[Tales of crime] อลิซแห่งโลกมหาสงคราม - นิทานหลากมิติ

          เฮ้อ …เอาล่ะ ต้องลองทำดูหน่อยสินะ
         อลิซมองเงาตัวเองในกระจกอย่างหวาดๆ กับสิ่งที่ตนกำลังกระทำ ถ้าเกิดสิ่งที่เจ้ากระต่ายสีดำบอกเป็นความจริง แสดงว่าเธออาจจะได้ไปอีกมิติของโลกนิทานสินะ เด็กหญิงผมยาวประบ่าสีทองส่ายหน้าไปมา ไล่ความคิดที่ดูโง่ๆ กับความลังเลของตนเอง เธอมองกระจกอยู่อีกสักครู่ ก่อนจะดื่มน้ำที่ได้จากเจ้ากระต่ายในระหว่างมอง และเฉือนนิ้วตัวเองด้วยมีด เลือดสีแดงหยดลงบนกระดาษที่เตรียมมาล่วงหน้า เธอหลับตาและอธิฐาน
         …ขอให้ข้าได้ไปยังมิติของโลกนี้ด้วย…
         อลิซค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา กระจกที่อยู่เบื้องหน้าเธอ ตอนนี้มันดูแปลกๆ จากตอนแรกที่ยังดูปกติ เธอรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่แพร่ออกมา อลิซตัดสินใจ ทำใจกล้า ค่อยๆ เอื้อมมือแตะผิวกระจก …แต่แทนที่จะแนบสนิทกับมัน กลับกลายเป็นว่าสามารถทะลุกระจกเข้าไปได้ ราวกับเอามือไปแช่ในน้ำ เด็กผมยาวประบ่าสีทองมองอย่างแปลกใจ ไม่คาดคิดกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
        …โดยไม่ให้ได้รู้สึกตัวก่อน เธอก็ถูกบางสิ่งบางอย่างในกระจกดึงเข้าไปข้างในมัน
 
        “อ๊ะ!” อลิซร้องอย่างตกใจที่อยู่ๆ ตัวเธอก็ถูกดึงเข้าไป …และแล้ว ตาของเธอก็ถูกความมืดบดบัง “อือ…” เด็กหญิงผมยาวประบ่าสีทอง ลืมตาอย่างช้าๆ ภาพแรกที่เธอเห็นคือเพดานสีดำ ร่างของเธอในชุดโทนสีฟ้านอนกับพื้นสีแดง เป็นลายตารางสีเหลี่ยมแดงสลับดำ อลิซค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างรู้สึกเมื่อยตัวทำเลยให้เธอคิดว่าเธออาจจะนอนนานไปหน่อย
        หันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ อย่างมึนๆ
        ข้าอยู่ที่ไหน?
        ความสงสัยเกิดในสมอง อลิซถามตัวเองอย่างงงๆ เธออยู่ที่ไหน แล้วมาที่นี่ได้อย่างไร แต่แล้ว ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท อลิซจึงหันไปมองหาต้นเสียง ก่อนจะพบที่มาของมัน …ร่างหญิงสาวที่ตกลงมาจนเกิดเสียงกระแทกกับพื้นเมื่อตะกี้ หญิงสาวคนนั้นมีผมที่ยาวสนิทราวกับรัตติกาล ผิวสีขาวดุจหิมะ ริมฝีปากแดงแบบหยดเลือด และ… ดวงตาสีเลือดหมูที่ตอนนี้กำลังจับจ้องมองเธอ “ท่าน… เป็นใคร” อลิซถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัว
         “…อ้าว น้องสาว เจ้ามาทำอะไรที่นี่ล่ะ”
       ฉึก!
       อลิซรู้สึกเสียหน้าที่ถามแล้วไม่ได้คำตอบแต่กลับได้คำถามมาแทน เธอมองหญิงสาวผมยาวสีดำที่กำลังลุกขึ้นยืนอย่างไม่วางตา …ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในสมอง
       คนอะไร …สวยจริงๆ
       “อ่า… ข้า… ไม่รู้สิ เอาเป็นว่าท่านช่วยบอกชื่อของท่านหน่อยได้ไหมว่าท่านชื่ออะไร”
       เธอไล่ความคิดให้พ้นๆ ไปเสียจากสมองก่อนจะถามหญิงสาว “ข้าชื่อสโนว์แบล็ค แล้วเจ้าล่ะ ชื่ออะไร?” หญิงสาวนามสโนว์แบล็คถามกลับหลังจากที่เธอตอบอลิซ “ข้าชื่อโพเรดเซ อลิซ เรียกข้าสั้นๆ ว่าอลิซ” ในระหว่างที่อลิซตอบ สโนว์แบล็คก็เดินมาหาเธอ
       “อืม ยินดีที่ได้รู้จัก” สโนว์แบล็คยื่นมือมาทางเธอพร้อมกับมองเธอด้วยสายตานิ่งๆ อลิซมองอย่างระแวงว่าหญิงสาวผมยาวสีดำจะทำอะไรเธอหรือเปล่า แต่ด้วยความที่เธอเป็นเด็ก วัยที่ใครๆ มักจะชอบพูดกันว่าเชื่อคนง่าย (ถึงแม้เธอจะมีอายุเก้าปีแล้วก็ตาม) อลิซยื่นมือไปจับกับมือของสโนว์แบล็ค คิดไปพลางๆ ว่าหญิงคนนี้ไม่น่ามีอันตรายอะไร
      “เอ่อ…” อลิซรู้สึกว่าบรรยากาศมันทำให้คำพูดของเธอติดอ่าง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี สโนว์แบล็คมองงุนงง เลิกคิ้วขึ้นสงสัยว่าเด็กหญิงเบื้องหน้าตนจะพูดอะไร
      “คิกๆ มีแขกมาด้วยล่ะพี่”
      “ไหน ขอดูหน้าหน่อยซิว่าเป็นใคร” เสียงหวานแหลมเอ่ยแทรกขึ้นมากระทันหัน หญิงสาวสวยแต่งหน้าจัดด้วยโทนสีมืดๆ สามคนค่อยๆ เดินออกมาจากมุมใดมุมหนึ่งสักแห่งพร้อมกับเอ่ยประดยคออกมา คนนึงมีระดับส่วนสูงที่สุดใส่ชุดแนวโลลิต้าสีดำ ผมยาวสีเหลืองอมทอง ใบหน้าของเธอดูเรียบๆ อีกคนมีส่วนสูงลดลงมาหน่อยในชุดแบบเดียวกัน ผมยาวประบ่าสีชมพู กำลังยิ้มอย่างนึกสนุก คนสุดท้ายใส่ชุดโลลิต้าสีดำแต่เป็นเสื้อสายเดี่ยว ผมมัดเป็นแบบจุกๆ สีน้ำเงิน เธอกำลังหัวเราะคิกคักกับเหยื่อรายใหม่ ซึ่งก็คืออลิซและสโนว์แบล็คนั่นเอง…
      “พวกเจ้า! บอกชื่อมาว่าเป็นใคร แล้วมาทำอะไรที่นี่!!” หญิงสาวผมยาวสีเหลืองอมทองเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดพร้อมกับชี้หน้าพวกเธอสองคน มองอย่างอยากจะจับพวกเธอลงไปในกระทะทองแดง
     “ข้า… ชื่ออลิซส่วนท่านผู้นี้ชื่อสโนว์แบล็ค แล้วพวกท่านเป็นใคร”
      “ข้า… ชื่ออลิซส่วนท่านผู้นี้ชื่อสโนว์แบล็ค แล้วพวกท่านเป็นใคร”
      “ฮึ พวกข้าคือแม่มดแห่งโซลเนอร์ นครแห่งความไร้ชีวิต ข้าผู้เป็นพี่มีชื่อเวซิน ส่วนน้องคนกลางมีชื่อพิลเม คนสุดท้องชื่อเฮเน่"
      หญิงสาวผมสีเหลืองอมทองผายมือไปทางด้านหญิงสาวอีกสองคน คนผมยาวประบ่าสีชมพูชื่อพิลเม คนผมสีน้ำเงินจุกชื่อเฮเน่ สโนว์แบล็คมองด้วยสายตานิ่งๆ อย่างพินิจดู เธอหลับตาเบาๆ ก่อนจะเสกปืนสีดำซึ่งมีขนาดใหญ่ออกมา มันฝังอัญมณีสีเข้ม
      “เรื่องนั้นข้าไม่สน ที่ข้าสนคือ …เจ้ามีธุระอะไรกับพวกข้า” สโนว์แบล็คถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะยกปืนขึ้นให้อยู่ในระดับคอ ปากกระบอกปืนชี้ไปทางสามสาวในชุดโลลิต้า คนน้องกลางกับน้องสุดท้องหัวเราะคิกๆ อย่างอารมณ์ดีที่จะได้เปิดฉากการต่อสู้ที่คาดว่าน่าจะสนุก
     “ฮ่ะๆ มากำจัดพวกเจ้าไง!!” คนพี่กลางตอบพร้อมกับวิ่งไปทางสโนว์แบล็คด้วยความเร็วผิดมนุษย์ (แน่นอน เพราะเธอเป็นแม่มด) เปลวเพลิงสีส้มพลันประกายทั่วมือคนพี่กลาง เมื่อใดก็ตามที่หญิงสาวผมสีชมพูผมสั้นประบ่าโบกมือ เปลวไฟจากมือก็จะแบ่งตัวพุ่งไปทางสโนว์แบล็ค เธอหลบหลีกอย่างว่องไว ดวงตาสีแดงเลือดหมูจากที่เคยดูนิ่งกลับกลายเป็นว่าดูโหดเหี้ยม 
     สโนว์แบล็คจับจ้องทุกท่วงท่าของแม่มดแห่งโซลเนอร์ผมสีชมพู เมื่อได้จังหวะที่แม่มดผมสีชมพูหยุดการเคลื่อนไหวเพียงเสี้ยววินาที เธอก็ยกปืนขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะยิงสาดกระสุนไปยังร่างบางในชุโลลิต้าสีดำ พิลเมแสยะยิ้ม คิดแผนดีๆ ออก
     พิลเมวิ่งไปรอบๆ ร่างของสโนว์แบล็คอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้เธอได้ตั้งตัว ไฟที่วูบไหวในมือพิลเมค่อยๆ สร้างกำแพงเพลิง เมื่อแม่มดผมชมพูสร้างเสร็จ กั้นระหว่างตัวเธอและสโนว์แบล็คให้แยกออกจากกันโดยที่ฝ่ายหญิงสาวผมสีดำยาวไม่สมารถออกจากกำแพงเพลิงได้
     สโนว์แบล็คหันไปมองรอบๆ ยิ่งผ่านไปหลายวินาที มันก็ยิ่งมีทีท่าว่าจะสูงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมันสูงจนเธอไม่สามารถที่จะมองภายนอกกำแพงได้ อลิซที่ยืนมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนมองแทบไม่ทันนั้นก็รีบวิ่งไปยังกำแพงไฟที่สโนว์แบล็คอยู่ เธอคิดอะไรไม่ออกแล้ว นอกจากความวิตกกังวล
    สถานการณ์คับขัน สโนว์แบล็คคิดหาวิธีอย่างร้อนรนในใจ หากใบหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย เหงื่อไหลตามไรผมและลำคอเพราะความร้อนจากไฟ …สักครู่หนึ่ง หญิงสาวผมยาวสีดำก็คิดขึ้นได้
    “ลำธารวารี”
    ประโยคสั้นๆ เอ่ยจบ น้ำหลากสายก็ทะลักไหลเข้ามาทุกทิศทาง ทำให้แม่มดสามสาวจำต้องลอยตัวขึ้นหนีน้ำ อลิซยืนตัวแข็งอยู่กับที่ด้วยความกลัว สโนว์แบล็คที่ออกมาจากกำแพงไฟได้เพราะสายน้ำที่เธออัญเชิญมาดับ รีบวิ่งไปหาอลิซ ก่อนจะอุ้มร่างเล็กมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะกระโดดไปยืนตรงพื้นตรงจุดหนึ่งที่ยกสูง ก่อนที่เสียงแหลมเล็กแบบเด็กๆ จะเอ่ยต่อว่าเธอ…
     “ท่านสโนว์ฯ ท่านบ้าไปแล้วหรือไงกันถึงได้อัญเชิญน้ำมาเนี่ย ข้าเกือบจะจมน้ำตายไปแล้วนะ!” อลิซต่อว่าสโนว์แบล็คที่ใช้แผนเสี่ยงตายทั้งศัตรูและพวกเธอสองคน
     “แต่ข้าก็ช่วยเจ้ามาได้นะ ยังจะมาบ่นอะไรอีก!”
     “ก็…”
     -- คิดหาข้ออ้างไม่ออก
     “ฮึ! คราวหน้าก็อย่าใช้วิธีนี้ก็แล้วกัน มันเสี่ยง ข้าไม่ชอบ” เด็กหญิงผมยาวประบ่าสีทองเตือนพร้อมกับสะบัดหน้าก่อนจะเดินจากไป
     “…เด็กอะไร เอาแต่ใจจริงๆ”
     สโนว์แบล็คที่จากตอนแรกแสดงสีหน้างุนงงเปลี่ยนเป็นอมยิ้ม รอยยิ้มบางๆ ฉาบบนใบหน้าเรียวขาวงาม เธอส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเหนื่อยหน่ายกับความเอาแต่ใจของเด็กที่งอนเธอ ก่อนที่เธอจะเดินตามไป