[Tales of crime] อลิซแห่งโลกมหาสงคราม - นิทานหลากมิติ

      “นี่มันของข้านะ!”
     “เจ้าสั่งทีหลังข้า เพราะฉะนั้นจานนี้มันควรจะเป็นของข้าสิ!”
     “ของข้าต่างหาก ข้าเป็นคนแนะนำนะ!”
     “แล้วไง ต้องตามคิวสิ เรื่องที่ว่าแนะนำร้านที่จะกินข้าก็หาร้านได้ …เรื่องนี้ไม่เกี่ยว!”
     “เอ๊ะ! เจ้า!!”
     “พอ-หยุด จานนั้นเป็นของข้า โอเคมั้ย จะได้จบๆ”
     สโนว์แบล็คที่เห็นว่าเด็กๆ ของเธอ (?) แย่งจานใส่
     สปาเก็ตตี้ที่ทั้งสามคน สั่งเหมือนกัน เกิดรำคาญอลิซกับหนูน้อยหมวกสีเลือด จึงพูดพร้อมกับดึงจานออกมาจากมือทั้งสองที่ยื้อดึงไปมา คว้าซอสมะเขือเทศมาใส่ก่อนจะตักเข้าปากด้วยซ่อม ณ ตอนนี้ทั้งสามคนอยู่ในร้านที่เมืองธีรีอาเดียร์ กว่าจะมาถึงที่นี่จากหมู่บ้านเรดิออร์ก็ปานไปเวลาบ่ายแล้ว ด้วยระยะการเดินทางที่จะว่าใกล้ก็คงไม่ถูกนักต้องพูดว่าค่อนข้างไกลน่าจะถูกกว่า
     “โห อะไรง่ะ”
     “ไม่ต้องพูดมาก นั่งเฉยๆ รอจานต่อไปนั่นแหละ” อลิซมองอย่างเซ็งกับหญิงสาวผมดำที่เอาเปรียบเด็กโดยการแย่งอาหารไปกินหน้าตาเฉยด้วยเหตุผลอันไม่น่ายุติธรรม แต่ก็ทำได้แค่นั่งมองตาละห้อยพร้อมกับน้ำลายที่แทบจะไหลออกมา หนูน้อยหมวกสีเลือดฟุบหน้าลง ไม่มีอะไรทำ ยายสโนว์ฯ จำไว้นะ ชิ!
     สักครู่หนึ่ง อาหารที่เด็กน้อยทั้งสองรอก็มาเสิร์ฟ ไม่รอช้า อลิซและหนูหมวกก็รีบใส่เครื่องปรุงและตักเข้าใส่ปาก …กลัวว่าถ้าเกิดปล่อยให้ท้องมันหิวต่อไปมีหวังน้ำย่อยกัดผนังกระเพาะแน่ เพราะฉะนั้นต้องรีบทาน
     เมื่อทานเสร็จ ทั้งสามคนก็ออกจากร้าน เพื่อจะเดินดูรอบๆ เมืองว่าเป็นอย่างไรบ้าง เห็นจะมีแต่อลิซอีกเช่นเคยที่ดูตื่นเต้นกับสถานที่แห่งนี้ เธอวิ่งนำหน้าไปแวะดูร้านโน้นร้านนี้บ้าง ปล่อยให้สโนว์แบล็คกับหนูน้อยหมวกสีเลือดเดินเคียงไหล่กันสองคน …บรรยากาศขมุกขมัว
     “สโนว์แบล็ค… ที่เจ้าเห็นว่าข้ามาทำเป็นมิตรด้วยเนี่ย ไม่ใช่เพราะข้ากลับใจกลับความคิดหรอกนะ แต่ข้ามาเพื่อจะรอเวลาที่เหมาะแก่การสังหารเจ้าต่างหาก”
     เด็กหญิงมองหญิงสาวผมสีดำด้วยตาสีฟ้าทะเล ประกายเพลิงไฟที่ลุกโชนด้วยความโกรธ ราวกับภูเขาไฟใต้ทะเลที่รอเวลาปะทุให้ท้องทะเลแตกเป็นเสี่ยงๆ สโนว์แบล็คไม่หวั่นกับตาคู่นั้นของเด็กหญิงแต่กลับเย้ยอย่างขัน พร้อมกับที่ทั้งสองหยุดเดินก่อนจะโน้มหน้าไปกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาข้างใบหู
     “ฮึ เชิญตามสบาย ข้าก็เตรียมตัวของข้าแล้ว ว่าแต่เจ้าเหอะเตรียมตัวมาดีแล้วหรือถึงได้มาท้าข้าน่ะ แต่จะเป็นอย่างไรชัยชนะก็ต้องอยู่ในกำมือข้าอยู่ดีนั่นแหละ …หึๆ…หึๆ…”
     เมื่อประโยคเอ่ยจบ หนูน้อยหมวกสีเลือดก็คว้าข้อมือสโนว์แบล็คเข้าไปในซอกตรอกกำแพงบ้านที่ไม่ค่อยจะมีใครมานัก หยิบขวานออกมาก่อนจะฟาดเข้าไปที่ตัวหญิงสาวผมสีดำ ผู้ถูกโจมตีถอยหลังพร้อมๆ กับที่ผู้โจมตีก้าวเข้ามาฟาดซ้ำๆ จนสุดทางเดิน สิ้นสุดที่ผนังทำด้วยอิฐสีน้ำตาลแดง สโนว์แบล็คเหลือบไปมองอย่างกังวล …เอาแล้วไง
     หนูน้อยหมวกสีเลือดก้าวเข้ามาด้วยท่าทางอ้อยอิ่งก่อนจะยกขวานมาจ่อที่ใต้คาง หญิงสาวผมสีดำกลั้นใจที่ถูกไล่ต้อนจนมุมขนาดนี้ “ข้าว่ามันคงไม่ใช่อย่างที่เจ้าพูดแล้วมั้ง โดนไล่ต้อนขนาดนี้แล้ว …จะยอมหรือไม่ยอม”
     “ไม่ เรื่องอะไรกันล่ะที่ข้าจะเป็นฝ่ายแพ้!”
     “!”
ฝ่าเท้าในรองเท้าบูทยันอกเด็กหญิงให้ถอยห่าง ไม่รอช้า สโนว์แบล็คเสกปืนที่มีขนาดใหญ่กว่าร่างเธอ ยกไปจ่อร่างเล็กตรงหน้าพร้อมกับพูดด้วยเสียงที่เย็นชา “จะยอมดีๆ หรือจะยอมด้วยเลือด”
     “ข้าสิต้องถามเจ้า!”
     ปังๆ!!
     แกร๊งๆ!!
     กระสุนที่พุ่งมาไม่ขาดสายกระทบกับขวาน –การต่อสู้เริ่มขึ้น
 
     “อ้าว… ท่านสโนว์แบล็ค หนูหมวก หายไปไหนอ่ะ” อลิซที่วิ่งแวะร้านโน้นร้านนี้ วิ่งเล่นในเมืองเพลิน หยุดวิ่งเล่นเมื่อเห็นว่าเพื่อนสองวัยของเธอไม่ได้เดินตามมา ใจโหวงๆ เมื่อรู้สึกว่าจะพลัดหลงด้วยความซนของเธอ อลิซยืนนิ่งๆ กลางทางเดินที่มีผู้คนชาวเมืองเดินขวักไขว่ไปมา …น้ำอุ่นๆ ปริ่มจากเบ้าตา ทั้งสองคนหายไปไหน…
     ไม่มีใครสนใจเธอ มีเพียงเธอคนเดียวที่หยุดอยู่กับที่ท่ามกลางการเคลื่อนไหวของผู้คน อลิซยกมือมาปิดหน้าสะอื้นร้องไห้ ก่อนที่จะรู้สึกว่ามีใครมาแตะไหล่เธอ “น้อง เป็นอะไรน่ะ ถึงร้องไห้”
     น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยกับเธอ เด็กหญิงชุดสีน้ำเงินเงยหน้ามองผู้มาเยือนเธอ เด็กหนุ่มผมน้ำเงินในชุดสีเทาที่สวมผ้าคลุมสีดำมีหมวกกับเด็กสาวผมดัดลอนสีน้ำเงินในชุดกระโปรงยาวถึงหัวเข่าสีอ่อนๆ ที่คลุมผ้าสีดำเช่นกัน เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังยืนยิ้มบางๆ ให้อลิซ …ใครน่ะ
     “ขะ ข้า”
     “ข้าชื่อฮัลเซล เนรัน ส่วนนี้น้องสาวข้า เกรเทล น้องสาวข้า …แล้วเจ้าล่ะ”
     “ข้าชื่อโพเรดเซ อลิซ” อลิซแนะนำตัวเองพลางมองดูคนตรงหน้าสองคน ที่ดูๆ แล้วอายุไม่น่าเกินสิบห้าปี แต่ก็ไม่น่าจะสิบสอง เธอมองสลับระหว่างเด็กหนุ่มที่ท่าทางดูเป็นมิตรกับเด็กสาวท่าทางรังเกียจทุกสิ่งทุกอย่าง …เขาสองคนเป็นใครกันนะ
     “…เจ้ามายืนร้องทำไมน่ะ”
     “เอ่อ คือ พลัดหลงกับเพื่อนน่ะ” เสียงเปล่งออกไปสั่นอย่างเห็นได้ชัด ฮัลเซลมองอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยชวน
     “งั้นมาพักที่บ้านข้าสิ”
     “จะ จริงเหรอ”
     “จริงสิ ระหว่างพักที่บ้านข้า ข้าจะลองถามชาวเมืองดู”
     “ขอ… ขอบคุณมากเลยนะ” อลิซมีสีหน้าแจ่มใสขึ้นมาเมื่อมีคนช่วยเธอตามหา …แต่ถึงอย่างนั้น ความสงสัยมันก็มี สองคนนั้นหายไปไหนเธอยังไม่รู้เลย ป่านนี้แล้ว ถ้าเกิดรู้ว่าอลิซหายไป พวกเขาจะออกตามหาเธอไหมนะ
     “สโนว์แบล็ค… หนูน้อย… พวกเจ้าเป็นห่วงข้าไหม”