Sorry โทดทีรักเรื่องนี้ไม่มีซับไท'เทิล

ณ บ้านของยูคิ
 
 
 ฉันได้เดินเข้าไปในบ้านหลังจากที่ฉันไปเล่นบอลมา
 
 
"กลับมาแล้ว~"
 
 
"พี่ยูคิกลับมาแล้วหลอ" เด็กผู้ชายตัวน้อยน่ารักวิ่งเข้ามาหาฉันทันทีเมื่อสิ้นเสียงของฉัน
 
 
"อื้ม แล้วเรากลับมาจากโรงเรียนนานหรือยังหล่ะ" ยูคิลูบหัวน้องชายเบาๆ
 
 
"นานแล้ว พี่ยูคิกลับบ้านช้าจังเลย โรงเรียนก็ไม่ไปด้วย แบบนี้ต้องรายงานปาป๊า มาม๊า ซะ
 
 
หน่อยแล้ว" เด็กน้อยกอดอก แล้วทำหน้าเข้มๆ
 
"พี่ขอโทษจริงๆนะ พรุ่งนี้พี่จะไปโรงเรียนแล้วหล่ะ อย่าบอกพ่อกับแม่เลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเย็น
 
 
จะซื้อเค้กมาให้นะ" เธอย่อตัวลงพร้อมกับยิ้มกว้างๆให้ยูจิน้องชายของเธอ
 
 
"สัญญานะ" ยูจิยื่นนิ้วก้อยมาให้พี่สาวของเขา
 
 
"สัญญาสิ"แล้วพวกเขาก็เกี่ยวก้อยกัน
 
 
"แต่ถ้าพี่ยูคิไม่ซื้อให้ผมหล่ะก็ เรื่องนี้ถึงหูปาป๊า มาม๊า แน่!"
 
 
"จ้าๆ เจ้าตัวแสบ"
 
 
"แล้ว แม่บ้านทำกับข้าวให้กินแล้วใช่ไหม"
 
 
"ทำให้แล้ว"
 
 
"งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ" แล้วฉันก็เดินเลี่ยงขึ้นไปชั้นบน

 
เช้าของวันใหม่ในเวลาหกโมงครึ่ง
 
 
"นี่! พี่ยูคิครับ ตื่นได้แล้วครับ ถ้าพี่นอนยิ่งกว่านี้พี่จะไปโรงเรียนสายนะครับ" ถึงแม้ว่าจะมีเสียง
 
 
คนมาปลุก แต่ตัวฉันก็ยังคงอิดๆออดอยู่บนเตียง
 
 
"ถ้านับหนึ่งถึงสามแล้วยังไม่ลุกหล่ะก็ เรื่องที่พี่ไม่ไปโรงเรี......."
 
 
ร่างกายของฉันกระเด้งขึ้นทันทีเมื่อเจ้าน้องชายตัวแสบคิดจะไปฟ้องพ่อกับแม่
 
 
"เดี๋ยวพี่จะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละนะ" ฉันลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัว
 
 
พอออกจากบ้านฉันก็ได้แยกไปโรงเรียนกับน้องชาย เพราะเราอยู่คนละโรงเรียนกัน น้องชาย
 
 
ของฉันขึ้นรถรับส่ง ส่วนฉันเดินไป เพราะระยะทางจากบ้านฉัน ถึงโรงเรียนก็ไม่ได้ไกลนัก
 
 
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งที่ยูคิเรียนอยู่
 
 
ตัวของฉันได้เปิดประตูเข้าไปในห้อง
 
 
'นี่ได้ข่าวว่ายูคิถูกไล่ออกเพราะฝีมือแย่มากเลยหล่ะ' หลังจากเข้ามาก็ได้ยินเสียงคนนินทาทันที
 
 
'นี่ๆ เบาๆหน่อย ยูคิมาโน่นแล้ว'
 
 
อาจจะรู้สึกแย่หน่อยๆนะที่ได้ยินคนนินทาถึงฉัน แต่ก็ไม่เป็นไร มันก็แค่เรื่องธรรมดาทั่วไป
 
 
"ยูคิ เอาสมุดผมไปลอกสิครับ คุณจะได้เก็บไว้อ่าน" หัวหน้าห้องคนเมื่อวานเดินมาหาฉัน
 
 
"ขอบใจนะ ถึงนายจะให้ฉัน ฉันก็ไม่จดหลอก เอากลับไปเถอะ" ฉันคืนหนังสือให้เขา
 
 
"ทำไมหล่ะ" เขาทำหน้างุนงง
 
 
"อยากรู้หลอ"
 
 
"เอ่อ... ป่าวหลอกครับ"
 
 
"นั่นสิ นายไม่ได้อยากรู้สักหน่อย แล้วฉันจะบอกนายทำไม"
 
 
"นั่นสิครับ แต่ผมสงสัยหน่ะครับ ถ้าเป็นผมหล่ะก็จะรีบเอามาจดแล้วก็อ่านด้วยครับ"
 
 
"เด็กเนิร์ดอย่างนายไม่เข้าใจหลอก"
 
 
"เขาเรียกว่า....ขี้เกียจสินะครับ"
 
 
" ฉึก o.o! "
 
ความรู้สึกฉันเหมือนโดนมีดแทงเต็มตัว คำพูดสุดโหดร้าย
 
 
"ชิ ตรงเกินไปแล้วย่ะ เดี๋ยวเตะลูกบอลอัดหน้าซะเลย ไอ่เตี้ยเอ้ย" ฉันยืนขึ้นเพื่อให้เห็นถึงส่วน
 
 
สูงที่แตกต่างกัน
 
 
"ห่างกันแค่2เซนติเมตรเองนะครับ ก็พอๆกันนั่นแหละ"
 
 
"นายรู้ได้ไง"
 
 
"ผมจำมาจากใบวัดส่วนสูงหน่ะครับ คุณสูง 172 และอีกอย่างผมหน่ะจำข้อมูลของเพื่อนในห้อง
 
 
ทุกคนได้หมดด้วย"
 
 
"ฉันไม่ได้อยากรู้ความสามารถของนายซะหน่อย"
 
 
"คุณเนี่ยแปลกจริงๆ ชอบพูดถึงจุดด้อยของคนอื่น แถมยังไม่ชอบการฟังจุดเด่นของคนอื่นอีก"
 
 
"แล้วไง..."
 
 
"เดี๋ยวผมจะพูดขอเสียของคุณมั่งหละกัน"
 
 
"อยากพูดอะไรก็พูดมา"
 
 
"ผิวคล้ำ" ฉันยังเงียบอยู่ "โง่" พอฟังได้  "เล่นบอลแย่" เท่านั้นแหละ มันทำให้้ฉันปี้ดขึ้น ฉัน
 
 
เกร็งตัวเองไว้ "อีกอย่าง ผู้หญิงอย่างคุณหน่ะ ก็อ่อนแอเหมือนคนอื่นนั่นแหละ"
 
 
"ปัก!" เท้าของฉันเสยขึ้นกระแทกกับคางของหมอนั่น
 
 
"นายยังบอกไม่หมดนะ อีกอย่างฉันหน่ะเตะแรงซะด้วย" บรรยากาศในห้องถูกเปลี่ยนโดยฉัน
 
 
ผู้คนมองมายังฉันในสายตาตกตะลึงกันหมด 
 
 
กริ้ง~~~~~~ กริ้ง~