครับ เห็นมนุษย์กลุ่มหนึ่งต้องกินมันตลอดเวลา โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ากินเพื่ออะไร ผมอยากรู้ก็เลยลองเอามาให้หมอที่นี่ตรวจดูน่ะครับ”
   “แล้วหมอที่โลกมนุษย์ล่ะ”
   “ไม่รู้ว่ามันคือยาอะไรครับ”
   “อย่างนั้นหรือ อืม...เป็นยังไงบ้างท่านหมอหลวง ดูจากลักษณะภายนอกแล้ว” ท่านจักรพรรดิหันไปถามชายชราที่ขึ้นชื่อว่าหมอที่กำลังยืนพิจารณายาเม็ดในมืออยู่
   “จากที่ดูมันเป็นยาที่มาจากโลกปีศาจแน่นอนพะย่ะค่ะ แต่เป็นยาอะไรนั้นกระหม่อมไม่แน่ใจ”
   “เช่นนั้นท่านก็จงรีบตรวจดูเถอะ เออว่าแต่ทำไมมนุษย์กลุ่มนั้น ถึงมียาที่มาจากโลกปีศาจได้ล่ะ”
   “เขาบอกว่า พ่อของเขาเป็นคนหามาให้ครับ ส่วนเรื่องพ่อเขายังไม่ได้บอกรายละเอียด”
   “อืม...คงสนิทกันมากสินะโซนิค ถึงได้รู้ละเอียดขนาดนี้”
   “เอ่อ...”
“ก็สนิทถึงขั้นนอนด้วยกันนั่นแหละครับ” คาฌาเอ่ยแซวแต่โซนิคก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่นะ พูดถึงแล้วก็อยากจะรีบกลับไปจับกดให้หายคิดถึงแล้วสิ
   “ไวไฟจริงเชียวนะโซนิค แล้วพ่อเราเค้าจะยอมเหรอ”
   “ผมไม่เคยสนอยู่แล้วล่ะครับ”
   “หึหึหึ สมกับเป็นลูกชายของเจ้านั่นจริงๆ ดื้อเหมือนกันไม่มีผิด แล้วอย่างนี้ลูกสาวทั้งสามของข้าจะมีใครสนใจเล่า”
“อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ บางทีพวกเขาอาจจะมีคนรักแล้วก็ได้” ทีเซอร์แทรก
   “นั่นสินะ หึหึ ช่างเถอะ พวกเจ้าก็กลับไปเถอะ”
   “ครับท่านจักรพรรดิ”
   เจ้าชายปีศาจทั้งหกเดินออกมาจากห้องโถงใหญ่ ใจอยากจะกลับไปที่โรงเรียนจะแย่เพราะแต่ละคนก็ต่างมีสิ่งที่อยากจะกลับไปเจอกันทุกคน
เอ่อ...แต่ยกเว้นเอริคไว้สักคนก็แล้วกัน รายนั้นไม่มีใครให้คิดถึงหรอก เอ...หรือจะมีดีน้า คงจะต้องลุ้นกันต่อไปแล้วล่ะ
 

35%
 
   “อ่า...ไม่ได้กลับมาซะนาน คิดถึงจัง” แรมนภาพูดขึ้นพลางไขกุญแจรั้วบ้านและเปิดออกให้รุ่งทิวาขับรถเข้าไป
   “พ่อจะอยู่มั้ยน้า~”
   “พ่อต้องอยู่ต้อนรับลูกๆ ที่น่ารักของพ่ออยู่แล้ว”
   ทุกคนหันไปมองที่ต้นเสียงเป็นตาเดียวกัน ก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดชายกลางคนคนนั้น คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘พ่อ’ ของพวกเขา
   “คิดถึงพ่อจัง จันทราอยากกลับมานอนบ้านสุดๆ อยากกลับมาอยู่บ้าน”
   “นี่! หยุดอ้อนได้แล้วไอ้จันทรา แกแน่ใจเหรอว่าอยากกลับมาบ้านจริงๆ น่ะ”
   “อะไรพี่เล็ก ก็จันทราคิดถึงพ่อจริงๆ นี่”
“แต่แกคงห่างจากไอ้เจ้าชายนั่นได้ไม่นานหรอก เหอะ!”
   “เจ้าชายเหรอ?” คนเป็นพ่อแทรกขึ้นขณะที่รุ่งทิวาเดินมาหาหลังจากจอดรถเข้าที่เสร็จแล้ว “เจ้าชายอะไรกัน หืม?”
   “แฟนจันทราเขาน่ะพ่อ เจ้าชายโซนิค เจ้าชายปีศาจเลือดบริสุทธิ์ เมือง Black Devil”
   “...” คนเป็นพ่ออึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะสังเกตเห็นเห็นรอยแดงตามซอกคอของลูกสาวคนสุดท้องของตน อืม...มันคงจะถึงเวลาแล้วสินะ เขาเองก็คงจะทำอะไรไม่ได้หรอก ลูกสาวเขาก็โตเป็นสาวแล้ว จะมีแฟนมีความรักมันเป็นเรื่องปกติ “แล้วเขาดีกับจันทราหรือปล่าว หืม?”
   “ดีสิ เขาตามใจจันทราทุกอย่างเลยนะพ่อ”
   “อืม” คนเป็นพ่อลูบหัวลูกสาวคนสุดท้องเบาๆ “แต่ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ เขาเป็นถึงเลือดบริสุทธิ์ ย่อมต้องมีคู่หมั้นคู่หมาย และอีกอย่างเราเป็นแค ‘มนุษย์ธรรมดา’ ทางราชาอาจจะไม่ยอมรับ”
   “อือ พี่โซก็เตือนจันทราเหมือนกัน”
   “อืม...เอ้า! แล้วไงเราสี่คน น้องมีแฟนแล้วเนี่ย เรามีกันหรือยังล่ะ”
“โห! พ่อ ไม่เป็นไร ผมไม่รีบ” ตะวันค่ำพูดพลางเดินนำเข้าไปในบ้าน
   “พวกเราก็ยังไม่มีหรอกค่ะ” แรมนภาเสริม รุ่งอรุณเพียงแค่ยิ้มเท่านั้น สองสาวกอดพ่อตัวเองคนละข้างและเดินพากันเข้าบ้านตามตะวันค่ำไป เหลือเพียงรุ่งทิวาและจันทราแก้วที่เดินตามไปทีหลัง
   “คิดมากเรื่องที่น้องรองบอกเหรอจันทรา”
   “อือ จันทรากลัว”
   “ไม่ต้องกลัว” รุ่งทิวาโอบตัวน้องสาวมากอดไว้ในอ้อมแขนแน่น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาจะไม่มีวันทิ้งน้องๆ ของเขาแน่ “พี่อยู่ข้างจันทราเสมอ คนอื่นๆ ด้วย ทั้งสามคนนั่น ทั้งพ่อ แล้วไหนจะโซนิคอีก เขาเองก็มีใจให้จันทราไม่น้อยเลยนะ รู้มั้ย”
   “...”
   “พี่เป็นผู้ชาย ดูผู้ชายด้วยกันออก”
   “จันทราก็เป็นผู้หญิง ดูผู้หญิงด้วยกันออก...”
   “หือ?” รุ่งทิวาดันจันทราแก้วออกเล็กน้อยและสบตาอย่างไม่เข้าใจ
   “ยัยผีดิบนั่นน่ะ...รักพี่มากนะ”
   เอ่ยออกมาเพียงแค่นั้น ใบหน้าของชายหนุ่มจากที่ดูอบอุ่นกลับเย็นชาขึ้นทันตา เขาปล่อยจันทราแก้วออกจากอ้อมแขนและเดินเข้าบ้านไปทันที ทำเอาคนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอย่างเห็นใจ ไม่ชอบเลยที่จะเห็นพี่ชายคนโตที่แสนจะอบอุ่นกลายมาเป็นคนเย็นชาน่ากลัวทุกครั้งที่พูดถึงผู้หญิงคนนั้น อึดอัด! เป็นคำเดียวที่เธอจะใช้อธิบายความรู้สึกของตนเอง ณ ตอนนี้ได้ รู้แต่พูดไม่ได้นั่งดูคนรักข้างตัวเสียใจและเสียน้ำตา มันอึดอัดและเจ็บปวดจริงๆ นะให้ตาย
“ยัยผีดิบ เมื่อไหร่จะกลับมาวะ ฉันอึดอัดเพราะเธอคนเดียวเลย ยัยบ้าเอ๊ย!”
   สบถกับตัวเองอย่างหงุดหงิดก่อนจะรีบวิ่งตามคนอื่นเข้าบ้านไป
 
 
“นี่ยาของทุกคนนะ” คนเป็นพ่อหยิบยามาให้ลูกๆ คนละกระปุกจึงทำให้ทุกคนสงสัยกันเป็นอย่างมาก ทำไมรอบนี้ให้น้อยล่ะ
   “ทำไมถึงน้อยล่ะคะพ่อ แค่นี้ไม่พอหรอก ของจันทราไม่ถึงห้าวันก็หมดแล้ว” รุ่งอรุณแย้งขึ้น
   “ลองถามจันทราดูสิ ว่าเขาต้องกินยาเวลาเดิมอยู่หรือปล่าว ว่าไงลูก”
   “ไม่อ่ะ ไม่กินเลยก็ยังไม่รู้สึกอะไร” คนเป็นพ่อยิ้มๆ กับคำตอบแต่สร้างความงงงวยให้กับทุกคนนะที่นี่ไม่น้อย
   “เพราะมันมีแฟนเหรอครับพ่อ”
   “ปล่าว อีกอาทิตย์เดียวลูกก็จะอายุครบสิบแปดกันแล้ว ทุกอย่างเริ่มจะเข้าที่เข้าทาง ยาพวกนี้ก็เริ่มไม่จำเป็นอีกแล้วล่ะ”
   “หมายความว่า อายุครบสิบแปดเมื่อไหร่ พวกเราก็ไม่ต้องกินยาแล้วสินะครับ”
   “ใช่ แต่จันทรา...”
   “หือ? จันทราทำไมเหรอพ่อ”
   “ระวังให้ดี เรื่องอารมณ์ คุมอารมณ์ตัวเองให้ได้อย่าให้ด้านมืดครอบงำ เข้าใจมั้ย”
“ไม่อ่ะ...” คนตัวเล็กส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก พ่อของเธอพูดเรื่องอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย “ทำไมเหรอพ่อ”
   “จำคำที่พ่อบอกไว้ก็แล้วกัน เอาล่ะ กลับกันไปได้แล้ว”
   “โห ทำไมพ่อต้องรีบไล่พวกเราด้วยล่ะ ยังไม่หายคิดถึงพ่อเลยนะ” แรมนภาพูดอย่างตัดพ้อ ดูสิ คิดถึงจะตายมาแป๊บเดียวก็ไล่กลับซะแล้ว พ่อนะพ่อ
   “นั่นสิพ่ออ่ะ แล้วพวกเราก็ยังไม่ได้เจอพี่ชินเลยนะ” จันทราแก้วพูดอย่างงอนๆ ‘ชิน’ ก็คือพี่ชายคนโตที่อายุห่างจากทั้งห้าคนประมาณสักเจ็ดแปดปีได้
   “เอาน่า...ชินมันติดงานอยู่ พ่อเองก็มีงานต้องไปทำนะ รีบไปเถอะไป”
   “งั้นพวกเรากลับล่ะค่ะพ่อ สวัสดีค่ะ”
   “อืม โชคดีนะ ดูแลน้องกันด้วยล่ะ”
   คนเป็นพ่อพูดไล่หลังทั้งห้าคนไป เพียงไม่นานก็มีเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์และขับออกไป คนเป็นพ่อถอนหายใจออกมาเบาๆ หนักใจจริงๆ ลูกๆ ของเขาพร้อมที่จะเผชิญอันตรายแล้วจริงๆ น่ะเหรอ ยังไงเขาก็อดห่วงไม่ได้จริงๆ
 

100%
มาแล้วคร๊าบบบบบบบบบบ จัดมาเสิร์ฟแล้วหลังจากหายไปนาน ไม่มีอะไรจะแก้ตัวฮะ เอาเป็นว่าไปอ่านตอนต่อไปเลยดีกว่าเนอะ