[Tales of crime] อลิซแห่งโลกมหาสงคราม - นิทานหลากมิติ

        วูบ-

       พลั่ก!

       ร่างบางสูงระหงนั้นล้มลงเพราะโดนขาของร่างเล็กเตะเข้าที่ขา ดวงตาสีเลือดนั้นฉายระริกอย่างโกรธๆ ดูแข็งกร้าวจากที่เคยเป็น สโนว์แบล็คลุกขึ้นมายืนตั้งท่าอีกครั้ง คราวนี้เธอเอาจริงกว่าเดิมแน่ ไม่เชื่อคอยดู! สโนว์แบล็คเอื้อมมือไปจับศีรษะของเด็กในชุดผ้าคลุมสีเลือด เหวี่ยงไปชนกับต้นไม้ด้านข้าง ตามด้วยหมัดชกเข้าไปที่หน้าท้องสามทีก่อนจะดึงร่างนั้นผลั่กไปนอนกับพื้น (จริงจังกว่าเดิมตรงไหนเนี่ย) เธอคิดอย่างตงิดๆ ถึงแม้ดูจะไม่มีอะไรมาก แต่อย่างน้อยหนักเดิมก็ยังดี (กว่านะ)

      ฝ่าเท้าในรองเท้าบู๊สส้นสูงสีดำเหยียบอกของร่างเล็ก สโนว์แบล็คเชิดสายตามองอย่างเหยียดหยาม

     “หึๆ แสบเกินนะเจ้าน่ะ ดูถูกข้าเกินไปแล้ว!” เธอกล่าวอย่างโกรธ สำหรับโลกนิทานแล้ว การที่ให้เด็กมาสู้กับผู้ใหญ่นั้นเป็นการดูหมิ่นผู้อาวุโสกว่า เพราะเป็นเหมือนกับว่าผู้อาวุโสกว่านั้นอ่อนจนชนิดที่เด็กมาสู้ก็ยังแพ้

    “…คนอย่างเจ้าน่ะ ภายนอกแข็งแกร่งก็จริง แต่…จิตใจนั้นอ่อนแอ!”

    “เจ้า!!”

     ร่างเล็กในชุดผ้าคลุมสีเลือดใต้เท้าของเธอกลายเป็นเศษละอองสีดำมลายหายไป หญิงสาวผมยาวสีดำเบิกตากว้างอย่างแปลกใจระคนตกใจ ไม่ให้เธอได้ตั้งตัว ใบมีดจากขวานก็ฟาดเข้ากลางหลังเธอจากทางด้านหลัง เมื่อเธอหันไปก็เห็นเด็กหญิงผมสีน้ำตาลอ่อนยืนเลียใบมีดที่เปื้อนไปด้วยเลือดของเธออย่างกระหายความตายจากเหยื่อร่างสูง สโนว์แบล็คกำมือแน่นอย่างเจ็บใจที่เผลอตัว การต่อสู้ดำเนินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีท่าว่าจะหยุด เสียงเหล็กจากอาวุธของทั้งสองกระทบกันดังไปทั่วผืนป่า

     …ร่างเล็กบางของเด็กหญิงผมยาวประบ่าสีทองนอนอย่างสงบ เสียงที่ดังไม่ไกลมากดังมาถึงบริเวณที่เธออยู่ ส่งผลให้อลิซนอนไม่หลับจนต้องลืมตาจากโลกแห่งฝันนทรากลับมาสู่โลกปัจจุบัน คนนอนอยู่ดีๆ ดันมีใครมารบกวนซะได้ แต่เธอก็ไม่อยากบ่น (ในใจ) อะไรมากๆ นัก หันไปมองรอบๆ อย่างงัวเงียด้วยความอยากหลับต่อ บิดตัวไปมาเสียงดังกร๊อบ …และเธอก็เพิ่งนึกขึ้น (และสังเกต) ว่าหญิงสาวหน้าสวยไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว อลิซขมวดคิ้วอย่างงง ลุกขึ้นยืนและเดินเพื่อจะออกตามหาตัวหญิงสาว

     อลิซเดินมาเรื่อยๆ เหล่าแมกไม้บดบังท้องฟ้าเบื้องบน แสงอ่อนๆ ลอดส่องจากช่องแคบๆ ระหว่างใบไม้ เสียงที่ดูเหมือนวัตถุแข็งปะทะกันดังขึ้นเรื่อยๆ ตามฝีก้าวที่เธอเริ่มเข้าไปใกล้ …ก่อนจะพบร่างเล็กในชุดผ้าคลุมสีเลือดกับร่างสูงในชุดกระโปรงกำลังฟาดอาวุธซัดเข้าใส่ด้วยกัน อลิซมองอย่างตระหนกก่อนจะหลบไปหลังต้นไม้ ระหว่างนั้นเอง สโนว์แบล็คเสียหลักร่างเซไปชนต้นไม้ด้านหลัง ร่างเล็กเงื้อขวานยกสูงเตรียมจะฟาดลงมาให้ชีวิตเธอดับสิ้น อลิซเห็นดังนั้นจึงลนลาน รีบคิดหาวิธีช่วย

      คิดออกแล้ว

      อลิซรีบวิ่งออกมาจากหลังต้นไม้ ร่างทั้งสองที่กำลังต่อสู้กันอยู่นั้นหันมามองต้นเสียงอันเกิดจากตัวเธอเอง มือข้างขวากำหมัดแน่น เมื่อมาถึงตัวเป้าหมายที่จะกำจัด หมัดเล็กๆ นั้นชกเข้าเบ้าตาข้างขวาของเหยื่อในชุดผ้าคลุมสีเลือดอย่างแรงอาศัยจากจังหวะที่เหยื่อหันหน้ามามอง (ด้วยความโง่ที่หันมามองให้ชก) เบ้าตาเกิดรอยช้ำสีม่วงๆ คิกๆ ตลกจัง

      “หนอยแก …อ่ะ” เหยื่อที่อลิซเพิ่งต่อยมองเธออย่างแปลกใจ ริมฝีปากบางเล็กที่ตอนแรกพงาบๆ ทำท่าจะด่า หุบลง “อื๋อ?” อลิซขมวดคิ้ว งงกับเด็กหญิงตาสีฟ้าอมเขียวทะเล

      “ฮึ” เด็กหญิงผมสีน้ำตาลอ่อนแค่นเสียงอย่างจงใจ นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวทะเลนั้นพินิจร่างเธอ อลิซรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แปลกๆ ที่ถูกจ้อง

      “อลิซ เธอมาทำอะไรที่นี่!” สโนว์แบล็คที่ยืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบเร็วมาก กระชากแขนเสื้ออลิซให้ใกล้ตัวเธอ เด็กหญิงร้องไม่พอใจในลำคออย่างรำคาญ ก่อนจะสะบัดตัวออกมาและตอบ

      “ก็มาหาเจ้าน่ะสิ คนอุตสาห์เป็นห่วง” ท่อนคำสุดท้ายอลิซเอ่ยกับตนเองเบาๆ พลางหลุบตาลงต่ำ และช้อนสายตามองสโนว์แบล็ค

      “ห๊ะ อะไรนะ หลังๆ เจ้าพูดว่าอะไร?”

      “เปล๊า! ไม่มีอะไรหรอก”

      นั่นน่ะเหรอเปล่า เสียงสูงนะเธอ

      หญิงสาวผมสีดำสนิทคิดในใจอย่างฉุนกับร่างเล็กในชุดโทนสีฟ้า เหลือบตาไปมองร่างเล็กอีกร่างในชุดผ้าคลุมสีเลือด ก่อนจะถามร่างเล็กที่เพิ่งสู้มาด้วยไม่นาน

      “นี่ หนูน้อยผ้าคลุมฯ ที่เจ้ามาหาข้าวันนี้มีธุระอะไร”

      “มาคุย”

      “แล้วคุยเรื่องอะไร” เด็กหญิงนัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวทะเลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ย “ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก แค่อยากรู้ว่าพวกเจ้ากำลังจะไปไหนกัน ข้าขอไปด้วยสิ”

      “…” ไม่มีคำตอบใดเล็ดลอดออกจากริมฝีปากของร่างต่างไซส์สองร่าง …ก็ตัวเธอสองคนยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าต้องการไปไหน แล้วไปทำไม เด็กหญิงชุดผ้าคลุมสีเลือดกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ย “ก่อนที่ข้าจะมาหาสโนว์ฯ ข้าเจอหมู่บ้านหนึ่งล่ะ สนใจจะไปกับข้าไหมล่ะ เผื่อจะมีแนวทาง”

      “อ่า ไปสิ”

      “นี่!” สโนว์แบล็คเอ่ยทักท้วงเมื่ออลิซตอบจะไป เด็กหญิงผมสีน้ำตาลอ่อนหัวเราะคิกคักกับท่างทางของหญิงสาวผมยาวสีดำ แล้วหมุนตัวเดินไป ทิ้งให้สองคนนั้นมองงุนงง สโนว์แบล็คกับอลิซมองหน้ากันสักพักก่อนจะเดินตามไปด้วย

      หมู่บ้านที่เด็กหญิงในชุดผ้าคลุมสีเลือดบอกนั้นเต็มไปด้วยผู้คนเดินสวนกันไปมา เสียงจ้อกแจ้กจอแจคลอไปกับเสียงฝีเท้า ใจกลางของหมู่บ้านมีบ่อน้ำพุตั้งอยู่ อลิซ สโนว์แบล็คและเด็กหญิงผมสีน้ำตาลเดินก้าวฉับๆ ด้วยความสนใจ แต่ดูเหมือนจะมีแค่อลิซนี่แหละที่สนใจเป็นอย่างมาก เดี๋ยวเดินไปแวะร้านอาหาร ร้านขายเครื่องประดับ และที่อลิซสนใจที่สุดก็คือร้านขายสัตว์เลี้ยง หญิงสาวผมยาวสีดำส่ายหน้าเอือมระอากับเด็กหญิงในชุดโทนสีฟ้า เด็กหญิงผมสีน้ำตาลอ่อนยิ้มๆ เอ่ยกับสโนว์แบล็ค “ที่นี่คนเยอะดีแฮะ …สโนว์แบล็ค ข้าว่าเราไปที่ห้องสมุดของหมู่บ้านนี้ดีไหม?”

      “อืม ก็ดีนะ อ่ะ จะว่าไปหมู่บ้านนี้ชื่อว่าอะไรเหรอ”

      “เรดิออร์น่ะ …เอ่อ ข้าขอตัวไปลากยัยอลิซก่อนนะ เดี๋ยวมา” เด็กหญิงผมสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยขอไปพาตัวอลิซมา ก่อนที่จะเตลิดไปไหนไกลมากกว่านี้ “อืม”

      “อลิซ มา-มานี่ เราไปห้องสมุดกันเถอะ”

      “ห้องสมุดเหรอ ว้าวดีจัง ฉันชอบหนังสือ แหม เจ้าเนี่ยรู้ใจข้าดีจัง” เด็กหญิงผมยาวประบ่าสีทองยิ้มสดใสอย่างดีใจ แต่คนฟังยกมือขึ้นก่อนจะโบกไปมาแล้วจึงพูด “ไม่ใช่ เราจะไปหาแผนที่ต่างหากล่ะ ไม่ได้พาเจ้าไปอ่าน” ประโยคปฏิเสธเอ่ยทำให้คนถูกปฏิเสธออยากจะร้องไห้ ทำร้ายจิตใจเด็ก อลิซคิดในใจเศร้าๆ

      “เอาล่ะๆ มาได้แล้ว” เด็กหญิงผู้ทำร้ายจิตใจลากเด็กผู้เสียหายจากเธอจูงมือตามหญิงสาวผมยาวสีดำไป

      “โอโฮ นี่น่ะหรือ ห้องสมุด สุดยอด… หนังสือเพียบเลย”

      ตอนนี้ พวกเธอทั้งสามก็มาถึง ห้องสมุดของหมู่บ้านเรดิออร์นั้นใช้ไม้ทำเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด สลักเป็นลายดอกไม้หลากพันธุ์ ตู้ชั้นวางหนังสือสูงเกินที่เด็กทั้งสองจะเอื้อมถึง อลิซมองตาเป็นมันอย่างถูกอกถูกใจ อยากมีห้องสมุดแบบนี้บ้างจัง อลิซนึกในใจ เธอคิดมาอยู่เสมอเลยว่าถ้าเกิดเธอมีเงินเยอะๆ จะสร้างบ้านอีกหลังให้มีแต่หนังสือทุกห้องไปเล๊ย! (แต่มันก็คงเป็นได้แค่ฝัน)

       ตึกๆ… เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา ทั้งสามคนหันไปมองต้นเสียง พบกับร่างหญิงสาวชุดกระโปรงยาวถึงข้อ ผ้าสีน้ำตาลเข้มคลุมอยู่บนไหล่ ใบหน้านั้นดูอ่อนเยาว์ ดวงตาสีเทามองพวกเธออย่างอ่อนโยน

       กึก เมื่อมาถึงจุดที่ทั้งสามยืนอยู่ หญิงสาวนัยน์ตาสีเทาก็เอ่ย “สวัสดีค่ะ เราชื่ออิมซา เป็นผู้ดูแลห้องสมุดแห่งนี้ ไม่ทราบว่าพวกท่านต้องการหนังสือไหนหรือคะ?”

      “…ข้ามาหาหนังสือเกี่ยวกับแผนที่ในโลกนี้ รบกวนท่านช่วยหาด้วย” สโนว์แบล็คเอ่ยกับหญิงสาว ก่อนที่อิมซาจะยิ้มรับเป็นเชิงบอกว่าได้ และจึงเดินไปยังตู้วางหนังสือถัดไปสองตู้ ประมาณสักสิบนาทีไม่นานมาก อิมซาก็เดินกลับมาหาพวกเธอพร้อมกับหนังสือเล่มหนาเก่าๆ มุมหนังสือเป็นโลหะที่เขรอะสนิม ก่อนที่เธอจะยื่นส่งให้สโนว์แบล็ค เด็กหญิงอีกสองคนจึงเขย่งปลายเท้ายื่นหน้ามาดู

      “ขอบใจมากอิมซา งั้นข้ากับน้องของข้าขอตัวไปอ่านก่อนนะ”

      น้อง! ใครน้องเจ้ากัน!!

      อลิซกับเด็กหญิงในชุดผ้าคลุมสีเลือดเอ่ยในใจประท้วงว่าตนนั้นไม่ใช่น้องของหญิงสาวผมยาวสีดำ ในระหว่างเดินตามไปนั่งอ่านตรงโต๊ะก็เขม่นใส่อย่างหมั่นไส้

      ชิ!

      มือขาวดุจหิมะกางหน้าหนังสือ เปิดๆ ไปและเจอกับหน้าหนึ่งที่มีใบกระดาษขาดๆ เล็กๆ ขนาดฝ่ามือเธอแนบมาด้วย หญิงสาวเจ้าของมือขาวหิมะนั่นดึงมากางอ่านด้วยความสนใจ

     “อะไรน่ะ?” สองเด็กหญิงจ้องด้วยความอยากรู้อยากเห็น กระดาษที่แนบมาเป็นข่าวเกี่ยวกับอาชญากรรมที่เมืองแห่งหนึ่ง

      หญิงสาวหายตัวไปอย่างเป็นปริศนา สามสิบหกคน มีผู้เสียชีวิตราวยี่สิบคน ………………………..ที่เมืองธีรีอาเดียร์

      จริงๆ แล้วเนื้อหาของข่าวมีเยอะกว่านี้ แต่สโนว์แบล็คคัดเลือกอ่านเฉพาะที่จำเป็น อลิซยืนหน้าซีดข้างๆ เธอ โดยมีเด็กหญิงผมสีน้ำตาลยืนดูอย่างุนงง

      “เหยื่อที่หายตัวไปมีสามสิบหกคน เสียชีวิตไปราวๆ ยี่สิบคน”

      “ใช่” สโนว์แบล็คเอ่ยความเห็น “เจ้าคิดว่ามันแปลกๆ ไหม?”

      “หือ แปลกยังไง” เด็กหญิงผมสีน้ำตาลอ่อนถามพลางชี้ไปยังบรรทัดหนึ่ง

      “เนี่ย”

       …ทุกเหยื่อต่างได้รับคำยืนยันแล้วว่าเสียชีวิตเมื่อสองชั่วโมงก่อนเวลาเช้า ซึ่งบางรายถูกหั่นสะโพก เผาด้วยไฟ ฯลฯ ฆาตกรรมเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องมาหลายสัปดาห์…

      “ก็ตรงที่มันต้องต้องตายก่อนเวลาเช้าสองชั่วโมงน่ะ แถมเกิดติดต่อหลายสัปดาห์ด้วย”

      “จริงด้วยสิ คนร้ายทำไปทำไมนะ” สโนว์แบล็คตั้งคำถามทบทวนเนื้อหาไปมาวิเคราะห์

      “จะว่าไป นี่มันข่าวของสัปดาห์นี้นี่ แสดงว่ายังไม่จบการฆาตกรรมสินะ”

      “แปลกตรงไหนเนี่ย ฮึ ฆาตกรเขาก็เลือกเวลาฆ่าเป็นปกตินี่ ของธรรมดา” เสียงหวานใสเอ่ยขัดความคิดของทั้งสอง สโนว์แบล็คกับเด็กหญิงในชุดผ้าคลุมสีเลือดหันมามองว่าอลิซพูดอะไร

      “ข้าสังหรณ์ใจไม่ดีน่ะ” สโนว์แบล็คบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งเจือกังวล

      “เมืองที่มีเหตุเกิดขึ้นมักจะมีข่าวแปลกๆ บ่อย”

      “อ่ะ จริงด้วย!” อลิซโพล่งออกมาอย่างนึกอะไรออก

      “อะไรเหรอ อลิซ?” “ทั้งสองคน ที่เรามาที่นี่เพื่อจะหาสถานที่ที่เราไปใช่ไหม”

      “ใช่” สโนว์แบล็คกับเด็กหญิงผ้าคลุมสีเลือดตอบพร้อมกันด้วยสีหน้าที่งงกับคนพูด

      “ทำไมล่ะ”

      “นั่นแหละ เราจะไปเมืองธีรีอาเดียร์กันไงล่ะ ดีไหม”

      “ก็ดี” สโนว์แบล็คเอ่ยความเห็น อีกคนพยักหน้าเห็นด้วย

      “งั้นเราไปกันเถอะ …เมืองธีรีอาดา”

      “ธีรีอาเดียร์!” สโนว์แบล็คกับเด็กหญิงในชุดผ้าคลุมสีเลือดประท้วงแก้คำที่อลิซพูดผิด เธอหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องสมุดพร้อมกับอีกสองคน