[Tales of crime] อลิซแห่งโลกมหาสงคราม - นิทานหลากมิติ

      หญิงสาวผมดำยาวกับเด็กหญิงผมยาวประบ่าสีทอง เดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย อลิซแสดงสีหน้าเหนื่อย เหงื่อไหลมากที่ตรงคอ สโนว์แบล็คแสดงสีหน้าที่ยังไง๊ยังไงก็ยังคงเรียบ (เฉย) เหมือนเดิม แต่เหงื่อยก็ไหลตามใบหน้าจนเธอรู้สึกว่าหน้าชื้นไปหมด อลิซเหลือบมองหญิงสาวหน้าสวยอย่างฉุนๆ คนอะไร สวยจนน่าอิจฉา ขนาดแสดงสีหน้าเรียบๆ ยังดูมีเสน่ห์เลย

      สวยไปเปล่าเนี่ย

      “นี่”

      “อะไรเหรอ” สโนว์แบล็คถามอย่างฉงนเมื่ออลิซถาม “เรากำลังไปไหนเนี่ย?”

      “อืม นั่นสินะ” สโนว์แบล็คมองไปในอากาศก่อนจะใช้นิ้วจิ้มแก้ม อลิซเห็นกิริยาของสโนว์แบล็คที่ดูขัดตาขัดใจจนต้องเตือนหญิงสาว “เอาดีๆ สิ เรากำลังไปไหนต่อ”

      “เอาไว้หาทางออกเจอก่อนละกัน”

      “…” อลิซคอตก …โธ่ ชีวิตเธอนับตั้งแต่ได้เจอกระต่ายสีดำ อะไรๆ ก็ดูซวยและซวยไปหมด!

      ผ่านไปสักสิบนาที (น่าจะ) ทั้งสองก็เดินมาถึงตรงจุดที่มีโต๊ะตั้งอยู่ บนโต๊ะมีขวดแก้วเล็กๆ สามใบวางอยู่ สโนว์แบล็คเห็นดังนั้นจึงหยิบมาดู ตรงแถวปากขวดมีป้ายกำกับเหมือนกับฉลากยา เธอหยิบมาดูทีละใบอย่างละเอียด ขวดแก้วใบที่หนึ่งเขียวไว้ว่า

      วิธีใช้ 1.เขย่าขวด 2.เคาะขวดสองครั้ง (ไม่ใช่เพียงเคาะอย่างเดียว ส่งพลังเวทย์ไปที่นิ้วที่เคาะ) 3.เฉือนนิ้วให้เลือดไหลไปผสมกับยา

      สรรพคุณ ช่วยให้ร่างกายมีพลังเวทย์มากขึ้น-

      สโนว์แบล็คอ่านแล้วรู้สึกงง จึงวางขวดยานั้นไป (เพราะว่ามันไม่มีประโยชน์สำหรับเธอ) ดูยังไงเป็นยาที่สรรพคุณโครตแสนจะเชยซะไม่มี ขวดที่สอง มันมีน้ำสีเขียวอมฟ้าเหมือนสีทะเล เธออ่านป้าย

      วิธีใช้ 1.นำเลือดกระต่ายมาผสม 2.หยอดใส่ตาของศพ สรรพคุณ สามารถนำตาที่ใส่ยาผสมเลือดกระต่ายมาเป็นหัวใจให้กับหุ่นอาถรรพ์ ให้มันมีชีวิต ระยะการใช้งาน หนึ่งชั่วโมง

      “…”

      ใจเย็นๆ อีกขวดมันต้องใช่สิน่า

      หญิงสาวผมยาวสีดำเตือนสติตนเองอย่างอดกลั้นไม่ให้เผลอบีบขวดยาที่ถืออยู่แตกเป็นเศษ ขวดสุดท้ายมันต้องใช่ อลิซเขย่งปลายเท้าเพื่อจะดูยาที่อยู่บนโต๊ะ แต่เผอิญไซต์มันเล็กไปหน่อย ขาก็เลยต้องสั้นไปด้วย มือเล็กๆ เอื้อมหวังจะไปคว้าแย่งขวดมาจากร่างสูง สโนว์แบล็คเห็นดังนั้นจึงรวบแขนข้อมือของร่างเล็ก ก่อนจะอ่านป้ายของขวดยาต่อไป มันมีน้ำสีแดงอมม่วงดูสวยอย่างพิศวง

      วิธีใช้ 1.ตั้งจิตให้สงบ 2. ปาขวดแก้วตรงพื้น

      สรรพคุณ ---

      “…อะไรเนี่ย สรรพคุณยาไม่มี” น้ำเสียงเอ่ยอย่างแปลกใจ ขวดสองขวดที่สโนว์แบล็คดูมามันก็มีสรรพคุณ แต่ขวดนี้กลับไม่มี อลิซมองหญิงสาวผมยาวสีดำอย่างสงสัยกับสีหน้าของสโนว์แบล็ค ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างตั้งความหวังว่าคนตัวสูง (กว่าเธอมาก) เนี่ย หาวิธีออกจากที่นี่ได้หรือยัง

      “เอ่อ ได้ความอะไรไหม?”

      “หึๆ…” หากแต่หญิงสาวหน้างามหมดจดไม่ตอบ แต่กลับหัวเราะในลำคอด้วยรอยยิ้มที่อลิซเห็นแล้วอดขนลุกขนพองไม่ได้

      “ขวดยานี้ไม่มีสรรพคุณงั้นเหรอ… ข้าพอจะเดาออกแล้วล่ะว่ามันคือยาอะไร”

     สโนว์แบล็คพึมพำ ที่จากตอนแรกทำสีหน้าแปลกๆ ใจแต่ไปๆ มาๆ เมื่อมองดูของเหลวในขวดหลายรอบจึงเข้าในทันที …ว่ามันคือยาอะไร! สโนว์แบล็คถอยหลังมาหลายก้าว ดึงตัวอลิซมาด้วย ก่อนที่เธอจะตั้งจิตให้สงบ สองมือกำขวดยาที่สามไว้แน่น และจึงปาขวดยานั่นให้ห่างจากตัวมากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ …ห้องที่ทั้งสองอยู่สั่นสะเทือน วงเวทย์สีแดงฉานพลันปรากฎตรงพื้นที่ขวดยาหล่นลงมา ขวดแตกเป็นเสี่ยงๆ น้ำไหลย้อยออกมา ราวกับมันมีชีวิต ของเหลวสีม่วงอมแดงไหลเป็นรูปอักขระโบราณท่ามกลางวงเวทย์ รอยปริแตกค่อยๆ ลามมาถึงจุดที่ทั้งสองยืนอยู่ พวกเธอสองคนเดินถอยหลังอย่างระมัดระวัง ฉับพลันนั้นเอง รอยร้าวนั่นก็ได้เกิดเป็นหลุมบ่อขนาดกว้าง ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง หญิงสาวหน้าสวยหมดจดมองอย่างระแวง เธอค่อยๆ ก้าวอย่างระมัดระวัง อลิซเองก็ตามมาด้วย เมื่อเดินมาถึง ทั้งสองก็ชโงกหน้าดูข้างล่าง

       …ไม่เห็นอะไรสักอย่างเดียว มีแต่ความมืด สโนว์แบล็ครู้สึกเหมือนเห็นอะไรรางๆ มันดูเยื้อไปเยื้อมา ก่อนที่สิ่งที่เธอเห็นรางๆ จะพุ่งมือสีดำผอมอย่างน่าสยองมาคว้าข้อเท้าของเธอ มือมากมายเหล่านั้นยื่นออกมาอย่างหมายจะดึงพวกเธอให้ลงสู่ห้วงแห่งความมืด อลิซตกใจเผลอตัวไปจับมือกับสโนว์แบล็ค

       “อ่ะ อะไรเนี่ย!!” อลิซเอ่ยอย่างหวาดกลัวและตระหนกกับมือที่ยั้วเยี้ย

       “อลิซ!!!”

       สโนว์แบล็คเอ่ยเรียกชื่อเด็กหญิงผมยาวประบ่าเมื่อมือพวกนั้นดึงตัวอลิซไปในหลุมนั้น ก่อนที่จะไม่ให้ทันตั้งตัว ร่างของหญิงสาวผมยาวสีดำก็ตกลงไปเช่นกันโดยมือแห่งเงามืดนั่น…

        …ความมืดคืออะไร มันมีความหมายหรือ ความมืดบดบังทุกสิ่งแม้กระทั่งความรัก ความเกลียดชังของข้าที่มีต่อท่าน เมื่อใดที่แสงสว่างจะมาเยือนข้าด้วยความอบอุ่นซะที… ข้าทรมานเหลือเกิน

        ร่างบางสูงระหงของหญิงสาวผมยาวสีดำสนิทนั้นนอนนิ่งอย่างสงบ …ภาพในความฝันมันมีแต่ความมืด จนเธอรู้สึกว่าราวกับอยู่ในเงาของโลกแห่งฝันร้าย มันเหมือนจะสังหารเธอให้จงได้ ถ้าเกิดเธอจะตาย เธออยากตายในโลกแห่งฝันที่มีแสงอันอบอุ่น สโนว์แบล็คค่อยๆ ยันกายให้นั่ง หรี่ตาลงและใช้มือกังบังหน้าผาก อา… แสงสว่างช่างเจิดจ้าเหลือเกิน

       “ในที่สุดก็ออกมาได้ …ห้วงแห่งฝันร้ายของฉัน”

       ดวงตาสีเลือดเหลือบมองเด็กหญิงร่างเล็กที่ยังคงนอนอย่างไม่มีสติอยู่ สโนว์แบล็คถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกจะไปหาผลไม้สักอย่างกินและเผื่ออลิซด้วย

       …ร่างเล็กในชุดผ้าคลุมสีเลือดกำลังมองสโนว์แบล็คจากหลังต้นไม้ไม่ไกลมาก ดวงตาสีน้ำทะเลฉายแววอย่างน่ากลัว พร้อมกับดวงตาอีกคู่หนึ่งที่กำลังมองอยู่ด้วยเช่นกัน ก่อนที่ร่างเล็กจะเอ่ยออกมาเบาๆ

       “เจ้านี่เอง สโนว์แบล็ค มาหลบซ่อนอยู่ที่นี่เอง”

        ฟึ่บ

        ร่างเล็กพุ่งตัวจากหลังต้นไม้พร้อมๆ กับอีกร่างหนึ่ง ขวางหน้าสโนว์แบล็คไว้ หญิงสาวผมยาวสีดำสนิทมองอย่างระแวดระวัง ก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่ไว้ใจ

        “เจ้ามีธุระอะไรกับข้า”

        วืด

        ร่างที่ขวางทางข้างหน้าไม่ตอบ แต่หากดึงหมวกผ้าคลุมลงมา เผยให้เห็นใบหน้าที่แสนจะน่ารัก ผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมองเธอด้วยสายตาไม่เกรงกลัว จับจ้องเข้าไปในดวงตาสีเลือดของสโนว์แบล็ค และแล้วร่างเล็กก็พูด

        “หึๆ มาทักทายกันหน่อยไหม”

        “ฮึ ก็เอาสิ”

        ประโยคเชิญชวนนั้นดูมีความหมายแฝงประหลาด ทั้งสองร่างถอยห่างออกจากกัน ร่างเล็กหยิบขวานออกมาจากผ้าคลุมยื่นออกมาด้านหน้า หันสันมีดเข้าหาตัวสโนว์แบล็ค เตรียมรับมือกับร่างสูง

        “ก็ ผ่านมาได้สักสองเดือนแล้วเนอะ ไม่ได้เจอกันซะนาน”